Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Φώτης Αγγουλές, ο προλετάριος ποιητής & αγωνιστής

Αν

Είν’ ένα δάσος γύρω μας συρματοπλέγματα ψηλά
κι έχουν απ’ έξω κλείσει
την ανοιξιάτικια χαρά που μας χαμογελά.

Πίσω απ’ το σύρμα βλέπουμε την όμορφη τη δύση
και τη γλυκιάν Αυγή,
εμείς που τόσον είχαμε τη Λευτεριά αγαπήσει.

Άραγε, από το σύρμα αυτό, που το’ χουμε ποτίσει
με τόσα δάκρυα κι αίματα, αν κάποια μέρα ανθίσει,
τί λούλουδο θα βγει;


Γεννήθηκε το 1911 στον Τσεσμέ –αρχαία Κρήνη- στα παράλια της Μικράς Ασίας απέναντι ακριβώς στη Χιο. Ο πατέρας του λέγονταν Σιδερής Χονδρουδάκης κι ήτανε ψαρομανάβης. Το «Αγγουλές» το πήρε από παρατσούκλι. Η μάνα του λέγονταν Γαρουφαλιά. Είχε τρεις αδερφές κι ο Φώτης ήταν το στερνοπαίδι.

Στον πρώτο πόλεμο 1914-18 πού έγινε κι ο πρώτος διωγμός των χριστιανών της Μικράς Ασίας, ο πατέρας του φόρτωσε μια νύχτα την οικογένεια του σε καΐκι και την πέρασε απέναντι στη Χιο, για να τη σώσει απ' τη σφαγή.

Τον πρώτο καιρό τούς στεγάσανε σε σχολεία, σε αποθήκες, σε χαλάσματα. Τε­λικά τους εγκατέστησαν στο παλιό Κάστρο.

Στο σχολείο πήγε μέχρι τη δεύτερη τάξη του Δημοτικού, χωρίς κι αυτή να την τελειώσει. Τα γράμματα τάπαιρνε, ήτανε όμως πολύ ζωηρός και μια μέρα πήδηξε απ' το παράθυρο της τάξης του και πια δεν ξαναγύρισε.

Στα 14 του χρόνια διάβασε για πρώτη φορά ένα ποίημα κι ενθουσιάστηκε. Από τότε σκάλιζε χαρτιά και παιδευόταν να ταιριάζει στίχους. Στα 15 πήγε μαθητευόμενος παραγιός σε τυπογραφείο που τυπωνόταν η το­πική   εφημερίδα  «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».

Σε λίγα χρόνια έμαθε την τέχνη, γνωρίστηκε και με νέους διανοούμενους κι έβγαλαν το εβδομαδιαίο περιοδικό «ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ» αλλά σε λίγο καιρό τόκλεισαν.

Παλικαράκι πια δημοσίευσε στην εφημερίδα «ΑΛΗΘΕΙΑ» μια τσουχτερή σά­τιρα για τον Μουσολίνι. Τον τραβάνε στα δικαστήρια, τελικά αθωώνεται, αλλά από τότε χαρακτηρίζεται σαν αριστερός.

Μη μπορώντας ν' αντέξει την κατοχή φεύγει για την Μ. Ανατολή. Περνά μια νύχτα τον Αύγουστο του 1941 με μια βάρκα απέναντι στον Τσεσμέ κι από κει στη Σμύρνη και στοιβαγμένοι με πολλούς άλλους πάνω σε βαγόνια φτάνουνε στο Χαλέπι της Συρίας μετά Χάιφα-Παλαιστίνη.


Στην ιστορία

Έλληνες ήρθαν πάλι…
Η θάλασσα τούς ξέβρασε στις ανατολικές αχτές,
προχτές.

Βγήκαν πνιγμένοι στη στεριά και παραμορφωμένοι,
πρησμένοι σαν τουμπιά και μελανοί,
μα όσο κι αν τόκρυψε η νυχτιά το δράμα τους να μη φανεί,

το νόημα βγαίνει.

Τον ξέρομε τον ένοχο, είναι γνωστή η αιτία…
Στα φαγωμένα μάτια τους κοίταξε μέσα και θα δεις
μια χαλασμένη πολιτεία.

Μα μην τους θάψετε, γιατί, θα χάσει σχήμα η Φρίκη.
Κι όταν γραφτεί η ευγενικιά φασιστικιά ιστορία,
έτσι, πρησμένους, βάλτε τους κι αυτούς σε μια προθήκη.




Ό Αγγουλές κατατάχτηκε στον Ελληνικό στρατό της Μ. Ανατολής κι απέκτη­σε — όπως λέγαν — την ειδικότητα του στρατιώτη ποιητή.

Αρχές του 1942 αποσπάστηκε στην Ιερουσαλήμ στο τυπογραφείο του Πα­τριαρχείου πού τύπωναν το στρατιωτικό περιοδικό «ΕΛΛΑΣ».

Στα 1942 μετατέθηκε στο Κάιρο και κει γνωρίστηκε με τον Σεφέρη που ήταν προϊστάμενος στο κυβερνητικό γραφείο τύπου. Εκεί παντρεύτηκε μια Αιγυπτιώτισσα ελληνίδα και δημοκράτισσα δασκάλα των Γαλλικών πού λέγονταν Έλλη Κυριαζή κι ήταν απ' το Πήλιο η καταγωγή της. Διατηρούσε μπαρ πού σύχναζαν πολλοί έλληνες. Ζήσανε μαζί 4-5 μήνες.

Τον Αύγουστο του 1944 οι Άγγλοι τον πήγαν εξορία στην Ασμάρα, μετά φυ­λακή και απομόνωση στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο κι αργότερα στο Ντεκαμερέ. Εκεί αρρώστησε και τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο του Μαϊχαμπάρ  από κει σαν άρρωστος απολύθηκε. Μετά από διαδρομή άνω Αίγυπτο-Αλεξάνδρεια έφτασε στην Αθήνα και σε λίγες μέρες έφτασε στη Χιο.

Και στη Χίο άμα γύρισε ο Φώτης είχε αρχίσει ο ύπουλος, έπειτα επίσημος διω­γμός των αριστερών. Στη θέση της η χωροφυλακή ορκισμένη απ' τόν καιρό της κα­τοχής, στα πόστα τους μοναρχικοί, μεταξικοί, ως και συνεργάτες των Γερμανών, τώρα συνεργάτες των Άγγλων.

Έπειτα δεν άργησε, την είδαμε πώς φούντωσε σ' όλη την Ελλάδα η δεξιά τρο­μοκρατία, πώς συγκροτήθηκε πάλι αντίσταση στα βουνά, παλιοί και νέοι καπετα­ναίοι και αντάρτες — εμφύλιος πόλεμος. Και στις πολιτείες σκληρός ο παράνομος αγώνας συλλήψεις, δίκες, εκτελέσεις, εξορίες, οι φυλακές δε χωρούνε, ανοίξανε κι άλλες, ανοίξανε στρατόπεδα για ξεφτελισμό και βασανισμό κομμουνιστών και πα­τριωτών Γιούρα, Μακρόνησο. Οι Άγγλοι σύμβουλοι επιστατούνε και διδάσκουνε.


Όαση

Σαρκάζει σαν παράφρονη, με καγχασμό η ψυχή μου,
τ’ άστρινα μάτια σου, ουρανέ, που κλαιν με δάκρυα φωτεινά,
πάνω απ’ το καραβάνι μας που η δίψα το περιπλανά
για μια ποθούμενη Όαση στη μέση της ερήμου.


Η μνήμη πληγώνεται όποτε αναπολεί τη φριχτή εποχή, αναζητά την καθαρή σειρά της προδοσίας του Ελληνικού λαού μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο, πώς πλή­ρωσε το πρώτο μεταπολεμικό αντικομμουνιστικό πείραμα των Άγγλων και Αμε­ρικάνων, συνεχίζεται ακόμη. Τα 2 μεγάλα νησιά Σάμο, Μυτιλήνη μέ τό προζύμι του πρώτου βγάλανε και δεύτερο αντάρτικο, το πληρώσανε ακριβά. Κι η άβγαλτη Χίος πλήρωσε ακριβά τους ογδόντα πρωτόπειρους πρωτοπόρους της.

Το 1948 μέσα στις καθημερινές αγωνίες, συλλήψεις και καταδίκες μάθαμε πως είχε πιαστεί ο Φώτης, ήτανε κλεισμένοι μ' έναν φίλο του, Μιχάλη Βατάκη, σε μια στέρνα, φουντάνα, στο χωριό Βροντάδο και τυπώνανε παράνομη εφημερίδα. Τους είχε σωθεί το παξιμάδι κι οι ελιές τους, ένα καλαθάκι, καθώς και τ' οξυγόνο δεν άναβε πια το φαναράκι τους — έπεσε άραγε ρουφιανιά, άραγε ξετρυπώσανε καμιά νύχτα σα μαμούνια να πάρουν αέρα και τους είδε κανένα μάτι, δεν μάθαμε ποτές. Τους κατεβάσανε στη Χώρα και τους πομπέψανε δεμένους, ο κόσμος περίφοβος αλλά και κανένας δεν τους πρόσβαλε. Τους σηκώσανε ύστερα όλους μαζί απ'  τη Χίο, είπανε πώς τους πήγανε στα Γιούρα και κείνος πως βρίσκεται στη Σύρα στο Νοσο­κομείο. Τότε για μας κάθε μετακίνηση ήταν πολύ δύσκολη, όμως πήγε στη Σύρα μια ηλικιωμένη και ψυχωμένη αλληλεγγίτισσα, η κυρά Αντωνία, του συνοικισμού Ζωγράφου. Της είχε πεθάνει μια μοναχοκόρη αντάρτισσα, ο μοναχογιός της στη Μα­κρόνησο, αλλά η καρδιά της βουνό, πήγε τον είδε και μας έφερε νέα του.

Έπειτα μάθαμε πως η δίκη θα γίνει στην Αθήνα, πως κινδυνεύει να δικαστεί σε θάνατο. Τρέξαμε όπου είχαμε γνωριμίες, ελπίδες, τα γνωστά. Είχαν ενδιαφερθεί και αρκετοί Χιώτες, είχε πολλές συμπάθειες. Δικάστηκε 12 χρόνια ειρκτή.


Αν το λέμε…

Οι φτωχές μας καλύβες σηκώνουνε τις μεγάλες Πατρίδες.
Κι οι καλοί πατριώτες
τεχνουργούν για τα χέρια μας δυνατές αλυσίδες.

Αν πονούμε, μας δείρανε όμοια οχτροί κι όμοια φίλοι,
κι αν το λέμε, αν το ξέρουμε της ζωής το τραγούδι,
το μάθαμε απ’ του χάρου τα χείλη.


Δε θυμάμαι χρονολογικά τις μεταγωγές του από φυλακή σε φυλακή, τις πέρασε όλες. Στο Ναύπλιο συζητήθηκε η αναθεώρηση του αλλά δεν πήγε ο δικηγόρος και φίλος του.

Στα Βούρλα τον είδα επισκεπτήριο πρώτη φορά, έπειτα στην Κόρινθο, πιο ήμε­ρη φυλακή μας φάνηκε. Με τους σεισμούς του '53 βρέθηκε στην Κεφαλονιά. Πολλοί φύλακες πετάξανε τα κλειδιά, τρέχανε, βγάζανε τους κρατούμενους λοιπόν σε μια πλατεία, οι πολιτικοί αναλάβανε, ορίσανε υπεύθυνους για φρούρηση, σχηματίσανε τετράγωνο. Έλεγε ο Φώτης πως ή γης βούιζε κάθε τόσο και τάραζε σα θάλασσα, κάτι περίψηλα πεύκα τα πετούσε όξω, φαίνουνταν οι ρίζες τους, οι κορφές τους ακουμπούσαν χάμω και πάλι ορθοποδίζανε. Οι άνθρωποι πέφτανε, βαστιούντανε χέρι-χέρι, μερικοί ξερνούσανε, η σκόνη τύφλωνε. Διαδόθηκε τότε με τη θεομηνία ότι κάποιο μέτρο θ' ακουστεί ευεργετικό, ελπίζαμε αλλά τίποτα δεν έγινε, τους μεταφέρανε στην Κρήτη, στην Αλικαρνασσό.

Το '54 τον φέρανε στον Άγιο Παυλο για εγχείρηση του στομαχιού, δεν μπορούσε πια να φάει καθόλου. Μιλήσαμε από κοντά-κοντά στο κρεβάτι του, η διάθεση του καλή κι εδώ «...θα φάω πάλι χταπόδι...» και κουνούσε το λεπτό, λεπτό του χέρι με τεντωμένα τα μαυριδερά του δάκτυλα σα να το παράγγελνε.

Αποφυλακίστηκε το '56, απ' την Κέρκυρα, είχε συμπληρώσει τα 2/3 της ποι­νής του. Έμεινε πάλι στην Αθήνα μερικές μέρες και πήγε στη Χίο.

Πάλι εκεί τον παρακολουθούσε η Ασφάλεια, τον καλούσαν κάθε μέρα, τον φο­βέριζαν, φοβέριζαν τους συγγενείς του και όποιον τον πλησίαζε. Για να υπογράψει δήλωση. Αυτός κάθε μέρα μπροστά τους ατάραχος, το στόμα του κλειστό χωρίς κα­θόλου να το σφίξει, άφωνος. Μάλιστα όταν θόλωσε ο νους του, φέρανε στην Κλινική να υπογράψει ένα χαρτί του ΙΚΑ, τόσο είχε συνήθειο τη βουβή άρνηση, ούτε άπλωσε το χέρι να το διαβάσει, μας κοίταζε και χαμογελούσε κάπως πονηρά, δηλαδή «δε θα με ξεγελάσετε ούτε σεις...», χρειάστηκε μεγάλη διαδικασία για να το υπογράψει μια αδελφή του.

Πολύ τον στενοχωρούσε πως ταλαιπωρούσε κι άλλους άθελα, ίσα-ίσα καλη­μέριζε τη γειτονιά και τραβούσε. Είχε στέκι στο λιμάνι, σε κάτι πολύ φτωχικά τα­βερνάκια, τα περιφρονούσαν κι οι χαφιέδες.



Μην καρτεράτε

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε
μήτε για μια στιγμή,
μήδ' όσο στην κακοκαιριά
λυγά το κυπαρίσσι.
Έχουμε τη ζωή πολύ
πάρα πολύ αγαπήσει.


'Εκεί περιζήτητος, τον κερνούσανε, του δίνανε καμιά φορά ψάρι «νά το μεταπουλήσει», γιά χαρτζηλίκι και πάλι το χαρτζηλίκι τούτο έπεφτε στο ρεφενέ για ρακί. Του άρεσε πάντα το πιοτό, τελικά δεν είχε άλλη απόλαυση.

Μερικοί παλιοί φίλοι τον υποστηρίξανε, τον πήρε στο τυπογραφείο του ο εκδό­της της εφημερίδας «Χιακός λαός» έτσι και βρέθηκε με περίθαλψη του ΙΚΑ όταν αρρώστησε. Τύπωσε σιγά-σιγά εκεί με τα χέρια του τη συλλογή «Πορεία στη νύχτα», δική του επιλογή από παλιά ποιήματα καί νέα.

Καλοκαίρι του '63 τον φέρανε σε κλινική στα Μελίσσια, είχε πάθει μολυβδίαση, την ασθένεια των τυπογράφων. Αλλά και το μυαλό του είχε πάθει. Δεν έβγαλε μιλιά όταν με είδε, αν γνώριζε αν δε γνώριζε δεν κατάλαβα, το μάτι του όμως μας παρα­κολουθούσε, θαρρείς μας έκρινε. Μια στιγμή σηκώθηκε, πήγε ως το παράθυρο, ίδια ή περπατησιά του πηδηχτή σαν έτοιμος για χορό. το κεφάλι του τώρα κάτασπρο.

Με τη φροντίδα της ΕΔΑ μπήκε σ' άλλη κλινική ψυχιατρική στο Ελληνικό, εκεί τον περιποιηθήκανε πολύ γιατροί και νοσοκόμοι, μετά 4 μήνες έτρωγε, μιλούσε ομαλά.

Όσον καιρό ήτανε άρρωστος καθισμένη δίπλα του μια αδελφή του, αφήνανε τα σπίτια τους, σύμφωνοι κι οί άντρες και τά παιδιά τους, χάρη του Φώτη, άμετρη, ασυζήτητη αφοσίωση, ανατολίτικη. Έλεγε κάποτε ο ίδιος πως αν ο ένας του σπιτιού δεν είχε ύπνο κι οι άλλοι αγρυπνούσανε «για συντροφιά...».





Επίλογος

Το σπαραγμό σου Ελλάδα μου, ποια νύχτα θα μου κρύψει;
Ποιος πόνος θα μου πει;
Ξεπέρασα τον πόνο πια και τη βαθιά μου θλίψη,
κι έφτασα στη σιωπή.
Και στέκω εμπρός σ’ ένα σωρό ρημάδια και συντρίμμια,
κι ούτε μια δέηση να πω μπορώ, και ούτε μια βλαστήμια.


Δεν του 'λειψε στην πατρίδα, στην προσφυγιά ποτές δα η γυναικεία παρουσία, κοπέλες πρόθυμες, απλές και γραμματιζούμενες λαχταρούσανε την παρουσία του, τον φροντίζανε, τον καμαρώνανε, ζηλεύανε, καρδιοχτυπούσανε, χωρίς και πολλές ελπίδες. Από μέρους του η ανταπόκριση εγκάρδια και άστατη. Ούτε και της γυναί­κας του δε δώσανε άδεια να έρθει απ' την Αίγυπτο, σε κανένα χρόνο πήραν διαζύγιο.

Λοιπόν στο θάλαμο, γύρω απ' το κρεβάτι του όπως στη σκηνή του, στο κελί, πάντα μεγάλη σύναξη και συζήτηση, άδικα μαλώνουν οι γιατροί πώς του χρειάζε­ται ησυχία. Πάνω στο συνήθειο αυτό μια φορά του ξέφυγε «... σε τρώνε ζωντανό... φαίνεται είμαστε για φάωμα...».

Ήρθε μετά 5-6 μήνες πάλι στην κλινική για παρακολούθηση, του βγάλανε και τη σύνταξη απ’ το σωματείο των τυπογράφων. Του προσκολλήθηκε τότε μιαν άρρω­στη και τάχα γιατρεμένη, τάχα γιατρεμένος κι αυτός, της έδωσε λόγο πως θα την πάρει στη Χίο και θα την παντρευτεί. Όμως ανάμεσα κωμωδία και μαρτύριο, μπήκε στη μέση ο θάνατος. Για να την παραλάβει λένε πως έκανε το τελευταίο του ταξίδι.

Μας τηλεφωνήσανε ένα πρωί ότι βρέθηκε νεκρός στο «Κολοκοτρώνη» με το δρομολόγιο από Χίο προς Πειραιά, τη νύχτα 26 προς 27 Μαρτίου 1964, στο διά­δρομο  της τουριστικής.

Η νεκροψία έδειξε πνευμονικό οίδημα. Συμφωνήσαμε πώς έπρεπε να ταφεί στη Χίο, αυτό θα ήθελε και κείνος. Ταριχεύτηκε λοιπόν μέ φροντίδα της ΕΔΑ και στις 30 Μαρτίου τον συνοδέψαμε απ' το Νεκροταφείο στο πλοίο. Το φέρετρό του στ' αμπάρι καταστολισμένο — πάλι αμπάρι σού έμελλε — τον χειροκροτήσανε οι φίλοι στην προβλήτα όπως είναι το έθιμο και τον συνοδέψανε τέσσερις αποσταλμένοι.


Καίγονται

Αυτούς εγώ που τραγουδώ, δεν έχουνε φτερά.
Δεν τους μεθά καμιά φυγή, δεν τους τραβούν τ’ αστέρια,
έχουνε μια ζεστή καρδιά, δυο ροζιασμένα χέρια,
κι είναι δεμένοι με τη γη.

Απ’ της αυγής το χάραγμα, ως του βραδιού τα θάμπη,
μοχθούν για δυο πικρές ελιές, και μια μπουκιά ψωμί,
ιδρώνουν κι απ’ τον ίδρω τους ανθοβολούνε οι κάμποι,
καίγονται κι απ’ τις φλόγες τους φωτίζεται η ζωή.


Στη Χίο φτάσαμε χαράματα, οι 3 αδελφές του περιμένανε μαυροντυμένες, κι άλλοι δικοί του, τοποθετήθηκε το φέρετρο στη Μητρόπολη, όλο το δρόμο μια θρη­νωδία σιγανή. Ως το μεσημέρι περνούσε ό κόσμος αδιάκοπα, μερικοί απλοί φίλοι του σκύβουνε και του μιλούνε δακρυσμένα «... ήσουνα καλά πού ήφυες...», «...οχ να μη βρεθεί κανείς μας εκεί...».

Η κηδεία επίσημη, μ' έξοδα του Δήμου και μουσική. Μερικοί παραπονέθηκαν — γιατί να μην κάνουνε αυτοί τα έξοδα, λέγανε «... είμαστε φίλοι...», χτυπούσαν το στήθος τους, δείχναν την καρδιά τους, θλίψη αντρίκια ομηρική. Άλλοι λέγανε πώς αν είχε ο Φώτης τα μισά λεφτά που πήγανε στο ξόδι του θα περνούσε πλούσια ένα χρόνο. Στο τέλος μερικοί κοντινοί αρπάξανε το φέρετρο στα χέρια και τον κατεβάσανε στον τάφο. Η άνοιξη κι ο ήλιος της λάμπρυνε τα σωριασμένα στέφανα και τα σκυμμένα κεφάλια εκεινών που μείνανε πίσω δε φεύγανε.

(Από το βιβλίο της Έλλης Παπαδημητρίου «Φώτης Αγγουλές», Κέδρος 1975).


Αναρτήθηκε από 

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

-Γειά σου, είμαι ο Αλέξης. -Γειά σου Αλέξη, είμαι ο Μπερκίν(by ΔορίαιΧμος)




-Γειά σου, είμαι ο Αλέξης.
-Γειά σου Αλέξη, είμαι ο Μπερκίν.
-Μπερκίν. Τί περίεργο όνομα.Πόσο χρονών είσαι;
-15, εσύ;
-15. Ήμουν. Θα ήμουν 21, όμως αν ήμουν ακόμα εκεί..
-Τί εννοείς;
- Ξέρεις Μπερκίν, μια μέρα θα μπορούσαμε να πάμε για μπάσκετ εμείς οι δυο. Δε θα μας εμπόδιζε τίποτα, ποιό Αιγαίο, ούτε ότι μιλάμε διαφορετική γλώσσα, απλά λέω… θα μπορούσαμε να πάμε για μπάσκετ ίσως μια μέρα, μια βόλτα, κάτι,ε; Γιατί όχι;
-Γιατί Αλέξη έχουμε ένα κοινό εμείς οι δυο.
-Ναι Μπερκίν έχουμε. Μας σκότωσαν. Αυτοί με τις στολές… και τώρα..
-Και τώρα;
-Ας ελπίσουμε, μέσα απο το θάνατο μας , όσοι είναι ακόμα εκεί να αγωνίζονται. Για να μπορούν άλλα παιδιά σαν εμάς, να κάνουν αυτή τη συζήτηση.
Εκεί.

***************
- Merhaba , ben Alexis değilim.
Hi – Alexis, Berkin değilim.
- Berkin.Ti garip bir isim . Kaç yaşındasın ?
-15 , Sen ?
-15 . Ben oldu. Ben 21 olabilir, ama ben hala orada olsaydı .. olurdu
-Ne demek istiyorsun ?
- Berkin , biliyorum bir gün sen bize basketboliki gidebiliriz . Biz ne Ege , bize bir şey önleyecektir
ya da farklı bir dil konuşan , sadece biz , bir gün belki de basketbol için bir yürüyüş , bir şey , değil mi ? Neden gidebiliriz … diyorum ?
Alexis ortak bir şeyimiz var .
Evet var. Bizi öldürdüler. Şu üniformalılar… ve şimdi ..
- Ve şimdi ?
- Umarım , bizim ölüm yoluyla , hala orada olanlar mücadele . Bu tartışma yapmak için , bizim gibi diğer millet etkinleştirmek için .
Orada .




How was Berkin Elvan killed? (in 23 languages)


How was Berkin Elvan killed? (in 23 languages)

berkin2
Greek:

Tην 1 Ιουνίου 2013 ο 14-χρόνος Μπερκίν Ελβάν δέχτηκε στο κεφάλι 850 γρ. κάνιστρο δακρυγόνου,κατά τη διάρκεια των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στο πάρκο Γκεζί της Τουρκίας . Δεν ήταν διαδηλωτής. Πήγαινε στο μάρκετ για ψωμί. Tις τελευταίες 268 ημέρες ήταν σε κωματώδη κατάσταση προσπαθώντας να επιβιώνει από μολύνσεις και υψηλό πυρετό. Ήταν μόνο 16 κιλά όταν πέθανε σήμερα Τρίτη 11 Μαρτίου 2014 στις 7:00 το πρωί. Σήμερα επιτέθηκε η αστυνομία στο νοσοκομείο όπου είχαν νοσηλεύσει τον Μπερκίν. Κατά την επίθεση της αστυνομίας τραυματίστηκε στο κεφάλι ένας διαδηλωτής που έμεινε λιπόθυμος για ώρες. Η οικογένεια του Μπερκίν δεν είχε χρόνο ούτε να θρηνήσει πριν την επίθεση της αστυνομίας. «Δεν είναι ο Θεός αλλά ο Ερντογάν που πήρε το παιδί μου», δήλωσε η μητέρα του Μπερκίν με δάκρυα στα μάτια. Ενημερώστε όλους για την αστυνομική βία και τον δικτάτορα στην Τουρκία.
English:

14 year old ‪‎Berkin‬ Elvan was shot with a 850 gr. gas cannister on june 16th. He was not a protester he was going to the market to buy some bread. He was in a coma trying to survive fighting infections and high fever for 268 days. He was 16 kgs when he died today, at 07.00 am. Now the police are attacking the hospital he has been staying at and another protester was shot in the head during the attacks. He is unconscious now. The family did not have time to mourn their child before the police attack. Be aware of the police violence in Turkiye. Let everyone know about the dictator.
Español/Castellano:

Berkin Elvan de 15 años. El 16 de junio fue golpeado por una cápsula de gas lacrimógeno disparado por la policia.No era activista sino que simplemente iba a comprar pan para desajunar con su famila. Durante los ultimos 268 dias, Berkin se encontraba en estado de coma luchando por su vida. En el día de hoy, en Estambul, la policia se encuentra atacando a la gente que está protestando en el hospital en donde falleció Berkin. Un activista ha resultado herido en la cabeza por recibir un disparo de gas lacrimógeno justo como le paso a Berkin el 16 de junio pasado. La familia de Berkin nunca tuvo la oportuninad de llorar para su hijo. Es necesario que seamos conscientes de la brutalidad policial en Turquia. Haz que sepa todo el mundo a este asesino dictador!!
Français:

Le premier juin, Berkin Elvan , un garçon de 14 ans a eu une capsule de gaz de 850 grammes sur sa tête, il n’était pas parmi les manifestants il allait seulement acheter du pain. Pendant 268 jours il a lutté contre l’infection et la fièvre au coma. Ce matin, quand il est décédé, il pesait 16 kg. Maintenant, les polices attaquent les manifestants devant l’hôpital et cependant un manifestant a eu une balle dans sa tête, il a perdu sa conscience. Sa famille, elle n’a pas eu le temps de faire son deuil, prends conscience de la violence policière en Turquie. Parle à tout le monde de cet dictateur.
Deutsch:

Berkin Elvan, ein 14 jaehriger Junge, ist heute im Koma gestorben. Er wurde am 1. Juni von einem 850gr. Traenengaskanister am Kopf getroffen. Er war nicht gekommen um zu protestieren, sondern kaufte ein Brot im Laden und war auf dem Weg nach Hause. Seit heute Morgen werden die Menschen, die zum Krankenhaus gekommen sind, um ihr Beileid auszusprechen, wieder von Gaskanistern bombardiert. Die Gassbomben werden teilweise auch ins Krankenhaus geschossen. Ein weiterer Mann wurde bei diesen Attacken am Kopf getroffen und schwer verletzt- er ist derzeit bewusstlos. Lasst alle wissen, was hier los ist! Der Staat laesst morden ohne mit der Wimper zu zucken!
Catala:
Darrere del Berkin Avui, 11 de març de 2014, he perdut un amic que estava al meu costat, ens recolzàvem contra tot el mal que hi ha en aquest país que cada vegada sembla més un infern. Un amic del qui no conec la seva cara, del qui no conec la seva olor tendra, no sé com eren els seus ulls negres que veia com a olives, no sé quins somnis tenia, no sé si es va enamorar alguna vegada. Mai vaig poder tocar la seva mà. Ell estava al meu costat, em recolzava, creixíem junts, i ens oferia la seva espatlla quan un dels nostres no tenia força; només calia girar-nos cap a un costat, i allí es trobaven els nostres ulls, així superàvem la nostra desesperança. Empentàvem el món perquè es mogués, per a que caigués tot a la merda que hi havia dins d’ell. Van arrancar el meu amic del meu costat, i la meva espatlla esquerra s’ha quedat tallada, ara sangra. Berkin Elvan no era activista. Tenia només 14 anys quan va ser ferit per una bomba de gas l6’1 de juny de 2014. Anava a comprar pa per casa seva i es va trobar amb la violència de l’Estat turc. Va resistir 268 dies en un hospital d’Istanbul i aquest matí se li han tancat els seus ulls. Ara continua la guerra davant d’aquest hospital, la mateixa violència ja ha ferit un amic més.

Türkçe:

14 yaşindaki Berkin Elvan 1 Haziran’da başından 850 gramlık bir gaz kapsülüyle vuruldu. Eylemci değildi, ekmek almaya gidiyordu. 268 gün boyunca enfeksiyon ve yüksek ateşle mücadele ederek komada kaldı. Bugün sabah saat 07.00 da öldüğünde 16 kiloydu. Şu anda polis bunca zamandır yatmakta olduğu hastaneye saldırmakta ve bu saldırılar sırasında bir eylemci daha başından vuruldu. Şu anda bilinci kapalı. Ailesinin çocuklarının yasını tutmaya fırsatı olmadı. Türkiye’deki polis vahşetinin farkında ol. Diktatörü herkesin bilmesini sağla!

Italiano:

“Berkin Elvan aveva 14 anni ed il primo giugno è stato colpito da un lacrimogeno che pesava 850 grammi. Non era un attivista. Stava andando a comprare il pane. Per 268 giorni ha provato a combattere contro infezioni e febbre alta: era in coma. Oggi, alle 07:00, quando è morto, pesava 16 chili. In questo momento la polizia sta attaccando l’ospedale dove Berkin era ricoverato, e durante questi attacchi un altro attivista è rimasto colpito alla testa ed ha perso conoscenza. La sua famiglia non ha nemmeno avuto la possibilità di piangere il proprio figlio: la polizia ha subito attaccato. Sii consapevole delle brutalità che la polizia attua in Turchia. Fai sapere a tutte le persone del dittatore assassino!”
Svenska:

Berkin Elvan (14) blev skjuten av turkiska polisen med en tårgaskapsyl när han var på väg till affären för 268 dagar sedan. Sedan dess har han legat i koma, fram till i morse då han slutligen avled. Han vägde endast 16 kilo när han dog. 14 år gammal # BerkinElvan blev skjuten med en 850 gr. gas cannister den 1 juni. Han var inte en demonstrant han var på väg till marknaden för att köpa lite bröd. Han låg i koma försöker överleva bekämpa infektioner och hög feber för 268 dagar. Han var 16 kg när han dog idag, kl 07:00. Nu polisen attackerar sjukhuset han har kvar på och en annan demonstrant sköts i huvudet under attackerna. Han är medvetslös nu. Familjen har inte haft någon tid att sörja sina barn innan polisen har börjat attackera igen. Var medveten om polisvåld i Turkiye. Låt alla veta om diktatorn (Recep Tayyip Erdogan).
Norska:

Berkin Elvan (14) ble skutt av tyrkisk politi med tåregass hette da han var på vei til butikken 268 dager siden. Siden da har han ligget i koma, før morgenen når han til slutt døde. Han veide bare 16 kilo da han døde. 14 år gammel # BerkinElvan ble skutt med en 850 gr. gass cannister den 1. juni. Han var ikke en demonstrant han skulle til markedet for å kjøpe brød. Han var i koma prøver å overleve bekjempe infeksjon og høy feber i 268 dager. Han var 16 kg da han i dag døde på 7:00. Nå politi angriper sykehuset han har igjen på og en annen demonstrant ble skutt i hodet under angrepene. Han er bevisstløs nå. Familien har ikke hatt tid til å sørge over hennes barn før politiet har begynt å angripe igjen. Vær klar over politiets brutalitet i Turkiye. La alle få vite om diktator.

PT |:

Berkin Elvan, 14 anos foi atingido com uma garrafa de gás em 1 de Junho de 2013. Ele não era um manifestante, ia apenas ao mercado comprar pão. Esteve em coma a tentar sobreviver combatendo infecções e febre durante 268 dias. Pesava 16 kgs quando morreu esta manhã às 7h da manhã. A polícia está a atacar o hospital em que ele estava e outro manifestante foi baleado na cabeça durante os protestos. Está inconsciente. A família não teve oportunidade de velar a criança, antes do ataque da polícia. Que se tome consciência da violência policial na Turquia.Que todo o mundo saiba acerca deste ditador.

CZ |:

Dnes v 7 hodin ráno zemřel 14letý ‪‎Berkin‬ Elvas v kómatu v nemocnici. Do hlavy jej 1. června při protivládních prostestech zasáhla 850gramová plechovka slzného plynu. Nešel protestovat, pouze si koupil v obchodě chleba a byl na cestě domů. Od dnešního rána přicházejí k nemocnici lidé vyjádřit svou soustrast a policie je znovu bombarduje plechovkami plynu. Plechovky slzného plynu létají vzduchem i v nemocnici. Do hlavy byl při těchto útocích zasažen další muž, který je vážně zraněn a je v současné době v bezvědomí. Ať všichni vědí, co se tady děje! Stát nechává vraždit lidi bez mrknutí oka!

Pусский:

– 16 июня четырнадцатилетний ‪ Беркин‬ Эльван (Berkin‬ Elvan) был застрелен с 850 гр. газовой пулей. Он не был протестующим. Он собирался на рынок, чтобы купить хлеб. Он был в коме и боролся с инфекцией и высокой температурой на 268 дней, чтобы выжить. Он умер сегодня в 7:00 утра. После смерти он весил 16 кг. Теперь полицейские атакуют больницу, которая лежал Беркин, а другой протестующий выстрелян в голову во время нападений. Сейчас он находится в бессознательном состоянии. У семьи никогда не было возможности, чтобы оплакать своего ребенка, так как снова полицейские напали. Будьте в курсе о насилии со стороны полиции в Турции. Пусть все знают о диктаторе.

Dutch:

Op 16 juni kreeg de 14-jarige Berkin Elvan een gascapsule tegen zijn hoofd geschoten. Hij behoorde niet tot de demonstranten. Hij ging gewoon een brood kopen. Hij belandde in een coma en gedurende 268 dagen heeft hij gevochten tegen infecties en hoge koorts. Om 7u vanochtend, toen hij stierf, was zijn gewicht nog maar 16 kilogram. Op datzelfde moment valt de politie demonstranten aan voor het ziekenhuis waar hij verbleef. Weer is tijdens die aanval een demonstrant tegen het hoofd geschoten. Hij verloor het bewustzijn. De familie kreeg, voordat de politie aanviel, niet eens de kans om te rouwen voor hun kind. Neem hiermee akte van het politiegeweld in Turkije. Laat iedereen van deze dictator weten.

Albanian:

14 vjecari Berkin Elvan u godit me 1 Qershor 2013 ne koke nga nje kapsulle 850 grameshe. Ai nuk ishte protestues , po shkonte te blinte buke. Qendroi per 268 dite ne koma me infeksion dhe temperature te larte. Sot kur vdiq ne ora 07.00 te mengjesit ishte 16 kile. Ne kete moment policia eshte duke sulmuar spitalin qe ai dergjej prej kaq kohesh dhe gjate ketyre sulmeve nje protestues tjeter u godit ne koke. Ne keto momente eshte ne gjendje te pandergjegjshme . Familja nuk pati kohe as te mbante zine e femijes se tyre. Ji ne dijeni te cmendurise se policise ne Turqi. Bej te mundur qe ta njohin te tere Diktatorin !

Azeri:

”Berkin Elvan 14 yaşında 1 İyun tarixində 850 qramlıq qaz kapsulasıyla vuruldu. Aksiyada deyildi, çörək almağa getmişdi. 268 gün ərzində infeksiya və yüksək tempraturla mübarizə apararaq komada qaldı. Bugün səhər saat 7:00 radəllərində vəfat etdiyində 16 kiloydu. Bugünə qədər yatdığı xəstəxanaya polis müdaxilə edir və bu müdaxilə əsnasında bir nəfər də başından vurulub. İndi şüuru bağlıdır. Ailəsinin, uşaqlarının yasını tutmağa fürsəti olmadı. Türkiyədəki polis vəhşiliyindən xəbərdar ol. Diktatoru hər kəsin tanımağına kömək elə.”

Japan:

14歳のベルキン・エルヴァン(#BerkinElvan)君が頭に、6月1日に850グラムの催涙弾で撃たれました。彼は抗議者じゃなくてパンを買いに行く途中でした。彼は268日間感染症や高熱と戦っいながら昏睡状態にいました。今日午前7時に亡くなった時16キロでした。今警察はこんな間に入院された病院に攻撃していて、他の抗議者も頭に催涙弾で撃たれました。撃たれた抗議者は今、意識不明です。家族に自分の子供を追悼する時間はありませんでした。トルコの警察暴力のことしろ!独裁者がみんなに知らせろ!http://sankei.jp.msn.com/world/news/140312/mds14031212100001-n1.htm

Polska:

Dnia 14 czerwca, czternastoletni Berkin Elvan został trafiony przez kapsułkę gazu łzawiącego, strzelała policja. Na rynku pojawił się przypadkowo, nie był protestującym, chciał kupić chleb. Przez 268 dni przebywał w śpiączce, walczac o życie, starając się zwalczyć zakażenie i wysoka gorączkę. Zmarł dzisiaj o godzinie 7:00, ważył zaledwie 16 kilogramów.Obecnie w Stambule, policja atakuje ludzi, którzy protestują w szpitalu, gdzie zmarł Berkin. Jeden z działacz został ranny w głowę podczas ataku, jest obecnie nieprzytomny. Rodzina nie miała czasu by opłakiwać swoje dziecko. Bądź swiadomy przemocy policji w Turcji. Niech każdy dowie się o dyktatorze !

For Croatia, Serbis & Bosnia:

14-ogodišnji Berkin Elvan pogođen je 16. lipnja kanisterom za benzin težine 850 grama. Nije bio prosvjednik nego je išao na tržnicu kupiti kruh. Bio je u komi 268 dana, pokušavajući preživjeti infekcije i visoku temperaturu. Preminuo je danas u 7.00, težeći samo 16 kilograma. Trenutačno policija napada bolnicu u kojoj je bio smješten te je još jedan prosvjednik pogođen u glavu za vrijeme napada. Trenutačno je bez svijesti. Obitelj preminuloga nije imala vremena za oplakivanje zbog početka policijskog napada na bolnicu. Postanite svjesni policijskog nasilja u Turskoj. Recite svima za diktatora

Nepali:

चौध वर्षीय बर्किन एल्भानलाई जून १६ तारिखका दिन ८५० ग्रामको ग्यास क्यानेस्टर अर्थात् अश्रु ग्यासको गोली हानिएको थियो । ऊ प्रदर्शनकारी थिएन र पाउरोटी किन्न पसल गएको थियो । गोली लागेपछि ऊ मानसिक रुपमा अचेत भयो यानेकि कोमामा गयो, र २६८ दिनसम्म ऊ संक्रमण र तेज ज्वरोसँग संघर्ष गरिरह्यो । आज बिहान ७ बजे बर्किनको निधन हुँदा ऊसको वजन १६ किलो थियो । अब प्रहरीहरुको निशाना अस्पताल बनेको छ जहाँ बर्किनको उपचार भइरहेको थियो र प्रहरी आक्रमणमा एक जना अर्को प्रदर्शनकारीको शिरमा गोली लागेको छ । जो अहिले अचेत छन् । प्रहरी आक्रमणका कारण बर्किनको परिवारले सन्तानको मृत्यूमा शोक मनाउन समेत समय पाएनन् । टर्कीमा भएको प्रहरी हिंसाबारे सचेत रहौँ । र, तानाशाहलाई सबले चिनौँ ।

Swahili:

Berkin Elvan, kijana wa miaka 14, alipigwa na risasi ya hewa siku ya 16, mwezi wa Juni. Yeye hakuwa katika maandamano yoyote. Alikuwa anaenda sokoni kununua mkate. Amekuwa katika koma akipambana na maambukizi siku 268. alikuwa na uzito wa kilo 16 alipofariki leo saa 7.00 asubuhi. Sasa polisi wanapambana na hosipitali alipokuwa na mmoja wa walioandamana alipigwa risasi kichwani na sasa yuko katika hali mahututi. Familia yake haikupata wakati wa kujifariji baada ya kifo chake. Kaa chonjo kwa ghasia za polisi nchini Turkey. Eneza ujuzi kuhusu dikteta aliye humo.

Român:

Berkin Elvan, un băiat de 14 ani, a fost împușcat de către poliție cu o capsulă cu gaze lacrimogene de 850 gr. la data de 16 iunie. El nu era un protestant, mergând doar la market, pentru a cumpăra pâine. Băiatul a fost în comă, luptându-se să supraviețuiască infecțiilor și febrei, timp de 268 de zile. În dimineața aceasta, la ora 07:00, când a murit, cântărea doar 16kg. În prezent, poliția atacă spitalul în care s-a aflat acesta și un protestant a fost chiar împușcat în cap în timpul atacului, fiind acum inconștient. Familia nici nu a avut timp să își plângă copilul înainte ca atacul poliției să înceapă. Așadar, fiți conștienți de violența poliției în Turcia! Ajutați lumea să știe despre acest dictator!

Magyarul:

“Berkin Elvan, egy 14 éves fiú, nem tüntető volt, kenyérért ment amikor a rendőrség fejbelőtte 2013. Június 16-án. 268 napig feküdt kórházban. Kómában volt, próbált túlélni a fertőzések elleni küzdelemben, és a magas lázban 268 napig. 16 kg-os volt amikor meghalt, tegnap, Március 11-én, 07.00-kor. Most a rendőrség a kórházat támadja, már kórházban egy másik tüntető, aki megsérült a fején a támadások közben. ő most eszméletlenül fekszik. A családnak nem volt ideje gyászolni a gyermeket, mielőtt a rendőrség támadt. Legyetek tisztában a rendőri erőszakkal Törökországban. Értesítsd a világot a diktátorról.”

-http://fakfukfon.wordpress.com/2014/03/11/how-berkin-elvan-was-killed-english-spanish-french-german-catalan/