Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται -Ταινία

«Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται» (le maitre qui laissait les enfants rever) (2006) του Daniel Losset. Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στη ζωή του μεγάλου γάλλου παιδαγωγού και μεταρρυθμιστή της παιδείας Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet 1896-1966).

Ο Φρενέ ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους-καθηγητές που άλλαξαν το σχολείο, αλλά κυρίως τον τρόπο σκέψης των μαθητών του. Εισήγαγε την τυπογραφία στο σχολείο, δεν εφήρμοσε ποτέ ως τιμωρία το ξύλο, και δεν προήγαγε ποτέ την στείρα γνώση. Όπως συμβαίνει πάντα με αυτούς τους μοναδικούς ανθρώπους, έγινε και ο ίδιος το »μήλο της έριδος». Γονείς και καθηγητές τον ήθελαν εκτός σχολείου με την δικαιολογία ότι δεν είναι πραγματικός δάσκαλος, την ίδια στιγμή που οι μαθητές του »ερωτεύτηκαν»για πρώτη φορά το σχολείο και την μόρφωση

Η παιδαγωγική μέθοδος
του Φρενέ στοχεύει στη δημιουργία ενός άλλου σχολείου
όπου κάθε παιδί αντιμετωπίζεται σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα,
μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, όπου η παιδεία δεν
είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα κι ο ρόλος
του εκπαιδευτικού συνίσταται κυρίως στο να βοηθήσει τα παιδιά να βρουν μόνα τους το δρόμο της γνώσης.
Ο Σελεστέν Φρενέ, πρώτος αυτός, επεδίωξε να εισάγει τις νέες
τεχνολογίες της εποχής στην εκπαίδευση: τυπογραφία, ραδιόφωνο,κινηματογράφο.
Είναι πιο γνωστός ως ο πρώτος που έβαλε το τυπογραφείο στην τάξη
και καθιέρωσε την διασχολική αλληλογραφία.
Λιγότερο γνωστό είναι ότι πρώτος αυτός έβαλε τον κινηματογράφο στο
σχολείο το 1926!
Ήταν φυσικό οι πρωτοποριακές του μέθοδοι να μην είναι αρεστές
στο κατεστημένο, γι αυτό κυνηγήθηκε ανελέητα.
Πάλεψε μέσα από αντίξοες συνθήκες και στο τέλος υποχρεώθηκε να
εγκαταλείψει τη δημόσια εκπαίδευση για να συνεχίσει πιο ελεύθερος το παιδαγωγικό του έργο. Αλλά πια δεν ήταν μόνος.
Στη βάση των ιδεών του δημιουργήθηκε ένα μεγάλο διεθνές παιδαγωγικό
κίνημα που είναι ακόμα ζωντανό.

Πρόκειται για μια ταινία που παρακολουθεί στις ταραγμένες δεκαετίες του μεσοπολέμου την δράση αυτού του φωτισμένου παιδαγωγού στην γαλλική επαρχία για ένα ανοικτό στην κοινότητα σχολείο.
Ένα δημοκρατικό σχολείο που αφήνει πραγματικά τους μαθητές του να ονειρεύονται, να δημιουργούν με βάσει τις ευαισθησίες τους, να τα
τυπώνουν οι ίδιοι όλα αυτά, εμπλουτίζοντας την σχολική βιβλιοθήκη, να λειτουργούν συλλογικά σε άμεση επαφή με τη φύση αλλά και
τα επαγγέλματα της μικρής τους πόλης.
Την θερμή υποδοχή αλλά και φανατική άρνηση των πειραματισμών αυτού
του ελευθεριακού δάσκαλου σε μια περίοδο ανόδου του φασιστικού φαινομένου.

Οι ιδέες του Σελεστέν Φρενέ ακολουθούνται σήμερα από παιδαγωγικές ομάδες
σε όλη την Ευρώπη.
Για ένα ανεξίθρησκο πολυπολιτισμικό σχολείο, με ουσιαστικό επανακαθορισμό
των εθνικών σχολικών γιορτών, την κατάργηση των παρελάσεων, τη σημασία
του παιχνιδιού, της ζωγραφικής στους σχολικούς τοίχους, της αισθητικής αγωγής, την κατάργηση της αριθμητικής βαθμολογίας, του σχολείου χωρίς κάγκελα, της σημαντικής δημιουργίας σχολικών κήπων, της αντίθεσης με τα σχολεία μαμούθ
και τόσα ακόμη που ο χρόνος δεν άφησε να ξεδιπλωθούν.
Και τα οποία αξίζει να αφουγκρασθεί θετικά η νέα ηγεσία
του Υπουργείου για ένα δημόσιο δημοκρατικό σχολείο ανοικτό στην κοινωνία
και τις αντιφάσεις της.

Επειδή η αλλαγή στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί αναγκαίο όρο
για τον κοινωνικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Η ταινία:
Η παιδική ηλικία του ’20 και του ’30, οι νέες μορφές
παιδαγωγικής του δασκάλου Celestin Freinet σε συνεργασία με
τη σύντροφό του Elise, η σύγκρουση με τον φασισμό,
ο εκφασισμός της κοινωνίας μέσα από την αυθεντία της οικογένειας,
οι σχέσεις του σχολείου με την κοινότητα και ο τρόπος
που η πολιτική μπαίνει μέσα στο σχολείο, είναι μερικές από τις
βασικές ιδέες που γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης σ’ αυτή την ταινία.

Ένα φιλμ γαλλικής παραγωγής για την δημόσια τηλεόραση της Γαλλίας,
το οποίο αφηγείται τα παιδιά, τον δάσκαλο με τη φίλη του
και την κοινότητα, μέσα σ’ ένα πολιτικό κλίμα ασφυκτικό,
λόγω της ανόδου του φασισμού