Ένα ποίημα...

Στην Ελλάδα οι μετανάστες φοβούνται περισσότερο απ’ τους ποιητές

Φοβούνται, ας πούμε, τα κύματα

Τα ποδήλατα

Τα μπαλκόνια

Ασήμαντα πράγματα

Κι όμως αυτοί φοβούνται

Φοβούνται και τα χαντάκια

Τις μηχανές

Τους πανηγυρισμούς

Τις βραδυνές ώρες που οι ποιητές παίρνουν το δείπνο τους

Αυτοί φοβούνται

Μη χτυπήσει ξαφνικά η πόρτα 

Και την ώρα του φρούτου αυτοί φοβούνται

Μην συναντήσουν

Τις γυναίκες με τους σκύλους

Ακόμα, φοβούνται τα ύψη

Τους λιμενικούς

Τους συνοριοφύλακες 

Καθώς και τις σφαίρες της Frontex

Τον ήχο της μοτοσυκλέτας

Και το βιτριόλι

Φοβούνται επίσης στο λεωφορείο 

Φοβούνται στο μετρό

Φοβούνται στο ταξί

Φοβούνται στη δουλειά 

Φοβούνται στην πόλη

Φοβούνται στην επαρχία

 Φοβούνται και τα αφεντικά

Κυρίως τα αφεντικά!

Φοβούνται τους λοστούς

Τις αλυσίδες

Τις σιδηρογροθιές

Και τα σπασμένα μπουκάλια

Φοβούνται τα μαχαίρια

Και την ώρα  που οι ποιητές κοιμούνται

Αυτοί φοβούνται

Μην πεθάνουν

Στις ράγες του τραίνου

Κυνηγημένοι

…

Κωνσταντίνα Κούνεβα

Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ

Έντισον Γιαχάι

Σαχτζάτ Λουκμάν

Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ

Γκραμός Παλούσι

Χουσεΐν Ζαχιντούλ

Chiekh Ndiaye

Abdukarim Yahya Idris

Ίλμι Λατές

Τόνυ Ονούοχα

Μη φοβάστε πια

Για ‘σας

Δεν θα γράψουν

Ποτέ

Οι ποιητές

(Από: silentcrossing)