ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΑΜΑ....ΚΙ ΕΓΩ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

Τότε ήταν χούντα. Κανονική και όχι ντυμένη μασκαράς, ως δημοκρατία. Το ΄73 λέω, ήταν χούντα αληθινή και ξέραμε όλοι με τι έχουμε να κάνουμε. Δεν έχω πολλές μνήμες από τότε. Ήμουν παιδί της πρώτης δημοτικού. Μια σκηνή όμως θυμάμαι έντονα, και κάθε φορά που τη φέρνω στην μνήμη μου νιώθω τον ίδιο πανικό. Είμαι στη τζαμαρία του σπιτιού μου και βλέπω κάτω τα μεγαλύτερα παιδιά να παίζουν στο δρόμο, σε κάποια γειτονιά της Αθήνας, πολύ κοντά στο κέντρο, στον Άγιο Σώστη, τον ξέρεις?

Εκεί λοιπόν ξαφνικά έρχονται αστυνομικοί με προτεταμένα τα όπλα τους, μεγάλα όπλα όχι μικρά, να απειλούν τα παιδιά.

Θυμάμαι τις μανάδες να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να κλαίνε και να παρακαλάνε να μη πειράξουν τα παιδιά τους. Θυμάμαι τα παιδιά να..
εξαφανίζονται τρέχοντας στο σπίτι της γειτόνισσας για να κρυφτούν. Θυμάμαι τον σταθμό του πολυτεχνείου να παίζει κρυφά και την αγωνιώδη φωνή του εκφωνητή. Ειλικρινά αυτό το απόσπασμα δεν μπορώ να το ακούσω πια. Με ταράζει πολύ. Θυμάμαι τον Παπαδόπουλο τον δικτάτορα να βγαίνει στην τηλεόραση και να παραληρεί ως ένας ακόμα κατά φαντασίαν εθνοσωτήρας.

Είναι αυτή η μέρα που έρχεται και που πάντα μου φέρνει αυτές τις μνήμες. Τότε ήταν χούντα αληθινή, φανερή, καθάρια χούντα. Οι άνθρωποι ήξεραν με τι είχαν να παλέψουν. Ήξεραν γιατί αγωνιζόντουσαν. Ήταν ένας ο εχθρός και απέναντί τους ο λαός. Ήταν 17 Νοέμβρη του 1973.Και ξεχύθηκαν τα τάνκς στους δρόμους να καταστείλουν την εξέγερση. Και ναι υπήρχαν νεκροί με αποδείξεις, τηλεπωλητή μου.

Είναι 16 Νοέμβρη του 2013.Και έχουμε δημοκρατία. 
Αυτό λένε όλοι. Εσύ τι πιστεύεις?

Εγώ σου είπα την γνώμη μου στην αρχή. Καμουφλαρισμένη χούντα είναι. Και τώρα ξέρεις έχουμε νεκρούς. Δολοφονημένους, όχι αυτοκτονηθέντες. Και τώρα μας τρομοκρατούν αλλά όχι με τανκς. Προοδεύσαμε πια. Υπάρχει η τηλεόραση τώρα. Έχω και άλλα να βάλω απέναντι να συγκρίνω άμα θες. Αλλά ο εχθρός δεν είναι ένας. Ο κίνδυνος δεν είναι ορατός. Και γω δεν ξέρω από που μου έρχονται οι ριπές τους. Βλέπω πολλά προτεταμένα όπλα να με στοχεύουν. Και θέλουν να βαρέσουν στο ψαχνό, έτσι δεν το λένε? Και δεν βλέπω γύρω μου το σπίτι της Κυρά Μάχης για να κρυφτώ. Είμαι εκτεθειμένη και ΦΟΒΑΜΑΙ!!!!

Για να κρυφτώ......Τι σκέφτηκα? Τι είπα? Να κρυφτώ? Να προστατευθώ γιατί και εγώ είμαι άοπλη. ΝΑ ΚΡΥΦΤΩ???? Πωπώ! ντρέπομαι και που το σκέφτηκα. Μα δεν είμαι πια εξάχρονο παιδί. Τώρα πια έχω εγώ παιδιά που πρέπει να αγωνισθώ, για αυτά ,για μένα και για σένα που δεν μπορείς. Αισθάνομαι ειλικρινά άοπλη, έρμαιο στα χέρια τους. Με μισούν. Με θέλουν νεκρή. Και αυτό είναι βέβαιο και δεν το συζητάω. Δεν μου επιτρέπουν ούτε να πεθάνω με αξιοπρέπεια.

Σκορπάνε τον θάνατο με απίστευτη ευκολία, ως θεοί. 
Βαράνε σου λέω στο ψαχνό!

Σκύψε για να σωθείς αλλά μη σου γίνει και συνήθεια το σκύψιμο, εντάξει? Άκου τις σειρήνες.... Ακούγονται καιρό γιατί τις αγνοείς? Μήπως δεν ακούγονται στο καταφύγιο του καναπέ σου? Έχουμε πόλεμο σου λέω. Μας θέλουν νεκρούς, αφού πρώτα μας εξευτελίσουν. Μας θέλουν νεκρούς και έχουν ξεχυθεί τα τανκς από καιρό στους δρόμους και έχουν και ονόματα. Τα ονόματα γνωστών δημοσιογράφων. Βλέπω τα όπλα τους να με στοχεύουν. Και πλέον δεν είμαι στην ασφάλεια του σπιτιού μου ούτε χωμένη στην αγκαλιά της μάνας μου να με προστατεύει. Φοβάμαι μαμά....Ακούω τη φωνή μου να ψιθυρίζει. Ή μήπως είναι του γιου μου η φωνή?

Η μάνα μου από καιρό έχει φύγει. Πουθενά δεν βλέπω την αγκαλιά της να κρυφτώ. Εγώ πλέον κρύβω στην αγκαλιά μου τους φόβους των παιδιών μου. Κρύβω βαθιά μέσα μου την φωνή εκείνη του εξάχρονου που συνεχίζει να μουρμουράει: φοβάμαι μαμά.....

ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΟΡΘΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ.

Της Λίλα Μήτσουρα 

Από την ΣΦΗΚΑ