Αζίζ Νεσίν - Σώπα, μη μιλάς

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,

κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "σώπασε".

Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

"κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,

"θα βρεις το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά και τα 'μαθα να σωπαίνουν,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική κι ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:

"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"

Μπορεί να μην είχαμε με δ' αύτους γνωριμίες ζηλευτές

με τους γείτονες, μας ένωνε όμως το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος,

σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
Και μαζευτήκαμε πολλοί, μία πολιτεία ολόκληρη, 
μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ.

Εύκολα, μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις,

ξερίζωσε τη γλώσσα σου

και κάν' τη να σωπάσει.

Κόψ' τη σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή

που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου

και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,

χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις

Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός

στα σχέδια και στα όνειρά μου.

Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς

κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,

με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα,

με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!....

                             Απαγγέλλει η Μαριέτα Ριάλδη:

Αζίζ Νεσίν (1915 – 1995)

Τούρκος σατιρικός συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής. Ένας από τους πιο γνωστούς λογοτέχνες της Τουρκίας διεθνώς κι ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά της γειτονικής χώρας.
Γεννήθηκε ως Μαχμούτ Νουσρέτ Νεσίν στη νήσο Χάλκη της Κωνσταντινούπολης στις 20 Δεκεμβρίου 1915. Αζίζ ήταν το όνομα του πατέρα του, που τον έχασε σε μικρή ηλικία. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και στα 19 του αποφάσισε να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα. Εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων της Τουρκίας και το 1939 ονομάσθηκε ανθυπολοχαγός πεζικού. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1944, δημοσιεύοντας ποιήματα και διηγήματα στη λογοτεχνική σελίδα της εφημερίδας «Μιλιέτ». Ένα χρόνο αργότερα αποτάχθηκε από το στρατό για τις αριστερές του πεποιθήσεις.

Για να εξασφαλίσει τα προς το ζην άνοιξε μπακάλικο, αλλά γρήγορα αποφάσισε ότι του ταίριαζε καλύτερα η δημοσιογραφία. Δούλεψε ως διορθωτής και συντάκτης ύλης σε εφημερίδες, ενώ τις απόψεις και τις ιδέες του διοχέτευσε στα διάφορα σατιρικά περιοδικά και εφημερίδες, που εξέδωσε μαζί με τον συνάδελφό του Σαμπαχατίν Αλί. Η κοινωνική και πολιτική κριτική που ασκούσε από τα έντυπά του, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της λογοκρισίας και του εισαγγελέα. Το 1947 φυλακίστηκε επί δεκάμηνο για τις πολιτικές του ιδέες και εξορίστηκε για τέσσερις μήνες. Συνολικά πέρασε πεντέμισι χρόνια στη φυλακή.

Τον Σεπτέμβριο του 1955 συνελήφθη μαζί με άλλους αριστερούς ως υποκινητής του Πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης. Γρήγορα, η κατηγορία κατέπεσε, αφού ήταν φανερό ότι τα «Σεπτεμβριανά», όπως έμειναν στην ιστορία, τα είχαν οργανώσει οι μηχανισμοί της κυβέρνησης Μεντερές. Την προσωπική του μαρτυρία κατέθεσε στο βιβλίο του «Να κρεμαστούν σαν τα τσαμπιά», το οποίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Καστανιώτη».

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 ο Νεσίν ήταν από τους δημοφιλέστερους συγγραφείς στην Τουρκία και από τους λίγους που μπορούσαν να ζήσουν από το πνευματικό τους έργο, που εκτός από σατιρικά πεζογραφήματα περιλάμβανε θεατρικά έργα, ενθυμήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, ποίηση και δοκίμια. Το 1972, με δική του χρηματοδότηση άνοιξε τις πύλες του το Ίδρυμα Νεσίν, που παρείχε τροφή, στέγη και εκπαίδευση σε ορφανά.

Τη δεκαετία του '80, όταν την Τουρκία κυβερνούσε η χούντα του στρατηγού Εβρέν, ο Νεσίν ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας και ανέλαβε την πρωτοβουλία για τη γνωστή «Επιστολή των Διανοουμένων» («Aydünlar Dilekçeci»), που ασκούσε κριτική στο καθεστώς και ζητούσε την επαναφορά της Δημοκρατίας. Ακολούθησε φυσικά δίκη και καταδίκη.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αφιερώθηκε στη μάχη κατά του θρησκευτικού φανατισμού και αναδείχθηκε ένας από τους ασυμβίβαστους επικριτές του Ισλάμ. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 άρχισε να μεταφράζει τους «Σατανικούς Στίχους» του Σαλμάν Ρούσντι, που ήταν καταδικασμένος σε θάνατο για το βιβλίο του αυτό από ισλαμικό φετφά για προσβολή του Προφήτη Μωάμεθ. Ο Νεσίν έγινε στόχος των ισλαμιστών στην Τουρκία και επικυρήχθηκε από έναν επιχειρηματία με το ποσό των 100.000 δολαρίων.

Στις 2 Ιουλίου 1993, ενώ παρακολουθούσε μια πολιτιστική εκδήλωση των Αλεβιτών στην πόλη Σιβάς (Σεβάστεια), ένα εξαγριωμένο πλήθος φανατικών μουσουλμάνων πολιόρκησε το ξενοδοχείο και στη συνέχεια το πυρπόλησε. Ο Αζίζ Νεσίν επέζησε, αλλά 37 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η κυβέρνηση κατηγόρησε δια στόματος της πρωθυπουργού Τανσού Τσιλέρ τον ίδιο τον Νεσίν, επειδή είχε «προκαλέσει το πλήθος».

Ο Αζίζ Νεσίν με πολλά προβλήματα υγείας άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιουλίου 1995. Υπέστη καρδιακή προσβολή την ώρα που υπέγραφε βιβλία του σε βιβλιοπωλείο της Σμύρνης. Ο Αζίζ Νεσίν είναι ένας από τους βασικούς εκπροσώπους του κριτικού ρεαλισμού στα τουρκικά γράμματα. Στην πολιτική και κοινωνική του σάτιρα στηλιτεύει τα τρωτά της τουρκικής κοινωνίας, που δεν είναι και λίγα. Αγαπημένοι του ήρωες είναι οι άνθρωποι του λαού, εργαζόμενοι και άνεργοι.

Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις στην Τουρκία και το εξωτερικό. Το 1991 ήλθε στην Αθήνα για να παραλάβει το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Αμπντί Ιπεκτσί». Έργα του έχουν μεταφραστεί σε τριάντα γλώσσες και στα ελληνικά. Το πιο γνωστό είναι ο «Καφές και η Δημοκρατία», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Θεμέλιο».

Νικόλας Άσιμος - Το τροχοφόρο

Δε μπαίνω σε λεωφορείο. Δε τα μπορώ. Δε γίνομαι ψάρι σε κονσέρβα εγώ. Γι αυτό και δεν πολυμετακινούμαι. Και κόλλησα Εξάρχεια. Και πηγαίνω με τα πόδια. Το προτιμάω με τα πόδια. Και στου διάολου τη μάνα με τα πόδια, κι ας έχω και το πιτσιρίκι. Πάντως τυχαίνει και το παραβαίνω τούτο δω καταναγκαστικά, καμιά φορά.

Όπως και τότες που θυμάμαι μπήκα μια φορά στον ηλεκτρικό καπνίζοντας τσιγάρο. Πετάγεται μια κλώσσα, μια καρακάξα γκιόσα και μου λέει να το σβύσω γιατί απαγορεύεται. “Κυρία μου”, της λέω, “εάν σας ενοχλεί το τσιγάρο θα το σβύσω, γιατί δε θα το ‘θελα ποτέ να ενοχλώ το διπλανό, αλλά ετούτο το «απαγορεύεται» ποτέ δεν το κατάλαβα, ποτέ μου δε το χώνεψα. Καθότι το μυαλό μου είναι λειψό και φτάνει μέχρι τόσο. “Απαγορεύεται”, μου λέει, “Είναι διαταγή εκ της Αστυνομίας”, και “θα καλέσω την Αστυνομία, χίπυ, αλήτη, γύφτε βρωμερέ. Και μίασμα της κοινωνίας”.

Και τότες άναψα και ‘γω κι αφού το είπα φωναχτά πως δε τα χάφτω τούτα εγώ, και πως δε δέχομαι Αστυνομία ‘γω, παπάδες, δικαστές, καθηγητές και βάλε και δε μπορεί μια κλώσσα, μια καρακάξα γκιόσσα να με καταστείλλει και την παρακαλώ να το βουλώσει, γιατί είμαι και τρελλός με δίπλωμα κι αν αυτή έχει την τσιρίδα εύκολη εγώ σαν θέλω ουρλιάζω σαν τον Ταρζάν.

Είπα αυτό που ήτανε, είπα την αλήθεια. Μόνο που την έριξα κατάμουτρα, πως ήτανε μια κλώσσα, μια καρακάξα γκιόσα.

Και πέσανε επάνω τα θηρία, όχι στη γκιόσσα αλλά σε με, να προστατέψουν δυστυχώς το ασθενές, και την τιμή και την υπόληψη της κυρίας καρακάξας, της οποιαδήποτε κατίνας με μουνί, κι  ας ήτανε η ίδια θωρηκτό, διπλή στα κιλά από εμέ.

Αλλά τι να περιμένεις από αυτούς που δε το βρήκαν το μουνί ποτές, παρά μονάχα στο μπουρδέλλο και περιμένουν στην ουρά και χύνουνε σε δυο λεπτά. Όπως και τότε που τους βάζαν στο στρατό να γαμάνε τα τσουβάλια και να φωνάζουν όλοι τους στρατιωτικά το πως καυλώνουνε μ’ αυτά και χύνουνε για την πατρίδα. Της πατρίδας μας η παρθενιά και τα τσουβάλια. Και έγραψε ο Καλιαρντάρης ο Πετρόπουλος εκείνο το “Μπουρδέλο” και τρέχουν όλοι μα όλοι παλαβοί να το αγοράσουνε. Όπως ανοίγουνε σαν παλαβοί τα αθλητικά για να διαβάσουν τον αγώνα, που τον είδαν με τα μάτια τους, τον είδαν και τον ξέρουν. Όλοι στο τριπ του δύστυχου του σκύλου... με το κουδουνάκι και το φαί. Με το κουδουνάκι σας μαντρώνουν.

Θαυμάζω το κουράγιο σου τυχαία άσχετη πουτάνα. Εσύ καταναγκάστηκες κι αντί να είσαι πιο καθαρή από την άλλη τη λεχρή μικροαστή τη φεμινίστρια κουφάλα την “καταπιεσμένη” που έδεσε το γάιδαρο και υπανδρεύθη και στέλνει το χαμάλη για δουλειά, και δεν πλένει και τα πιάτα, διότι της είναι ταπεινωτικό, και τον βάζει και τα πλένει αυτός καμιά φορά και πάντα είναι κουρασμένη στο κρεβάτι και τον στέλνει στο μπορντέλλο.

Τουλάχιστον εσύ ξαλαφρώνεις έστω κι έτσι αυτόν τον φουκαρά μα και μαλάκα φυσικά. Αλλά κρίμα δυστυχώς για σένα και για μένα δε συμβαίνει ούτε αυτό. Γιατί σαν πέρασα τυχαία μια φορά έξω απ’ το μπορντέλλο, είπα με τους φίλους και τις φίλες μου να μπω στο έτσι για την πλάκα για να δω τι γίνεται. Αλλά σε βρήκα  δυστυχώς και σένα με στολή, φορούσες φόρμα γκριζωπή. Φαίνεται την είδες όπως όλοι τη δουλειά πολύ εργατικά.

Αλλά ας επανέλθω. Επειδή τους είπα πως είμαι ο Ταρζάν, και ήμουν ο Ταρζάν εκείνη τη στιγμή, το επεισόδιο έληξε ειρηνικά και κάπνισα και ειρηνικά και το τσιγάρο, και το ‘σβησα στο πάτωμα. Αλλά το πράγμα δεν έληξε εδώ, γιατί δε βρέθηκε κανένας να καπνίσει. Ούτε να πάρει θέση. Και υπήρχαν και φρικιά εκεί και υπήρχαν και κομμουνιστές και υπήρχαν και αναρχικοί. Όλοι τους μουρμούρηδες βουβοί.    

Αλλά τι να περιμένεις από τα ψάρια. Τα ψάρια τα κλεισμένα σε κονσέρβα.

Πάντως το επεισόδιο μου θύμισε πολύ τους Κρητικούς. Όπου σ’ όλα τα λεωφορεία της γραμμής κρεμάσανε ταμπέλα “Απαγορεύεται το κάπνισμα”. “NO SMOKING” κτλ.

Και σου πετάνε τα μπαγκάζια απ’ τους σταθμούς, γιατί δε δέχονται σκουπίδια αλητών εκεί. Και είναι προοδευτικοί, και είναι μάγκες και αλάνια. Κι έχουνε και σουγιάδες, ρόπαλα και πυροβόλα όπλα, αλλά κινδυνεύεις να σε καθαρίσουν γιατί η κόρη σου κυκλοφορά χωρίς βρακί κι ας είναι τέσσερων (4) χρονώ, και φαίνεται τους άναβε τα αίματα! Τόση τους είναι η στέρηση η σεξουαλική. Και είναι προοδευτικοί! Όπως οι νέοι εκλεγμένοι Δημαρχιακοί που τα κατάφεραν κι αυτοί να περιφράξουν τις πλατείες και τα πάρκα (Πλάκα και αλλαχού). Και να διώξουν τους αλήτες από κει και ν’ ανάβουνε και φώτα στο Μουσείο.

Αλλά τι κάναμε εμείς. Καθίσαμε και τα φάγαμε. Και δεν αντέδρασε κανείς σε τούτο το ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ...

Όπως και τότε που τα έβαλα με κνίτες, ολόκληρο στρατό,

και τους έλεγα πως δεν αρκούν “Να έρθετε τρακόσιοι για να με διαλύσετεε” και σύ μου κράταγες το μπράτσο και ψιθύρισες “Ησύχασε τα πράγματα δεν είναι ακόμη ώριμα”.

“Ώριμα; Μα πότε θα ‘ναι ώριμα; Πότε υπήρξαν ώριμα;” Κάντο λοιπόν, άδραξε τη στιγμή και κάντο τώρα για πάντα και ποτέ. “Αύριο; Μα δεν υπάρχει αύριο! Θα ‘χεις πεθάνει αύριο! Αύριο η φλόγα σβύνει!...

Απο το βιβλίο "Αναζητώντας κροκανθρώπους"

Αχαΐα : Έφοδος Γερμανών για τα νερά της περιοχής

Παζαρεύουν την αγορά γεωτρήσεων για να εμπορευθούν τον υδροφόρο ορίζοντα.

Τον υδροφόρο ορίζοντα της Αχαΐας έχουν βάλει στο μάτι εταιρείες εκμετάλλευσης και εμπορίας νερού από την Γερμανία.

Ήδη εκπρόσωποι της εταιρείας έχουν κάνει κρούση σε ιδιοκτήτη δύο γεωτρήσεων  στο Δημοτικό Διαμέρισμα του πρώην Δήμου Φαρρών, προκειμένου να τους τις πουλήσει.

Σκοπός των Γερμανών είναι να βάλουν πόδι σε ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά για τον ανθρώπινο παράγοντα και στην περιοχή, προκειμένου να αναπτύξουν δραστηριότητα – πρωτίστως εξαγωγική στην χώρα τους – όπου το τελευταίο διάστημα μαίνεται ο πόλεμος και οι κινητοποιήσεις κατοίκων της Γερμανίας για την διατήρηση του νερού ως κοινωνικού αγαθού και όχι ως  εμπορεύσιμο προϊόν.

Καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν πως ο ιδιοκτήτης των γεωτρήσεων έχει συμμετοχή στα κοινά ενώ έχει θητεύσει και σε πόστο τοπικο-αυτοδιοικητικού στην περιοχή.

Επόμενο βήμα τα νερά του φράγματος

Για τις κινήσεις των Γερμανών στην Αχαΐα έχει ενημερωθεί ήδη μερίδα του τεχνικού κόσμου αλλά και φυσικών προσώπων με συμμετοχή στα κοινά, οι οποίοι εκτιμούν, πως η κίνηση αυτή αποτελεί το πρώτο βήμα της προσπάθειας ξένων  εταιρειών να εισβάλουν στο χώρο της απόκτησης δικαιωμάτων για την εμπορία νερού, ενώ επισημαίνουν πως το μεγάλο «πάρτι» θα γίνει από την στιγμή που θα ξεκινήσει η διαδικασία για να περάσει το νερό του φράγματος Πείρου – Παράπειρου σε χέρια ιδιωτών, με δεδομένη και την ύπαρξη ανάλογων κινήσεων από την πλευρά μεγάλης ελληνικής κατασκευαστικής εταιρείας.[http://www.patrastimes.gr/arthro.php?id=40791]

S.O.Sτε το Νερό

[..]Μετά τον ορυκτό πλούτο βλ.Σκουριές-Ιερισσός,σειρά έχει το πολυτιμότερο αγαθό για τόν άνθρωπο,το Νερό..Αυτή είναι η ανάπτυξη που υποσχόνταν η κυβέρνηση..Καταστροφή του περιβάλλοντος,και ξεπούλημα ολόκληρης της περιουσίας και των κοινωνικών αγαθών του Ελληνικού Λαού,σε ντόπια και ξένα καπιταλιστικά συμφέροντα.

Το δώρο της Φύσης, το νερό, αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα και χαρίζεται σε ιδιώτες. Ένα φυσικό και δημόσιο αγαθό θα γίνει ιδιωτικό μονοπώλιο.

Όπου εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση του νερού ΑΠΕΤΥΧΕ και οδήγησε σε:

• Υπέρογκη αύξηση των λογαριασμών ύδρευσης και αποχέτευσης.
• Εξάντληση των υδάτινων αποθεμάτων.
• Κακή συντήρηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης.
• Αύξηση των απωλειών νερού.
• Υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και του περιβάλλοντος.

Σήμερα και με τις παρούσες οικονομικές συνθήκες πολύς κόσμος αδυνατεί να πληρώσει ακόμη και το νερό, τι θα συμβεί αύριο όταν έρθουν οι ιδιωτικές εταιρείες; Θα  διακόψουν το νερό από νοσοκομεία, σχολεία και πάρκα;;;!
• ΟΧΙ στην Ιδιωτικοποίηση του νερού.

Σε Παρίσι, Βερολίνο, Νίκαια, Γκρενόμπλ κ.α, διώχνουν τις ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης και αποχέτευσης, και εδώ πάνε να μας τις επιβάλλουν. Οι Ολλανδοί απαγορεύουν με νόμο το ξεπούλημα του νερού. Οι Ιταλοί το απαγόρευσαν με δημοψήφισμα. Οι Αυστριακοί και οι Γερμανοί έχουν μόνον Δημοτικές Επιχειρήσεις.

Η ύδρευση και η αποχέτευση είναι ανθρώπινο δικαίωμα!
Το νερό είναι δημόσιο αγαθό, δεν δεχόμαστε την ιδιωτικοποίηση του!
ΟΛΟΙ μαζί μπορούμε να τους σταματήσουμε!Σε αυτόν τον αγώνα ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ και πρέπει να το δείξουμε!

Φασιστοειδή βεβήλωσαν το μνημείο της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Το βεβηλωμένο μνημείο της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου στο Πάντειο

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 23 Μάη φασιστοειδή μέσα στο σκοτάδι βεβήλωσαν το μνημείο της δολοφονημένης από την εργοδοσία της ΕΤΜΑ κνίτισσας φοιτήτριας Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, το οποίο είχε τοποθετηθεί στη μνήμη της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Η Κομματική Οργάνωση Παντείου του ΚΚΕ και ηΤομεακή Οργάνωση Παντείου της ΚΝΕ σε ανακοίνωσή τους τονίζουν:

«Δε μας ξαφνιάζει η ενέργειά τους αυτή. Είναι το μακρύ χέρι του συστήματος. Οι σύγχρονοι απόγονοι του Χίτλερ και του Μεταξά.

Θέλουν να χτυπήσουν όχι μονό το ΚΚΕ, αλλά και τους αγώνες του λαϊκού κινήματος. Είναι εχθροί των εργατών. Είναι αυτοί που στήνουν σκλαβοπάζαρα με 18€ μεροκάματο για να πλουτίζουν μια χούφτα καπιταλιστές. Είναι ο μηχανισμός τρομοκράτησης των εργατών και του λαϊκού κινήματος.

Καλούμε τους εργαζόμενους και τους φοιτητές να απομονώσουν τη Χρυσή Αυγή. Να πάρουν απάντηση από τους Συλλόγους των εργαζομένων και των φοιτητών στο Πάντειο.

Να αποκαλυφθεί ο ρόλος των σύγχρονων δωσίλογων. Οι εργάτες και ο λαός δεν φοβούνται αυτούς τους τραμπούκους του συστήματος.

Ο ελληνικός λαός έχει πείρα από τους φασίστες!

Όπως τους αντιμετώπισε τη δεκαετία του 1940, όταν ήταν φίλοι των Γερμανών. Όπως τους αντιμετώπισε την περίοδο της Χούντας, όταν έστελνε κομμουνιστές και άλλους λαϊκούς αγωνιστές στα κολαστήρια των ΕΑΤ-ΕΣΑ και της Γυάρου, έτσι θα τους αντιμετωπίσει και σήμερα το οργανωμένο ταξικό κίνημα.

Κανένας φόβος!

Να δυναμώσει η δράση εναντία στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά. Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Να ενισχυθεί η λαϊκή συμμαχία, η πάλη για τη λαϊκή εξουσία.

Να υπενθυμίσουμε στους απογόνους των Γερμανοτσολιάδων ότι στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ δεν πιάνουν οι απειλές τους».   [902.gr]

Ιστορικό:

Η Σωτηρία Βασιλακοπούλου ήταν φοιτήτρια της Παντείου και μέλος της ΚΝΕ η οποία έχασε τη ζωή της στην πύλη του Εργοστασίου της ΕΤΜΑ στις 28 Ιουλίου 1980. Εκείνη την μέρα μέλη της ΚΝΕ μοίραζαν προκηρύξεις στους εργάτες του εργοστασίου καλώντας σε κινητοποιήσεις. Για να αποφύγουν κάτι τέτοιο οι υπεύθυνοι του εργοστασίου επιβιβσαν τους εργάτες που σχόλασαν σε λεωφορεία εντός του προαυλίου του εργοστασίου. Τα λεωφορεία ύστερα από την επιβίβαση των εργατών ανέπτυξαν ταχύτητα και κινήθηκαν προς την πύλη όπου τα μέλη της ΚΝΕ προσπαθούσαν να μοιράσουν τις προκηρύξεις αποφεύγοντας τα λεωφορεία. Η Σωτηρία Βασιλακοπούλου παρασύρθηκε από ένα από αυτά αφήνοντας την τελευταία της πνοή.

Αμέσως το σωματείο των εργαζομένων της ΕΤΜΑ προκήρυξε απεργία που καταστάλθηκε από τα ΜΑΤ. Η κηδεία της μετατράπηκε σε συλλαλητήριο ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία. Το 6ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή αφιερώθηκε στην μνήμη της και από την σκηνή του φεστιβάλ ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος της αφιέρωσε τους στίχους «Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει θα 'σαι για πάντα μέσα σ'όλα εκεί να που γι'αυτά έχεις λείψει θα'σαι για πάντα μέσα σ'όλο τον κόσμο». Ακόμα στίχους της έχει αφιερώσει και ο ποιητής Ναζίμ Χικμέτ «Μείνετε ήσυχοι φίλοι μου μείνετε ήσυχοι Φεύγω με σας στην καρδιά μου με τον αγώνα πάντα στο νου μου» Κάθε χρόνο στις 28 Ιουλίου τα μέλη της ΚΝΕ οργανώνουν εκδήλωση μνήμης στην πύλη του εργοστασίου ΕΤΜΑ.

Michael Winterbottom: In this World – Στα σύνορα του κόσμου (full movie/greek subs)

Η σπαραχτική κατάσταση των «οικονομικών» προσφύγων μέσα από την ιστορία δύο νεαρών Αφγανών που προσπαθούν να φτάσουν από την πατρίδα τους στο Λονδίνο, σε μια συγκλονιστική, ταινία.

Ο Μάικλ Γουίντερμποτομ είναι αναμφισβήτητα ένας πολύ τολμηρός σκηνοθέτης. Δεν φοβάται, σε κάθε νέα του ταινία, να καταπιαστεί μ’ ένα καινούργιο, εντελώς διαφορετικό θέμα: ο έρωτας μιας καταπιεσμένης από την κοινωνία της γυναίκας στο «Τζουντ» (από μυθιστόρημα του Τόμας Χάρντι), μια προβληματική οικογένεια στο «Wonderland», η κατάσταση στα Βαλκάνια στο «Καλώς ήλθατε στο Σαράγεβο», μια επαναστατημένη γυναίκα στην Αγρια Δύση στο γουέστερν «The Claim» (διασκευή βιβλίου του Τόμας Χάρντι), η μουσική εικόνα του Μάντσεστερ της δεκαετίας του ’70 στο «24 Hour Party People».

Στη νέα του ταινία, «Στα σύνορα του κόσμου», ο Γουίντερμποτομ στρέφεται στο πρόβλημα των οικονομικών μεταναστών και συγκεκριμένα εκείνων του Αφγανιστάν, που, όπως μας πληροφορεί η ταινία, σήμερα φτάνουν σχεδόν το ένα εκατομμύριο το χρόνο. Προσφύγων που εγκαταλείπουν ένα χώρο πολεμικής καταστροφής και οικονομικής εξαθλίωσης σ’ αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής.

Οι δύο «ήρωες» του Γουίντερμποτομ είναι δύο νεαροί Αφγανοί, ο ένας απ’ αυτούς ακόμη παιδί, δύο ξαδέρφια, ο Τζαμάλ και ο Εναγιατουλά, που ξεκινούν από μια πακιστανική πόλη, στα σύνορα του Αφγανιστάν, και διακινδυνεύοντας τις τύχες τους στα χέρια λαθρεμπόρων, απατεώνων και εκμεταλλευτών, ξεκινούν ένα ταξίδι επικίνδυνο σε κάθε στροφή, μέσα από Πακιστάν, Ιράν και Τουρκία, και στη συνέχεια Ιταλία και Γαλλία, με κατεύθυνση το Λονδίνο. Χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα, άλλοτε αυτοκίνητα, άλλοτε φορτηγά κι άλλοτε κλεισμένοι αποπνιχτικά για μέρες σε «κοντέινερ», οι δύο πρόσφυγες, εκπρόσωποι της μιζέριας και της απελπιστικής φτώχειας εκατομμυρίων προσφύγων απ’ όλο τον κόσμο, αγωνίζονται να επιβιώσουν, έχοντας πάντα για στόχο τους μια πιο ανθρώπινη ζωή.

Χρησιμοποιώντας ερασιτέχνες ηθοποιούς, με τα ίδια μάλιστα τα ονόματά τους, και μια ψηφιακή κάμερα στο χέρι (η δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Μαρσέλ Ζίσκιντ είναι εκπληκτική), ο Γουίντερμποτομ έφτιαξε μια συγκλονιστική ταινία που μοιάζει με ντοκιμαντέρ. Ταινία που καταγράφει με λεπτομέρεια την τραγωδία των δύο πρωταγωνιστών του, από την οποία όμως ούτε στιγμή δεν λείπει η καθαρά ανθρώπινη ματιά: με το χιούμορ όταν αυτό χρειάζεται (ο Τζαμάλ με την πάντα ανέμελη στάση του, έτοιμος ν’ αφηγηθεί αστείες ιστορίες), την αγάπη και την ειλικρίνεια για τα πρόσωπά του. Χωρίς ποτέ να προσπαθεί να κάνει κάποιο δίδαγμα ή να βγάλει ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα, με εικόνες που συνδυάζουν την ομορφιά με μια μαύρη, απειλητική ατμόσφαιρα, ο Γουίντερμποτομ καταγράφει τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, πραγματικότητα την οποία πολλοί από μας (και όχι μόνο η Αγγλία της Θάτσερ και του Μπλερ) αρνούνται ν’ αντιμετωπίσουν, αφήνοντας το θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Στα σύνορα του κόσμου

Το εντελώς αυτονόητο είναι πως πριν από οτιδήποτε άλλο, Σινεμά είναι Εικόνα. Αλλά το καθόλου αυτονόητο είναι πως Εικόνα είναι το filmaking. Τι σημαίνει αυτό; Απλό. Το οδοιπορικό δύο Αφγανών από το Πακιστάν στο Ιράν, από το Ιράν στην Τουρκία, από την Τουρκία στην Ιταλία, από την Ιταλία στη Γαλλία και από τη Γαλλία στην Αγγλία. H γεωγραφία της Κόλασης. Δηλαδή «In this world» του Μάικλ Γουιντερμπότομ, που ελληνικώς μεταφράστηκε «Στα σύνορα του κόσμου». H ταινία που κέρδισε την Χρυσή Αρκούδα του Φεστιβάλ Βερολίνου. Και την κέρδισε για έναν και μοναδικό – αισθητικό – λόγο. Γιατί το όνομα του κινηματογράφου είναι… Οβίδιος. Ο όγκος του σεναρίου καταλαμβάνει μόλις δύο σελίδες. Δύο ρακένδυτοι και υποψήφιοι «μελλοθάνατοι» εξέρχονται από τη μαύρη τρύπα του Αφγανιστάν για να σκαρφαλώσουν στην… Αχερουσία! Ώστε αν όλα πάνε καλά και αν γλιτώσουν από την ασφυξία της νταλίκας, την αφαγία δεκάδων ημερών, την απληστία της σκλαβεμπόρων και από τα χέρια της Αστυνομίας, να γίνουν οδοκαθαριστές στην οδό Αθηνάς του Λονδίνου. Που σημαίνει, πως αν είσαι Αφγανός, είσαι τριπλός και… πολυμορφικός. Πρώτα… βομβαρδισμένος, ύστερα «κρέας» δουλεμπόρων και στο τέλος βίδα στα… βομβαρδιστικά. Πώς συμβαίνει με τα βουβάλια. Και το κρέας και το δέρμα, και το τρίχωμα και τα δόντια και τα εντόσθια. Να αξιοποιήσουμε τα πάντα. Ακόμα και τα νύχια. Υπέροχα!

Δύο επιλογές υπήρχαν. H πρώτη να γίνει ταινία με υπόθεση. H δεύτερη να γίνει ντοκιμαντέρ. Ο Γουιντερμπότομ διάλεξε το δεύτερο και έπαιξε τα ρέστα του στο ντοκουμέντο. Γίνεται; Φυσικά γίνεται. Όλα μπορεί να γίνουν. Έτσι, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό είναι σαν να παρακολουθούμε τον Κομφούκιο να παραδίδει σε μικρούς Κινέζους μαθήματα σπαθασκίας και καλλιγραφίας. H κάμερα να μετακινείται σαν αίλουρος, η φωτογραφία να αποτυπώνει την ανάσα των Αφγανών και η σκηνοθεσία να καταπίνει τα κατάλληλα «κομμάτια», να τα συναρμολογεί και να τα συνθέτει φτιάχνοντας τον δικό της κόσμο μέσα από τον γενικό. Με εξαιρετική ευστοχία και χορευτική ρυθμολογία. Έτσι, το «ψεύτικο» γίνεται εντελώς… αληθινό. Απίστευτο. Τόσο απίστευτο, που μπροστά σ’ αυτήν τη μεταμόρφωση, κάθε άλλη που συντελείται με special effect να μοιάζει με βίντεογκεϊμ για μικρά παιδιά. M’ αυτή την ταινία η τέχνη του making ακούει στο όνομα Μάικλ Γουιντερμπότομ. Από τον θαυμασμό το στόμα σας θα κρεμάσει… ανοιχτό!

*H ταινία γυρίστηκε αφότου ο Winterbottom πήρε άδεια από τις αρχές του Πακιστάν και του Ιράν με την πρόφαση ότι τα πλάνα του θα πλαισιώσουν ενα ντοκιμαντέρ για το δρόμο του μεταξιού… και με ολιγομελές επιτελείο-συνεργείο – δύο μόλις κάμερες-οπερατέρ.

Η ταινία παρουσιάζει πώς ο δρόμος του μεταξιού έχει μετατραπεί σε δρόμο της ελπίδας και του πόνου και των αντιξοοτήτων ταυτόχρονα.

Έξι διεθνείς διακρίσεις – Χρυσή Άρκτος στο φεστιβάλ Βερολίνου (2003).

Σε βλέπω, με ακούς; (Βίντεο)

Ταινία μικρού μήκους του Θοδωρή Αδάμου και Κωστή Ασικέλη.
Βραβεύτηκε στο 12ο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου και πολιτισμού Πάτρας (2010) με ειδικό βραβείο καλύτερης ταινίας με ευαισθησία σε άτομα με αναπηρία. Προβλήθηκε στο φεστιβάλ ταινιών της Ναουσας το 2009.
Πρωταγωνιστούν: Φίλιππος Παπαλεξάνδρου, Εύη Εμανουήλ, Φαίδων Ταγαράκης.

6ο Γυμνάσιο Πάτρας: “Ονειρεύομαι, δεν υποχωρώ, ζω” (Βίντεο)

«Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι»
(Θουκυδίδης)

Ταινία stop motion animation από τους μαθητές/τριες του 6ου Γυμνασίου Πάτρας, με βασικό θέμα την κάθε μορφή ελέγχου με την οποία έρχεται αντιμέτωπος ο άνθρωπος σε διάφορες στιγμές της ζωής του…

Aφιέρωμα στην Ηλέκτρα Αποστόλου

Η Ηλέκτρα Αποστόλου, ηρωίδα και σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1912 και  και ήταν αδελφή του στελέχους του ΚΚΕ Λευτέρη Αποστόλου.Στην τρυφερή ηλικία των 14 χρονών οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ, όταν ακόμα οι καιροί ήταν δύσκολοι ...Από τότε αρχίζει η πολιτική δράση της Ηλέκτρας Αποστόλου. Η Ηλέκτρα Αποστόλου, καταγόταν από αστική οικογένεια. Μα, από μικρό παιδί είχε προσέξει τη φτώχεια και την αδικία που υπάρχει στον κόσμο, και το μυαλό της άρχισε να ψάχνει για να καταλάβει τις αιτίες που χώριζαν την κοινωνία στα δύο, και τον τρόπο για να λείψουν οι αδικίες και τα δεινά του λαού. Το στενό και αυστηρό οικογενειακό της περιβάλλον οδήγησε γρήγορα, την Ηλέκτρα στην ανάγκη να συγκρουστεί μαζί του και στο τέλος, σε ηλικία 18 ετών, να φύγει από το σπίτι της.

Η Ηλέκτρα, ανεξάρτητη γυναίκα πια, πολύ γρήγορα έγινε από τα πιο δραστήρια στελέχη της ΟΚΝΕ στην πρωτεύουσα, ενώ το 1930 αναδείχτηκε μέλος της καθοδήγησης της ΟΚΝΕ Αθήνας και, ταυτόχρονα, έγινε μέλος του ΚΚΕ. Στα 1933 διηύθυνε την εφημερίδα της ΟΚΝΕ «ΝΕΟΛΑΙΑ», είχε υπό την ευθύνη της το τμήμα της εργαζόμενης νεολαίας και ανέπτυξε ξεχωριστή δραστηριότητα στην οργάνωση της αντιφασιστικής πάλης του λαού, όπου το ΚΚΕ είχε ρίξει ιδιαίτερο βάρος. Ήταν τέτοια η δράση της Ηλέκτρας στον τομέα αυτό, που πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών, που έγινε στο Παρίσι, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας. 

Το 1935 πήρε μέρος στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων (ΚΔΝ), εκπροσωπώντας μαζί με άλλους Ελληνες νεολαίους την ΟΚΝΕ. Το διάστημα αυτό, η επαφή της με την διεθνή διανόηση την εμπλούτισε με θεωρητικές βάσεις και ατσάλωσε την δράση της. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, η Ηλέκτρα έγινε μέλος του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ. Για την επαναστατική της δράση, φυλακίστηκε και εξορίστηκε πολλές φορές. Η Μεταξική Δικτατορία την συνέλαβε και την έκλεισε στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ, με φρικτά βασανιστήρια, κι όταν αποφυλακίστηκε πέρασε στην παρανομία και στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ανέλαβε γραμματέας του Γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας - Θράκης. 

Το 1939, η Ηλέκτρα, συλλαμβάνεται εκ νέου και στέλνεται εξορία με άλλους κομμουνιστές στην Ανάφη. Λίγο πριν εξοριστεί στην Ανάφη, και κατά την διάρκεια της μεταγωγής της, γέννησε σε σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες την κόρη της Αγνή. 

Η Ηλέκτρα με την κόρη της Αγνή

Το Σεπτέμβρη του 1942, η Ηλέκτρα δραπετεύει από το Τμήμα Μεταγωγών Αθήνας. Σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που τη γνώρισαν, η ίδια περιέγραφε ως εξής εκείνη τη δραπέτευσή της:

 «Απ' την Ανάφη έκανα αίτηση, σε συνεννόηση με την ομάδα, να μεταφερθώ στο νοσοκομείο για εγχείρηση στο στομάχι. Υστερ' από πολλά, η αίτησή μου έγινε δεκτή και μ' έφεραν συνοδεία με το παιδί μου στο Τμήμα Μεταγωγών της Αθήνας. Εκεί περίμενα μερικές μέρες για να αδειάσει θέση στο Νοσοκομείο. Όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο το αποφάσιζα να το σκάσω από κει μέσα, παρόλο που 'χαμε πει να το σκάσω απ' το νοσοκομείο... Ζητάω από κάτι γυναίκες της Εθνικής Αλληλεγγύης να μου φέρουν ένα παλιοφούστανο κι ένα τσεμπέρι και αφού μου τα 'φεραν, τους παραδίδω το παιδί. Όλα τώρα τα 'χα έτοιμα και περίμενα. Τ' απόγευμα, μόλις άρχισε να σουρουπώνει, κάθισα στη συνηθισμένη μου θέση στο κατώφλι του κρατητηρίου. Τέτοια ώρα, μου άνοιγαν λίγο κάθε βράδυ για να πάρω αέρα. Έκανα την άρρωστη και την αδιάφορη και δεν κοιτούσα καθόλου το σκοπό. Μόλις σουρούπωσε, περνάει κατά τύχη ένας χωροφύλακας και μου δίνει μια τσανάκα με μακαρόνια να του τα φυλάξω, ώσπου να γυρίσει. Απ' τον ουρανό τα γύρευα και μου 'ρθαν στη γη. Κοιτάω να δω τι γίνεται ο σκοπός. Είχε γυρίσει την πλάτη του και κουβέντιαζε με μια γυναίκα. Πετιέμαι σαν αστραπή μέσα στο κρατητήριο, αλλάζω βιαστικά, βάζω το τσεμπέρι στο κεφάλι, παίρνω την τσανάκα με τα μακαρόνια στο χέρι και δρόμο για την έξοδο. Περνάω την αυλή χωρίς να βιάζομαι και φτάνω στο σκοπό της μεγάλης σιδερένια πόρτας. "Καληνύχτα" του λέω. "Καληνύχτα κυρά μου", απαντάει. Έγινε, όπως είχα υπολογίσει. Με πέρασε για μία απ' τις καθαρίστριες. Βγαίνω στο δρόμο και περπατάω σιγά - σιγά, ώσπου να στρίψω τη γωνιά. Μόλις έστριψα, παρατάω τα μακαρόνια σ' ένα πεζούλι και το βάζω στα πόδια, ώσπου χάθηκα μέσα στο πλήθος».


Μετά τη δραπέτευσή της, η Ηλέκτρα αναλαμβάνει την καθοδήγηση της οργάνωσης «Λεύτερη Νέα» και με την ίδρυση της ΕΠΟΝ γίνεται μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της. Στη συνέχεια, πέρασε στην κομματική δουλειά κι έγινε μέλος της καθοδήγησης και υπεύθυνη της διαφώτισης της Κομματικής Οργάνωσης Αθηνών. Ήταν η επικεφαλής της ομάδας που έφτιαχνε το έντυπο προπαγανδιστικό υλικό στην Αθήνα, βοηθώντας τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις κατά των κατακτητών.

Η οδός Ελπίδος στην πλ. Βικτωρίας, όπου στην Κατοχή βρισκόταν το ξενοδοχείο «Κρυστάλ», άντρο της Ασφάλειας. Εδώ δολοφονήθηκε η Ηλέκτρα

Η Ηλέκτρα συλλήφθηκε από την Ειδική Ασφάλεια ,που έδρευε στο ξενοδοχείο «Κρυστάλ» στις 25 Ιουλίου του 1944, βασανίστηκε απάνθρωπα και δολοφονήθηκε. Δολοφόνοι της, όπως αποκάλυψε μετά την απελευθέρωση ο «Ριζοσπάστης», ήταν ο αρχιφύλακας Λάμπου, που αργότερα έγινε υποστράτηγος Χωροφυλακής με συνεργάτες τον Παρθενίου, ένα κατακάθι της κοινωνίας, και τον Μηνά Καθρέπτη (δεξί χέρι του Παρθενίου), χαρακτηριστική περίπτωση κτηνανθρώπου.
Η Ηλέκτρα, ως γνήσια λαϊκή αγωνίστρια και πατριώτισσα, κράτησε υπέροχη στάση απέναντι στους βασανιστές της. «Από άνθρωπο του ΕΛΑΣ που είχαμε και μέσα στην "Ειδική Ασφάλεια" - γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας μάθαμε για τα βασανιστήρια και την ηρωική στάση της αξέχαστης Ηλέκτρας μας... Η ηρωική μας Ηλέκτρα απαντούσε αγέρωχα στις ερωτήσεις των βασανιστών της:

- Από πού είσαι;
- Από την Ελλάδα!
- Πού κατοικείς;
- Στην Ελλάδα!
- Πώς σε λένε;
- Είμαι Ελληνίδα!
- Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;
- Όλοι οι Έλληνες!».

Στο όνομα της υπέροχης αγωνίστριας  Ηλέκτρας Αποστόλου, ο Γιάννης Ρίτσος θα συνθέσει ένα ποίημα, και η ΕΠΟΝ της Αθήνας θα ατσαλωθεί. Το ΕΑΜ Αθήνας ορκίζεται εκδίκηση και αποφασίζει να ρίξει φωτιά στους ξένους και τους ντόπιους δυνάστες του λαού. Μήνες μετά την θηριωδία τους  οι ταγματασφαλήτες και οι χωροφύλακες θα βρίσκουν στα στενά της πόλης τους ομοίους τους σκοτωμένους με σημειώματα καρφιτσωμένα στο πέτο που γράφουν "Ηλέκτρα 1" ,"Ηλέκτρα 2"...Τέτοια ήταν η οργή του λαού για την απώλεια της Ηλέκτρας Αποστόλου...

Το γλυπτό της Ασπασίας Παπαδοπεράκη «Μνημείο για την Ηλέκτρα» φιλοτεχνήθηκε για το Δήμο Ηρακλείου Αττικής

«Ηλέκτρα μας.

Η ώρα της λευτεριάς έφτασε, μα συ δε λείπεις.

Είναι τ' όνομά σου γραμμένο πλάι - πλάι

στ' όνομα της λευτεριάς

το αίμα σου μέσα στις φλέβες μας, η καρδιά σου

στην καρδιά μας»

Γ. Ρίτσος

«Ο κάτωθι υπογεγραμμένος ιατροδικαστής Πέτρος Τζαφέρης, μεταβάς σήμερον την 26ην Ιουλίου 1944 εις το ενταύθα νεκροτομείον, ενήργησα λεπτομερή αυτοψίαν και νεκροψίαν επί του πτώματος αγνώστου γυναικός ετών 39 περίπου.

Πληροφορίαι: Μετεφέρθη διά του υπ' αριθμ. 375 εγγράφου του Σταθμού Α` Βοηθειών, παραληφθείσα εκ του ξενοδοχείου "Κρυστάλ".

Νεκροψία: Το τριχωτόν της κεφαλής έχει αποκοπή ατέχνως και ανωμάλως διά μαχαιριδίου. Κατά το πρόσθιον τμήμα της κόμης παρατηρείται φρύξις των τριχών. Από της ρινός και του στόματος φαίνεται έρευσεν αίμα. Από της μιας μασχάλης προς την ετέραν διά του στήθους και συνεχιζόμενα όπισθεν του κορμού υπάρχουσι δύο παράλληλα αποτυπώματα, δίδοντα την εντύπωσιν ότι παρήχθησαν εκ της πιέσεως χοντρού σχοινίου. Φαίνεται ότι το σώμα της θανούσης απαιωρήθη εν ζωή διά των μασχαλών. Κατά τους καρπούς των χειρών παρατηρούνται εντυπώματα εκ σχοινίου. Κατά τη ράχιν της ρινός και αμφοτέρας τας παρειάς και τα βλέφαρα παρατηρούνται εκχυμώσεις κυανώδεις ως και εξοίδησις. Οι χαρακτήρες δεικνύουσι ότι εγένετο συνεπεία γρονθοκοπημάτων. Κατά τας οπισθίας επιφανείας αμφοτέρων των βραχιόνων παρατηρούνται εκχυμώσεις. Κατά τους γλουτούς, μηρούς, κνήμας και άκρους πόδας, υπάρχουσι εκχυμώσεις συρρέουσαι ταινιοειδείς, χρώματος κυανώδους, λίαν πυκναί και έντονοι. Κατά τα κατώτερα των κνημών και άκρους πόδας, παρατηρείται εξοίδωσις κυανού βαθμού. Αι εκχυμώσεις αύται ως και οι των βραχιόνων, παρήχθησαν κατόπιν δράσεων σκληρών και αμβλέων οργάνων (μαστιγίων, βουνεύρων, πλεκτού σύρματος, σχοινίου, αλύσεως κλπ.), βιαιότατα κατενεχθέντων. Το τριχωτόν του εφηβαίου παρουσιάζει φρύξιν των τριχών. Κατά τη ραχιαίαν επιφάνειαν του αριστερού άκρου του ποδός παρατηρείται έγκαυμα δευτέρου βαθμού εκτάσεως ταλλήρου. Κατά τη μετατάρσιον χώραν του αυτού ποδός έτερον έγκαυμα δίδον όμως τους χαρακτήρας του μετά θάνατον γενομένου. Αι τρίχες των μηρών και κνημών παρουσιάζουν φρύξιν. Φαίνεται ότι εγκαύματα και φρύξις οφείλονται εις επίθεσιν κατ' αυτά ανημμένων σιγαρέτων.

Η διάνοιξις των μαλακών μορίων της κεφαλής έδειξεν εκχυμώσεις κατ' αυτά. Η διάνοιξις της κρανιακής κάμψης έδειξεν οίδημα της λεπτής μήνιγγος και διεύρυνσιν των αγγείων αυτής. Ο στόμαχος περιείχε τροφάς εξ άρτου και ντομάτας.

Συμπέρασμα: Επί του πτώματος βεβαιούνται κακώσεις προκληθείσαι εκ μαστιγώσεως ήτις εγένετο διά διαφόρων οργάνων (μαστιγίου, βουνεύρου, αλύσεως, πλεκτού σύρματος), άτινα έδρασαν αλλεπαλλήλως και βιαιότατα, ως και κακώσεις εξ απαιωρήσεως από των μασχαλών, επίσης εγκαύματα εν ζωή και μετά θάνατον γενόμενα. Ο θάνατος οφείλεται κυρίως εις τας κακώσεις καθ' όσον τα εγκαύματα είναι μικράς εκτάσεως.

Το σπίτι, όπου έμενε η Ηλέκτρα, στο Ηράκλειο Αττικής

Σημείωσις: Η ταυτότης της θανούσης εξηκριβώθη υπό της Σημάνσεως, ένθα ήτο σεσημασμένη ως κομμουνίστρια υπ' αριθ. 59953. Το πτώμα ανήκε εις την Αποστόλου Ηλέκτραν του Νικολάου»¹.

Παραθέσαμε ολόκληρη την ιατροδικαστική έκθεση γύρω από τις συνθήκες θανάτου της ηρωικής αυτής γυναίκας, της κομμουνίστριας Ηλέκτρας Αποστόλου, δεδομένου ότι δεν μπορεί καμία άλλη περιγραφή να περιγράψει με μεγαλύτερη ακρίβεια το μαρτύριό της. Ενα μαρτύριο που είχε και συνέχεια, παρόλο που συνηθίζεται ο θάνατος να προκαλεί το στοιχειώδη σεβασμό των ζωντανών στους νεκρούς: Την επομένη, 27 Ιουλίου 1944, το πτώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου βρέθηκε πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας. Φαίνεται πως το μίσος των ελληνόφωνων και γερμανόφωνων αρχών κατοχής απέναντι στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης δε σταματούσε με το θάνατο. Πόσο μάλλον, όταν αυτοί οι αγωνιστές είχαν επιδείξει κι έναν ξεχωριστό ηρωισμό. 

Ιερό σύμβολο του λαού και του Κόμματος

Αυτή ήταν η Ηλέκτρα Αποστόλου κι έτσι θα τη γνωρίζουν όλες οι επόμενες γενιές των Ελλήνων .Στο τελευταίο τεύχος της ΚΟΜΕΠ πριν την απελευθέρωση, η Αύρα Παρτσαλίδου έχει ένα άρθρο για την Ηλέκτρα, όπου, μεταξύ άλλων, γράφει: «Το παραμορφωμένο, καμένο σώμα της Ηλέκτρας υψώνεται σαν φοβερό σύμβολο της ανεξάντλητης δύναμης του λαού και του Κόμματός του - του ΚΚΕ - της απέραντης αφοσίωσης των μελών του στην υπόθεση του ελληνικού λαού. Είναι το σύμβολο χιλιάδων Ελλήνων, που πέθαναν κάτω από τα βόλια των φασιστών κατακτητών και των ντόπιων υπηρετών τους. Είναι το σύμβολο της ελληνικής λευτεριάς που ζυγώνει... Μέσα απ' το καμένο κορμί της Ηλέκτρας, μέσ' απ' τη στάχτη της, ξαναγεννιούνται χιλιάδες καινούριοι αγωνιστές. Μέσ' απ' τα ματωμένα κορμιά της ατέλειωτης στρατιάς των ηρώων μας, γεννιέται η λεύτερη, λαοκρατούμενη Ελλάδα».

Σ' ένα άλλο άρθρο της, γραμμένο στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, η Αύρα Παρτσαλίδου σημειώνει για την Ηλέκτρα: «Με την ηρωική της ζωή και το μαρτυρικό της θάνατο, έγινε το σύμβολο της μαχόμενης γυναίκας του τόπου μας... Τώρα η Ηλέκτρα είναι μια μεγάλη ηρωίδα. Τ' όνομά της έχει φτάσει μακριά, πέρα απ' τα σύνορα της πατρίδας μας. Τη διεκδικούν οι αγωνιζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου σαν ηρωίδα του παγκόσμιου γυναικείου κινήματος.