"ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ"
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τα χαράματα της 28ης Οκτώβρη 1940 ήταν ένας φασίστας, θαυμαστής του Μουσολίνι και του Χίτλερ και αυλόδουλος. Ως τέτοιος έπρεπε με μισή καρδιά να πολεμήσει τα ινδάλματά του γιατί το αφεντικό του ήταν σύμμαχος των Αγγλων. Ετσι εκείνα τα χαράματα και όταν ο Γκράτσι του επέδωσε το τελεσίγραφο του απάντησε στην γαλλική γλώσσα, γιατί δεν ήξερε Αγγλικά και γιατι η Γαλλική ήταν η γλώσσα της διπλωματίας. Δεν είπε "ΟΧΙ", πρώτον γιατι η λέξη "ΟΧΙ" δεν υπάρχει στην διπλωματία, υπάρχουν οι λέξεις "ισως" "να δούμε" "αρα εννοείτε τι ακριβώς?" και διάφορες τέτοιες υπεκφυγές αλλιώς δεν θα λεγόταν διπλωματία και δεύτερο γιατί έγραψε ο ιδιος ο Μεταξάς τι του απάντησε στο περίφημο "Ημερολόγιό" του.
Η απάντηση ήταν ερώτηση και ήταν η ακόλουθη: Alors est que c'est la guerre? "Δηλαδή έχουμε πόλεμο?".
Επίσης η αστική τάξη των συμμάχων μας υποστήριζε τον Χίτλερ. Αμερικάνικες εταιρείες οπως η IBM και η General Motors ειχαν επενδύσεις στη ναζιστική Γερμανία. Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ θαύμαζε απεριόριστα τον Χίτλερ και έλεγε ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης και η Βρεττ
ανία θα χρειαζόταν έναν τέτοιο πολιτκό. Τέλος και η αστική τάξη της Ελλάδας ηταν οχι μονο φιλοναζιστική αλλά έπαιρνε ΚΑΙ πρωτοβουλίες δυναμώματος της ναζιστικής κυριαρχίας μόλις αυτή εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα με την Κατοχή. Ο αντιπρόσωπος της εταιρείας Siemens στην Ελλάδα κος Ιωάννης Βουλπιώτης ήταν ένας από τους ιδρυτές των "Ταγμάτων Ασφαλείας" της χειρότερης ελληνικής ναζιστικής οργάνωσης τη περίοδο της Κατοχής.
Μετά τη Κατοχή το Κράτος που θέσπισε τη σημερινή μέρα σαν γιορτή στελεχώθηκε απο αυτους ακριβώς τους συνεργάτες των Ναζί . Μέχρι και ο πολύς "δημοκράτης" και "Κεντρώος" Λαμπράκης ειχε πουλήσει τον Ομιλό του στην Εταιρεία Προπαγάνδας του Γκαίμπελς. Η χώρα γιορτάζει μια επέτειο έναρξης πολέμου. Ενός πολέμου στον οποίο η ηγεσία της χώρας και η οικονομική ελίτ σύρθηκε απο τη μύτη εξ αιτίας συμμαχικών υποχρεώσεων και που αμέσως μετά την ήττα μας συνεργάστηκαν οι ελιτ της κοινωνίας ΟΛΟΘΕΡΜΑ με τους Ναζί και η ίδια χώρα ΠΟΤΕ δεν τιμώρησε τους συνεργάτες αυτούς και ΠΟΤΕ δεν θα γιορτάσει το τέλος του πολέμου και τη στρατιωτική ήττα του Ναζισμού.
Το μόνο που αξίζει να γιορταστεί είναι θαμμένο στη γή απο το Πόλεμο τη Κατοχή την Αντίσταση και το Ταξικό Πόλεμο με τους συνεργάτες των ναζί που αποκαλούν γελοιοι προδότες και συμβιβασμένοι ηττημένοι "Εμφύλιο". Η ιστορία δεν πανηγυρίζει. Επαναλαμβάνεται είτε σαν τραγωδία είτε σαν φάρσα οπως ειχε γράψει ο Μαρξ στην "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη".
===
Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΗ ΝΙΚΗ
• Ο ηγέτης του «Εθνικού Κράτους» και του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού», δεν κυβερνούσε μόνος του. Πραγματικό κέντρο εξουσίας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν το Παλάτι και το «βαθύ κράτος», που υπάκουε πρωτίστως στο βασιλιά. Και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στη Βρετανία – τη «θετή και πνευματική του πατρίδα», σύμφωνα με τον άγγλο πρεσβευτή Ρέτζιναλντ Λίπερ.
Παρά το θαυμασμό του ίδιου του Μεταξά, πολλών διανοουμένων και των περισσότερων εφημερίδων της εποχής για τη ναζιστική Γερμανία, δεν έμπαινε ζήτημα σε ποια πλευρά θα στρατευόταν η Ελλάδα σε περίπτωση εμπλοκής της στον Β΄ Παγκόσμιο.
• Ο Μεταξάς προσπάθησε να κρατήσει την Ελλάδα έξω από τον πόλεμο. Όπως εξήγησε στους δημοσιογράφους αμέσως μετά την ιταλική επίθεση (30.10.1940), ήταν υποχρεωμένος να απορρίψει το ιταλικό τελεσίγραφο για στρατιωτική κατάληψη κάποιων (μη προσδιορισμένων) στρατηγικών σημείων της χώρας απ’ τον ιταλικό στρατό, καθώς στην αντίθετη περίπτωση θα επενέβαινε στρατιωτικά η Αγγλία, με αποτέλεσμα τη διχοτόμηση της Ελλάδας και τη μετατροπή του συνόλου της ελληνικής επικράτειας σε πεδίο μάχης.
• Ούτε ο ίδιος ο Μεταξάς ούτε ο στρατάρχης Παπάγος πίστευαν σε μια επιτυχή απόκρουση της ιταλικής επίθεσης. Ο Παπάγος δήλωνε σε υφισταμένους του (συγκεκριμένα στον επιτελάρχη του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας συνταγματάρχη Γεωργούλη) ότι «θα ρίξωμεν μερικές τουφεκιές διά την τιμήν των όπλων», ο δε Μεταξάς σημείωνε στις 29 Οκτωβρίου στο ημερολόγιό του ότι «τον ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη» που είχε πάρει τον πόλεμο στα σοβαρά.
•Η πολεμική προετοιμασία της χώρας δεν ήταν κατάλληλη.
“Μοναδική σχεδόν αμυντική μέριμνα του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν η οχύρωση των συνόρων με τη Βουλγαρία με στατικά οχυρά, προορισμένα ν’ αποκρούσουν ενδεχόμενη βουλγαρική επίθεση. Ήταν η περίφημη «Γραμμή Μεταξά», ελληνικό ισοδύναμο της (εξίσου δαπανηρής και, όπως αποδείχθηκε, πλήρως αναποτελεσματικής) γαλλικής «Γραμμής Μαζινό». Τα οχυρά αυτά βοήθησαν στην εξαιρετικά βραχύβια απόκρουση της γερμανικής επίθεσης τον Απρίλιο 1941 επί τριήμερο, στάθηκαν ωστόσο ανίκανα ν’ αποτρέψουν την είσοδο των γερμανικών τανκς από την (αφύλακτη) κοιλάδα του Αξιού, μέσω Γιουγκοσλαβίας τις αμέσως επόμενες μέρες. Σε όλα τα υπόλοιπα πεδία, ο ελληνικός στρατός βρέθηκε στοιχειωδώς μόνο προετοιμασμένος, παρ’ όλες τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες της δικτατορίας. Τα αποθέματά του σε πυρομαχικά, καύσιμα και τρόφιμα δεν υπερέβαιναν (σύμφωνα με την επίσημη ιστορία του ΓΕΣ) τους 1-2 μήνες κατά περίπτωση, κάλυπτε μόλις το 8% των αναγκών του σε αυτοκίνητα (600 αντί για 7.000), ενώ η αεροπορία (για την οποία είχαν γίνει άπειροι έρανοι και κατασχεθεί οι τραπεζικές καταθέσεις χιλιάδων μικροαποταμιευτών) διέθετε μόνο κάποια δευτεροκλασάτα και ψιλοαπαρχαιωμένα αεροσκάφη PZL πολωνικής κατασκευής.
===
Ο Μεταξάς δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιστορική συγκυρία που τον εμπόδιζε να εγκαταστήσει κλασικό φασιστικό καθεστώς στη χώρα του. Διέλυσε τις προηγούμενες ελληνικές φασιστικές οργανώσεις (μεταξύ τους την «Τρία Εψιλον» και τα αιματοβαμμένα τάγματα εφόδου της, τους «Χαλυβδόκρανους») μόνο και μόνο για να δημιουργήσει από την αρχή ένα μαζικό φασιστικό κίνημα που θα του επέτρεπε να έχει το πάνω χέρι στη «συγκυβέρνηση» με τον Γεώργιο Β’. Πρόκειται για την ΕΟΝ – την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας – η οποία ιδρύθηκε, στελεχώθηκε και οργανώθηκε στη βάση των πιο σκληρών φασιστικών νεολαιίστικων οργανώσεων. Το «όραμά» της ήταν ο Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός (το Τρίτο Ράιχ σε ελληνική εκτέλεση) που θα ήταν χιλιόχρονος (όπως και το κατά τον Γκαίμπελς Ράιχ!). Οι στολές, η εκπαίδευση της ΕΟΝ ήταν παραστρατιωτικές και το πρόσχημα για την κατεπείγουσα δημιουργία της ήταν η ανάγκη προάσπισης του ελληνικού πολιτισμού απέναντι στην κομμουνιστική επιθετικότητα που μόλις είχε εκδηλωθεί στην Ισπανία (τον Ιούλη του 1936 έγινε το πραξικόπημα των εθνικιστών στρατηγών ενάντια στη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας και ξεκίνησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος).
=========
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που εορτάζει ως Εθνική Επέτειο, την είσοδό της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ελλάδα δεν εορτάζει ούτε το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ούτε την απόσυρση των κατοχικών δυνάμεων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι πίσω από αυτό, από τις φασιστικές κυβερνήσεις και μοναρχίες και την αγάπη του λαού προς αυτές, μέχρι ένα μια πολύ πιο ευρεία φασιστική ιδεολογία της ελληνικής κοινωνίας. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να εορταστεί το Τέλος του Φασισμού, διότι ο Φασισμός δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα, αντιθέτως, έγινε κυβέρνηση.
Greece is the only country that celebrates as a national holiday its entrance in WW2. Greece celebrates neither the end of WW2 nor the withdrawal of the occupation forces. There are many reasons behind that, from the fascist governments and monarchies and the love of the people towards them, to a more general fascist mindset of the Greek society. The truth is that there is no need to celebrate the End of Fascism, because Fascism never really left Greece, instead it became government.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου