Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

«Οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια»!

Ένα άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου:
«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τις γυναίκες»…
Αυτό λεγότανε την εποχή που το κράτος δούλευε για τις «Ούλεν», για τις «Κούπερ» και για τις «Πάουερ». Ηταν η εποχή που όσοι διοικούσαν το κράτος έχτιζαν τους «Νέους Παρθενώνες». Στη Μακρόνησο. Βέβαια όσοι τα έλεγαν αυτά για τους «ανήθικους» κομμουνιστές,  ήταν οι ίδιοι που επί των ημερών τους μεγαλούργησαν οι «Τρούμπες». Και  στη συνέχεια, πάλι επί των ημερών τους,  δοξάστηκαν τα κέντρα… αναψυχής με την ταμπέλα «προσεχώς Βουλγάρες». Σήμερα, δε, όλοι αυτοί οι κήνσορες του συστήματος «πνεύμα και ηθική», και ειδικά όσοι ελέγχουν την βιομηχανία του θεάματος, περιγράφουν την γυναικεία ύπαρξη και εν γένει τις ανθρώπινες σχέσεις με τον εξής τρόπο: «Από κορμί,  φωνή κι από φωνή, κορμάρα» (ή κάπως έτσι τέλος πάντων).  Όσο για τους κομμουνιστές, αυτοί συνέχισαν να είναι σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους. Τουτέστιν να αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα με τις δικές τους γυναίκες. Φανταστείτε τώρα να πηγαίνανε να φορτωθούνε και τις γυναίκες των άλλων…
 «Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα διαλύσουνε την οικογένεια»…
Αυτό λεγότανε από την εποχή των αρχών του περασμένου αιώνα. Και όσοι το λέγανε, ήταν οι ίδιοι που με την πολιτική τους διαλύανε τις οικογένειες και την κοινωνία ολόκληρη. Εξαναγκάζοντας εκατομμύρια Έλληνες να αφήνουν πίσω μάνες, παιδιά και αδέρφια, και να στοιβάζονται στα καραβάνια της προσφυγιάς αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το ξαναζούμε σήμερα. Στην Ελλάδα της «σωτηρίας» και της τρόικας, χιλιάδες παιδιά αναγκάζονται από τους ιησουίτες του «πατρίς θρησκεία, οικογένεια» να αφήσουν πίσω μάνες κι αδέρφια ψάχνοντας την ελπίδα πέρα από τα σύνορα της ρημαγμένης Ελλάδας.


«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τα σπίτια και τα χωράφια»…
Τούτο δω ήταν – με διαφορά –  το «καλύτερο». Υπήρξε το κορυφαίο σλόγκαν της προερχόμενης από τα βάθη των σπηλαίων προπαγάνδας. Έτσι το έλεγαν οι… πατριώτες. Ότι αν έφευγε από τη μέση το «πατριωτικό» κράτος της «Ούλεν», της «Κούπερ» και της «Πάουερ», τότε τα σπίτια και τα χωράφια του κόσμου θα τα παίρνανε οι κομμουνιστές. Ως εκ τούτου, λέγανε οι… πατριώτες, για να έχει ο κόσμος το σπιτάκι του και ήσυχο το κεφαλάκι του, θα έπρεπε να έχουμε ένα κράτος όπου θα κάνουν κουμάντο οι φίλοι της «Ούλεν» – χτες, οι φίλοι της «Ζήμενς», της «Κρουπ» και του Μπόμπολα – σήμερα.
Να τι τους απαντούσε από τότε, ο Αρης:
«Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;».
Ε, λοιπόν, εβδομήντα χρόνια μετά από εκείνη την ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία, αποδείχτηκε ότι είναι τελικά οι «σωτήρες», είναι τελικά οι «πατριώτες», είναι τελικά οι «φοροδίκαιοι» του συστήματος της «ελεύθερης οικονομίας», που έρχονται να βουτήξουν τα σπίτια του κοσμάκη! Είναι τελικά οι ταγοί ενός κράτους που συναλλάσσεται και συναγελάζεται με ΔΝΤ και με ΕΕ που έρχεται να βουτήξει από τον κόσμο ακόμα και τα χωράφια του!


Εκεί, λοιπόν, μας φτάσαμε! Να απειλούν ακόμα και τα πεζούλια μας! Να έρχονται με το φοροδρεπανοφόρο και να επιβάλουν το ένα χαράτσι πάνω στο άλλο σε σπίτια και σε γιαπιά! Να έρχονται με το «δίκιο» του «ανακεφαλαιοποιημένου» τραπεζίτη για να βγάλουν στον πλειστηριασμό και τα πεζούλια του κόσμου! Του κόσμου που, αφού πρώτα τον απόλυσαν, τον φτωχοποίησαν και τον χρεοκόπησαν, τώρα, μετά από «κοπρίτη» και «τεμπέλη», τον αποκαλούνε και «μπαταχτσή».
Όλα αυτά υποτίθεται ότι ήταν ανάρμοστα με τα ήθη της «ελεύθερης οικονομίας» μας. Όπου, στην «ελεύθερη οικονομία» μας, αποδεικνύεται ότι μια από τις βασικές ελευθερίες είναι οι τραπεζίτες να βουτάνε τα σπίτια των ανθρώπων του μόχθου. Τα σπίτια που προηγουμένως οι άνθρωποι τα έχουν πληρώσει δυο και τρεις φορές στους τραπεζίτες, αλλά λόγω του καθεστώτος της τραπεζοληστείας δεν τα ξεχρεώνουν ποτέ. Να που αποδεικνύεται ότι στο σύστημα της «ελεύθερης οικονομίας» μας μια ακόμα ελευθερία, είναι φυσικά η ελευθερία του ανελέητου φοροχαρατσώματος που ξεκινάει από το πετρέλαιο θέρμανσης και από το σουβλάκι, περνάει από τα μπετά και τα τούβλα και σταματάει (;) στα μαντριά!
Βέβαια, όσο σωστό είναι ότι όλα αυτά δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, άλλο τόσο σωστό είναι εκείνο που διαπίστωνε ο Γκαίτε: «Ποιο πράγμα είναι πιο δύσκολο στον κόσμο; Να δεις με τα μάτια σου αυτό που στέκεται μπροστά σου».Κι αυτό που στέκεται μπροστά στα μάτια μας δεν είναι παρά ένα σύστημα αρπαγής και ταξικής λεηλασίας. Που όμως η αλήθεια του, παρά την οδύνη που προκαλεί, δεν γίνεται πάντα κατορθωτό να διαπεράσει την ανελέητη προπαγάνδα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, άλλοι συνειδητά και άλλοι ασυνείδητα, συνεχίζουν να πορεύονται με γνώμονα την προπαγάνδα και όχι την πραγματικότητα. Δικαίωμά τους. Αν μάλιστα τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα, μέχρι που μπορούν ακόμα – ακόμα να δίνουν κι αυτή την εξήγηση: Οτι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας και ο Μπαρόζο, η Λαγκάρντ και η Μέρκελ, είναι… κομμουνιστές!



Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

CASUS BELLI-Η πολυβραβευμένη Ελληνική ταινία μικρού μήκους!

Η πιο επιτυχημένη ελληνική ταινία μικρού μήκους των τελευταίων χρόνων το «Casus Belli» του Γιώργου Ζώη, το οποίο ταξίδεψε σε περισσότερα από σαράντα φεστιβάλ και μάζεψε περισσότερα από δεκαπέντε βραβεία στο κινηματογραφικό του διάβα. Το φιλμ μικρού μήκους που γυρίστηκε το 2010 και κατάφερε να αποτυπώσει στα μόλις έντεκα λεπτά διάρκειάς του με ακρίβεια και κινηματογραφική φρεσκάδα τη βαθύτερη ελληνική κοινωνική κρίση -η οποία προηγήθηκε της οικονομικής- συμμετείχε στη 67η Μπιενάλε, πήρε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας, και κατέκτησε το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Επίσης, βρέθηκε στο διαγωνιστικά τμήματα σημαντικών φεστιβάλ, όπως αυτά των Ρότερνταμ,  Κλερμόν Φεράν, Τόκιο, Βρυξελλών, ενώ ακόμη υπήρξε η πρώτη ελληνική ταινία μικρού μήκους που εξασφάλισε κινηματογραφική διανομή στις γαλλικές αίθουσες.Αν και το “Casus Belli” διαρκεί μόλις 11:11 λεπτά, συμμετέχουν 146 ηθοποιοί.

Υπόθεση:  Άνθρωποι διαφορετικών φύλων, ηλικιών, τάξεων και εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές, δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη σειρά. Η μία άκρη της αποτελείται από εικόνες ευμάρειας και υπερ-καταναλωτισμού, ενώ η άλλη από φτώχεια και συσσίτια. Casus Belli σημαίνει Αφορμή Πολέμου. Στο τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Ζώη δίνει την αίσθηση ενός μεγάλου μονοπλάνου, που συνδέει όλες τις ουρές, τις κοινωνικές τάξεις και τις φυλές. Ο πρώτος σε κάθε ουρά κάνει δύο βήματα και βρίσκεται τελευταίος στην αμέσως επόμενη.

του Γιώργου Ζώη
με τους Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Τζένη Θεωνά, Ιρις Πόνκενα, Ηλία Γκόγιαννο, Λάμπρο Φιλίππου, Γιώργο Μπινιάρη



Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Παίξε, αλλά μην το διασκεδάσεις


«Το ταξίδι της φυγής» δημιούργησε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ προκειμένου να δώσει την ευκαιρία σε όλους να βιώσουν τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας. Μέσα από μια σειρά επιλογών και διαδραστικών περιηγήσεων ο παίχτης καλείται να δραπετεύσει από τη χώρα του και να φτάσει ως πρόσφυγας σε ένα ξένο κράτος.
Το καλοσχεδιασμένο παιχνίδι του ΟΗΕ είναι το πρώτο που δεν μπορείς με τίποτα να απολαύσεις.

Ζήσε για 13 λεπτά στο μυαλό ενός σχιζοφρενή - Ταινία μικρού μήκους

Ζήσε για 13 λεπτά στο μυαλό ενός σχιζοφρενή. Αντέχεις; Πως είναι άραγε να σκέφτεσαι, να ξυπνάς και να κοιμάσαι σαν σχιζοφρενής; Πώς αρχίζουν όλα και ποιο το τέλος; Πάρτε μια ιδέα από τον παράξενο κόσμο ενός διαταραγμένου εγκεφαλικού μηχανισμού.

Η σχιζοφρένεια επισκέπτεται έναν στους εκατό ανθρώπους και αποτελεί μία νευροψυχιατρική νόσο και πλήττει κυρίως εφήβους και νεαρούς ενήλικες. Το παρακάτω βίντεο αποτελεί μία εικαστική προσέγγιση της νόσου προς κοινωνική ευαισθητοποίηση, μιας και η πραγματικότητα της πάθησης είναι σαφώς πολυπλοκότερη.





Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Η εποχή της ανάθεσης και το Σύνδρομο Genovese


Στις 13 Μαρτίου το 1964 στην Νέα Υόρκη, η Kitty Genovese επέστρεφε σπίτι της, όταν δέχτηκε μία ανηλεή επίθεση από ένα κλέφτη ο οποίος την μαχαίρωσε, την βίασε και την έκλεψε. Το πιο σημαντικό στοιχείο της υπόθεσης, είναι ότι το όλο συμβάν, εκτυλίχθηκε σε διάστημα τουλάχιστον μισής ώρας και σε περισσότερα από τρία σημεία.

Η Kitty, καθ όλη την διάρκεια των επιθέσεων φώναζε δυνατά και καλούσε για βοήθεια, οπότε υπήρξαν άτομα τα οποία βγήκαν σε κάποια μπαλκόνια, ίσως κάποιοι περαστικοί από μακρυά κλπ. Οπότε ο κλέφτης όταν έβλεπε τους άλλους απομακρυνόταν προσωρινά από φόβο, αλλά μόλις έβλεπε ότι τελικά δεν επέμβαινε κανένας ουσιαστικά, δεν πήγαινε κανείς να βοηθήσει (δεν κάλεσαν καν την αστυνομία), επέστρεφε κάθε λίγο και λιγάκι για να τελειώσει τη δουλειά που είχε αφήσει στη μέση. Μέχρι που έξω από το σπίτι της, την ώρα που προσπαθούσε αιμόφυρτη να πάει, της έδωσε την χαριστική βολή και την σκότωσε

Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, υπήρχαν περίπου 38 μάρτυρες (ο αριθμός ίσως είναι υπερβολικός και αναληθείς, αλλά το νούμερο ήταν σίγουρα μεγάλο), οι οποίοι είχαν εις γνώση τους τουλάχιστον κάποιο κομμάτι της επίθεσης.

Οι βασικές δικαιολογίες που χρησιμοποιούσαν ήταν είτε πως δεν είχαν αντιληφθεί τη σοβαρότητα του γεγονότος είτε πίστευαν πως ΣΙΓΟΥΡΑ θα είχε επέμβει κάποιος άλλος.

Το συγκεκριμένο περιστατικό, ήταν αφετηρία για την μελέτη του φαινομένου τα επόμενα χρόνια και ονομάστηκε ‘Η επίδραση των παρευρισκομένων’ ή αλλιώς ‘Το Σύνδρομο Genovese‘.

Η εξήγησε του φαινομένου που δόθηκε είναι περιληπτικά η παρακάτω:

Ένας άνθρωπος όταν δει κάποιο να υποφέρει θα τον βοηθήσει. Όταν όμως υπάρχουν άλλοι παρευρισκόμενοι τότε στο μυαλό του επιδρά η βασική αρχή της κοινωνικής επιρροής. Παρακολουθεί τις αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων για να δει αν οι άλλοι θεωρούν ότι είναι απαραίτητο να παρέμβει. Η σκέψη είναι η εξής: «Για να μην βοηθά κάποιος άλλος πάει να πει πως το σωστό είναι ότι δεν πρέπει να βοηθήσω ούτε κι εγώ για κάποιο λόγο». Όταν όλοι όμως σκεπτόμαστε υποσυνείδητα το ίδιο πράγμα τότε κανείς δεν θα βοηθήσει αφού όλοι μας περιμένουμε κάποιον άλλο να το κάνει ή να κάνει την αρχή. Επίσης πολλοί φοβούνται πως δεν θα δώσουν τη σωστή βοήθεια κι ότι κάποιος άλλος περαστικός, γιατρός για παράδειγμα θα βρεθεί να το κάνει.

Η παραπάνω ιστορία, έστω και συνειρμικά εξηγεί κατά μεγάλο βαθμό και το τόσο έντονο στοιχείο της ανάθεσης που ευδοκιμεί ακόμα στις μέρες μας. Δηλαδή η κατάσταση κατά την οποία οι πολιτικές – οικονομικές – κοινωνικές κρίσεις που παρουσιάζονται, αναζητάνε λύση πάντα από τους άλλους, από τους θεσμούς, από τους ειδικούς, από όλους του άλλους.

Σκέφτομαι, ακόμα και εκείνα τα μαχητικά κομμάτια της κοινωνίας, ως ένα βαθμό, με τους αγώνες που κάνουν, από την μία λειτουργούν σαν προτρεπτικές τάσεις που μπορεί να παρασύρουν και άλλους πολλούς μαζί και να οδηγήσουν σε μία εξέγερση, αλλά λειτουργούν και ως άλλοθι και αποσυμπιεστικά για τους υπόλοιπους, τους σκυφτούς που κάθονται χαλαροί στην βολή της ανάθεσης ακόμα και του δικού τους αγώνα, δηλαδή έχουμε στο μυαλό μας ότι κάποιοι θα αντιδράσουν για αυτό, κάποιοι θα απεργήσουν, κάποιοι θα τα σπάσουν, ε, κάποιος δεν πρέπει να δει και λίγη γαμημένη τηλεόραση;

Μετά παρακολούθησα και ένα πείραμα, που το πάει λίγο παραπέρα, το οποίο αποδεικνύει πολύ πιο έντονα την κοινωνική αποχαύνωση, και τα μπερδεμένα κριτήρια που πάλλονται στα κεφάλια μας, δείτε το βίντεο:

 Το οποίο αποδεικνύει περίτρανα, ότι τουλάχιστον στις ‘σύγχρονες’ κοινωνίες, έχουμε την τάση να παρέχουμε βοήθεια στο ”σωστό γκρουπ ανθρώπων”. Στο παραπάνω βίντεο ένα άντρας ντυμένος λιτά κείτονταν στο δρόμο και ζητούσε βοήθεια, δεκάδες άνθρωποι πέρασαν από μπροστά του χωρίς κανένας να του δώσει ουσιαστική σημασία για 20′! Ενώ επαναλήφθηκε το ίδιο, με την ειδοποιό διαφορά (όπως αποδείχθηκε) ότι φορούσε κουστούμι, τότε χρειάστηκαν απλά 4”. Σαν την ιατρική περίθαλψη είναι τελικά, έχει την σωστή όποιος μπορεί να την αγοράσει.

Επειδή η ανθρώπινη ψυχολογία και τα κουσούρια που κουβαλάμε πάνω μας είναι προϊόντα συνθηκών, όχι ανθρώπων, αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους ανθρώπους, μήπως να προσπαθούσαμε να αλλάξουμε τις συνθήκες;

Και επειδή οι πράξεις είναι εν τέλη αυτές που μετράνε και όχι οι αναλύσεις, την επόμενη φορά που θα δούμε κάποιον να υποφέρει, την επόμενη φορά που θα καταλάβουμε μία συνθήκη κάνει πολλούς να υποφέρουν, καλό θα είναι να δράσουμε, μην περιμένουμε να πεθάνει για να μπορούμε να το αναλύσουμε μετά, μην περιμένουμε τους άλλους που το βιώνουν επίσης να το κάνουν για μας.


Είμαι κεντροαριστερός



Είμαι κεντροαριστερός: δεν συνδικαλίζομαι, δεν απεργώ, δεν διαδηλώνω, δεν διαμαρτύρομαι. Περιμένω τα πράγματα να αλλάξουν από μόνα τους.

Είμαι κεντροαριστερός: αποστρέφομαι τον Μαρξ, την κομμουνιστική φρασεολογία και τα σύμβολά της. Οι όροι πάλη των τάξεων, πλουτοκρατία και ιμπεριαλισμός μου προκαλούν αηδία. Απο τον όρο κεντροαριστερά αποστρέφομαι το δεύτερο συνθετικό, την αριστερά. Είμαι κεντρώος αλλά βάζω και την αριστερά από δίπλα γιατί είναι trendy και προσπαθώ να αποσπάσω καμία ψήφο από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Είμαι κεντροαριστερός: καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται, εξισώνω τη ρίψη πλαστικής κορίνας σε πάνοπλο μπάτσο που ψεκάζει χημικά με τα ρατσιστικά πογκρόμ και τα μαχαιρώματα των ναζήδων. Θέλω την ησυχία μου. Η ασφάλεια είναι το ύψιστο αγαθό της ζωούλας μου.

Είμαι κεντροαριστερός: δεν πιστεύω στην κοινωνική δικαιοσύνη και δεν μάχομαι γι΄αυτή. Δέχομαι τις ταξικές ανισότητες ως status quo. Δε θα αλλάξω εγώ τον κόσμο. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.

Είμαι κεντροαριστερός: είμαι φουλ πατριώτης αλλά εκχωρώ την εθνική κυριαρχία της χώρας για πλάκα.

Είμαι κεντροαριστερός: Δεν έχω κρίση. Δέχομαι τη λογική του μονοδρόμου των μνημονίων, είμαι ευκολόπιστος, καταπίνω αμάσητη την κρατική προπαγάνδα, δεν αμφισβητώ τα ΜΜΕ, δεν πιστεύω στο δόγμα του σοκ, σιχαίνομαι τη συνομωσιολογία.

Είμαι κεντροαριστερός: Είμαι ο φιλήσυχος πολίτης που περιγράφει ο Μάρτιν Νίμελερ στο «πρώτα ήρθαν», είμαι το ανθρωπάκι που περιγράφει ο Βόλφ Μπίρμαν στο «αυτούς τους έχω βαρεθεί», πάνω στις υποτακτικές πλατούλες μου στήνεται το παιχνίδι, είμαι η μετακινούμενη μάζα που συντηρούσε τον δικομματισμό, είμαι ο νοικοκύρης με τα φασιστικά αντακλαστικά, είμαι ο αντιδραστικός ψηφοφόρος που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα.




(http://niemandsrose-niemandsrose.blogspot.gr/2013/10/blog-post_14.html)

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Νόαμ Τσόμσκι: "Με δέκα τεχνικές ελέγχουν το μυαλό"



Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναλύει τις δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν. Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.


1. Η τεχνική της διασκέδασης
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών.
Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.
Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.


2 . Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων
Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.
Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του.
Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.


3. Η τεχνική της υποβάθμισης
Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990.
Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.


4. Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποιήση)
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα.
Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.


5 . Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύντονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρ ό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος.
Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».


6 . Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική
Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...


7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία
Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».


8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα
Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.


9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή
Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!


10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους
Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ.
Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.
Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’ όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’ όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.

Και όμως για να καταρρεύσουν όλα αυτά αρκεί μια στιγμή αφύπνισης. Το "κόκκινο χάπι" που έλεγε ο Μορφέας στόν Νέο στην ταινία Μatrix. Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά. Για αυτό σας παρουσιάζουμε τις 10 τεχνικές, μόλις τις παρατηρήσετε ότι συμβαίνουν γύρω σας και εφαρμόζονται κάθε μέρα, η αφύπνιση έρχεται νομοτελειακά. Για όποιον θέλει περισσότερη αφύπνιση ας διαβάσει το "σπήλαιο του Πλάτωνα" και θα ξημερώσει ένας καινούριος κόσμος.

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Η δίκοπη ζωή, Vida de doble filo - ΕΡΝΕΣΤΟ ΓΚΕΒΑΡΑ


(GR) Το τραγούδι "Η δίκοπη ζωή", ερμηνευμένο από το Γιώργο Μεράντζα, με πλάνα απ' τη ζωή και τη δολοφονία του Τσε. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος, Ποίηση: Μάνος Ελευθερίου.

Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί
που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο...

Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...

Μα πώς να μην ξεχάσεις την αυλή σου
και την παλιά τη γνώμη καθενός,
όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να 'σαι το πουλί κι ο κυνηγός
στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...

Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε
οι συμμορίες κι οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα-νύχτα να σε βρούνε,
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε 
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές,
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε...


(EN) The song "Dikopi Zoi" (Double-Edged Life) performed by Giorgos Merántzas, Music: Thanos Mikroutsikos, Lyrics/Poetry: Manos Eleftheriou. Stills from Ernesto Che Guevara's life and assassination. 

(ES) La canción "Dikopi Zoi" (Vida de doble filo) realiza Jorge Merántzas, Música: Thanos Mikroutsikos, Letras / Poesía: Manos Eleftheriou. Fotogramas de la vida y el asesinato de Ernesto Che Guevara. 

- Ελληνικό Αρχείο Τσε Γκεβάρα © Guevaristas,

Comandante Che Guevara








       

Στίχοι: Δέσποινα Φορτσέρα
Μουσική: Carlos Puebla
Πρώτη εκτέλεση: Χορωδία

Πυξίδα μέσα στον χρόνο
Κι ο μύθος να σου ανήκει
Είναι των ματιών σου οι κύκλοι
Που αγκαλιάσανε τον κόσμο

Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
Κομαντάντε τσε γκεβάρα

Εσύ που ανάβεις τ’ αστέρια
Της μνήμης φτιάχνεις τον χάρτη
Και περνάς μέσα απ’ την στάχτη
Την ελπίδα σ’ άλλα χέρια

Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
Κομαντάντε τσε γκεβάρα

Σα θρύλος γύρω καλπάζεις
Σαν ευχή και σαν κατάρα
Στα στενά της Σάντα Κλάρα
Το όνειρό σου δοκιμάζεις

Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
Κομαντάντε τσε γκεβάρα

Μιλάς κοιτώντας μπροστά σου
Το ποτάμι της ευθύνης
Και στην ιστορία δίνεις
Τη φωνή και τ’ όνομά σου

Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
Κομαντάντε τσε γκεβάρα

Γελάς και γίνεται μέρα
Η νύχτα σε συλλαβίζει
Μυστικά σου ψιθυρίζει
Hasta siempre κομαντάντε

Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
Κομαντάντε τσε γκεβάρα

Lyrics: Despoina Fortsera
Musica: Carlos Puebla
Prima esecuzione: Chorodia

Abbiamo imparato ad amarti
sulla storica altura
dove il sole del tuo coraggio
ha posto un confine alla morte.

Chorus: Qui rimane la chiara,
penetrante trasparenza
della tua cara presenza,
Comandante Che Guevara.

La tua mano gloriosa e forte
spara sulla storia
quando tutta Santa Clara
si sveglia per vederti.

Chorus

Vieni bruciando la nebbia
come un sole di primavera,
per piantare la bandiera
con la luce del tuo sorriso.

Chorus

Il tuo amore rivoluzionario
ti spinge ora a una nuova impresa
dove aspettano la fermezza
del tuo braccio liberatore.

Chorus

Continueremo ad andare avanti
come fossimo insieme a te
e con Fidel ti diciamo:
Per sempre, Comandante!

Chorus

46 χρόνια από το θάνατο του Ερνέστο Γκεβάρα.

Στις 8 Οκτωβρίου, η ομάδα των ανταρτών καθοδηγούμενη από τον Τσε Γκεβάρα, περικυκλώθηκε. Κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης, στην περιοχή του φαραγγιού του Τσούρο, η ομάδα αναγκάστηκε να διασκορπιστεί και ο Γκεβάρα τραυματίστηκε στη δεξιά κνήμη, ενώ συγχρόνως το όπλο του αχρηστεύτηκε από έναν πυροβολισμό. Τελικά συνελήφθη και αργότερα μεταφέρθηκε στον πλησιέστερο οικισμό Λα Ιγκέρα. Την καταδίωξη του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία παρακολουθούσε επίσης η CIA, με επικεφαλής τον πράκτορα Φέλιξ Ροδρίγκες (Félix Rodríguez), ο οποίος μετέφερε την πληροφορία της σύλληψής του στο αρχηγείο της υπηρεσίας του και σύντομα μετέβη ο ίδιος στη Λα Ιγκέρα.
Μετά από μερικές ανακρίσεις στο σχολείο του χωριού, ο αιχμάλωτος Γκεβάρα δολοφονήθηκε,[21] στις 9 Οκτωβρίου 1967, από τον υπαξιωματικό του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν (Mario Terán). Ο συγκεκριμένος αρχικά δίστασε να εκτελέσει την εντολή για τη δολοφονία του[22] αλλά τελικά πυροβόλησε τον αιχμάλωτο, ο οποίος φέρεται να του είπε «Ήρθατε να με σκοτώσετε. Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις».[23] Ο θάνατός του σημειώθηκε λίγο μετά τη 1:00 το μεσημέρι.

O Pablo Neruda για τον Che Guevara

Η συνάντηση μου με τον Che Guevara, στην Αβάνα, αυτός [ήταν*] πολύ διαφορετικός [από τον Φιντέλ*]. Ήταν μία το πρωί όταν κατάφερα να τον δω, προσκεκλημένος από τον ίδιο στο γραφείο του  υπουργείου οικονομίας και οικονομικών, δεν είμαι πλέον πολύ σίγουρος [για την ακριβής ονομασία*]. Είχαμε rendez-vous τα μεσάνυχτα αλλά είχα καθυστερήσει, έχοντας παραβρεθεί σε μία επίσημη εκδήλωση όπου επιπλέον προήδρευα.
Ο Che φορούσε τις μπότες του, μια στρατιωτική  στολή και πιστόλια στην ζώνη. Το ντύσιμο του είχε κάτι το ασυνήθιστο στο τραπεζικό κάδρο του μέρους.
Ήταν μελαχρινός και μίλαγε αργά, με μία σκληρή αργεντίνικη  προφορά. Φαινόταν να είναι φτιαγμένος για να φλυαρεί χαλαρά στους πάμπες (κάμποι) ανάμεσα σε δύο μάτε [α]. Οι φράσεις του, σύντομες, τελειώνανε με ένα χαμόγελο σαν να άφηνε μετέωρο (ανολοκλήρωτο, ανοιχτό) ένα σχόλιο.
Ήμουν κολακευμένος από αυτό το οποίο μου είπε για το Canto general (« γενικό τραγούδι/γενικό άσμα » [β]). Συνήθιζε να το διαβάζει το βράδυ στους αντάρτες του στην sierra Maestra. Σήμερα που τα χρόνια έχουν περάσει τρέμω σκεφτόμενος ότι τα ποιήματά μου τον συνόδεψαν και στον θάνατο. Έμαθα απο τον Régis Debray ότι στα βουνά της Βολιβίας είχε κρατήσει μέχρι τέλους δύο βιβλία στο σακίδιό του: ένα εγχειρίδιο αριθμητικής και το Canto general.
Εκείνο το βράδυ, ο Che μου είπε ένα πράγμα το οποίο με τάραξε αλλά το οποίο εξηγεί ίσως εν μέρει το πεπρωμένο του. Το βλέμμα του πήγαινε από τα μάτια μου στο μαύρο παράθυρο του γραφείου. Μιλούσαμε για μία πιθανή βορειοαμερικανική  απόβαση. Είχα δει  στους δρόμους της Αβάνας σακιά από άμμο διάσπαρτα στα στρατηγικά σημεία. Και ξαφνικά ο Che δήλωσε-είπε:
- Ο πόλεμος… ο πόλεμος… Είμαστε πάντα ενάντια στο πόλεμο αλλά όταν τον κάμουμε δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Κάθε στιγμή θέλουμε να ξαναγυρίσουμε.
Σκεφτόταν φωναχτά, και για μένα. Τον άκουγα με ειλικρινή κατάπληξη. Βλέπω στον πόλεμο μία απειλή και όχι ένα πεπρωμένο.
Χωρίσαμε και δεν ξαναείχα την ευκαιρία να τον συναντήσω. Εν συνεχεία υπήρξε ο αγώνας του στο δάσος της Βολιβίας και τον τραγικό του θάνατο. Όμως συνεχίζω να βλέπω στον Che Guevara αυτό τον σκεπτικό άνθρωπο, ο οποίος στις ηρωικές του μάχες, κρατάει πάντα, κοντά στα όπλα του μία θέση για την ποίηση.
Στην Λατινική Αμερική, «ελπίδα» είναι μία λέξη την οποία αγαπάμε. Μας αρέσει να μας ονομάζουν «η ήπειρος της ελπίδας». Οι υποψήφιοι στη βουλή, στη γερουσία, αυτοαποκαλούνται «υποψήφιοι της ελπίδας».
Στην πραγματικότητα αυτή η ελπίδα είναι όπως ο ουρανός της επαγγελίας (η γη της επαγγελίας), μία υπόσχεση πληρωμής η οποία συνεχώς καθυστερεί. Την αναβάλλουμε στην επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο, στον επόμενο χρόνο, στον επόμενο αιώνα.
Με την κουβανική επανάσταση, εκατομμύρια νοτιαμερικανών είχαν ένα βίαιο ξύπνημα. Δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Αυτό δεν συμπεριλαμβανότανε στα βιβλία μίας ηπείρου η οποία ζούσε απελπισμένα σκεπτόμενη την ελπίδα.
Και να που ξαφνικά ο Fidel Castro ένας κουβανός τον οποίο κανείς δεν ήξερε πριν, έπιανε την ελπίδα από τα μαλλιά ή από τα πόδια και αντί να την αφήσει να πετάξει την κάθισε στο τραπέζι του, δηλαδή στο τραπέζι και στο σπίτι των λαών της Αμερικής.
Από τότε, έχουμε προχωρήσει πολύ σε αυτό το δρόμο της ελπίδας που έγινε πραγματικότητα. Αλλά ζούμε σε ένα τεντωμένο σχοινί. Μία γειτονική χώρα, πολύ ισχυρή και πολύ ιμπεριαλιστική θέλει να συντρίψει την Κούβα και την ελπίδα και όλα τα υπόλοιπα. Οι μάζες της Αμερικής  διαβάζουν κάθε πρωί την εφημερίδα και κάθε βράδυ ακούνε ράδιο, αναστενάζουν με ικανοποίηση. Η Κούβα υπάρχει. Μία μέρα επιπλέον. Μία χρονιά επιπλέον. Μία λάμψη [ένας αιώνας*]  επιπλέον. Η ελπίδα μας δεν αποκεφαλίστηκε. Δεν θα αποκεφαλιστεί.
Pablo Neruda, « Ομολογώ ότι έχω ζήσει » [1].
Θλίψη στο θάνατο ενός ήρωα

Όσοι ζήσαμε αυτήν την ιστορία, το θάνατο και την ανάσταση της μαυροφορεμένης μας ελπίδας,
όσοι επιλέξαμε τον αγώνα κι είδαμε τις σημαίες να αυξάνονται,
μάθαμε πως οι πιο σιωπηλοί ήταν οι μοναδικοί μας ήρωες και πως μετά τις νίκες ήρθαν οι φωνακλάδες
γεμάτο το στόμα αλαζονεία και καυχησιές γεμάτες σάλια.
Ο λαός έγνεψε με το κεφάλι·
κι ο ήρωας γύρισε στη σιωπή του.
Αλλά η σιωπή μαυροφορέθηκε μέχρι που μας έπνιξε στο πένθος
όταν πέθαινε στα βουνά η λαμπρή φωτιά του Γκεβάρα.
Ο κομαντάντε κατέληξε δολοφονημένος σ’ έναν γκρεμό.
Κανείς δεν είπε «αυτό το στόμα είναι δικό μου».
Κανείς δεν έκλαψε στα ινδιάνικα χωριά.
Κανείς δεν ανέβηκε στο καμπαναριό.
Κανείς δεν πήρε το τουφέκι, και την αποζημίωση την πήραν εκείνοι που ήρθε να σώσει ο δολοφονημένος κομαντάντε.
Τι συνέβη –σκέφτεται ο μετανιωμένος– μ’όλα αυτά τα γεγονότα;
Και η αλήθεια δεν λέγεται και με χαρτί καλύπτεται αυτή η δυστυχία από μέταλλο.
Ίσα που είχε ανοίξει η ρότα, κι όταν ήρθε η ήττα έμοιαζε με τσεκούρι που έπεσε στη στέρνα της σιωπής.
Η Βολιβία επέστρεψε στο μίσος της, στους σκουριασμένους της γορίλες*, στην αδιάλλακτη μιζέρια της,
και σαν τρομαγμένοι μάγοι οι λοχίες της ντροπής, οι στρατηγούληδες του εγκλήματος,
έκρυψαν καλά το πτώμα του αντάρτη λες και θα τους έκαιγε ο νεκρός.
Η μαύρη ζούγκλα κατάπιε τις μετακινήσεις, τα μονοπάτια, κι εκεί απ’όπου πέρασαν τα πόδια του εξολοθρευμένου στρατού, σήμερα οι λιάνες φύτεψαν μια πράσινη φωνή από ρίζες και το άγριο ελάφι επέστρεψε στις φυλλωσιές χωρίς φασαρία.
Pablo Neruda, « Tristeza en la muerte de un Héroe », Fin del mundo [2].
*(Σ.τ.Μ.)
*(Σ.τ.Μ.) δικτάτορες
[α] Λατινοαμερικάνικο ρόφημα
[β] Ποιητική συλλογή του Neruda η οποία δημοσιεύθηκε το 1950.
[1] Από το αυτοβιογραφικό έργου του Pablo Neruda, « Ομολογώ ότι έχω ζήσει » , « J’avoue que j’ai vécu » (Mémoires), εκδόσεις Gallimard, σελ. 412-413, μετάφραση από τα ισπανικά Claude Couffon, μετάφραση του χορείου από τα γαλλικά Φοίβος Μαριάς.
[2] Fin del mundo,1969, μετάφραση από τα ισπανικά από μία φίλη της Λέσχης η οποία θέλει να κρατήσει την ανωνυμία της.




Ο εμπνευστής της θεωρίας των «δύο άκρων»

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 την εξουσία ασκούσε το κόμμα της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (Ε.Ρ.Ε.). Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, θορυβημένη από την εκλογική άνοδο της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (Ε.Δ.Α.) το 1958, εγκαθίδρυσε «αστυνομικό κράτος». Παράλληλα υπέθαλψε τη συγκρότηση παρακρατικών οργανώσεων, οι οποίες θα συνέδραμαν ποικιλοτρόπως τις δυνάμεις Ασφαλείας για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου».

Το αποκορύφωμα της δράσης τους ήταν η δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη το Μάιο του 1963 στη Θεσσαλονίκη.
Λίγες μέρες αργότερα (την 9η Ιουνίου 1963) ιδρύθηκε η Δημοκρατική Νεολαία «Γρηγόρης Λαμπράκης».  Σκοποί αυτής της νεολαιίστικης Κίνησης ήταν η διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και γενικότερα των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού.
Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα από την ιδρυτική διακήρυξή της: «Όπως ο Λαμπράκης, θέλουμε το λαό μας ελεύθερο, κυρίαρχο και νοικοκύρη στον τόπο του. Θέλουμε έθνος τιμημένο, περήφανο, ειρηνικό. Όπως ο Λαμπράκης, πιστεύουμε ότι προϋπόθεση για την ελευθερία και την ευτυχία του λαού μας είναι η διάλυση των παρακρατικών οργανώσεων και η κατάργηση όλων των ανελεύθερων μέτρων και νόμων. Όπως ο Λαμπράκης, πιστεύουμε πως ο μοναδικός δρόμος για την κατάχτηση της τιμής είναι ο δρόμος του αγώνα» (εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, φύλλο της 13ης Μαρτίου 1983).

Η πρώτη συγκέντρωση των «Λαμπράκηδων» έγινε στο γήπεδο της Κοκκινιάς. Παρά το κλίμα τρομοκρατίας από τις αστυνομικές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν χιλιάδες νέοι, γεγονός που αποδείκνυε ότι η Κίνηση είχε απήχηση στα λαϊκά στρώματα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα δημιουργήθηκαν λέσχες αρχικά στη Νίκαια και αργότερα σε άλλες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, αλλά και σε άλλες πόλεις και χωριά της ελληνικής επικράτειας.

Τη 16η Φεβρουαρίου 1964 έγιναν βουλευτικές εκλογές και την εξουσία πήρε το κόμμα της «Ενώσεως Κέντρου». Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, ενώ προεκλογικά είχε αποδεχτεί τη συγκρότηση της «Νεολαίας Λαμπράκη», μετά την εκλογή του –  για να κερδίσει τη βασιλική εύνοια – υποσχόταν στο βασιλιά ότι θα την διέλυε, «διότι εθεωρείτο υπό των υπευθύνων κρατικών παραγόντων ως μέλλουσα να απειλήσει και αυτόν τον στρατόν, εφ’ όσον τα μέλη της θα κληθούν εν καιρώ να υπηρετήσουν την θητείαν των, αλλά θα είναι τότε επηρεασμένα εκ της κομμουνιστικής ιδεολογίας».
Ζητούσε όμως πίστωση χρόνου για τη διάλυση των «Λαμπράκηδων», γιατί, όπως έλεγε, αυτό δεν θα γινόταν με νόμο, αλλά με τη δημιουργία της «Δημοκρατικής Νεολαίας» (= της ΕΔΗΝ, νεολαίας της «Ενώσεως Κέντρου»), η οποία «τελούσα υπό την αιγίδα της Κυβερνήσεως θα αποψιλώσει την «Νεολαία Λαμπράκη», προσελκύουσα τη μεγάλη μάζα της ελληνικής νεολαίας» (εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 19ης Δεκεμβρίου 1964).

Δυο μήνες νωρίτερα, την 8η Σεπτεμβρίου 1964, η οργάνωση των «Λαμπράκηδων» είχε συγχωνευτεί με τη Νεολαία της Ε.Δ.Α. υπό την προεδρία του τότε βουλευτή Μίκη Θεοδωράκη. Το γεγονός αυτό δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ (φύλλο της 9ης Σεπτεμβρίου 1964).Παρά ταύτα ο «Γέρος της Δημοκρατίας» (πόσο εύκολα παραχαράζεται στην Ελλάδα η ιστορία!) δήλωνε ότι δεν ήταν γνωστή η «ταυτότητα» της οργάνωσης και ότι ενδεχομένως μπορεί να υποκινούνταν από το παράνομο τότε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Στο μεταξύ εθνικιστικές παρακρατικές οργανώσεις εξακολουθούσαν να λειτουργούν και να ασκούν βία σε βάρος πολιτών με δημοκρατικά φρονήματα. Παρά ταύτα στελέχη της Ε.Ρ.Ε. υπέβαλλαν συνεχώς ερωτήσεις και επερωτήσεις στη Βουλή κατηγορώντας την κυβέρνηση για επίδειξη ανοχής προς τη «Νεολαία Λαμπράκη», η οποία δήθεν απειλούσε με διάλυση την εκπαίδευση και το στρατό. Η Ε.Δ.Α. με τη σειρά της κατήγγελλε την κυβέρνηση για αστυνόμευση της πολιτικής ζωής. Και τούτο, γιατί είχαν διαρρεύσει απόρρητες στρατιωτικές εκθέσεις, από τις οποίες φαινόταν ότι παρακολουθούνταν από τις Αρχές Ασφαλείας πολίτες αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων. Και τότε ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο τη 19η Ιανουαρίου 1965 διατύπωσε τη θεωρία των «δύο άκρων». Είπε συγκεκριμένα: « Ιδικόν μας (= της «Ενώσεως Κέντρου») σύνθημα είναι «Ελευθερία και Νόμος». Και είναι απόλυτος η διαφορά μας και με την Αριστεράν και με την Δεξιάν. Διότι, όταν ημείς λέγωμεν Ελευθερίαν, η Αριστερά εννοεί ασυδοσίαν. Και όταν λέγωμεν ημείς Νόμος, η Δεξιά εννοεί βίαν. Αυτή είναι και η διαφορά και η υπεροχή μας [.]».

Περαίνοντας την ομιλία του και απαντώντας στην καταγγελία της Ε.Δ.Α. για αστυνόμευση της πολιτικής ζωής, ο Γεώργιος Παπανδρέου εξίσωσε τους τραμπούκους των παρακρατικών οργανώσεων με τους «Λαμπράκηδες», οι οποίοι αγωνίζονταν για τον εκδημοκρατισμό των θεσμών, για τη διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας (κάνοντας διαδηλώσεις κάθε φορά που έρχονταν στον Πειραιά πλοία του αμερικάνικου 6ου στόλου) και για την πολιτιστική αναβάθμιση της ελληνικής κοινωνίας. Είπε χαρακτηριστικά ο τότε πρωθυπουργός: «Δεν είναι αστυνόμευσις του πολιτικού βίου η παρακολούθησις της δράσεως και της άκρας Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς με τας παρακρατικάς οργανώσεις. Είναι επιτέλεσις του εθνικού και δημοκρατικού χρέους. Τα σχετικά με τους «Λαμπράκηδες» θέματα όπως και αυτά των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς θα εξετασθούν υπό της Δικαιοσύνης».

Την 20η Ιανουαρίου 1965 η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, η οποία στήριζε την κυβέρνηση της «Ενώσεως Κέντρου», κυκλοφορούσε με πρωτοσέλιδο τίτλο: «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ».

Στην εποχή μας διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες και πρωθυπουργικοί σύμβουλοι ανέσυραν από το χρονοντούλαπο της πολιτικής ιστορίας τη θεωρία των «δύο άκρων», την προσάρμοσαν στα σημερινά πολιτικά δεδομένα και την χρησιμοποιούν, για να πλήξουν τα κόμματα της Αριστεράς, εξισώνοντας τις πολιτικές τους δράσεις με τις φασιστικές (και εγκληματικές, όπως απέδειξαν τα πρόσφατα γεγονότα) συμπεριφορές της ακροδεξιάς. Το μόνο που άλλαξαν είναι το παπανδρεϊκό σύνθημα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΣ». Το τροποποίησαν σε «ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ».


-http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2848.html

ΑΙΜΑ – «τιμή» – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

O Nίκος Μπογιόπουλος γράφει στον "Ενικό" άρθρο και αναλύει το ψυχογράφημα της Χρυσής Αυγής. Σε αυτό αναφέρει...


"Ενας πατενταρισμένος φασίστας, ο Αμερικανός ποιητής Εζρα Πάουντ, είχε πει κάποτε ότι «αν δεν κάνεις θυσίες για τις Ιδέες σου, τότε  ή εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες σου». Το πόσο άξιζε και ο ίδιος ο Πάουντ και οι ιδέες του φάνηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οταν και επί 25 χρόνια,  μετά τα τέλος του Μουσολίνι τον οποίο ακολουθούσε κατά  πόδας, ο Πάουντ υποδυόταν (;) τον τρελό για να την βγάλει καθαρή…
Ας έρθουμε τώρα στους ημέτερους «ιδεολόγους»:
O Αρτέμης Ματθαιόπουλος είναι βουλευτής χρυσαυγίτης. Χρυσαυγίτης σαν τον μαχαιροβγάλτη που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Αλλά ο Ματθαιόπουλος είναι και μουσικός. Σαν τον Φύσσα. Μόνο που ο Φύσσας τραγουδούσε για τη ζωή, τον έρωτα και τη λεβεντιά. Ο χρυσαυγίτης του συγκροτήματος Pogrom (τι όνομα, έ;) εμπνέεται από άλλα θέματα. Του αρέσει να τραγουδάει για το Άουσβιτς. Ιδού οι στίχοι από το άσμα του συγκροτήματος, το εμνευσμένο από το Αουσβιτς:
«Γαμώ τον Βίζενταλ, γαμώ την Άννα Φρανκ/ γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./ Τ’ αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!/ Ρε κωλοεβραίοι, δεν θα σας αφήσω/ στο τείχος των Δακρύων θα ’ρθω να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς»...
Αυτός ο ευγενής νέος «δεν είναι ναζιστής, δεν είναι εθνικοσοσιαλιστής». Τι είναι; «Εθνικιστής»! Καμία αντίρρηση. Εθνικιστής του κερατά είναι. Σαν όλους εκείνους, δηλαδή, που κατατάσσουν τα έθνη, τους λαούς και τους ανθρώπους σε «ανώτερους» και σε «κατώτερους». Και που πάνω στο τσακίρ εθνικιστικό κέφι τους ρίχνουν (κατά το κέφι τους) και καμιά μαχαιριά (στους «κατώτερους»)…
Επιπλέον ο Ματθαιόπουλος έχει ελαφρυντικό: Τους ύμνους στο Αουσβιτς τους έψελνε «παλιά». Μόνο που το συγκρότημά του, το Pogrom, δεν είναι και τόσο παλιό. Μόλις το 2004 ιδρύθηκε…

 ««Αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος/ εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος»…   

Ο Μιχαλολιάκος είναι ο φυρερίσκος της Χρυσής Αυγής. Στον ύμνο του για τον Χίτλερ (περιοδικό Χρυσή Αυγή, τεύχος 26, Μάιος 1987) έγραφε:
 «Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νιώθουμε ΕΚΕΙΝΟΝ να μας οδηγεί [...] με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και τα οράματά μας: HEIL HITLER!»...
Αυτός ο τύπος, ο Μιχαλολιάκος, ορκίστηκε ενώπιον Θεών και ανακριτών και δήλωσε: «Δεν είμαι ναζιστής, δεν είμαι εθνικοσοσιαλιστής». Τέτοια γενναιότητα έχει να επιδειχτεί από τότε που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έγραφε τους στίχους του «Μαύρου Γάτου» και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδούσε:
«Αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος
εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος»…   
Κατά τα λοιπά, την τελευταία φορά που ακούσαμε τη φωνούλα του Μιχαλολιάκου ήταν όταν είπε εκείνο το «Ζήτω η Νίκη». Το «Sieg Heil!», δηλαδή. Το οποίο, φυσικά, «δεν» είναι ναζιστικό, «ούτε» εθνικοσοσιαλιστικό. Ηταν  «απλώς»  ο καθεαυτού χαιρετισμός των Ναζί που καθιερώθηκε από τον Χίτλερ. Τόσο μη ναζιστικό και μη εθνικοσοσιαλιστικό είναι το  «Sieg Heil!» που απαγορεύτηκε στη Γερμανία, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τις παραγράφους 86 και 130 του γερμανικού Ποινικού Κώδικα.

 «Ο Κασιδιάρης δεν ξέρει τίποτα για τον... Κασιδιάρη. Όπως είπε στους ανακριτές, δεν γνωρίζει τίποτα για τον τύπο που επιδεικνύει το τατουάζ με τον αγκυλωτό σταυρό στο χεράκι που με τόση «ανδρεία» χτυπάει γυναίκες»…

Ο Κασιδιάρης είναι ο γνωστός άντρακλας που χτυπάει γυναίκες. Στον ύμνο του για το ναζισμό έγραφε:
«Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος (που οι Δημοκρατίες, ή μάλλον οι εβραίοι –σύμφωνα με τον Στρατηγό Μεταξά– κήρυξαν στη Γερμανία) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι θεμελιώδεις αξίες που πηγάζουν ως επί το πλείστον από την ελληνική αρχαιότητα, θα κυρίευαν πνευματικά όλα τα κράτη και θα όριζαν τις τύχες των λαών. Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν της παρακμιακής υποκουλτούρας που διέβρωσε τον λευκό άνθρωπο»...
Αλλά, όπως ορκίστηκε ο κύριος Κασιδιάρης ενώπιον Θεών και ανακριτών, «δεν είναι ναζιστής, δεν είναι εθνικοσοσιαλιστής». Οσο για τον «ρομαντικό» χαρακτήρα του ναζισμού, αυτά ο κύριος Κασιδιάρης τα έγραφε «παλιά». Όχι όμως και τόσο «παλιά». Μόλις πριν από δυο χρόνια τα έγραφε. Στις 20/4/2011, στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή» τα έγραφε. Πότε πρόλαβε να τα αποκηρύξει, τέτοιος «ιδεολόγος» άνθρωπος, που κυκλοφοράει και με μια σβάστικα «να!», ζωγραφισμένη πάνω στο χεράκι - με το οποίο γρονθοκοπεί γυναίκες…

«Τα ινδάλματα των χρυσαυγιτών έχουν όνομα: «Τσιρονίκοι»…

Αφού λοιπόν αυτοί «δεν» είναι ναζιστές και «δεν» είναι εθνικοσοσιαλιστές, ας πάμε σε κάποιον που ήταν:
Ο Έκτωρ Τσιρονίκος ήταν δωσίλογος, συνεργάτης των Γερμανών επί Κατοχής. Εφτασε μέχρι και αντιπρόεδρος στη γερμανοδιορισμένη «κυβέρνηση» του Ιωάννη Ράλλη. Ηταν, δηλαδή, ο αντιπρόεδρος της «κυβέρνησης» των γερμανοτσολιάδων του Ράλλη, της «κυβέρνησης» δηλαδή που ίδρυσε τα «Τάγματα Ασφαλείας». Σύμφωνα μάλιστα με τον G. Aly στο βιβλίο του «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ», ο Εκτωρ Τσιρονίκος ήταν αυτός που είχε φροντίσει για την πώληση από Ελληνες χρηματομεσίτες του κλεμμένου χρυσού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο Χρηματιστήριο Αθηνών, με σκοπό να εφοδιαστεί η Βέρμαχτ με το απαραίτητο ρευστό που χρειαζόταν για τις ανάγκες των μονάδων Κατοχής.
Μια τέτοια «πατριωτική» προυπηρεσία δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη. Ετσι, στο περιοδικό της Χρυσής Αυγής (τεύχος Δεκέμβρη 1983), στη δεύτερη σελίδα, μέσα σε ειδικό πλαίσιο ώστε να τονίζεται ευδιάκριτα το ιδεολογικό πρόσημο της ναζιστικής οργάνωσης, σε περίοπτη θέση έτσι ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες για τις ιστορικές της αναφορές και για το πολιτικό της πρόταγμα, δημοσιεύτηκε κείμενο υπό τον τίτλο «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ», το οποίο καταλήγει ως εξής:
«Γιατί ΕΜΕΙΣ, μόνο ΕΜΕΙΣ είμαστε ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, μελλοντικοί ανατροπείς της διαφθοράς, μελλοντικοί Δημιουργοί της Πολιτείας του Ήλιου, της Πολιτείας του Ελληνικού Μεγαλείου, της ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ». Η υπογραφή του εν λόγω δημοσιεύματος (με κεφαλαία γράμματα) είναι: «ΕΚΤΩΡ ΤΣΙΡΟΝΙΚΟΣ».

Αυτοί είναι οι «μουσικοί», οι «φυρερίσκοι» και οι «άντρακλες» της Χρυσής Αυγής. Αυτά είναι και τα «αξιοθέατά» τους: τα Άουσβιτς. Αυτοί είναι οι «ήρωές» τους, οι «Τσιρονίκοι». Τέτοιο και το «Ελληνικό Μεγαλείο» τους. Τίποτα λιγότερο από το ναζιστικό «μεγαλείο» των γερμανοτσολιάδων Τσιρονίκων. Αυτός είναι ο «πατριωτισμός» με τον οποίο βρωμίζει τα χώματα της ελληνικής γης η Χρυσή Αυγή: ο «πατριωτισμός» του αρχιδωσίλογου Τσιρονίκου. Αυτά είναι τα ινδάλματα της Χρυσής Αυγής: Οι Χίτλερ. Αυτή είναι η Χρυσή Αυγή: Ένα χιτλερικό εκτροφείο Τσιρονίκων. Που κατά τα άλλα, με την πρώτη «σφαλιάρα» είναι πανέτοιμοι να ορκιστούν σε Θεούς και ανακριτές ότι «δεν είναι ναζιστές, δεν είναι εθνικοσοσιαλιστές».
Και φυσικά δεν προκαλεί κάποια ιδιαίτερη έκπληξη το πώς εννοούν κάτι τέτοιοι τύποι την έννοια «Τιμή». Αλλά πώς να το κάνουμε: Η θρασυδειλία τους, η λιποψυχία τους, η αψυχιά τους, η σβελτάδα τους να αποκηρύξουν τον ίδιο τους τον εαυτό (ένδειξη της «ποιότητας» του εαυτού τους) συνιστούν πρώτης τάξεως μαρτυρία για το τί είδους «λεβέντες» πρόκειται."
πηγή: enikos.gr