Πέτρινα Χρόνια

Με το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου η Ελλάδα βυθίζεται στην τραγωδία ενός οδυνηρού εμφύλιου σπαραγμού.  Οι μεταπολεμικές συντηρητικές κυβερνήσεις με την υποστήριξη του Αμερικανικού παράγοντα μεθοδεύουν την εξόντωση του αριστερού κινήματος.  Φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις.  Το 1954 είναι η χρονιά που η Ειδική Αστυνομία θα πιστέψει ότι τι παιχνίδι με τους παράνομους κομμουνιστές το κέρδισε για πάντα.

Είναι γνωστό πως ο Παντελής Βούλγαρης είναι έντονα πολιτικοποιημένος και τοποθετημένος στην αριστερά, μάλιστα εξορίστηκε και στη Γυάρο.  Τα Πέτρινα Χρόνια περιγράφουν τα προβλήματα μιας γενιάς που ταλαιπωρήθηκε από πολιτικές αναταραχές, αναλύουν μια εποχή που ενώ καθιερωνόταν το δικαίωμα ψήφων των γυναικών, πολιτικοί κρατούμενοι παρέμεναν ακόμα μέσα στις φυλακές.  Όταν όμως η ταινία προβλήθηκε το 1985 στους κινηματογράφους δημιούργησε αίσθηση τόσο για τη θεματολογία της όσο για την πρωτοποριακή σκηνοθετική τεχνική και φωτογραφία.  Η σκηνή όπου η Ελένη και ο Μπάμπης επικοινωνούν με τους καθρέπτες μέσα από τα κάγκελα των φυλακών συγκίνησε και εξακολουθεί να συγκινεί ανθρώπους που βίωσαν τα Πέτρινα Χρόνια στην Ελλάδα αλλά και ανάλογες καταστάσεις σε άλλες χώρες.

ΥΠΟΘΕΣΗ:

Η Αληθινή ιστορία δύο αγωνιστών της Αριστεράς, της Ελένης Βούλγαρη και του Μπάμπη Γκολεμά, από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 μέχρι και πτώση της χούντας.  Πάνω στην άτυχη ερωτική σχέση των ανθρώπων αυτών που εξαιτίας των διώξεων και των φυλακίσεων δεν κατόρθωσαν ποτέ να γνωριστούν καλύτερα παρά μόνο μετά την μεταπολίτευση, ο Παντελής Βούλγαρης φτιάχνει ένα από τα αυθεντικότερα λαϊκά έπη του ελληνικού σινεμά, που τιμήθηκε με τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και Α' γυναικείου ρόλου για την συγκλονιστική ερμηνεία της Θέμις Μπαζάκα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

ΠΩΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ:
Ο Παντελής Βούλγαρης σε παλιότερη συνέντευξή του έχει πει πως, δεν είχαν σκεφτεί με τον Σπανουδάκη ότι η μελωδία του θέματος θα μπορούσε να παιχτεί με κλαρίνο και ήταν έτοιμοι να το ηχογραφήσουν με πιάνο.  Κάποια στιγμή βρέθηκε ο Βασίλης Σαλέας στο στούντιο του Σπανουδάκη και άκουσε το μουσικό θέμα που είχε ετοιμάσει για την ταινία και του ζήτησε να δοκιμάσει να το παίξει στο κλαρίνο.  Αυτό ήταν! Με τον πιο απλό τρόπο, το μουσικό θέμα για την ταινία είχε βρει από μόνο του τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να ακουστεί.  Το κομμάτι ηχογραφήθηκε τελικά με τον Βασίλη Σαλέα να παίζει κλαρίνο και κάποιες ηλεκτρονικές πλάτες από τα keyboards του Σταμάτη Σπανουδάκη, ένα πάντρεμα ηλεκτρονικού ήχου με ένα παραδοσιακό όργανο που για εκείνη την εποχή ήταν ιδιαιτέρως πρωτοποριακό.

ΔΙΑΚΡΙΣEIΣ:Η ταινία τιμήθηκε με βραβεία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.  Μεταξύ άλλων πήρε:

4 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
καλύτερης ταινίας
καλύτερης  σκηνοθεσίας
καλύτερου A' γυναικείου ρόλου
ΠΕΚΚ καλύτερης ταινίας

2 βραβεία στο Φεστιβάλ Valencia:
καλύτερης γυναικείας ερμηνείας
καλύτερης μουσικής

Kρατικά Bραβεία Ποιότητας του YΠΠO:
καλύτερης ταινίας
γυναικείας ερμηνείας
καλύτερης μουσικής

Ειδική μνεία για την ερμηνεία της Θέμις Mπαζάκα και ειδικό βραβείο OCIC στο Φεστιβάλ Bενετίας

ΣΕΝΑΡΙΟ:
Παντελής Βούλγαρης

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Παντελής Βούλγαρης

1 Αυγούστου 1973, ‘αποχωρεί’ ο Νίκος Ζαχαριάδης

Συμπληρώνονται φέτος σαράντα χρόνια από τον θάνατο του σημαντικότερου κομμουνιστή ηγέτη που πέρασε από τη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ.

Λίγους μήνες πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου στην Ελλάδα και λιγότερο από ένα χρόνο πριν από την πτώση της δικτατορίας, στο μακρινό Σουργκούτ της τότε Σοβιετικής Ένωσης, γράφεται ο επίλογος για μια προσωπικότητα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.

Τα πολιτικά γεγονότα της περιόδου στην Ελλάδα, πυκνά: κίνημα του ναυτικού, δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου για κατάργηση της μοναρχίας, αμνηστεία και το λεγόμενο ‘πείραμα’ της φιλελευθεροποίησης Μαρκεζίνη. Προοιωνίζονται την επερχόμενη πτώση της δικτατορίας, κάτι που οδηγεί σε σκεπτικισμό γύρω από το αν αληθεύει η εκδοχή της αυτοκτονίας. Όπως κι αν έχει, υπάρχουν και ‘ενδιάμεσες’ εκδοχές, όπως η ‘εξώθηση’ στην αυτοκτονία ή, έστω, η μη αποτροπή της…

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για εξόντωση.

Να παρατηρήσουμε ακόμη, πως τα σχετικά αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης παραμένουν μέχρι σήμερα επτασφράγιστα…

Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν αυτό που συνήθως λέγεται, ‘αμφιλεγόμενη προσωπικότητα’.

-Βαρύνεται με πολλά, και πρώτα –πρώτα με την αποκήρυξη του Άρη που τόσα προσδοκούσε από τον ίδιο. (Ο‘Μιζέριας’… Έχει ενδιαφέρον η πρόσφατη ανάρτησή μας:«Κόκκινοι Δραπέτες»: Ο Θανάσης Κλάρας βοηθάει τον Ν. Ζαχαριάδη να αποδράσει από την Παλιά Στρατώνα. Μεταξύ άλλων, αναφέρεται εκεί και η προέλευση του κομματικού ψευδωνύμου «Μιζέριας» του Θανάση Κλάρα –Άρη Βελουχιώτη)

-Έπειτα, η υπόθεση Γουσόπουλου. Ο Πλουμπίδης, ο Βαβούδης και άλλοι.

Είναι όμως προϊόν ενός μηχανισμού σε μια συγκεκριμένη εποχή, και όχι ‘προσωπικά’ μόνο αμαρτήματα. Αν ήταν έτσι, ακόμα θα περιμέναμε να μας εξηγηθεί πώς καθαιρέθηκε ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, με μεθόδους κάθε άλλο παρά ‘ανανεωτικές’.

Πώς και συμπίπτουν στην πρακτορολογία μαζί του φωνές που κατά τα άλλα τον καταγγέλλουν.

Γιατί γνώρισαν τις διώξεις και την –διπλή- εξορία, αγωνιστές σαν τον Γιώργο Καλιανέση (Μεσσήνη)και τόσους άλλους.

Στο μέσον ο Γ. Καλιανέσης -Μεσήνης

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Νίκος Ζαχαριάδηςκηδεύτηκε δύο φορές.

-Την πρώτη, στα μουλωχτά, με πλαστό πιστοποιητικό θανάτου που ανέγραφε σαν αιτία θανάτου ‘οξεία καρδιακή προσβολή’.

-Τη δεύτερη, στην Ελλάδα, ένα παγωμένο και βροχερό Σάββατο 29 του Δεκέμβρη του 1991. Συγκέντρωσε στην δεύτερη αυτή κηδεία του ένα εντυπωσιακά ετερόκλιτο πολιτικά πλήθος παλαιότερων και ‘εν ενεργεία’ αγωνιστών.

Δεν είναι παράξενο. Όσοι αναφέρονται στους αγώνες και τις θυσίες της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος, όσοι ενδιαφέρονται οι θυσίες αυτές να γίνουν κάποτε αποτελεσματικές, σε όποιο ιδεολογικό ή πολιτικό μετερίζι και αν στέκονται, αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Νίκου Ζαχαριάδη το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής.

Όπως και το ότι ο  Ζαχαριάδης συμβόλιζε ταυτόχρονα την ενότητα και την αγωνιστικότητα του λαϊκού κινήματος και της αριστεράς.

Ήταν εκεί και ο Χαρίλαος Φλωράκης με το μπερέ του. Στην εκκλησία μόνο, μετά αποχώρησε.

“΄Ατυπα’, είχαν μοιραστεί οι χώροι: Οι ‘επίσημοι’ στην εκκλησία, οι εξωκοινοβουλευτικοί στον τάφο…

Αποχώρησε μετά την εκκλησία ο Χαρίλαος, «μην τυχόν και σηκωθεί ο νεκρός», είπαν κάποιοι… Πρόσφατο ήταν το ’89, υπήρχε όμως και το τραγικό σημείωμα ‘από την άλλη μεριά’ του αυτόχειρα: «Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία…», και«βγαίνει ότι ο Λουλές τόχασε το στοίχημα».

Σε κάποια στιγμή, σ’ αυτή τη δεύτερη κηδεία, ανοίχτηκε το φέρετρο και -δεκαοχτώ χρόνια μετά- η σορός με τα γένια ήταν αναλλοίωτη.

Διατηρήθηκε λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών της Σιβηρίας, συμβολίζοντας παράλληλα την ένταση της απελπισμένης προσπάθειας για δικαίωση της αγωνιστικής του τιμής που σπιλώθηκε από την κατηγορία του χαφιέ που τόσο απεγνωσμένα προσπαθούσε να αποσείσει.

Είχε κάνει διαβήματα, επανειλημμένες απεργίες πείνας, είχε γράψει και γράμμα, το 1962, στηνΕισαγγελία της Αθήνας, ζητώντας να έρθει να δικαστεί στην Ελλάδα.

Παραθέτουμε το γράμμα αυτό, καθώς και γράμμα του προς την εφημερίδα Η ΑΥΓΗ, από το βιβλίο«Νίκος Ζαχαριάδης –Το κρυφό αρχείο της Εξορίας» –Πέτρος Τουλούδης, εκδόσεις Παπαζήση –Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία υπάρχουν και στην περσινή σχετική μας ανάρτηση: Νίκος Ζαχαριάδης: Αδριανούπολη (ή Νικομήδεια) 27/4/1903 – Σοργκούτ 1/8/1973

Προς την Ελληνική Πρεσβεία

Σας παρακαλώ αν δεν έχετε αντίρρηση να στείλετε το γράμμα αφτό στον προορισμό του. Θα σας ξαναενοχλήσω μετά ένα μήνα, όταν θα θελήσω να μάθω αν ήρθε απάντηση.

Μόσχα 1η Φλεβάρη 
Διατελώ 
Ν. Ζαχαριάδης

Προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών

Παρακαλώ να μου γνωρίσετε αν εκκρεμούν εναντίον μου κατηγορίες για την κομμουνιστική επαναστατική μου δράση ενάντια στην αστικοτσιφλικάδικη αντίδραση και την υποδούλωση  της Ελλάδας στον ξένο αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Πιστεύω ότι στις κρίσιμες στιγμές που περνάει ο λαός και η Ελλάδα και η παραμικρή συμβολή στον αγώνα για την Δημοκρατία, την ειρήνη, την ανεξαρτησία και τον σοσιαλισμό, για την υπεράσπιση της τύχης και των επαναστατικών παραδόσεων του λαού μας είναι αναγκαία και επιβεβλημένη.

Εφόσον εναντίον μου εκκρεμούν κατηγορίες και εφόσον μου επιτραπεί, είμαι έτοιμος να γυρίσω στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσω και ανατρέψω ακόμα μια φορά και μπροστά στην καραμανλική δικαιοσύνη για την υπόθεση του λαού που με γέννησε, με ανέδειξε και μου έδωσε την τιμή να με συγκαταλέξει στις γραμμμές του σαν αγωνιστή του.

Μόσχα 1η Φλεβάρη 1962 
Ν. Ζαχαριάδης

Στις 10 Μάρτη 1962 δόθηκε η παρακάτω γραφτή απάντηση από το σ. Ν. Ζαχαριάδη στον Ορφέα Οικονομίδη, δημοσιογράφο της εφημερίδας «Νέα».

1.    Θεωρεί τον εαφτό του υποχρεωμένο να δώσει λόγο στον ελληνικό λαό για τη δράση του και δεν έχει άλλο τρόπο. Είναι έτοιμος να το κάνει αυτό και από το βήμα της σημερινής Ελληνικής δικαιοσύνης.

2.    Πάντα αισθανότανε ένα βάρος γιατί αυτός, ο κύριος «ένοχος», έμεινε ελέφθερος ενώ άλλοι καλοί αγωνιστές βρίσκονται στη φυλακή και εξορία.

3.    Γέρασε – κοντέβει κοντά στα εξήντα χρόνια – και θέλει να πεθάνει στην Ελλάδα.

Ο Ν. Ζαχαριάδης ξεκαθάρισε: Με το ΚΚΕ δεν έχει κανέναν ανοιχτό λογαριασμό και δεν θα επιτρέψει να γίνεται καμιά εκμετάλλευση ούτε σε βάρος του ΚΚΣΕ, ούτε σε βάρος του αγώνα του Λαού μας, ούτε σε βάρος του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Προς την εφημερίδα «Αυγή»
Κύριε Διευθυντά,

Παρακαλώ να δημοσιέφσετε το παρακάτω γράμμα μου.

Στην 1η του Φλεβάρη 1962 έστειλα γράμμα στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών της Αθήνας και ζητούσα να μου γνωριστεί αν εκκρεμούν ενάντια μου κατηγορίες για την κομμουνιστική μου επαναστατική δράση δηλώνοντας ότι είμαι έτοιμος να παρουσιαστώ μπροστά στη δικαιοσύνη για να αντιμετωπίσω, ανασκεβάσω και ανατρέψω κάθε κατηγορία που η αντίδραση πρόβαλε ενάντια στο Λαϊκοεπαναστατικό κίνημα που και εγώ στεκόμουν ενεργός αγωνιστής του.

Στις 8 του Απρίλη 1962 πήρα την απάντηση που είναι κατηγορηματικά αρνητική, ούτε καν πήραν την αίτησή μου και μου γνώρισαν ότι την γυρνούν πίσω.

Έτσι ο Καραμανλής μαζί με τα υπερωκεάνια αφεντικά του αυτοξεσκεπάζονται.

Ξέρουν, μπορούν να συκοφαντούν, να διαβάλλουν και να προσπαθούν να λερώσουν το λαϊκό κίνημα.

Μα όταν τους δίνεται η εφκαιρία να καθίσουν στο σκαμνί έναν που υποτίθεται πως είναι από τους πιο υπέφθυνους «εγκληματίες» σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο στην μεταπολεμική ιστορία μας μαζέβουν την ουρά μέσα στα σκέλια τους και το βάζουν στα πόδια, γίνονται λαγοί.

Δεν έχουν το θάρρος να δούνε στα μάτια και να δικάσουν την αλήθεια.
Διαμαρτύρομαι με όσες δυνάμεις έχω ενάντια στην παρανομία αφτή της κυβέρνησης και δηλώνω πως θα συνεχίσω τις προσπάθειές μου να εξαναγκάσω τον Καραμανλή και Σια να δεχθούν το αντιπάλεμα που προτείνω.

Με την εφκαιρία, θέλω να ξεκαθαρίσω τούτο εδώ. Έξω από τους εχθρούς του λαού της εθνικής υπόστασης και ανεξαρτησίας ντόπιων και ξένων, έξω από τους εχθρούς και αντίπαλους της Δημοκρατίας της Ελλάδας και του κομμουνισμού, ανοιχτό λογαριασμό δεν έχω και ούτε μπορώ να έχω με κανέναν άλλο.

Όταν είδα πώς αντιμετώπισαν την αίτηση μου η κυβέρνηση μαζί με όλη την αντίδραση, πείστηκα για μια ακόμη φορά ότι ενήργησα σωστά.

Παρακαλώ να με συγχωρήσετε για την ενόχληση και εφχαριστώ για την φιλοξενία.

10 Απρίλη 1962
Με σεβασμό
Νίκος Ζαχαριάδης

Εσύ που ήσουν «περήφανε» Ελληναρά;

«Περήφανε» Ελληναρά, αυτό το κείμενο απευθύνεται σ’ εσένα. Εσένα που ξαφνικά πιστεύεις πως…ξύπνησες!

Εσένα που θεωρείς πως ξύπνησες τοποθετώντας την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του σπιτιού σου και σαν avatar στο facebook. Εσένα που ξαφνικά αντιλήφθηκες πως… σε πούλησαν οι «αλήτες – προδότες – πολιτικοί», αλλά φυσικά ξαναπήγες να τους ψηφίσεις ώστε να αποκρούσεις τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και να προστατεύσεις τις καταθέσεις που δεν έχεις από τον «κίνδυνο της εξόδου της Πατρίδας από το ευρώ και την άτακτη χρεοκοπία». Εσένα που πιστεύεις πως πίσω απ’ το κάθε τί κρύβεται μια μυστική συνωμοσία Εβραίων και μασόνων, που κοιτάς τον ουρανό κάθε τρεις και λίγο για να δεις αν «μας ψεκάζουν ή όχι», που επικροτείς την βία κατά των μεταναστών που «σου παίρνουν τις δουλειές»…

Εσένα ρατσιστή που επιδιώκεις να συνδέσεις το όνομα του τόπου στον οποίο γεννήθηκε η Δημοκρατία και πρωτοδοκιμάστηκε η αυτοκυβέρνηση, με τον μιλιταρισμό, και την ξενοφοβία. Εσένα που αφού μάσησες απλωμένος στην ξαπλώστρα τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, θυμήθηκες πως πρέπει «να επιστρέψουν τα κλεμμένα». Εσένα που ξαφνικά θέλεις να «ξεβρωμίσει ο τόπος», να δίνεται φαγητό «μόνο σε Έλληνες», να γίνονται μεταγγίσεις αίματος «μόνο σε Έλληνες», αφού βέβαια ξεζούμισες πρώτα μετανάστες στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα δημόσια έργα, αλλά και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, να ξεσκατίζουν την ανήμπορη μάνα σου και να αισθάνεσαι οσιομάρτυρας που παραχωρούσες μια τρίωρη έξοδο την Κυριακή… Εσένα που αντιμετωπίζεις ως εχθρούς τους αριστερούς και τους αναρχικούς, αλλά ποτέ δεν κάθισες να διαβάσεις τι στο διάολο μπορεί να λέει αυτός ο Μαλατέστα, ή εκείνος ο Μαρξ, ή η άλλη, η Έμμα Γκόλντμαν, αλλά αρκέστηκες να αναμασάς από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου τις χιλιοειπωμένες παπαριές της ακροδεξιάς για «ανθέλληνες», «άπλυτους» κτλ. Αλήθεια…ποιός μισεί τη χώρα στην οποία γεννήθηκε; Αυτός που χρόνια τώρα αγωνιζόταν στους δρόμους για ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερίες, ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη ή αυτός που σχημάτιζε λακκούβες στους καναπέδες παρακολουθώντας reality και τσόντες;

Σ’ ακούω να γελάς ειρωνικά… «περήφανε» Ελληναρά του πληκτρολογίου! Σε βλέπω να σερφάρεις στο διαδίκτυο από το πρωί μέχρι το βράδυ, να σχολιάζεις σε κάθε ανάρτηση και όποτε σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου, να μιλάς για την «Πόλη» που «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δική σου θα ‘ναι»! Να κάνεις λόγο για τις «προφητείες του Γέροντα Παίσιου», να μιλάς για Ορθόδοξα και Βυζαντινά μεγαλεία και ταυτόχρονα να εκθειάζεις τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη – τι τρομερός συνδυασμός! Αρχαία Ελλάδα και Βυζάντιο… (από τη μια η δημοκρατία και από την άλλη ο θεοκρατικός σκοταδισμός… ή μάλλον σκοταδισμός και στις δύο περιπτώσεις, μιας και δεν είσαι σε θέση ν’ αντιληφθείς ούτε καν την φιλοσοφική δημοκρατική σκέψη των αρχαίων Αθηναίων, και απεναντίας, φετιχίζεσαι είτε με εικόνες του Λεωνίδα είτε με έναν από τους μεγαλύτερους σφαγείς της αρχαιότητας, τον Μέγα Αλέξανδρο)!

Που ήσουν λοιπόν τιμητή της αριστεράς και της αντιεξουσίας; Ενδεικτικά και μόνο ερωτώ τα παρακάτω:

Πού ήσουν όταν ψηφίστηκε ο νόμος [1] περί κηρύξεως μιας απεργίας παράνομης και καταχρηστικής και πότε συνειδητοποίησες ότι σ’ αυτή την χώρα, εδώ και 30 χρόνια, δεν υπήρξε ούτε μία σημαντική ή δυναμική απεργία που να μην κηρύχθηκε παράνομη ή/και καταχρηστική [2] από κάποιο ελληνικό δικαστήριο; Γιατί τώρα παραπονιέσαι που είσαι άνεργος, που σε θεωρούν «συνεργάτη» και δεν έχεις άδειες, επιδόματα, αποζημίωση απόλυσης κλπ.; Πότε αγωνίστηκες στον χώρο της δουλειάς σου; Πότε προσπάθησες να συνδικαλιστείς αυτο-οργανωνόμενος, μακριά από πουλημένες ή ανίκανες συνδικαλιστικές ηγεσίες ή εργατοπατέρες; Πού ήσουν όταν εργάτες απολύονταν στην προσπάθεια τους να ιδρύσουν σωματείο στα εργοστάσια και τις εταιρίες; Και ποιό ρόλο είχες, αλήθεια, στις απεργίες; Του απεργού, ή μήπως του απεργοσπάστη;

Πού ήσουν το Φλεβάρη του 1991, όταν οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ) ξεκίνησαν απεργία διαρκείας ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που ήταν βγαλμένα απευθείας απ’ τις σημειώσεις της Θάτσερ και του Ρήγκαν; Όταν στις 21 Μάρτη του ’91 τα ΜΑΤ γνώρισαν τι θα πει εργατική αντίσταση από πρώτο χέρι ή όταν τον επόμενο χρόνο οι ίδιοι εργαζόμενοι κατέλαβαν κάθε αμαξοστάσιο, περιφρούρησαν την απεργία σε κάθε αφετηρία και στάση και πέτυχαν να μην κυκλοφορήσει κανένα λεωφορείο, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ, τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών; Ήσουν κάποιος από τους φουρνάρηδες που τους έδιναν δωρεάν ψωμί, ή κάποιος από τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς που προσέφεραν δωρεάν μαθήματα στα παιδιά τους ή έστω κάποιος από τους 40.000 που στήριξαν τους απεργούς σε συναυλία αλληλεγγύης στο στάδιο της ΑΕΚ;

Πού ήσουν όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη άρχισε τις ιδιωτικοποιήσεις το 1992, ξεπουλώντας την ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, αρχίζοντας μια τακτική που τότε επικροτούσες επειδή το Δημόσιο σου φαινόταν «υδροκέφαλο» και για όλα έφταιγαν πάντα και μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ τώρα, που ξεπουλιούνται τα πάντα, από ενεργειακές πηγές και υπηρεσίες μέχρι νοσοκομεία, φωνάζεις επειδή η κόρη σου είναι κατά 99% μέσα στους 150.000 δημοσίους υπαλλήλους που θ’ απολυθούν ως περιττοί σε μία χώρα που έχει το μικρότερο δημόσιο τομέα και τους πιο κακοπληρωμένους δημοσίους υπαλλήλους από όλες όσες την κατηγορούν για «υπέρογκο Δημόσιο Τομέα»;

Ξέρω! Ναι για τότε ξέρω! Ήσουν στα συλλαλητήρια του «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», ανεμίζοντας ένα ριγέ γαλανόλευκο πανί με ένα σταυρουδάκι. Καταλαβαίνεις πόσο μακριά νυχτωμένος ήσουν όταν είχαν αρχίσει ήδη να σου κλέβουν τη ζωή κι εσύ φορούσες μια περικεφαλαία ενώ ήσουν έτοιμος να πάθεις εγκεφαλικό σκεφτόμενος ότι κάποιοι «γυφτοσκοπιανοί» (γειά σου ρε Άριε Έλληνα…!) τόλμησαν ν’ αμφισβητήσουν την ελληνικότητα του Βουκεφάλα και του αναβάτη του;

Αλήθεια, τί έκανες όταν το 1992 οι ασφαλιστικές εισφορές εκτοξεύτηκαν ενώ, με τον πρώτο ασφαλιστικό νόμο, οι ασφαλισμένοι χωρίστηκαν στους «πριν την 1.1.1993» και στους «μετά την 1.1.1993», με τους τελευταίους να είναι γνωστό ήδη από τότε, πριν από 19 χρόνια, ότι αν ποτέ έφταναν να συνταξιοδοτηθούν θα έπρεπε να ζήσουν με χρήματα που δεν φτάνουν ούτε για φαγητό 10 ημερών; Τώρα που μειώθηκε στο ήμισυ η σύνταξη του γέρου σου, μήπως αναρωτιέσαι αν είσαι και εσύ συνυπεύθυνος που αντί να αντισταθείς τότε, προτίμησες να ρεφάρεις με τζογαρίσματα σε αεριτζίδικες επιχειρήσεις και σε χρηματιστήρια;

Και όταν οι πολιτικοί που ψήφισες με υπερηφάνεια (και μυαλό) παγωνιού, επικύρωναν την Συνθήκη του Μάαστριχτ, γιατί δεν μπήκες καν στον κόπο να μάθεις τί αφορούσε και πώς θα επηρεαζόταν η ζωή σου και η ζωή στην χώρα που ζεις; Δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι ο Νεοφιλελευθερισμός δεν έχει χώρο στην βάρκα του παρά μόνο για ελάχιστους; Πώς σου ήρθε ότι εσύ θα ήσουν μέσα σ’ αυτούς; Επειδή ήσουν το καλό παιδί και ψήφιζες καμαρωτά; Επειδή δεν απεργούσες ή επειδή ανέμιζες όλο χαρά την γαλάζια και πράσινη σημαία; Επειδή δεν ήξερες τι σημαίνει πορεία διαμαρτυρίας, πίστεψες ότι θα σε λυπηθούν εσένα και την οικογένειά σου… ;

Όταν ο Σημίτης και οι φίλοι του σε έβαλαν να παίξεις στο χρηματιστήριο γιατί ήσουν τόσο αδικαιολόγητα αμόρφωτος ή αφελής ώστε να πιστέψεις ότι «όλοι μπορούν να πλουτίσουν έτσι»; Υποτίθεται ότι σπούδασες, ναι; Πώς δεν κατάλαβες κάτι που ακόμα και ένα παιδί του δημοτικού θα υποπτευόταν; Υπήρξες κυρίως ηλίθιος, κυρίως κάθαρμα ή και τα δύο μαζί;

Μπορείς να μου εξηγήσεις με δικά σου λόγια, γιατί το 1998 πανηγύριζες σε κατάσταση ιερής μανίας επειδή ανατέθηκαν στην χώρα οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004, λες και ήταν δύσκολο να φανταστείς, ότι με την μίζα και την γνωστή μαφία που εκμεταλλεύεται τέτοιου είδους παγκόσμια happenings…, θα πλούτιζε μια μικρή ντόπια και μη, μειοψηφία, ενώ έμπαιναν οι βάσεις για την πιο βαθιά εξαθλίωση του λαού σε μια χώρα που σπαταλούσε σαν νεόπλουτος μικροαστός; Από που σκέφτηκες ότι θα βγουν αυτά τα λεφτά; Από το μαγικό καπέλο του Σημίτη ή της Αγγελοπούλου ή από την δική σου τσέπη και πάνω στα πτώματα των μεταναστών εργατών που τότε, για χάρη της Ολυμπιάδας ήταν εργάτες, ενώ μετά μεταμορφώθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε «λαθρομετανάστες»;

Πού ήσουν τον Ιούνη του 2003, όταν στη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Πόρτο Καρράς της Χαλκιδικής 25.000 άνθρωποι διαδήλωσαν ενάντια στις ολιγαρχίες αυτού του πλανήτη; Όταν αναρχικοί συγκρούονταν με τα ΜΑΤ, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το κτίριο της συνεδρίασης, προσπαθώντας να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό;

Που ήσουν από το Μάη 2006 ως τον Απρίλη 2007, όταν δεκάδες χιλιάδες φοιτητέςκατέλαβαν τα πανεπιστήμια όλης της χώρας, ρισκάροντας ή και χάνοντας εξάμηνα από τις σπουδές τους, ώστε να αποτρέψουν την ψήφιση του νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που πρότεινε η Γιαννάκου ; Όταν οι φοιτητές κατέβαιναν καθημερινά στους δρόμους, αντιμετωπίζοντας την κρατική καταστολή, μέσα από ποιά φωνή εκφραζόσουν τότε ενάντια στους φοιτητές και τις διεκδικήσεις τους, αν όχι από τη ΔΑΠάρα της Μυκόνου;

Όταν οι δάσκαλοι απεργούσαν επί 35 ημέρες διεκδικώντας ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο και τους χτυπούσαν τα ΜΑΤ σε καθημερινή βάση, γιατί χαιρόσουν; Επειδή πίστευες ότι το δημόσιο σχολείο ήταν για φούντο έτσι κι αλλιώς αφού είχε γεμίσει με παιδάκια μεταναστών; Τώρα γιατί γκρινιάζεις που το παιδί σου θα μπει σε μία τάξη 25 τ.μ. μαζί με άλλα 40 παιδιά;

Πού ήσουν όταν βγήκε στη φόρα το σκάνδαλο του Bατοπαιδίου, της Siemens, του παραδικαστικού κυκλώματος, των υποκλοπών, των βασανιστηρίων κατά των Αφγανών και των απαγωγών των Πακιστανών ; Χαίρεσαι ακόμα που οι μπάτσοι αθωώθηκαν λόγω αμφιβολιών; Σου λέει κάτι ότι από την εποχή του Μελίστα [3], οι μόνοι ποινικοί που έχουν πλήρη ασυλία σ’ αυτήν την χώρα που αποκαλείς ακόμα Πατρίδα, είναι οι μπασκίνες (και, εσχάτως, και οι νεοναζιστές);

Πού ήσουν όταν το Κράτος έβαφε τα χέρια του με αίμα; Όταν δολοφονούσε τονΜιχάλη Καλτεζά, πυροβολώντας τον πισώπλατα. Όταν ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, της νεολαίας της σημερινής κυβερνητικής παράταξης, δολοφόνησε χτυπώντας με λοστό στο κεφάλι το Νίκο Τεμπονέρα, κατά τη διάρκεια κατάληψης ενάντια στο νομοσχέδιο του τότε Υπουργού Παιδείας, Βασίλειου Κοντογιαννόπουλου. Όταν σκότωνε εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Όταν όλοι εμείς ήμασταν στο δρόμο, ενάντια στο Κράτος της Καταστολής και της Τρομοκρατίας, εσύ που ακριβώς βρισκόσουν;

Πού ήσουν πέρσι όταν ο κόσμος προσπαθούσε να συνδιαμορφώσει προτάσεις μέσα από λαϊκές συνελεύσεις; Μούντζωνες τη Βουλή φορώντας μια γαλανόλευκη σαν μπέρτα και έτρωγες καλαμποκάκι; Όταν στα τέλη του περσινού Ιούνη χιλιάδες διαδηλωτών δέχτηκαν τη βίαιη καταστολή της Αστυνομίας, εσύ βοηθούσες πρόθυμα σαν παρακρατικός ακροδεξιός ή έβριζες για την καταστροφή των μαρμάρων του κέντρου απ’ αυτούς που θες ν’ αποκαλείς κουκουλοφόρους; Τον Φλεβάρη του ’12, θρηνούσες για την πυρκαγιά στο Αττικόν ή σήκωνες την πέτρα ενάντια στα χακί τάγματα ασφαλείας; Αλήθεια, πότε επιτέλους θα σταματήσεις να μασάς την καραμέλα της Μαρφίν, αποδίδοντας σε χιλιάδες ανθρώπους το εσκεμμένο ή όχι έγκλημα ενός-δύο-τριών ανθρώπων;

Και κάτι ακόμα: Τώρα πού είσαι; Τώρα που κατηγορείς για τα πάντα τους πάντες και τα πάντα, από τον Σόρος έως τους εξωγήινους, αλλά κυρίως βέβαια τους «κουκουλοφόρους, ανθέλληνες, προδότες, αναρχικούς των Εξαρχείων» και τους «ξένους – που – ήρθαν – και – σου – πήραν – την – χώρα». Είσαι έστω και τώρα ελάχιστα συγκεντρωμένος ώστε να καταλάβεις ποιός είναι ο εχθρός και ποιός ο φίλος και ο σύμμαχος; Τι ρωτάω; Εσύ είσαι έτοιμος, στο όνομα της Πατρίδας… να ψηφίσεις ακόμα και τα παιδιά του Αδόλφου…

Δεν σου γράφω για να σε αφορίσω – δεν είμαι παπάς εξάλλου. Ούτε για να αποδείξω αυτάρεσκα πως εγώ είμαι ο αγωνιστής που δεν ευθύνεται για τίποτα κι εσύ αυτός που αξίζει να κοιμηθεί όπως έστρωσε. Σου γράφω για να διαλύσω, όσο μπορώ, αυτό το τοπίο της ανορθολογικής ομίχλης που έχεις δημιουργήσει στον ορίζοντα σου. Προσπαθώ, αναλαμβάνοντας κι εγώ τις δικές μου ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, να κόψω το δέντρο, που μας κρύβει το δάσος. Κατάλαβε το, κι εμπέδωσε το, πως είτε το θέλουμε είτε όχι μαζί θα συνεχίσουμε στο δρόμο της εξαθλίωσης ή μαζί θα αγωνιστούμε για ν’ αλλάξουμε ριζικά ό,τι στρεβλό δημιουργήσαμε ή αφήσαμε να δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Αν επιλέξεις να συγκρουστείς μαζί μου, γυρίζοντας την πλάτη στα πραγματικά σου προβλήματα, να ξέρεις πως έχω κι εγώ την ψυχή να συγκρουστώ, ενάντια σε κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς εξουσίας και καταπίεσης. Άλλωστε δεν θα ‘ναι η πρώτη φορά για μένα. Και θα το κάνω. Γιατί απαιτώ να ζήσω ελεύθερος και ως ίσος μεταξύ ίσων. Αλλά, προτεραιότητα μου είναι να είσαι δίπλα μου, κι εγώ σ’ εσένα.

Σημειώσεις

1.  Ν.1264/1982 ο οποίος τροποποιήθηκε κυρίως με τον Ν.1915/1990.
2. Μια απεργία θεωρείται παράνομη όταν κηρύχθηκε χωρίς την τήρηση των διατυπώσεων κήρυξης που προβλέπονται στο νόμο, ενώ καταχρηστική όταν, παρόλο που κηρύχθηκε σύμφωνα με τις τυπικές προϋποθέσεις, θεωρείται ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η προσφυγή σε απεργία υπερβαίνει προφανώς τον κοινωνικό ή και οικονομικό σκοπό του δικαιώματος των εργαζομένων να επιδιώξουν με αυτή την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός τους. Η κρίση περί παρανομίας και καταχρηστικότητας υπάγεται στην αρμοδιότητα των δικαστηρίων τα οποία σχεδόν ποτέ δεν έκριναν απεργία νόμιμη ή μη καταχρηστική…
3. Ο αστυνομικός που πυροβόλησε εν ψυχρώ τον Μιχάλη Καλτεζά την 17.11.1985

πηγή:Eagainst

«Κόκκινοι Δραπέτες»: Ο Θανάσης Κλάρας βοηθάει τον Ν. Ζαχαριάδη να αποδράσει από την Παλιά Στρατώνα

Από το βιβλίο του Κώστα Γκριτζώνα «Κόκκινοι Δραπέτες, 1920-1944 –Οι κομμουνιστές της ηρωικής εποχής κι οι θρυλικές αποδράσεις τους», εκδόσεις Γλάρος, 1985,παραθέτουμε το πρώτο κεφάλαιο.

Εξιστορεί την απόδραση του Νίκου Ζαχαριάδη από τις φυλακές τηςΠαλιάς Στρατώνας, το 1929, με την καθοριστική συμβολή τουΘανάση Κλάρα, του μετέπειτα θρυλικού πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη.

Τόσο ο Άρης, όσο και ο Νίκος Ζαχαριάδης, είχαν συνδέσει το όνομά τους με αποδράσεις.

Ο δεύτερος π.χ., είχε αποδράσει πριν από τέσσερα χρόνια, το 1925 από το Γεντί Κουλέ, τις φυλακές Επταπυργίου της Θεσσαλονίκης.

Ο πρώτος, ως Θανάσης Κλάρας, είχε καθοριστική συμμετοχή στην οργάνωση αποδράσεων εξόριστων ή φυλακισμένων κομμουνιστών όπως π.χ. από τις φυλακές της Αίγινας το 1934 και από τις φυλακές Συγγρού το 1931.

Βλέπει κανείς σ’ αυτό το πρώτο κεφάλαιο όχι μόνο το κλίμα της εποχής και τις δυσκολίες που είχε η δράση των κομμουνιστών, αλλά και κάποιες λεπτομέρειες, όπως το πώς απέκτησε ο Θανάσης Κλάρας το προσωνύμιο «Μιζέριας» -που τόσο “άκομψα” του το χτύπησε αργότερα ο κομματικός τύπος.

Βλέπει ακόμη την ιδιαίτερη σύνδεση που είχαν οι δύο ηγετικές μορφές της ελληνικής αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος.

Βρίσκει επίσης ίσως και την εξήγηση της εκτίμησης και της εμπιστοσύνης που έτρεφε ο Άρης για «το Νίκο», από τον οποίο περίμενε πολλά μετά την επιστροφή του από το Νταχάου το 1945 -και πρώτα από όλα την επανόρθωση της Βάρκιζας. Ματαίως όμως, όπως φάνηκε…

Το παραθέτουμε χωρίς άλλα σχόλια:

Η απόδραση του Ζαχαριάδη

Το 1929, ο Ζαχαριάδης, ηγετικό τότε στέλεχος της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ήταν προφυλακισμένος στις φυλακές της Παλιάς Στρατώνας, το γνωστό Τμήμα Μεταγωγών στην Πλάκα. Είχε πιαστεί ως ύποπτος για το φόνο του αρχειομαρξιστή Γεωργοπαπαδάτου, που ποτέ κανένας δεν έμαθε τελικά αν τον σκότωσε ο Ζαχαριάδης ή κάποιος άλλος. Οι αρχειομαρξιστές υποστηρίζανε ότι φονιάς του Γεωργοπαπαδάτου ήταν ο Ζαχαριάδης, ενώ το Κόμμα τους κατηγορούσε για «αισχρή και σκηνοθετημένη συκοφαντία». Η δίκη είχε οριστεί να γίνει στον Πειραιά και οι κίνδυνοι για μια βαριά καταδίκη του Ζαχαριάδη ήταν φανεροί.

Τότε ακριβώς κλήθηκε ο Θανάσης Κλάρας, ο κατοπινός Άρης Βελουχιώτης, από τα νέα δυναμικά στελέχη του Κόμματος, να οργανώσει την απόδραση του Ζαχαριάδη.

Ο Θανάσης Κλάρας, πριν ακόμα γίνει κομματικό μέλος, είχε αναλάβει διάφορες κομματικές αποστολές εμπιστευτικού χαρακτήρα και τις είχε διεκπεραιώσει με επιτυχία. Με τη δράση του αυτή είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόμματος και μέσα στις διάφορες και επικίνδυνες αποστολές που του ανάθεταν τα κομματικά όργανα ήταν και η οργάνωση απόδρασης κομμουνιστών από τις φυλακές και τα νησιά εξορίας.

Στο ενεργητικό του Θανάση Κλάρα είναι εκτός από την απόδραση του Ζαχαριάδη και οι τολμηρές αποδράσεις από τις φυλακές Συγγρού το 1931 και της Αίγινας το 1934.

Για την απόδραση του Ζαχαριάδη, ο Κλάρας έκανε ένα πολύ τολμηρό σχέδιο. Για τη δουλειά αυτή χρησιμοποίησε ακόμα ένα σύντροφο του.
Με το φυλακισμένο Ζαχαριάδη ο Θανάσης συνδέθηκε και κρατούσε συνεχή επαφή μαζί του. Πήγαινε συχνά στο επισκεπτήριο και μάθαινε ό,τι ενδιέφερε σχετικά με την πορεία της υπόθεσης για την οποία ο Ζαχαριάδης ήταν υπόδικος. Έτσι έμαθε όσα του χρειάζονταν και προπαντός για τη μέρα που θα γινόταν η μεταφορά του κρατουμένου στο δικαστήριο του Πειραιά για να δικαστεί. Έμαθε ακόμα και το δρομολόγιο που θ” ακολουθούσε με τη συνοδεία του.

Υπόδειξε στο Ζαχαριάδη ορισμένους τρόπους για να τροποποιήσει το δρομολόγιο του κατά τη μετάβασή του προς το δικαστήριο, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η πραγματοποίηση του σχεδίου που είχε καταστρώσει ο Κλάρας για την επιτυχία της απόδρασης, και ταυτόχρονα του εξασφάλισε και τα μέσα για να δραπετεύσει στην κατάλληλη ευκαιρία που ο ίδιος ο Θανάσης προετοίμασε με σχολαστικότητα.

Για να διευκολυνθεί στις κινήσεις του και στις ενέργειές του, για ευκολότερη επαφή με τους ανθρώπους που του χρειάζονταν για να πετύχει η δουλειά του, ο Κλάρας αναγκάστηκε να μεταμφιεστεί» αλλάζοντας το ντύσιμο του, φόρεσε καβουράκι και γυαλιά του ήλιου, μαύρα, φρεσκοσιδερώθηκε και έτσι με περισσότερη σιγουριά προετοίμαζε την απόδραση του μέλλοντος αγαπημένου του αρχηγού.

Έτσι έφτασε η μέρα που θα “πρεπε να γίνει η απόδραση. Τις τελευταίες προετοιμασίες του τις έκανε μαζί με το σύντροφό του, στο σπίτι που τότε μένανε, στους Αμπελόκηπους.

Έστειλε τον αδερφό του τον Μπάμπη στο επισκεπτήριο, είδε τον Ζαχαριάδη και του έδωσε ένα πακέτο τσιγάρα «Εγκώ» που την εποχή εκείνη, ήταν τσιγάρα πολυτελείας.

Είπε στον Ζαχαριάδη να ενεργήσει σύμφωνα με όσα του είχε πει ο Θανάσης.

Την ημέρα που πήγαιναν τον υπόδικο στο δικαστήριο, σύμφωνα με το σχέδιο του Κλάρα, ο Ζαχαριάδης κατάφερε να παρασύρει τον συνοδό του υπενωματάρχη μέχρι την Καστέλλα, για να «τσιμπήσουν» κάτι και να «πάρει κι αυτός λίγο αέρα». Στην επιστροφή με τον ηλεκτρικό, ο Ζαχαριάδης πέτυχε στο Μοναστηράκι να πηδήσει έγκαιρα από το βαγόνι και να το σκάσει.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σ” όλο το διάστημα της ημέρας που ο Ζαχαριάδης με τον αστυνομικό που τον συνόδευε κινούνταν από τη φυλακή προς το δικαστήριο, ο Κλάρας και ο σύντροφος του τον παρακολουθούσαν από κοντά, με σκοπό να επέμβουν σε περίπτωση που η επέμβασή τους θα ήταν αναγκαία.

Ο Ζαχαριάδης μόλις βγήκε από τον ηλεκτρικό και συνάντησε τον Θανάση του είπε: «Μιζέρια μου, αυτό σ” όλη μου τη ζωή δε θα το ξεχάσω».

Να θυμήθηκε άραγε ο Ζαχαριάδης αυτά τα λόγια του, τη στιγμή που μια αδυσώπητη πολιτική σκοπιμότητα τον υποχρέωνε, 17 χρόνια αργότερα, να δώσει τη χαριστική βολή με τη δημόσια αποκήρυξη που έκανε στον Άρη Βελουχιώτη, για να γίνει ο ηθικός αυτουργός του άδικου και τραγικού χαμού, του παλιού και μέχρι αυτοθυσίας αφοσιωμένου συντρόφου του;

Πού να φανταζόταν, αλήθεια, τότε ο Ζαχαριάδης που βρισκόταν στο ζενίθ της κομματικής του δόξας, ότι και ο ίδιος, 28 χρόνια αργότερα από το θάνατο του Άρη, θα πέθαινε μακριά από την Ελλάδα, τους συντρόφους του και το κόμμα στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή του -άσχετα με τα προσωπικά λάθη και τις ευθύνες του- στα βάθη της σοβιετικής γης, όπου τον κράτησε απομονωμένο 16 ολόκληρα χρόνια κι αυτόν κάποια πολιτική σκοπιμότητα, που εξυπηρετούσε εξωελληνικά κομματικά συμφέροντα.

Πρέπει πάντως στο σημείο αυτό να παραθέσουμε μια αρκετά διαφορετική εκδοχή της απόδρασης του Ζαχαριάδη που την αφηγείται ο Μπάμπης Κλάρας στο βιβλίο του «Ο αδερφός μου ο Άρης», Εκδόσεις Δωρικός, 1983, σελ. 98-100. Ανεξάρτητα, ωστόσο, από τις διαφορές που υπάρχουν στις αφηγήσεις για τον τρόπο απόδρασης του Ζαχαριάδη, εκείνο που έχει την ειδική σημασία είναι ότι χωρίς την επιτυχή οργάνωση της απόδρασης από το Θανάση Κλάρα, δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η τύχη του Ζαχαριάδη. Ο Μπάμπης Κλάρας γράφει:

Ο Ζαχαριάδης, ηγετικό στέλεχος τότε της Κομμουνιστικής Νεολαίας είχε κατηγορηθεί για το φόνο του αρχειομαρξιστή Γεωργοπαπαδάτου και κάπου τότε αρχές του 1929, είχε προφυλακιστεί στην Παλιά Στρατώνα, τη γνωστή παλιά φυλακή στην οδό Νικοδήμου της Πλάκας, που χρησίμευε και ως Τμήμα Μεταγωγών. Αλήθεια-ψέματα ότι αυτός τον σκότωσε κανείς δεν το “μαθε ποτέ. Το Κόμμα και η Νεολαία απορρίπτανε την κατηγορία, οι αρχειομαρξιστές την υποστηρίζανε. Η δίκη του ορίστηκε να γίνει στον Πειραιά. Τότε μπήκε στη μέση ο Θανάσης κι ανάλαβε να τον αρπάξει μέσ” απ” τα χέρια των χωροφυλάκων. Πετύχαινε δεν πετύχαινε, κανείς δεν μπορούσε από πριν να το ξέρει. Πώς θα ενεργούσε σε κανέναν δεν το “χε πει. Έστειλε μόνο μια μέρα τον Μπάμπη να επισκεφτεί τον Ζαχαριάδη και να του πάει μερικά κουτιά τσιγάρα.

-    Σου τα στέλνει ο Θανάσης, του είπε, είμαι αδερφός του, και να κάνεις όπως έχετε συνεννοηθεί, πρόσθεσε.

-    Καλά, πες του, και χαιρετίσματα…

Το σχέδιο του Θανάση ήτανε να δραπετεύσει ο Ζαχαριάδης «ομαλά», κανονικά, σαν καλός κύριος, που άδικα κατηγορείται, χωρίς φασαρίες, για να μπορέσει κι ευκολότερα να κρυφτεί και να φυγαδευτεί. Όπως μαθεύτηκε αργότερα, στην απάνω σειρά απ” τα τσιγάρα ενός πακέτου είχε βάλει κάποιο φάρμακο, που έφερνε ύπνο κι είχε αφήσει καθαρή την κάτω σειρά. Η μεταγωγή θα γινότανε με τον Ηλεκτρικό. Ο Ζαχαριάδης θ” άφηνε να ξεκινήσει πρώτα το τραίνο για να μη φοβηθεί καμιά δραπέτευση ο χωροφύλακας που θα τον συνόδευε κι ύστερα θα, τον παρακαλούσε να του βγάλει για λίγο τις χειροπέδες να καπνίσουν ένα τσιγαράκι. Θα πρόσφερε και στον συνοδό του για να πάρει έναν υπνάκο και να το σκάσει. Αν έπιανε το «κόλπο», όλα θα πήγαιναν όμορφα κι ωραία. Διαφορετικά ο Θανάσης, που θα τους ακολουθούσε μέσα στο τραίνο, θα επιχειρούσε έναν ψευτοκαυγά με τον «φονιά» όταν θα πλησιάζανε στη στάση της Καλλιθέας, θα τον «πετούσε» έξω από την πόρτα και θα “βγαινε κι αυτός «καυγαδίζοντας» μαζί του, ενώ θα ξεκινούσε το τραίνο και θα έμενε μέσα ο χωροφύλακας. Δύσκολα, βέβαια, όλα αυτά αλλά θα τ” αποτολμούσαν, το “λεγε, και των δύο η καρδιά τους.

Ευτυχώς γι” αυτούς, όλα πήγαν καλά. Πονετικός κι ανυποψίαστος ο χωροφύλακας μια που έτρεχε το τραίνο, έβγαλε τις χειροπέδες από τον Ζαχαριάδη, πήρε και το τσιγαράκι που του πρόσφερε, πήρε κι εκείνος με τρόπο από τη δεύτερη σειρά του πακέτου, τ” ανάψανε με την ησυχία τους και οι δυο, και σε λίγο ο χωροφύλακας έπαιρνε έναν ωραίο υπνάκο, και δώθε παν οι φίλοι σαν καλοί κύριοι.

Πάταγο έκανε κείνο τον καιρό η δραπέτευση. Ο Θανάσης ξαναγύρισε στην κανονική του δουλειά του εργάτη που πάλευε για το μεροκάματο κι όλο «γκρίνιαζε» για την ανέχεια και την αθλιότητα των εργαζομένων, για τη μιζέρια όλης της αστικής κοινωνίας.

-    Μας έφαγες μ” αυτή τη μιζέρια σου, του “πε μια μέρα ένας ανίδεος εργάτης που δουλεύανε μαζί.

-    Τι να γίνει, του λέει, έτσι μιζέριας είμαι εγώ, δε σ” αρέσει; Αν ήμασταν και καλύτερα, θα μιλούσα κι εγώ καλύτερα…

Το βραδάκι είπε στα συντρόφια του με κάποιο ανεκδοτολογικό χιούμορ για να ξεδώσουν λιγάκι, το περιστατικό. Και σε λίγο καπνίζοντας το τσιγαράκι του με σκέψη, πρόσθεσε:

- Μιζέριας! Δεν είναι κι άσχημο για παρανόμι. Μπορεί να μας ελεεινολογούν μ” αυτό, αλλά δε θα μας δίνουν και μεγάλη σημασία. Τι σημασία να δώσει κανένας σ” έναν μιζέρια, όνομα και πράμα. Κι όσο λιγότερη σημασία, τόσο και το καλύτερο για τη δουλειά του Κόμματος, εννοώντας την ιδιαίτερη κομματική του δουλειά.

Έτσι καθιερώθηκε ως κομματικό του ψευδώνυμο το Μιζέριας, και σε πολλά κομματικά χαρτιά υπόγραφε ως Α. Μιζέριας. Αυτός ο Μιζέριας ήταν που άρπαξε τον Ζαχαριάδη απ” τα χέρια της Ασφάλειας κι έμεινε γι” αρκετό διάστημα ως Μιζέριας στα κομματικά χρονικά. Χάρη σ” αυτόν τον Μιζέρια που τόσο ασύστολα τον ελεεινολόγησε αργότερα ο Ζαχαριάδης γλίτωσε τη σίγουρη καταδίκη του για φόνο, κρύφτηκε για ένα διάστημα στην Αθήνα, φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό, και, σπουδαγμένος πλέον στη Σοβιετική Ένωση, στάλθηκε το 1931 από την Κομμουνιστική Διεθνή, να περισώσει το Κομμουνιστικό Κόμμα από μια «φραξιονιστική πάλη άνευ αρχών» -όπως χαρακτηρίστηκε- που αφάνιζε τότε το Κόμμα. Με την εξαφάνισή του απ” την Ελλάδα, σκεπάσθηκε και η υπόθεση Γεωργοπαπαδάτου κι έπαψε να γίνεται λόγος για το φόνο αυτού του αρχειομαρξιστή.

Η Ιστορία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Ενα εκπαιδευτικό φίλμ που παρουσιάζει με συντομία τους σημαντικούς σταθμούς στην ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τι είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Ενώ μερικά λεξικά τα ορίζουν ως «προνόμιο», όταν ο όρος χρησιμοποιείται με την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μιλάμε για κάτι πιο θεμελιώδες.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν ορισµένα θεμελιώδη δικαιώµατα -- απλά και µόνο επειδή είναι ανθρώπινα όντα. Αυτά, τα λεγόμενα «Ανθρώπινα Δικαιώματα» δεν είναι απλά προνόμια, που μπορούν να αφαιρεθούν εξαιτίας της ιδιοτροπίας κάποιου άλλου.

Είναι «δικαιώµατα» γιατί είναι πράγµατα που σου επιτρέπουν να είσαι, να κάνεις και να έχεις. Αυτά τα δικαιώµατα υπάρχουν για να σε προστατέψουν από ανθρώπους που ίσως να θέλουν να σου κάνουν κακό ή να σε πληγώσουν. Υπάρχουν επίσης για να µας βοηθήσουν να ζούµε σε µια ατµόσφαιρα φιλικότητας µεταξύ µας και να ζήσουµε ειρηνικά.

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Αρχικά, οι άνθρωποι είχαν δικαιώµατα απλώς και µόνο επειδή αποτελούσαν µέλη µιας οµάδας, όπως η οικογένεια.

Έπειτα το 539 π.Χ., ο Κύρος ο Μέγας, αφού κατέκτησε τη Βαβυλώνα, εντελώς αναπάντεχα ελευθέρωσε όλους τους σκλάβους, έτσι ώστε να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ακόµα, διακήρυξε ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωµα να επιλέξουν τη δική τους θρησκεία.

Ο Κύλινδρος του Κύρου, µια πήλινη πινακίδα που περιέχει αυτές τις εξαγγελίες, θεωρείται η πρώτη διακήρυξη ανθρωπίνων δικαιωµάτων στην ιστορία.

Η ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωµάτων γρήγορα εξαπλώθηκε στην Ινδία, στην Ελλάδα και τελικά, στη Ρώµη. Οι πιο σηµαντικές εξελίξεις από τότε περιέλαβαν:

1215: Τη Μάγκνα Κάρτα -- η οποία καθιέρωσε νέα δικαιώµατα και κατέστησε το βασιλιά υποτελή στο νόµο.

1628: Η Αίτηση για Δικαιοσύνη -- κείμενο το οποίο προέβαλε τα δικαιώµατα και τις ελευθερίες του λαού.

1776: Η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας των Ηνωµένων Πολιτειών -- η οποία διακήρυξε το δικαίωµα στη ζωή, στην ελευθερία και στην επιδίωξη της ευτυχίας.

1789: Η Διακήρυξη των Δικαιωµάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, -- έγγραφο της Γαλλίας που καθιέρωσε το ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόµου.

1948: Η Οικουµενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων -- το πρώτο καταστατικό που δηλώνει επίσηµα τα τριάντα δικαιώµατα που έχει κάθε ανθρώπινο ον.