Hunger (Ταινία)

Βρετανία, 2008. Σκηνοθεσία: Στιβ ΜακΚουίν. Σενάριο: Στιβ ΜακΚουίν, Εντα Γουόλς. Ηθοποιοί: Μάικλ Φασμπίντερ, Λίαμ Κάνιγχαμ, Στιούαρτ Γκράαμ, Μπράιαν Μίλιγκαν. 96'

Οι 66 μέρες απεργίας πείνας του αγωνιστή του IRA Μπόμπι Σαντς σε βρετανική φυλακή, σε μια ωμή, συγκλονιστική, χωρίς υποχωρήσεις, ταινία.
 - βραβείο Χρυσής Κάμερας στις Κάνες.

Συγκλονιστική, με σκηνές σοκ, είναι η ιρλανδική ταινία «Hunger», βασισμένη σε αληθινά γεγονότα (αναφέρεται στην απεργία πείνας Ιρλανδών-μελών του IRA στις βρετανικές φυλακές), σκηνοθετημένη από τον γνωστό εικαστικό (βραβευμένο με το Turner του 1999) Στιβ ΜακΚουίν, που με την ταινία του αυτή (βραβείο Χρυσής Κάμερας στο Φεστιβάλ Κανών) κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο.

Οι Εγγλέζοι μπορεί να μην έχουν φτιάξει φούρνους, όπως οι χιτλερικοί, όμως και ετούτοι υπήρξαν (και υπάρχουν ακόμα = Ιράκ) φασίστες! Γιατί τι άλλο είναι η, με κάθε τρόπο και με κάθε βασανιστήριο, μέθοδος οριστικής εξαφάνισης της προσωπικότητας του κρατουμένου; Οι άνθρωποι είναι χωρίς αρχές! Δεν κρατάνε ούτε τα στοιχειώδη που έχει αποδεχτεί το παγκόσμιο δίκαιο για τους πολιτικούς αντιπάλους. Μεθόδους που χρησιμοποίησαν οι Εγγλέζοι στην Ιρλανδία χρησιμοποιεί σήμερα η Αμερική στο Γκουαντάναμο! Αλλοι φασίστες ετούτοι.

H Iρλανδία παλεύει για περισσότερο από 700 χρόνια με τους Εγγλέζους! Ολο αυτό το διάστημα οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες δε δέχτηκαν ποτέ πως οι Ιρλανδοί αγωνιστές είναι πολιτικοί αγωνιστές. Δε δέχτηκαν ποτέ πως ο αγώνας των Ιρλανδών είναι πολιτικός αγώνας. Θεώρησαν και θεωρούν τους Ιρλανδούς αγωνιστές κακοποιούς, κατακάθια της κοινωνίας, στυγνούς εγκληματίες. Και τους φέρνονται αναλόγως! Κανένα δικαίωμα οι κρατούμενοι. Οι κρατούντες αποφασίζουν για τη ζωή ή το θάνατο! Ανάλογα τις περιστάσεις, άλλοτε βασανίζουν και άλλοτε δολοφονούν! (Παρόμοια πολιτική τήρησαν και στην Κύπρο και αλλού).

Βρισκόμαστε στο Μάρτη του 1981. Μια μεγάλη ομάδα Ιρλανδών αγωνιστών κρατουμένων, εβδομήντα τον αριθμό, με επικεφαλής τον Μπόμπι Σαντς, ο οποίος κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας εκλέχτηκε βουλευτής του βρετανικού κοινοβουλίου, αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία πείνας διαρκείας. Μια άλλη απόπειρα απεργίας πείνας, που έγινε έξι μήνες νωρίτερα, έληξε άδοξα (οι απεργοί πίστεψαν πως είχαν ικανοποιηθεί τα αιτήματά τους). Ετούτη τη φορά οι απεργοί κρατούμενοι ήταν πιο οργανωμένοι και πιο αποφασισμένοι.

Η απόφασή τους να κατέβουν σε απεργία πείνας διαρκείας, το ίστατο μέσο διαμαρτυρίας, πάρθηκε αφού πρώτα είχαν εξαντληθεί όλες οι άλλες αγωνιστικές προσπάθειες για τη δικαίωση πέντε αιτημάτων τους: 1) το δικαίωμα να μη φορούν στολή φυλακισμένου, αλλά τα δικά τους ρούχα, 2) το δικαίωμα να μην κάνουν εργασίες της φυλακής, 3) το δικαίωμα ελεύθερης επικοινωνίας με τους άλλους κρατούμενους, 4) το δικαίωμα επίσκεψης, 5) το δικαίωμα για ένα γράμμα και για ένα δέμα την εβδομάδα. Οι αγώνες πριν την απεργία πείνας, ανάμεσα στα άλλα, περιελάμβαναν τις «διαδηλώσεις της κουβέρτας» (οι κρατούμενοι δε φόραγαν τις στολές της φυλακής και έμεναν γυμνοί κάτω από την κουβέρτα τους), την άρνησή τους να καθαρίσουν τα περιττώματά τους, με τα οποία άλειφαν τους τοίχους των κελιών τους, το χύσιμο των ούρων τους στους διαδρόμους της φυλακής, κ.ά.

Η αναγνώριση των πέντε δικαιωμάτων θα σήμαινε, φυσικά, και αναγνώριση της πολιτικής φύσης του ιρλανδέζικου αγώνα. Οι κρατούμενοι δε θα ήταν πια κοινωνικά κατακάθια και στυγνοί δολοφόνοι, αλλά πολιτικοί κρατούμενοι με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα τους. Πάνω, λοιπόν, στο «τραπέζι» της απεργίας πείνας μπήκε ολόκληρο το ιρλανδέζικο ζήτημα. Αγώνες, βέβαια, 700 χρόνων δεν ήταν διατεθειμένη να διακινδυνέψει ούτε η μια ούτε η άλλη μεριά. Οι απεργοί ήξεραν πως η υποχώρηση θα έφερνε χρόνια πίσω τον αγώνα τους. Και οι Εγγλέζοι, επίσης, γνώριζαν πως η υποχώρηση θα τους οδηγούσε στην τελική παράδοση της Ιρλανδίας στους Ιρλανδούς!

Τον Οκτώβρη του 1981, επτά μήνες από την έναρξη, η απεργία «των εβδομήντα», όπως έμεινε στην ιστορία, σταμάτησε. Η αγγλική κυβέρνηση, (και) κάτω από την παγκόσμια κατακραυγή, αναγκάστηκε να δεχτεί όλα τα αιτήματα των κρατουμένων, χωρίς βέβαια να αναγνωρίσει τον αγώνα τους σαν πολιτικό αγώνα. Στο μεταξύ 10 Ιρλανδοί αγωνιστές, με πρώτο τον Μπόμπι Σαντς, έχασαν τη ζωή τους από έλλειψη τροφής.

Ο ΜακΚουίν αφηγείται με όλες τις αηδιαστικές (συχνά ανατριχιαστικές) λεπτομέρειες την καθημερινή ζωή των φυλακισμένων πολιτικών, καταγράφοντας με ρεαλισμό και δύναμη την απάνθρωπη κακομεταχείρισή τους από τους δεσμοφύλακές τους, μ' ένα στιλ άλλοτε μπρούτο, άλλοτε με μια αναπάντεχη ποίηση, χρησιμοποιώντας με πρωτοτυπία την ηχητική μπάντα και δημιουργώντας εικαστικά εντυπωσιακές εικόνες -από τις καλύτερες σκηνές του είναι και ένα 22 λεπτών μονοπλάνο όπου ο Σαντς συζητά την κατάστασή του αλλά και τις πολιτικές απόψεις του με εκπρόσωπο του IRA που τον επισκέπτεται στη φυλακή.

Σοκ σωματικό, επαναστατικό!

Οι σκηνές όπου οι θεόγυμνοι κρατούμενοι που αρνούνται τη στολή της φυλακής ζωγραφίζουν στον τοίχο εικόνες εφιαλτικές με μοναδικά υλικά τα δικά τους κόπρανα και τα αποφάγια της Μάργκαρετ Θάτσερ είναι η επιτομή τόσο της ταινίας όσο και της μεγάλης Τέχνης. Δηλαδή και σημειολογικά, για τη βρετανική πολιτική, αφοδευτήριο οι μικροί κατακτημένοι λαοί. Δηλαδή απ΄ τα σκουπίδια, τα διαμάντια τα καλλιτεχνικά. Και δηλαδή, όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, «όλοι ζούμε στον υπόνομο, αλλά μερικοί από εμάς κοιτάμε τ΄ αστέρια ψηλά»!


«Ηunger», όχι απλώς μία ακόμα πολιτική ταινία. Σώμα, ψυχή, ελευθερία. Ο πρωτοεμφανιζόμενος, μαύρος και Βρετανός καλλιτέχνης με το θρυλικό όνομα Στιβ ΜακΚουίν υπογράφει αυτή την εξαιρετική δημιουργία.

Για να κερδίσεις τη Ζωή πρέπει να είσαι έτοιμος να πεθαίνεις κάθε στιγμή!

Σκηνοθέτης: Στηβ ΜακΚουήν

Ηθοποιοί: Μάικλ Φασμπέντερ, Λίαμ Κάνινγχαμ

Υποψηφιότητες: Κινηματογραφικό Βραβείο BAFTA Καλύτερης βρετανικής ταινίας.

Σύνθεση μουσικής: David Holmes, Leo Abrahams

Βραβεία: Βρετανικό Βραβείο Ανεξάρτητου Κινηματογράφου Καλύτερου Α' ανδρικού ρόλου,


http://streamin.to/3v9rziqy23lb