«Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι.Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστίζει κόπους, διαψεύσεις. Όμως αυτό δε με πειράζει. Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή.Ήμουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής»
5 Μαΐου 1999 έφυγε από τη ζωή ο Βασίλης Διαμαντόπουλος.
Ο Β. Διαμαντόπουλος γεννήθηκε το 1920 στον Πειραιά. Σπούδασε νομικά. Έγινε ηθοποιός εξαιτίας του δασκάλου του Κάρολου Κουν, με τον οποίο συνεργάστηκε στο Θέατρο Τέχνης και στο Εθνικό Θέατρο από το 1942 μέχρι το 1949. Το 1958 ίδρυσε το δικό του «Νέο Θέατρο» που λειτούργησε ως και το 1966.
Με την επιβολή της απριλιανής Χούντας των συνταγματαρχών έφυγε στο Παρίσι. Όταν επέστρεψε συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και αργότερα με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο στο «Θέατρο Σάτιρα». Εκείνη την εποχή Διαμαντόπουλος και Μιχαλακόπουλος πρωταγωνιστούν με μεγάλη επιτυχία στη θρυλική τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος», σε κείμενα του Κώστα Μουρσελά. Ο Λουκάς (Βασίλης Διαμαντόπουλος) και ο Σόλων (Γιώργος Μιχαλακόπουλος), γίνονται γνωστοί στο πανελλήνιο περνώντας στην μικρή οθόνη αλληγορικά αντιχουντικά μηνύματα και αγκαλιάζονται από το κοινό.
Για τον Βασίλη Διαμαντόπουλο καλλιτέχνης σήμαινε συμμετοχή στα κοινά και ξεκάθαρη τοποθέτηση μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. «Ήμουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής. Κολακεύομαι να πιστεύω ότι το αξίζω να είμαι κομμουνιστής και γι’ αυτό θα αγωνιστώ, όσο μου το επιτρέπουν τα μέσα μου και οι ικανότητές μου, για την ουσιαστική αλλαγή και την ανατροπή του καπιταλισμού», έλεγε.
Όπως ο ίδιος είχε δηλώσει στο παρελθόν στον «Ριζοσπάστη», τα χρόνια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης ήταν που «έβαλαν τα θεμέλια της σταθερότητάς μου στο ΚΚΕ. Κι επιπλέον πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη».
Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος διοχέτευσε την αγάπη του για την υποκριτική τέχνη αλλά και για τη νέα γενιά διδάσκοντας στις σχολές του Εθνικού Θεάτρου και Κάρολου Κουν. Το 1989 ίδρυσε το δικό του «Θεατρικό Εργαστήρι» και αργότερα την Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Ίασμος».
Με πνεύμα ανήσυχο και τσακωμένος με την αδράνεια ο σπουδαίος αυτός θεατράνθρωπος έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του σχεδιάζοντας το επόμενο δημιουργικό του βήμα.
«Ακόμα και τώρα πιστεύω ότι είμαι λειψός, δηλαδή «χωράει κι άλλο»…, δε νομίζω ότι υπάρχει κανένα τέλος σ’ αυτό το «χωράει»… Αυτό που με κρατάει ζωντανό είναι ότι μου λείπουν πράγματα… δεν ξέρω πολλά πράγματα, δεν έχω γευτεί πολλά πράγματα. Γι’ αυτό λέω να ζήσω κι άλλο για να μπορέσω να τα γευτώ», έλεγε σε τηλεοπτική συνέντευξή του όντας σε προχωρημένη ηλικία.
Ζωή και τέχνη, τέχνη και ζωή, ήταν για τον Β. Διαμαντόπουλο ένας διαρκής αγώνας για το καλύτερο, για την πρόοδο.«Ακόμα και τώρα πιστεύω ότι είμαι λειψός, δηλαδή «χωράει κι άλλο»…, δε νομίζω ότι υπάρχει κανένα τέλος σ’ αυτό το «χωράει»… Αυτό που με κρατάει ζωντανό είναι ότι μου λείπουν πράγματα… δεν ξέρω πολλά πράγματα, δεν έχω γευτεί πολλά πράγματα. Γι’ αυτό λέω να ζήσω κι άλλο για να μπορέσω να τα γευτώ», έλεγε σε τηλεοπτική συνέντευξή του όντας σε προχωρημένη ηλικία.
Η σεμνότητά του, το πάθος και η αγάπη του για το θέατρο και τους νέους θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη όσων είχαν την τύχη να γίνουν κοινωνοί της τέχνης του πάνω στο σανίδι ή από την πολυθρόνα του θεατή και στους μαθητές του που τον αγάπησαν και τον πίστεψαν.
«Ναι, είναι ελπίδα να βλέπει κανείς αυτά τα παιδιά που το μάτι τους δεν έχει παγώσει ακόμη και αυτό είναι κάτι που μου δίνει κουράγιο»…
«Η σημαία αντιπροσωπεύει μια σαπίλα σήμερα, καλά κάνανε και την έκαψαν»...
Εμβληματική σκηνή από την ταινία "Μάθε παιδί μου γράμματα"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου