Το αυγό

(Ένα παγκάκι σε κάποιο δρόμο. Νύχτα. Μπαίνουν ο Λουκάς και ο Σόλων.)

ΣΟΛΩΝ: Που πας, Λουκά;
ΛΟΥΚΑΣ: Στο παγκάκι, να καθίσω.
ΣΟΛΩΝ: Πρέπει πρώτα να σκεφτούμε.
ΛΟΥΚΑΣ: Δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθισμένοι;
ΣΟΛΩΝ: Το θέμα επείγει, Λουκά. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον.
ΛΟΥΚΑΣ: Το μέλλον;
ΣΟΛΩΝ: Το μέλλον.
ΛΟΥΚΑΣ: Καλά, για στάσου, θα έχουμε και μέλλον;

(Ο Σόλων βγάζει μια εφημερίδα).

ΣΟΛΩΝ: Ξέρεις τι λέει; Η ανθρώπινη ζωή παρατείνεται.
ΛΟΥΚΑΣ: Κι εμείς, Σόλων; Παρατεινόμεθα κι εμείς;
ΣΟΛΩΝ: Αν θεωρηθούμε ότι ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος… Κι εμείς…
ΛΟΥΚΑΣ: Δηλαδή;
ΣΟΛΩΝ: Κοίτα. Οι άνθρωποι μέχρι τώρα πέθαιναν κάπου στα εβδομήντα, βία ογδόντα. Τώρα θα πεθαίνουν κάπου στα εκατό.
ΛΟΥΚΑΣ: Μη μου κόβεις τη χολή, Σόλων. Ακόμα άλλα πενήντα χρόνια ζωής; Εγώ, Σόλων, κάνω υπομονή το πολύ άλλα δέκα χρόνια… το πολύ. Αλλά πενήντα; Ποτέ. Δεν αντέχω. Παραιτούμαι.
ΣΟΛΩΝ: Από τι παραιτείσαι;
ΛΟΥΚΑΣ: Όχι, δεν παραιτούμαι, διαμαρτύρομαι. Με ποιο δικαίωμα μου παρατείνουν τη ζωή; Με ρώτησαν αν θέλω;

ΣΟΛΩΝ: Θες δε θες, αυτοί θα την παρατείνουν. Γεγονός… Αλλά κοίτα. Αν όντως έχουμε ακόμα πενήντα χρόνια ζωής, τότε έχουμε και τεράστια περιθώρια.
ΛΟΥΚΑΣ: Για ποιο πράγμα περιθώρια;
ΣΟΛΩΝ: Σε πενήντα χρόνια μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε.
ΛΟΥΚΑΣ: Ό,τι θέλουμε;
ΣΟΛΩΝ: Τα πάντα!
ΛΟΥΚΑΣ: Περιπτεράδες μπορούμε;
ΣΟΛΩΝ: Βεβαίως.
ΛΟΥΚΑΣ: Να πουλάμε σουβλάκια;
ΣΟΛΩΝ: Και σουβλάκια και ζωγράφοι και σταρ.
ΛΟΥΚΑΣ: Σταρ!
ΣΟΛΩΝ: Μπορούμε να γίνουμε ακόμα και Κολόμβοι. Κάπου θα υπάρχει μία ακόμα Αμερική.
ΛΟΥΚΑΣ: Όχι Κολόμβοι, Σόλων, με πιάνει η θάλασσα.

ΣΟΛΩΝ: Λουκά, μωρό μου, ό,τι θέλουμε μπορούμε να γίνουμε.
ΛΟΥΚΑΣ: Για κάτσε όμως. Πως θα αρχίσουμε; Πες ότι θέλω να γίνω φιστικάς. Με τι κεφάλαιο; Πως;
ΣΟΛΩΝ: Είσαι αγράμματος. Όλα θέλουν οργάνωση. Πρώτα θα βρούμε το τι και μετά, στην επόμενη σύσκεψη το πως… Τώρα μας λείπει το τι.

ΛΟΥΚΑΣ: Και καλά, ο δικαστής ήθελε να γίνει δικαστής και έγινε. Αλλά ο λούστρος;
ΣΟΛΩΝ: Τι ο λούστρος;
ΛΟΥΚΑΣ: Ο λούστρος, Σόλων, λούστρος ήθελε να γίνει; Τόσο κορόιδο ήταν; Γιατί δε διάλεξε να πάει, ας πούμε, στη λεγεώνα των ξένων και έγινε λούστρος;
ΣΟΛΩΝ: Αυτό σου λέω τόση ώρα. Το παν είναι θέμα οργάνωσης. Αν πάρουμε λάθος απόφαση τώρα…

ΛΟΥΚΑΣ: Ξέρεις τι θα ήταν ωραία; Να ήμασταν φίδια.
ΣΟΛΩΝ: Φίδια; Τι φίδια;
ΛΟΥΚΑΣ: Φίδια. Κανονικά φίδια. Εκατό τοις εκατό φίδια… Οκτώ μήνες ξάπλα. Να τρελαθούμε στον ύπνο.
ΣΟΛΩΝ: Εννοείς τη χειμερία νάρκη;
ΛΟΥΚΑΣ: Ναι, ναι, χειμερία… Οκτώ μήνες ξάπλα, χειμερία, και τους άλλους τέσσερις, τους καλοκαιρινούς θα παραθερίζουμε στα πάρκα… Ούτε νοίκι ούτε ρούχα ούτε…
ΣΟΛΩΝ: Καφέ.
ΛΟΥΚΑΣ: Καφέ;
ΣΟΛΩΝ: Οκτώ μήνες χωρίς καφέ; Αδύνατον.
ΛΟΥΚΑΣ: Αλήθεια, αδύνατον… Είδες; Στο είπα: Δεν μπορούμε να γίνουμε ό,τι θέλουμε.

(Κωστας Μουρσελας)