Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Βιντεοχρονολόγιο: Η Δίκη της Χρυσής Αυγής – 28η Εβδομάδα (24/6/2016)

Σε ανοιχτή γραμμή με τις πρωτοβουλίες Goldendawnwatch και Jailgoldendawn θα συλλέγουμε πληροφορίες, μαρτυρίες από τους παρατηρητές, τους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής και δημοσιογράφους που παρακολουθούν τις διαδικασίες, έτσι ώστε κάθε εβδομάδα να σας παρέχουμε συμπυκνωμένη αναφορά για όσα διαδραματίζονται.
Για ερωτήσεις, σχόλια, ή αν έχετε πληροφορίες που μπορεί να είναι χρήσιμες για το θέμα μπορείτε να επικοινωνείτε: στο mail ypoptomousi@gmail.com ή στους λογαριασμούς twitter: twitter.com/ypopto_mousi και twitter.com/omnia_tv.
Η 27η εκπομπή υπάρχει εδώ:

 ‪#‎gdtrial‬ ‪#‎jailgoldendawn‬

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Ερρίκο Μαλατέστα - Το ζήτημα του έρωτα

Κατ’ αρχάς, μπορεί να φανεί περίεργο το ότι το ζήτημα του έρωτα, καθώς και όλα τα συναφή με αυτό, απασχολεί τόσο πολύ έναν μεγάλο αριθμό ανδρών και γυναικών, την στιγμή που υπάρχουν άλλα προβλήματα πιο επείγοντα, αν όχι πιο σημαντικά, τα οποία θα έπρεπε να συγκεντρώνουν όλη την προσοχή και όλη την ενεργητικότητα εκείνων, οι οποίοι αναζητούν τρόπους προκειμένου να θεραπεύσουν τα δεινά τα οποία ταλανίζουν την ανθρωπότητα.
Καθημερινά συναντάμε ανθρώπους που συνθλίβονται υπό το βάρος των θεσμών της εποχής μας· ανθρώπους υποχρεωμένους να διατρέφονται άσχημα- ανθρώπους που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν να βυθισθούν στην έσχατη εξαθλίωση, επειδή δεν έχουν εργασία ή εξ αιτίας κάποιας αρρώστιας·ανθρώπους που στερούνται τα ευεργετήματα και τις απολαύσεις των τεχνών και των επιστημών ανθρώπους καταδικασμένους να περάσουν όλη τους την ζωή χωρίς να μπορούν ούτε μια μέρα να είναι αφέντες του εαυτού τους, πάντοτε εξαρτημένους από τα αφεντικά ή την αστυνομία· ανθρώπους για τους οποίους το δικαίωμα να έχουν οικογένεια δεν είναι παρά μια αιματοβαμμένη φάρσα.

Οι άνθρωποι αυτοί, ωστόσο, δεν θα αποδεχθούν τα μέσα που τους προτείνουμε για να απαλλαγούν από την πολιτική και οικονομική σκλαβιά, εάν προηγουμένως δεν μπορέσουμε να τους εξηγήσουμε με ποιόν τρόπο, μέσα σε μια ελευθεριακή κοινωνία, θα μπορέσει να ικανοποιηθεί η ερωτική ανάγκη και πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε την οργάνωση της οικογένειας.
Και, φυσικά, αυτή η ανησυχία εντείνεται και οδηγεί στην παραμέληση -συχνά δε- ακόμη και στην περιφρόνηση των υπολοίπων προβλημάτων, ιδιαίτερα από άτομα τα οποία έχουν επιλύσει το πρόβλημα της πείνας και βρίσκονται στην φυσιολογική κατάσταση να μπορούν να ικανοποιούν τις πλέον επιτακτικές ανάγκες τους, εφ’ όσον ζουν σε ένα περιβάλλον σχετικής ευμάρειας.
Αυτό το γεγονός εξηγείται, εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν τον τεράστιο ρόλο που παίζει ο έρωτας στην ηθική και υλική ζωή του ανθρώπου, δεδομένου ότι η εστία, η οικογένεια, είναι ο χώρος στον οποίο ο άνδρας και η γυναίκα περνούν το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος της ζωής τους. Εξηγείται επίσης από μια τάση προς το ιδανικό, η οποία διαποτίζει το ανθρώπινο πνεύμα από την στιγμή που αυτό αποκτά αυτοσυνείδηση.
Όσο οι άνθρωποι θα υποφέρουν, χωρίς να συνειδητοποιούν τα βάσανα τους, χωρίς να προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτά, χωρίς να επαναστατούν, θα ζουν όπως τα κτήνη που δέχονται την ζωή όπως την βρίσκουν.
Από την στιγμή όμως που αρχίζουν να σκέπτονται και να κατανοούν ότι τα βάσανα τους δεν οφείλονται σε κάποιες ανυπέρβλητες φυσικές αντιξοότητες,αλλά σε ανθρώπινες αιτίες, τις οποίες οι άνδρες και οι γυναίκες μπορούν να εξαλείψουν, αισθάνονται συνακόλουθα την αναγκαιότητα μιας τελειοποίησης, και θέλουν -αυτό είναι, τουλάχιστον, το ιδανικό τους- να απολαύσουν τα αγαθά μιας κοινωνίας στην οποία θα βασιλεύει η απόλυτη αρμονία και στην οποία ο πόνος θα έχει εντελώς και για πάντα εξαλειφθεί.
Αυτή η τάση είναι πολύ χρήσιμη, εφ’ όσον μάς ωθεί να βαδίσουμε προς τα εμπρός. Μπορεί, ωστόσο, να αποδειχθεί επιζήμια, εάν, υπό το πρόσχημα ότι κανείς δεν μπορεί να φθάσει στην τελειότητα και ότι είναι αδύνατον να εξαλειφθούν όλοι οι κίνδυνοι και όλα τα ελαττώματα, μάς ωθεί να παραμελούμε όλα όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε, συνεχίζοντας να ζούμε όπως μέχρι τώρα.
Τώρα, λοιπόν, και ας το πούμε ευθέως, δεν διαθέτουμε καμία λύση για να αντιμετωπίσουμε τα βάσανα που προέρχονται από τον έρωτα, εφ’ όσον αυτά δεν μπορούν να εξαλειφθούν με κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, ούτε καν με μια αλλαγή των συνηθειών μας. Τα βάσανα αυτά είναι ήδη προκαθορισμένα από κάποια βαθιά αισθήματα, θα μπορούσαμε να πούμε έμφυτα,του ανθρώπου, και μεταβάλλονται, όποτε μεταβάλλονται, μόνο μέσω μιας βραδείας εξέλιξης και κατά τρόπο που δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε.
Θέλουμε την ελευθερία. Θέλουμε οι άνδρες και οι γυναίκες να μπορούν να ερωτεύονται και να ενώνονται ελεύθερα, χωρίς άλλο κίνητρο εκτός από τον έρωτα, χωρίς καμία νομική, οικονομική και φυσική βία. Η ελευθερία όμως, έστω και αν είναι η μοναδική λύση που μπορούμε και οφείλουμε να προτείνουμε, δεν επιλύει ριζικά το πρόβλημα, δεδομένου ότι για να ικανοποιηθεί ο έρωτας έχει ανάγκη από την συμφωνία δύο ελευθεριών, οι οποίες συχνά δεν εναρμονίζονται διόλου, και ότι η ελευθερία να κάνει κανείς ό,τι θέλει, δεν είναι παρά μια φράση κενή νοήματος, όταν κάποιος δεν μπορεί να θέλει κάτι.
Είναι πολύ εύκολο να πούμε: όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα ερωτεύονται, ενώνονται, ενώ χωρίζουν όταν πάψουν να είναι ερωτευμένοι. Για να μπορέσει, ωστόσο, αυτή η αρχή να μετατραπεί σε πάγιο και γενικό κανόνα της ευτυχίας, θα πρέπει να ερωτεύονται και να παύουν να είναι ερωτευμένοι και οι δύο ταυτοχρόνως. Και αν κάποιος αγαπά χωρίς να αγαπιέται; Και αν κάποιος εξακολουθεί να αγαπά, ενώ ο άλλος δεν τον αγαπά πλέον και προσπαθεί να ικανοποιήσει κάποιο καινούργιο πάθος; Και αν κάποιος αγαπά ταυτοχρόνως περισσότερα τού ενός άτομα, τα οποία δεν μπορούν να συμβιβασθούν με μια τέτοια κατάσταση;
«Είμαι άσχημος», έλεγε κάποτε ένας φίλος. «Τί θα κάνω αν καμία δεν θέλει να μ’ ερωτευθεί;» Όσο αστεία και αν ακούγεται μια τέτοια ερώτηση, δεν μπορεί κανείς να μην διακρίνει πίσω από αυτά τα λόγια κάποιες πραγματικές τραγωδίες.
Και κάποιος άλλος, ο οποίος αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα, μάς έλεγε: «Για την ώρα, όταν δεν μου προσφέρεται ο έρωτας, τον αγοράζω, έστω και αν είμαι αναγκασμένος να κάνω αιματηρές οικονομίες για να τα φέρω βόλτα. Τί θ’ απογίνω, όταν δεν θα υπάρχουν κοινές γυναίκες;» Το ερώτημα είναι φρικτό, εφ’ όσον αποκαλύπτει την επιθυμία να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι να εξωθούνται από την πείνα στην πορνεία. Είναι φρικτό, αλλά και συνάμα …τρομερά ανθρώπινο.
Ορισμένοι ισχυρίζονται πως το φάρμακο θα μπορούσε να βρεθεί στην οριστική κατάργηση της οικογένειας,στην κατάργηση τού, λίγο-πολύ, μόνιμου σεξουαλικού ζεύγους, καθιστώντας έτσι τον έρωτα μια απλή φυσική πράξη, ή, καλύτερα, μεταμορφώνοντας τον -μέσω της σεξουαλικής ένωσης- σε ένα αίσθημα παρόμοιο με την φιλία, που θα αναγνωρίζει το δικαίωμα στις πολυγαμικές σχέσεις, στην ποικιλία, στην διατήρηση πολλών ερωτικών δεσμών ταυτοχρόνως.
Και τα παιδιά; …Παιδιά όλων. Μπορεί, λοιπόν, να καταργηθεί η οικογένεια; Θα πρέπει να ευχόμαστε κάτι τέτοιο; Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι, παρά κυριαρχούσε και εξακολουθεί να κυριαρχεί μέσα στην οικογένεια, αυτή αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα ανάπτυξης του ανθρώπου, εφ’ όσον μέσα στα πλαίσια της οικογένειας ο άνθρωπος θυσιάζεται για τον άνθρωπο και ανταποδίδει το καλό με καλό, χωρίς να ζητά άλλη ανταμοιβή πέραν της αγάπης του συντρόφου και των παιδιών του.
Όμως μάς λένε πως από την στιγμή που θα εξαφανισθούν τα προβλήματα που γεννούν τα συμφέροντα, όλοι οι άνθρωποι θα είναι αδέλφια και θα αγαπούν ο ένας τον άλλον.
Οπωσδήποτε δεν θα μισεί ο ένας τον άλλον είναι βέβαιο ότι το αίσθημα της συμπάθειας και της αλληλεγγύης θα αναπτυσσόταν σε μεγάλο βαθμό και ότι το γενικό συμφέρον των ανθρώπων θα αναδεικνυόταν ως σημαντικός παράγων στον καθορισμό της συμπεριφοράς κάθε ατόμου. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι έρωτας. Το να αγαπάς όλο τον κόσμο μοιάζει με το να μην αγαπάς κανέναν. Ενίοτε μπορούμε να βοηθάμε τον άλλον. Δεν μπορούμε όμως να κλαίμε για όλες τις δυστυχίες. Αυτό θα σήμαινε ότι θα περνούσαμε όλη την ζωή μας με δάκρυα. Πάντως, μια καρδιά που αντέχει το κλάμα της συμπόνιας, είναι η πιο γλυκιά παρηγοριά.
Οι στατιστικές των θανάτων και των γεννήσεων μπορεί να προσφέρουν κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία τα οποία θα μάς επέτρεπαν να γνωρίσουμε τις κοινωνικές ανάγκες. Στην καρδιά μας όμως δεν μπορούν να πουν τίποτε. Πρακτικά, μάς είναι εντελώς αδύνατον να θρηνούμε για κάθε άνθρωπο που πεθαίνει και να χαιρόμαστε για κάθε άνθρωπο που γεννιέται.
Και αν υποτεθεί πως δεν αγαπάμε κάποιον περισσότερο από τους άλλους, εάν δεν υπάρχει ένα και μόνο άτομο, για το οποίο να είμαστε περισσότερο διατεθειμένοι να θυσιαστούμε απ’ ό,τι για τους άλλους, εάν δεν γνωρίζαμε άλλον έρωτα εκτός από αυτόν τον μέτριο, τον αφηρημένο, τον σχεδόν θεωρητικό, που μπορούμε να αισθανθούμε για τους πάντες, δεν θα ήταν η ζωή μας λιγότερο πλούσια, λιγότερο γόνιμη, λιγότερο όμορφη; Δεν θα μειώνονταν αυτές οι ωραιότερες παρορμήσεις τής ανθρώπινης φύσης; Άραγε δεν θα ήμαστε στερημένοι από τις βαθύτερες απολαύσεις μας; Δεν θα ήμαστε πιο δυστυχισμένοι;
Κατά τα άλλα, ο έρωτας είναι αυτό που είναι! Όταν μας χτυπούν τα βέλη του έρωτα, νοιώθουμε την ανάγκη της επαφής, της αποκλειστικής κατοχής της αγαπημένης ύπαρξης. Η ζήλεια, με την καλύτερη δυνατή έννοια της λέξης, φαίνεται να αποτελεί -και γενικώς αποτελεί- μια αναπόφευκτη πραγματικότητα. Το γεγονός μπορεί να είναι θλιβερό, δεν μπορεί ωστόσο να αλλάξει κατά βούληση, ούτε καν κατά την βούληση εκείνου που βασανίζεται από την ζήλια.
Για μας ο έρωτας είναι ένα πάθος το οποίο από μόνο του γεννά τραγωδίες.Οπωσδήποτε, αυτές οι τραγωδίες δεν θα μεταφράζονταν πλέον σε πράξεις βίαιες και κτηνώδεις, αν ο άνδρας και η γυναίκα διέθεταν το αίσθημα του σεβασμού της ελευθερίας του άλλου, αν διέθεταν αρκετή εξουσία πάνω στον ίδιο τον εαυτό τους, ώστε να αντιλαμβάνονται πως ένα κακό δεν θεραπεύεται με κάποιο άλλο μεγαλύτερο, και αν η κοινή γνώμη δεν ήταν τόσο ανεκτική απέναντι στα εγκλήματα πάθους, όσο είναι σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, οι τραγωδίες δεν θα ήταν λιγότερο οδυνηρές.
Όσο οι γυναίκες και οι άνδρες διαθέτουν τα αισθήματα που διαθέτουν -και μια αλλαγή στο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς της κοινωνίας δεν μάς φαίνεται αρκετή για να τα μεταβάλει οριστικά- ο έρωτας, την ίδια στιγμή που θα προσφέρει μεγάλη χαρά, θα προξενεί και μεγάλο πόνο. Με την κατάργηση όλων των αιτίων που θα μπορούσαν να καταργηθούν, ο πόνος αυτός θα μπορούσε να μειωθεί ή να απαλυνθεί, η πλήρης εξαφάνιση του’όμως είναι αδύνατη.
Αποτελεί, άραγε, αυτή η διαπίστωση λόγο για να μην δεχθεί κάποιος τις ιδέες μας και να θελήσει να παραμείνει εκουσίως στην παρούσα κατάσταση; Εν προκειμένω, θα έμοιαζε με κάποιον ο οποίος, μη μπορώντας να αγοράσει πολυτελή ρούχα, θα προτιμούσε να κυκλοφορεί γυμνός, ή με κάποιον ο οποίος, μη μπορώντας να τρώει κάθε μέρα φασιανό, θα απαρνιόταν το ψωμί, ή με έναν γιατρό ο οποίος, δεδομένων των αδυναμιών της σύγχρονης επιστήμης όσον αφορά ορισμένες ασθένειες, θα αρνιόταν να θεραπεύσει τις αρρώστιες που μπορούν να θεραπευθούν.
Ας καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο· ας. καταπολεμήσουμε την κτηνώδη παρόρμηση του αρσενικού που πιστεύει πως πρέπει να κυριαρχεί πάνω στο θηλυκό· ας καταπολεμήσουμε τις θρησκευτικές, κοινωνικές και σεξουαλικές προκαταλήψεις· ας εξασφαλίσουμε σε όλους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, την ευημερία και την ελευθερία· ας διαδώσουμε την μόρφωση και, τότε, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση λογικά, εάν δεχθούμε ότι δεν θα υπάρχουν πλέον άλλα βάσανα, εκτός από εκείνα του έρωτα.
Εν πάση περιπτώσει, όσοι θα είναι άτυχοι στον έρωτα, θα μπορούν να βρουν άλλες απολαύσεις, εφ’ όσον η κατάσταση δεν θα είναι όπως η σημερινή, στην οποία ο έρωτας και το αλκοόλ αποτελούν την μοναδική παρηγοριά του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας.
Κείμενο από το βιβλίο «Προς μια ελεύθερη κοινωνία», του Ερρίκο Μαλατέστα, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

1o LGBTQI+ Patras Pride


Kαλούμε όλ@ να δουν μέσα από τα Πολύχρωμα Γυαλιά μας, πέρα από κουτάκια και αυστηρούς κανόνες, αποδομώντας και επαναπροσδιορίζοντας έννοιες όπως «κανονικότητα», «σωστή/λάθος συμπεριφορά», «άνδρας/γυναίκα», «φυσιολογικό και μη». 

ΔΕΣ ΤΟ ΑΛΛΙΩΣ, δες το φύλο, τη σεξουαλικότητα και την έκφραση αυτών όπως είναι: ένα φάσμα εκφράσεων και συμπεριφορών που δεν χωράνε στο δίπολο του άσπρου και του μαύρου.

 -ΔΕΣ ΑΛΛΙΩΣ την κοπέλα που νομίζεις πως είναι λεσβία επειδή «δεν έχει γνωρίσει ακόμη τον κατάλληλο».

 -ΔΕΣ ΑΛΛΙΩΣ τον συμφοιτητή σου που αυτοκτόνησε επειδή, όπως είπαν, ήταν «αδύναμος χαρακτήρας».

 -ΔΕΣ ΑΛΛΙΩΣ τ@ φίλ@ σου που σου λέει πως είναι bi και εσύ πιστεύεις ότι πρέπει να επιλέξει. 

-ΔΕΣ ΑΛΛΙΩΣ εκείνον που σου συστήνεται ως Δημήτρης και εσύ επιμένεις να τον φωνάζεις Δήμητρα.

 -ΔΕΣ ΑΛΛΙΩΣ το παιδί που έχει δύο μπαμπάδες και νομίζεις οτι δε θα μεγαλώσει «φυσιολογικά».

-ΔΕΣ ΑΛΛΙΩΣ την κοπέλα που βιάστηκε και της είπαν πως «πήγαινε γυρεύοντας».

 -ΔΕΣ ΑΛΛΙΩΣ εμένα κι εσένα που ασφυκτιούμε στα καλούπια που προσπαθούν να μας χωρέσουν. 

ΔΕΣ ΤΟ ΑΛΛΙΩΣ:

Γιατί το να είσαι ΛΟΑΤΚΙ+ αποτελεί διακριτή ταυτότητα και δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση.

Γιατί δεν είναι θέμα αδυναμίας χαρακτήρα αλλά ομοφοβικού και τρανσφοβικού bullying που συμβαίνει καθημερινά και συγκαλύπτεται.
Γιατί δεν υπάρχει μόνο το «αγόρι» και το «κορίτσι».
Γιατί ένα παιδί δεν έχει ανάγκη πατριαρχικά πρότυπα αλλά αγάπη.
Γιατί για το βιασμό δε φταίει ποτέ το θύμα αλλά μόνο ο βιαστής.
Γιατί τα καλούπια σπάνε.


Η Αλληλεγγύη είναι πιο δυνατή από το φόβο !

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Το ποδήλατο και η ζωή

Τι θα ήταν το καλοκαίρι χωρίς ποδήλατο; Χωρίς ανηφόρες που σου κλέβουν τις ανάσες προτού εκείνες καλά καλά γεννηθούν και χωρίς κατηφόρες που κάνουν τα μάτια να δακρύζουν;

Κάθε αθάνατο παιδί έχει την ανάγκη να βιώσει την ένταση της κίνησης, καθημερινά. Πόσο μάλλον μέσα στο κατακαλόκαιρο. Πολλοί το βγάζουν σε γυμναστήρια ή κάνοντας κύκλους γύρω από οπτικά αδιάφορα περιβάλλοντα. Υπάρχουν και οι άλλοι που δε τους αρκεί απλά να ευχαριστήσουν το σώμα τους αλλά και την ψυχή τους. Έτσι λοιπόν παίρνουν τα βουνά και τα λαγκάδια, είτε τρέχοντας, είτε ποδηλατώντας. Και η ουσία ξεκινά.


Χθες λοιπόν, βίωσα μια πολύ έντονη διαδρομή, τα είχε όλα. Και τελικά, δε μπόρεσα παρά να συγκρίνω τις ανηφόρες, κατηφόρες και ισάδια της με τις αντίστοιχες πορείες που προσφέρει η ζωή μέσα στα χρόνια.


Ας ξεκινήσω από τα απλά.


Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και ψυχικά κουραστικό από ένα υπερβολικά μακρύ ισάδι. Κατά τη διάρκειά του, σχεδόν τίποτα δε συμβαίνει. Το συνηθίζεις πριν καν το καβαλήσεις αλλά με το που το δεις. Όσο το ισάδι διαρκεί το σώμα ούτε προσπαθεί, ούτε ξεκουράζεται στο μέγιστο δυνατό.

Υπάρχει όμως κάτι που για τους περισσότερους ανθρώπους κάνει αυτήν την πορεία ακαταμάχητη και προτιμάται κατά κόρον, τόσο στις φυσικές διαδρομές του καλοκαιριού, όσο και στις συμβολικές διαδρομές της ζωής.

Αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι άλλο από τη φαινομενική ασφάλεια, τη ρουτίνα. Ο ποδηλάτης της ζωής νομίζει ότι όταν τίποτα δε συμβαίνει, τίποτα δεν αλλάζει και άρα εσφαλμένα θεωρεί ότι αυτό που έχει χτίσει είναι ασφαλές. Δεν γνωρίζει φυσικά ότι "για να ακολουθήσεις τους ρυθμούς της ζωής πρέπει να τρέχεις και για να πάρεις την όποια κατάσταση στα χέρια σου πρέπει να τρέχεις ακόμη γρηγορότερα".

Η αδράνεια είναι κολλητή της παρακμής και όχι της ασφάλειας. Φυσικά, δεν φαντάζει τίποτα πιο ανακουφιστικό από μια πλατιά ευθεία όταν εκείνη όμως έρχεται μετά από ανηφοριά. Σου επιτρέπει τόσο να ξεκουραστείς όσο και να απολαύσεις τη θέα, να την παρατηρήσεις, ένα δώρο πολύ σημαντικό. Φρόντισε λοιπόν να ντύσεις τα ισάδια σου με ανηφόρες και κατηφόρες.

Ανηφοριές. Οι περισσότεροι θα ηττηθούν με το που τις δουν. Θα προτιμήσουν στροφή 180 μοιρών αντί να προσπαθήσουν να τις τιθασεύσουν. Ομολογώ ότι όταν μια απότομη και διαρκής ανωμεριά θεαθεί το ηθικό πέφτει στα τάρταρα. Ακαριαία σχεδόν σε πλημμυρίζουν σκέψεις φυγής και υποταγής.


Εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να επαναφέρεις τον εαυτό σου σε μια μαχητική νοοτροπία και να τον ταΐσεις πείσμα.Κάθε ανηφόρα έχει την κερκόπορτα της, τον τρόπο της. Για να την ξεπεράσεις οφείλεις πρώτα να τη μάθεις.

Να εντοπίζεις τις αλλαγές στην κλίση της και σε συνδυασμό με τα ενεργειακά σου αποθέματα να προσαρμόσεις την κατάλληλη ταχύτητα. Πολύ μεγάλη ταχύτητα θα κάνει τη συνέχεια αδύνατη καθώς μια πεταλιά θα ρουφήξει όλη σου την ενέργεια, ενώ πολύ μικρή ταχύτητα θα δημιουργήσει δυσαρμονία ανάμεσα στον ρυθμό της κίνησης και της αναπνοής με αποτέλεσμα να στερέψεις άμεσα.

Η κατάλληλη αντίσταση θα σου προσφέρει αρκετή δύναμη ώστε να ολοκληρώσεις την πεταλιά ενώ η ανάσα που θα έρθει την κατάλληλη στιγμή θα σου δώσει εκ νέου ικανότητα να συνεχίσεις. Και αφού πας με τα νερά της και φτάσεις στην κορυφή της, τότε σου προσφέρονται δύο δώρα. Αρχικά, η θέα. Έχεις λίγο χρόνο να βιώσεις και να συμμετάσχεις στην προσφερόμενη ομορφιά. Και έπειτα συνήθως ακολουθεί το μεγαλύτερο δώρο, η κατηφόρα.

Δε χρειάζεται να αναλύσω ιδιαίτερα την κατηφόρα. Πλήρης ξεκούραση, σωματική και ψυχική και ταυτόχρονα μέγιστη ταχύτητα, δηλαδή μέγιστη και ταχεία πρόοδος. Τότε είναι που ανταμείβεσαι πλήρως από το σύνολο της διαδρομής, ο αέρας που χτυπά το πρόσωπό σου σε ανανεώνει και όσο αυξάνει η ταχύτητα το ίδιο κάνει και η αδρεναλίνη.


Είναι η στιγμή που ο δρόμος σε πάει μόνος του, εσύ απλά απολαμβάνεις. Ακόμη απορώ με εκείνους που διασχίζουν τις κατηφόρες πιέζοντας συνεχώς το φρένο. Μετατρέπουν όλη την προηγούμενη διαδρομή σε δώρον άδωρον. Αυτό προκύπτει από την εσφαλμένη συνεχή προσκόλληση στην ασφάλεια, θυσιάζοντας φυσικά την εξέλιξη.

Δεν είναι λίγες οι φορές που η εξέλιξη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το συναίσθημα της ανασφάλειας και του ρίσκου. Φυσικά, κατά τη βίωση της κατηφόρας οφείλεις να έχεις τη συγκέντρωσή σου συνεχώς σε αυτή γιατί έστω και μια μικρή αφαίρεση μπορεί να σε τραυματίσει σοβαρά. Δεν πρέπει να παρατηρήσεις τη γύρω ομορφιά ούτε για λίγο.

Αυτό είναι προνόμιο που προσφέρουν οι κορυφές και οι ευθείες. Τούτο μεταφράζεται ως η προσήλωση που πρέπει να δείχνεις κάθε φορά που οι εξελίξεις στη ζωή σου τρέχουν πολύ γρήγορα και φυσικά να μην υποτιμάς καταστάσεις γιατί μια ενδεχόμενη αποτυχία λόγω απροσεξίας ή αλαζονείας είναι πάντα εξευτελιστική.

Τελικά, βλέπεις ότι κάθε διαδρομή έχει τη γλύκα της. Κάθε διαδρομή εμπεριέχει και τις τρεις μορφές που περιγράφω παραπάνω.


Όταν γνωρίζεις που βρίσκεσαι και που επιθυμείς να βρίσκεσαι, αυτομάτως δημιουργείται μπροστά σου ένα σύνολο δυνητικών διαδρομών, η κάθε μια με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Οφείλεις απλά να επιλέξεις εκείνη που σου ταιριάζει περισσότερο. 

Όταν δεν έχεις ιδέα ποιος είσαι και που πας, τότε θα χαράξεις τις δικές σου πορείες. Πρέπει όμως να μην αφεθείς στις εύκολες και χαμηλού ρίσκου διαδρομές γιατί το πιο πιθανό είναι να κάνεις έναν μεγάλο, ανούσιο κύκλο και να πας από εκεί που ήρθες.

Ίσως βέβαια από την άλλη, ο ανούσιος αυτός κύκλος να σου δώσει την αυτογνωσία ώστε να εκτιμήσεις ορισμένες καταστάσεις και να πορευθείς στο μέλλον σε πιο ουσιαστικές επιλογές.

Γιατί όπως λέει και ο σοφός "κανένας" από τους Ιππείς της Πύλου: "Άμα δε ξέρεις που πας, γύρνα πίσω!"


- http://nuskeros.blogspot.gr/

Θέρος και γη



Το δέρμα καίει και ροδίζει κάτω από τον μεσογειακό ήλιο,
η τύχη μας χαμογέλασε και ζούμε κάτω από το Πήλιο. 
Τα πλατάνια του, οι ελιές, τα κύματα και οι πηγές,
αέναη συντροφιά στης ανθρώπινης ύπαρξης τις πτυχές.

Με δροσιά και κούραση το βουνό μας έχει ταΐσει,
τόσο τους αρχαίους όσο και τους θεούς τους έχει ζήσει,
οι αντάρτες στα σπλάχνα του, άρματα για μας έχουνε κρύψει,
και οι χίπηδες εδώ την ελευθερία για λίγο έχουν αγγίξει.

Ο Παγασητικός προστάτης των παράκτιων θνητών φαντάζει.
Με το Τρίκερι απ΄τη μια και το Αχίλλειο από την άλλη,
η αγκαλιά του κόλπου με άλλου τόπου δε μοιάζει.
Εδώ, η θάλασσα κι η γη ατέρμονη θαρρείς πως κάνουν πάλη.

Η νήσος Σκιάθος φτωχομάνα μα και κοσμοπολίτικη,
της Σκοπέλου τα δάση γαλήνη εμπνέουν αγιορείτικη.
Η Αλόννησος πατρίδα της άγριας και ελεύθερης ζωής.
Στις νήσους των Μαγνήτων σε καλώ να αφεθείς. 

Το θέρος δίχως τη γη μου δεν μπορεί να κάνει,
για αυτό το λόγο άλλωστε εδώ βρίσκεται πάλι.
Η θέρμη των ημερών μέσα μου επωάζει
τους σπόρους της δράσης και της ευδαιμονίας. 

Ως αρχαίος, μέσα από τη φύση, τους θεούς μου κάνω χάζι.
Ως Μάγνης ιθαγενής με την ιδέα φλερτάρω της καλοζωίας,
ως αντάρτης πολιτισμικός δεδομένα εισάγω νέα,
μπορεί η μιζέρια τώρα να σε τυραννά, μα η Ζωή είναι Ωραία.


- nuskeros.blogspot.gr

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Μεταναστευτικό: Ο «Άτλαντας» του θανάτου

15 χρόνια, 32.040 θάνατοι από πνιγμό, αυτοκτονίες, ατυχήματα, δολοφονίες. Αυτά καταγράφει διαδραστικός χάρτης που δίνει στη δημοσιότητα το ίδρυμα Oxfam. Τα στοιχεία είναι τόσο δραματικά που οι πολλές λέξεις δεν μπορούν να προσθέσουν τίποτα παραπάνω.

Αυτή είναι η συνολική εικόνα με τους θανάτους στην Ευρώπη και την Αφρική τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει πως η συντριπτική πλειονότητα των περιστατικών είναι σε Μεσόγειο, Αιγαίο και Βόρεια Αφρική.

Διαδραστικός χάρτης καταγράφει τη δραματική ιστορία των τελευταίων 15 ετών 
Ο χάρτης του θανάτου  ΕΔΩ

Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

23 πίνακες διάσημων ζωγράφων που έχουν ως θέμα τους το μήνα Ιούνιο



Μεσημεριάτικη ξεκούραση - J. Fr  Millet 1866 (Μουσείο Καλών Τεχνών Βοστόνη)








Τοπίο με θημωνιές και φεγγάρι -  V. Van Gogh 1889 (Μουσείο Ολλανδία)






Κορίτσι στα λευκά - V. Van Gogh 1890 (Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης Ουάσινγκτον)







Μεσημεριάτικη ξεκούραση - V. Van Gogh 1880








Μια μέρα του Ιούνη George Wesley Bellows - 1913





Μια καθαρή βραδιά του Ιούνη Nicolai Astrup - 1905-1907







Σημύδες τον Ιούνιο Willard Leroy Metcalf - 1920





Πριν την ανατολή, Ιούνιος - Dwight W. Tryon - 1905





Αλληγορία του Ιουνίου: Θρίαμβος του Ελέους -Cosme Tura - 1476-1480





Ιούνιος- Hans Thoma





Ιούνιος - Leandro Bassano - 1595-1600





Κατά το μήνα Ιούνιο - Lauritz Andersen (LA) Ring - 1899





Στο χωράφι τον Ιούνιο - Sir George Clausen, RA, RWS, RI - 1914





Φλεγόμενος Ιούνης -Sir Frederic Lord Leighton - 1885





μεγαλείο του Ιούνη - Theodore Clement Steele - 1920





βροχερός καιρός τον Ιούνη στο Eragny -Καμίλ Πισαρό - 1898





Μια νύχτα τον Ιούνιο στον Κήπο- Nicolai Astrup - 1909





Πρωινό Ιουνίου - Alfred Sisley - 1884





ψιχάλα τον Ιούνη - Asher Brown Durand - 1854





Αισιόδοξος πλούτος του Ιουνίου Henri Fantin-Latour - 1886






Joseph Rodefer Decamp, Λιακάδα του Ιουνίου. 1902. Iδιωτική Συλλογή.






Joseph Rodefer Decamp, H κούνια. 1895. Ιδιωτική Συλλογή.






Μια μέρα του Ιούνη Antonín Slavícek - 1898-1899