Ένα παραμύθι για τον ρατσισμό

Μία φορά και έναν καιρό στα πολύ παλιά τα χρόνια,υπήρχε μία πόλη μέσα σε δάσος μακρινό που την έλεγαν «Πολυπολιτισμική».

Στην Πολυπολιτισμική ζούσαν ήσυχα και ειρηνικά άνθρωποι,ξωτικά,νεράιδες,γίγαντες,νάνοι και κάθε είδους πλάσματα που μπορείτε να φανταστείτε.Μα κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει ότι ήταν διαφορετικός από τον άλλο,γιατί η Πολυπολιτισμική δεν ήταν σαν τις άλλες πόλεις που ξέρετε.

Η πόλη αυτή ήταν μαγική και σε αντίθεση με τις άλλες πόλεις είχε πάντα σκοτάδι,το οποίο οι κάτοικοι της Πολυπολιτισμηικής το ονόμαζαν ΄’Άγνοια΄΄.

Δεν υπήρχε,λοιπόν,ούτε μέρα ούτε νύχτα,παρά μόνο σκοτάδι,παρά μόνο η Άγνοια.

Αυτό όμως δεν ενοχλούσε τα πλάσματα.Γιατί παρόλο που δεν έβλεπαν ο ένας τον άλλον,είχαν τα λόγια και με αυτά επικοινωνούσαν.

Ο χρόνος κυλούσε όμορφα και ειρηνικά μέχρι που μετά από εκατοντάδες χρόνια η Άγνοια άρχισε να χάνεται και τη θέση της πήρε ένα αχνό φώς,το οποίο οι κάτοικοι της Πολυπολιτισμικής ονόμασανς ΄΄Ημιμάθεια΄΄.

Και για πρώτη φορά οι Πολυπολιτισμικοί άρχισαν να βλέπουν ο ένας τον άλλον αλλά όχι καθαρά,διότι το φως της Ημιμάθειας δεν ήταν αρκετό για να διακρίνουν τις ομοιότητες,παρά μόνο τις διαφορές τους.

Άρχισαν να φοβούνται,να νιώθουν ανασφαλείς,να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον,και να περιθωριοποιούν αυτούς που θεωρούσαν πιο αδύναμους.Δυστυχώς,η διαφορετικότητα τους τρόμαζε πολύ.
Οι άνθρωποι δεν ήθελαν να ζούν μαζί με τα ξωτικά γιατί τους ξένιζε το πράσινο χρώμα του δέρματός τους.
Μα ούτε και οι γίγαντες ήθελαν να ζήσουν με τους νάνους γιατί έλεγαν πως είναι πολύ κοντοί για να τους κάνουν παρέα.

Άρχισαν, λοιπόν, οι Πολυπολιτισμικοί να πολεμούν,να τσακώνονται καθημερινά και να λένε πράγματα που δεν ίσχυαν για τα άλλα πλάσματα,παρά μόνο τους πλήγωναν.

Μια μέρα,λοιπόν,κάτι παράξενο συνέβη στην Πολυπολιτισμική.Η γη άρχισε να τρέμει και τούβλα έβγαιναν από το εσωτερικό της.

Αυτό πολύ παραξένεψε τους Πολυπολιτισμικούς και αποφάσισαν να ψάξουν γιατί κ Γη δημιουργούσε ΄΄στερεότυπα’’ και ΄΄προκαταλήψεις΄΄- έτσι ονόμασαν οι Πολυπολιτισμικοί τα τούβλα- και έκανε την πόλη τους άσχημη.

Μετά από πολλά χρόνια ,λοιπόν, συνειδητοποίησαν ότι τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις δεν τα δημιουργούσε η Γη αλλά τα ίδια τα πλάσματα της Πολυπολιτισμικής.

Παρατήρησαν ότι κάθε φορά που δεν ήταν ανεκτικοί στην διαφορετικότητα,κάθε φορά που περιθωριοποιούσαν μία ομάδα,κάθε φορά που δεν έκαναν παρέα γιατί πίστευαν ότι η διαφορετικότητα πρέπει να τους χωρίζει και όχι να τους ενώνει δημιουργούσαν οι ίδιοι στερεότυπα και προκαταλήψεις που τώρα όμως είχαν αρχίσει να πληθαίνουν τόσο πολύ που τα τούβλα αυτά είχαν μετατραπεί σε ένα πελώριο τείχος.

Το τείχος που ονομάστηκε ΄΄Ρατσισμός΄΄ περνόυσε μέσα από την πόλη και χώριζε τις ομάδες που είχαν φτιάξει οι Πολυπολιτισμικοί.

Στην αρχή όλοι ήταν χαρούμενοι και όσο περνούσαν οι μέρες πρόσθεταν κι άλλα στερεότυπα και προκαταλήψεις με απτέλεσμα ο Ρατσισμός να μεγαλώνει όλο και περισσότερο,όλο και πιο πολύ.

Τα χρόνια περνόυσαν με τον Ρατσισμό ανάμεσά τους μέχρι που μια μέρα επισκέφτηκε την  Πολυπολιτισμική μία πολύ σοφή κουκουβάγια και βλέποντας τον Ρατσισμό να ορθώνεται παντού σκέφτηκε να δωρίσει στους Πολυπολιτισμικούς έναν καρπό δέντρου.

Οι Πολυπολιτισμικοί ρώτησαν όλο απορία την σοφή κουκουβάγια

-΄΄Για ποιόν λόγο μας έδωσες αυτό το δώρο αφού εμείς δεν κάναμε τίποτα για σένα;΄΄

-΄΄Γιατί όταν βλέπουμε να συμβαίνει κάτι κακό που άλλοι αγνοούν οφείλουμε να τους βοηθάμε χωρίς αντάλλαγμα.

Φυτέψτε αυτόν τον καρπό και φροντίστε να μην ξεραθούν ποτέ οι καρποί του.Και να είστε σίγουροι πως αν τον φροντίσετε καλαά θα σας αποφέρει πολλούς καρπούς ΄΄,είπε κι έφυγε.

Οι περισσότεροι Πολυπολιτισμικοί την αγνόησαν,άλλοι την κοροίδεψαν.

Υπήρχαν,όμως,και κάποιοι Πολυπολιτισμικοί που άκουσαν τις συμβουλές της κουκουβάγιας και φύτεψαν τον καρπό που ονόμασαν ‘’Παιδεία’’.

Και πράγματι,όσο πιο πολύ το καλλιεργούσαν τόσο πιο πολύ δυνάμωναν οι ρίζες της Παιδείας.

Με τα χρόνια,όλο και περισσότεροι Πολυπολιτισμικοί άρχιζαν να φροντίζουν και να καλλιεργούν την Παιδεία αφού κατάλαβαν πόσο χρήσιμοι έιναι οι καρποί που βγάζει.

Μέχρι που μετά από κάποια χρόνια, οι ρίζες της που ονομάστηκαν μόρφωση,γνώση,αλληλεγγύη,ισότητα,δικαίωμα ,άρχισαν να απλώνονται σε όλη την πόλη και να γκρεμίζουν σιγά σιγά τος προκαταλήψεις και τα στερεότυπα.

Μετά από πολλά χρόνια,λοιπόν,προσπάθειας,κόπων,αγάπης,καλλιέργειας και φροντίδας της Παιδείας ο Ρατσισμός γκρεμίστηκε από τις ρίζες του και οι Πολυπολιτισμικοί συνέχισαν να ζουν πιο ευτυχισμένοι από παλιά με την Παιδεία να μεγαλώνει και αποδεχόμενοι πια την διαφορετικότητα.