Ο Αντώνης Σαμαράς.
Ξεκίνησα να γράφω αυτή τη φράση και σταμάτησα. Τι να γράψεις μετά το «Ο Αντώνης Σαμαράς»; Πώς να το δεις το θέμα; Σοβαρά; Μα είναι γελοίο. Χαβαλέ; Μα είναι σοβαρό. Να αναλύσεις την γενικότερη πολιτικοοικονομικοκοινωνική συγκυρία ή μήπως να αναφερθείς διεξοδικά στο γεννητικό όργανο της πολυαγαπημένης τους μητέρας ή το αντίστοιχο –αν και αντιδιαμετρικά αντίθετο– του Καράμπελα; Ποιος ο ρόλος του Έλληνα λογοτέχνη; Να αναδείξει τη φασιστική επέλαση ή να ακουμπήσει σε κάνα τοίχο με μπύρα στο χέρι και επιμελώς ατημέλητο μαλλί κάνοντας τον τεράστιο ρόκερ που παλιά ήτανε πραγματικά ροκ και επαναστατικά ενώ τώρα πρέπει να κάτσουμε στ’ αυγά μας μην τυχόν και δε μας συμπαθήσουν οι καγκελάριοι και οι μεγαλοτραπεζίτες;
Ας ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο. Time Travel.
ΑΝΤΩΝΗΣ 1: Τα Εξαπτέρυγα (Ιούνιος 1993)
Διαδηλώσεις κατά του Μιλόσεβιτς στο Βελιγράδι. Ο Κλίντον βομβαρδίζει το Κέντρο Πληροφοριών του Σαντάμ στη Βαγδάτη. Το JurassicPark του Spielberg κάνει πρεμιέρα με ρεκόρ εισπράξεων. OΠουνσαλμααγκιίν Οτσιρμπάτ γίνεται ο πρώτος Πρόεδρος που εκλέγεται στη Μογγολία απευθείας απ’ το λαό. (Πόσο αγαπώ το ίντερνετ). Και πάνω απ’ όλα: 30 Ιουνίου 1993. Ιδρύεται η Πολιτική Άνοιξη.
Για να μη χανόμαστε σε λεπτομέρειες. Το έχει ξανακάνει.
Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, επιχείρησε να προσεταιριστεί την πρώιμη Χρυσή Αυγή που τότε εκπροσωπούσε ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, μια μορφή «Χριστιανικής» Χρυσής Αυγής (σε αντίθεση με τη σατανοπαγανιστική σούπα της τωρινής μορφής) που κατέβαζε ένα εκατομμύριο «εθνικόφρονες» στη Θεσσαλονίκη για την ονομασία των Σκοπίων. Ο Αντώνης, εμφανώς βιώνοντας ένα ψυχεδελικό powertrip, ένα παραλήρημα μεγαλομανίας, («Κατεβάζω ένα εκατομμύριο κόσμο στους δρόμους, τι να μου πει ο Μητσοτάκης ο φλώρος, δεν έχω ανάγκη κανέναν, είμαι Θεός, κουμούνια θα πεθανετεεεεεε!!! κλπ»), αποφασίζει να φύγει από την εύθραυστη κυβέρνηση και λίγο αργότερα να τη ρίξει, παίρνοντας μαζί του δύο βουλευτές, εκπληρώνοντας το κακό κάρμα του Μητσοτάκη και δημιουργώντας το προσωπικό δικό του κακό κάρμα.
Ακολουθεί μια δεκαετία «πολιτικής ερήμου» (δικά του λόγια), όπου βασικά βαράει μύγες στην ΠΟΛ.ΑΝ. μαζί με 2-3 φίλους του (κρατήστε το αυτό, οι φίλοι πάντα χρειάζονται) βρίζοντας το Μητσοτάκη που –φυσιολογικά– δεν του επιτρέπει να περάσει ούτε απ’ έξω απ’ τη Ν.Δ. Fadeout.
ΑΝΤΩΝΗΣ 2: Η Επιστροφή – Ο εφιάλτης συνεχίζεται
Το 2004 ο Κωστάκης ο Καραμανλής, σε μια επίδειξη της γνωστής του πολιτικής οξυδέρκειας (και βασικά για να φέρει ένα αντίβαρο στη Μητσοτακική πτέρυγα της Ν.Δ.) επαναφέρει τον arch-nemesis της οικογένειας. Η συνέχεια, γνωστή.
Ο Αντώνης σκαρφαλώνει την κομματική κλίμακα, εκμεταλλευόμενος την έλλειψη σοβαρών εσωκομματικών αντιπάλων, γίνεται Υπουργός Πολιτισμού (για να μη λέει κανείς ότι η Πολιτική δεν έχει χιούμορ), διορίζει τη μισή Μεσσηνία και αφού καθαρίσει τη Ντόρα (άλλη μία μεγάλη αναμέτρηση των «αιωνίων»), και αφού αυτοκαταστραφεί ο φοιτητικός χίπης συγκάτοικός του, γίνεται –σχετικά απρόσμενα- πρωθυπουργός. Ο ιδανικός πρωθυπουργός για την περίσταση. Ο Πρωθυπουργός που θα κάνει ότι του πουν και λίγα παραπάνω, έτσι για να δείξει ότι πραγματικά θα τα κάνει όλα. Υπογράφει τα πάντα, τσαλαπατάει Βουλή, Νόμους, Σύνταγμα, εγκαθιδρύει εμφυλιοπολεμική ρητορική του ’50 («κουμούνια θα πεθάνετεεεε!!!»). Η Άντζελα –προσωπική του φίλη– έρχεται να φωτογραφηθεί μαζί του, έτσι, σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του. Και κάπου εκεί, ξαναχτυπάει το άτιμο το powertrip.
Η Παναγία –που, όπως έχει πει ο ίδιος, του μιλάει στον ύπνο και στον ξύπνιο του- και οι φίλοι του από τις παλιές –ένδοξες αλλά κάπως μοναχικές– μέρες της ΠΟΛ.ΑΝ. του ψιθυρίζουν σε στέρεο ολ σαράουντ: «Τώρα είναι η ώρα Αντώνη. Τώρα θα φάμε τα κουμούνια».
Το αποτέλεσμα το είδαμε όλοι. Ένα τεράστιο μέτωπο αποτελούμενο από το Τζήμερο μέχρι το ΚΚΕ, από τον Ιερώνυμο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από τον Τέρενς Κουίκ μέχρι το μαύρο μπλοκ κι από το ΠΑΣΟΚ (θου Κύριε) μέχρι τον Αβραμόπουλο, ενώνονται πίσω από το μαύρο της ΕΡΤ και την αισχρή συμπεριφορά του συμπαρουσιαστή της Ρούλας. Ακόμα κι η ΔΗΜ.ΑΡ εξανίσταται. What the fuck!!!
Και αυτά μόνο εντός έδρας. Εκτός έδρας, η διεθνής καριέρα του Αντώνη είναι αυτή τη στιγμή κατάτι χειρότερη κι από της πρώην κοπέλας του. BBC, TVE, TV5, ARTE, EBU, κανάλια, εφημερίδες, πρωθυπουργοί, καλλιτέχνες, αθλητές, γάμησέτα.
Φανταστική ατμόσφαιρα στο ραδιομέγαρο, κάτι σαν τους Αγανακτισμένους μείον τη Χρυσή Αυγή, συγκινητικές συναυλίες κλασικής και ελληνικής μουσικής και, πάνω απ’ όλα, ελεύθερο (και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ενδιαφέρον) πρόγραμμα από την ΕΡΤ και έξτρα μπόνους η ακόμα αγωνιστικότερη εμφάνιση της ΕΤ3.
Ο άνθρωπος που του μιλούσε ο Θεός είναι μόνος του με τους πιστούς του ευνούχους.TheGame of Thrones.
O.k. λοιπόν. Τι έγινε; Όπως έλεγε και γνωστός διαπρεπής νομικός στο προαύλιο του ραδιομεγάρου: «Μα γιατί το έκανε αυτό ο κύριος Πρωθυπουργός;».
Υπάρχουν δύο αναλύσεις. Η πολιτική και η ψυχολογική. Από τη μια η προώθηση της ακροδεξιάς ατζέντας και από την άλλη η δίψα για εκδίκηση, τα απωθημένα, το τρελό μάτι, τα ουρλιαχτά, το θολωμένο μου μυαλό.
Και φυσικά, ο άνθρωπος είναι ακροδεξιός. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Το αν του αρέσει στ’ αλήθεια ή αν τη θεωρεί την καλύτερη λύση για να γίνει Κυρίαρχος του Σύμπαντος είναι κάτι που δε μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά. Πιθανότατα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. ΚΑΙ είναι ακροδεξιός ΚΑΙ θέλει να εκμεταλλευτεί αυτού του είδους το πολιτικό τσούρμο. Το έχει ξαναπροσπαθήσει το ’93. Δεν έπιασε τότε. Και ξέρετε τι γίνεται όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται.
ΠΟ.ΦΘΙ; ΠΟ.ΧΕΙ; ΠΟ.ΜΟΝΑ;
ΑΝΤΩΝΗΣ 3: Επιστροφή στο Μέλλον. Και τώρα; Τι;
Θα κατσικωθεί λίγο ακόμα, τελώντας πρωθυπουργός σε προθεσμία όσο τον επιβάλλουν οι τεύτονες φίλοι του, θα φύγει κλωτσηδόν, θα διασπάσει τη μισητή του Ν.Δ. ιδρύοντας την Νέα ΠΟΛ.ΑΝ. (Ο.Α.ΠΟΛ.ΑΝ?); Ίσως Πολιτικό Φθινόπωρο; Πολιτικός Χειμώνας; Μήπως (αναδεικνύοντας την ευαίσθητη καλλιτεχνική πλευρά του) Πολιτική Μοναξιά; Θα εξαφανιστεί στα βάθη της μεσσηνιακής στέπας μαζί με τα πιστά του Ορκς και τους 4 Ούρουκ-Χάι υπασπιστές του (Λορντ Φαϊλογκ, Λορντ Μουρούτογκ, Λορντ Λαζαρέγκ, Ανθυπολόρντ Σίμγκουλ) για να επανεμφανιστεί σε καμιά 15ετία σα σωτήρας Πρόεδρος Δημοκρατίας, να ακολουθήσει το γνωστό ψυχωσικό επεισόδιο («κουμούνια θα πεθάνετεεεεεε!!!») και τέλος;
Ίσως. Ποιος ξέρει. Και ποιον ενδιαφέρει πια η πολιτική καριέρα του Αντώνη;
Ο κ. Πρωθυπουργός είναι μια παρωδία Σισύφου. Ανεβαίνει με τα χίλια ζόρια την κομματική πυραμίδα και μόλις φτάσει στην κορφή…πηδάει στο κενό. Το κακό είναι ότι πιστεύει (κυριολεκτικά) ότι μπορεί να πετάξει. Το θέμα είναι πόσους –και ποιους– θα πάρει μαζί του αυτή τη φορά.
Ίσως την επόμενη φορά να πάρει υπ’ όψην του κι αυτός και τα ορκ του, ότι ο Πολιτισμός δεν είναι κάτι που «…σήμερα τελειώνει. Και τελειώνει οριστικά» όπως είπε ο –ελπίζω για πάντα διαπομπευμένος όπως οι οροθετικές του Λοβέρδου– τζουτζές εκπρόσωπός του. Ο Πολιτισμός υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι. Βιβλία. Ταινίες. Θέατρα. Βιόλες και Τρομπόνια. Ποιήματα. Παραμορφωμένες κιθάρες. Γέλιο. Άνθρωποι με εγκέφαλο και σεξουαλική ζωή. Όχι όσο υπάρχουν «κουμούνια».
...του Λένου Χρηστίδη
...του Λένου Χρηστίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου