Φτάσαμε στην Ειδομένη, χωριό 150 κατοίκων, εκ των οποίων οι περισσότεροι αγρότες. Ζούνε από τα χωράφια τους, αυτά τα οποία τώρα έχουν γεμίσει με 13.000 περίπου πρόσφυγες και ολοένα και προστίθενται.
Ένα σπίτι μας κέρδισε την προσοχή, εκεί όπου πρόσφυγες μπαινοβγαίνουν. Ο κύριος Χρήστος μένει εκεί με τη γυναίκα του Ελένη και με προσκαλεί να περάσω μέσα. Το σπίτι και τον κήπο του τα έχει ανοίξει για τους πρόσφυγες όπως μας εξηγεί οπού μπορούν συνεχώς να πιούν και να πλυθούν.
„- Χθες ήρθαν 4 παιδιά και τους δώσαμε ένα καφάσι ξύλα, ύστερα πάλι κι άλλα, κάνουμε ό,τι μπορούμε. – Όχι πουλάκι μου.. – Δεν κάνουμε τίποτα..“ Και ξέσπασαν όλοι σε κλάματα.
„-Εχω ζήσει πολλά, τη Γερμανική Κατοχή και τα λοιπά, αλλά πότε τέτοιο πράγμα όπως αυτό τώρα.“
Σε αυτή την αυλή στην Ειδομένη,μέσα από τα κλάματα και τη συστολή με την οποία αντιμετωπίζουν την ευγνωμοσύνη της γυναίκας που φιλοξένησαν,μπορεί κανείς να δει την αγάπη και την ομορφιά όλου του κόσμου.
Το γερμανικό συνεργείο έκανε ρεπορτάζ εκείνη την ώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου