O Φασισμός δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα, αντιθέτως, έγινε κυβέρνηση

28η Οκτωβρίου 1940: Επέτειος του «ΟΧΙ»
"ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ" 

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τα χαράματα της 28ης Οκτώβρη 1940 ήταν ένας φασίστας, θαυμαστής του Μουσολίνι και του Χίτλερ και αυλόδουλος. Ως τέτοιος έπρεπε με μισή καρδιά να πολεμήσει τα ινδάλματά του γιατί το αφεντικό του ήταν σύμμαχος των Αγγλων. Ετσι εκείνα τα χαράματα και όταν ο Γκράτσι του επέδωσε το τελεσίγραφο του απάντησε στην γαλλική γλώσσα, γιατί δεν ήξερε Αγγλικά και γιατι η Γαλλική ήταν η γλώσσα της διπλωματίας. Δεν είπε "ΟΧΙ", πρώτον γιατι η λέξη "ΟΧΙ" δεν υπάρχει στην διπλωματία, υπάρχουν οι λέξεις "ισως" "να δούμε" "αρα εννοείτε τι ακριβώς?" και διάφορες τέτοιες υπεκφυγές αλλιώς δεν θα λεγόταν διπλωματία και δεύτερο γιατί έγραψε ο ιδιος ο Μεταξάς τι του απάντησε στο περίφημο "Ημερολόγιό" του. 
Η απάντηση ήταν ερώτηση και ήταν η ακόλουθη: Alors est que c'est la guerre? "Δηλαδή έχουμε πόλεμο?". 

Επίσης η αστική τάξη των συμμάχων μας υποστήριζε τον Χίτλερ. Αμερικάνικες εταιρείες οπως η IBM και η General Motors ειχαν επενδύσεις στη ναζιστική Γερμανία. Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ θαύμαζε απεριόριστα τον Χίτλερ και έλεγε ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης και η Βρεττ
ανία θα χρειαζόταν έναν τέτοιο πολιτκό. Τέλος και η αστική τάξη της Ελλάδας ηταν οχι μονο φιλοναζιστική αλλά έπαιρνε ΚΑΙ πρωτοβουλίες δυναμώματος της ναζιστικής κυριαρχίας μόλις αυτή εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα με την Κατοχή. Ο αντιπρόσωπος της εταιρείας Siemens στην Ελλάδα κος Ιωάννης Βουλπιώτης ήταν ένας από τους ιδρυτές των "Ταγμάτων Ασφαλείας" της χειρότερης ελληνικής ναζιστικής οργάνωσης τη περίοδο της Κατοχής. 

Μετά τη Κατοχή το Κράτος που θέσπισε τη σημερινή μέρα σαν γιορτή στελεχώθηκε απο αυτους ακριβώς τους συνεργάτες των Ναζί . Μέχρι και ο πολύς "δημοκράτης" και "Κεντρώος" Λαμπράκης ειχε πουλήσει τον Ομιλό του στην Εταιρεία Προπαγάνδας του Γκαίμπελς. Η χώρα γιορτάζει μια επέτειο έναρξης πολέμου. Ενός πολέμου στον οποίο η ηγεσία της χώρας και η οικονομική ελίτ σύρθηκε απο τη μύτη εξ αιτίας συμμαχικών υποχρεώσεων και που αμέσως μετά την ήττα μας συνεργάστηκαν οι ελιτ της κοινωνίας ΟΛΟΘΕΡΜΑ με τους Ναζί και η ίδια χώρα ΠΟΤΕ δεν τιμώρησε τους συνεργάτες αυτούς και ΠΟΤΕ δεν θα γιορτάσει το τέλος του πολέμου και τη στρατιωτική ήττα του Ναζισμού. 

Το μόνο που αξίζει να γιορταστεί είναι θαμμένο στη γή απο το Πόλεμο τη Κατοχή την Αντίσταση και το Ταξικό Πόλεμο με τους συνεργάτες των ναζί που αποκαλούν γελοιοι προδότες και συμβιβασμένοι ηττημένοι "Εμφύλιο". Η ιστορία δεν πανηγυρίζει. Επαναλαμβάνεται είτε σαν τραγωδία είτε σαν φάρσα οπως ειχε γράψει ο Μαρξ στην "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη".

===

Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΗ ΝΙΚΗ 

• Ο ηγέτης του «Εθνικού Κράτους» και του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού», δεν κυβερνούσε μόνος του. Πραγματικό κέντρο εξουσίας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν το Παλάτι και το «βαθύ κράτος», που υπάκουε πρωτίστως στο βασιλιά. Και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στη Βρετανία – τη «θετή και πνευματική του πατρίδα», σύμφωνα με τον άγγλο πρεσβευτή Ρέτζιναλντ Λίπερ. 

Παρά το θαυμασμό του ίδιου του Μεταξά, πολλών διανοουμένων και των περισσότερων εφημερίδων της εποχής για τη ναζιστική Γερμανία, δεν έμπαινε ζήτημα σε ποια πλευρά θα στρατευόταν η Ελλάδα σε περίπτωση εμπλοκής της στον Β΄ Παγκόσμιο.

• Ο Μεταξάς προσπάθησε να κρατήσει την Ελλάδα έξω από τον πόλεμο. Όπως εξήγησε στους δημοσιογράφους αμέσως μετά την ιταλική επίθεση (30.10.1940), ήταν υποχρεωμένος να απορρίψει το ιταλικό τελεσίγραφο για στρατιωτική κατάληψη κάποιων (μη προσδιορισμένων) στρατηγικών σημείων της χώρας απ’ τον ιταλικό στρατό, καθώς στην αντίθετη περίπτωση θα επενέβαινε στρατιωτικά η Αγγλία, με αποτέλεσμα τη διχοτόμηση της Ελλάδας και τη μετατροπή του συνόλου της ελληνικής επικράτειας σε πεδίο μάχης. 

• Ούτε ο ίδιος ο Μεταξάς ούτε ο στρατάρχης Παπάγος πίστευαν σε μια επιτυχή απόκρουση της ιταλικής επίθεσης. Ο Παπάγος δήλωνε σε υφισταμένους του (συγκεκριμένα στον επιτελάρχη του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας συνταγματάρχη Γεωργούλη) ότι «θα ρίξωμεν μερικές τουφεκιές διά την τιμήν των όπλων», ο δε Μεταξάς σημείωνε στις 29 Οκτωβρίου στο ημερολόγιό του ότι «τον ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη» που είχε πάρει τον πόλεμο στα σοβαρά.    

•Η πολεμική προετοιμασία της χώρας δεν ήταν κατάλληλη.

“Μοναδική σχεδόν αμυντική μέριμνα του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν η οχύρωση των συνόρων με τη Βουλγαρία με στατικά οχυρά, προορισμένα ν’ αποκρούσουν ενδεχόμενη βουλγαρική επίθεση. Ήταν η περίφημη «Γραμμή Μεταξά», ελληνικό ισοδύναμο της (εξίσου δαπανηρής και, όπως αποδείχθηκε, πλήρως αναποτελεσματικής) γαλλικής «Γραμμής Μαζινό». Τα οχυρά αυτά βοήθησαν στην εξαιρετικά βραχύβια απόκρουση της γερμανικής επίθεσης τον Απρίλιο 1941 επί τριήμερο, στάθηκαν ωστόσο ανίκανα ν’ αποτρέψουν την είσοδο των γερμανικών τανκς από την (αφύλακτη) κοιλάδα του Αξιού, μέσω Γιουγκοσλαβίας τις αμέσως επόμενες μέρες. Σε όλα τα υπόλοιπα πεδία, ο ελληνικός στρατός βρέθηκε στοιχειωδώς μόνο προετοιμασμένος, παρ’ όλες τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες της δικτατορίας. Τα αποθέματά του σε πυρομαχικά, καύσιμα και τρόφιμα δεν υπερέβαιναν (σύμφωνα με την επίσημη ιστορία του ΓΕΣ) τους 1-2 μήνες κατά περίπτωση, κάλυπτε μόλις το 8% των αναγκών του σε αυτοκίνητα (600 αντί για 7.000), ενώ η αεροπορία (για την οποία είχαν γίνει άπειροι έρανοι και κατασχεθεί οι τραπεζικές καταθέσεις χιλιάδων μικροαποταμιευτών) διέθετε μόνο κάποια δευτεροκλασάτα και ψιλοαπαρχαιωμένα αεροσκάφη PZL πολωνικής κατασκευής.

===


Ο Μεταξάς δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιστορική συγκυρία που τον εμπόδιζε να εγκαταστήσει κλασικό φασιστικό καθεστώς στη χώρα του. Διέλυσε τις προηγούμενες ελληνικές φασιστικές οργανώσεις (μεταξύ τους την «Τρία Εψιλον» και τα αιματοβαμμένα τάγματα εφόδου της, τους «Χαλυβδόκρανους») μόνο και μόνο για να δημιουργήσει από την αρχή ένα μαζικό φασιστικό κίνημα που θα του επέτρεπε να έχει το πάνω χέρι στη «συγκυβέρνηση» με τον Γεώργιο Β’. Πρόκειται για την ΕΟΝ – την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας – η οποία ιδρύθηκε, στελεχώθηκε και οργανώθηκε στη βάση των πιο σκληρών φασιστικών νεολαιίστικων οργανώσεων. Το «όραμά» της ήταν ο Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός (το Τρίτο Ράιχ σε ελληνική εκτέλεση) που θα ήταν χιλιόχρονος (όπως και το κατά τον Γκαίμπελς Ράιχ!). Οι στολές, η εκπαίδευση της ΕΟΝ ήταν παραστρατιωτικές και το πρόσχημα για την κατεπείγουσα δημιουργία της ήταν η ανάγκη προάσπισης του ελληνικού πολιτισμού απέναντι στην κομμουνιστική επιθετικότητα που μόλις είχε εκδηλωθεί στην Ισπανία (τον Ιούλη του 1936 έγινε το πραξικόπημα των εθνικιστών στρατηγών ενάντια στη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας και ξεκίνησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος).



=========



Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που εορτάζει ως Εθνική Επέτειο, την είσοδό της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ελλάδα δεν εορτάζει ούτε το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ούτε την απόσυρση των κατοχικών δυνάμεων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι πίσω από αυτό, από τις φασιστικές κυβερνήσεις και μοναρχίες και την αγάπη του λαού προς αυτές, μέχρι ένα μια πολύ πιο ευρεία φασιστική ιδεολογία της ελληνικής κοινωνίας. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να εορταστεί το Τέλος του Φασισμού, διότι ο Φασισμός δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα, αντιθέτως, έγινε κυβέρνηση.


Greece is the only country that celebrates as a national holiday its entrance in WW2. Greece celebrates neither the end of WW2 nor the withdrawal of the occupation forces. There are many reasons behind that, from the fascist governments and monarchies and the love of the people towards them, to a more general fascist mindset of the Greek society. The truth is that there is no need to celebrate the End of Fascism, because Fascism never really left Greece, instead it became government.

 -anthellenism.blogspot.com

Kείμενο του Μάνου Χατζιδάκι για το φασισμό

Λίγους μήνες πριν από το θάνατό του ο Μάνος Χατζιδάκις αφιέρωσε τη συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων με έργα Βάιλ Λιστ και Μπάρτον εναντίον του Νεοναζισμού. Ήταν Φεβρουάριος του 1993 και ο ίδιος αποφάσισε να καταγράψει τις σκέψεις του στο παρακάτω κείμενο, το οποίο αρχικά προοριζόταν για το πρόγραμμα της συναυλίας. Τελικά όμως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν όσο περισσότεροι συμπολίτες μας.

Tο κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι:

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.

Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια.

Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις».

Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. 

Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος.

Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητου σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας.

Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
 

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων.

Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. 

Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν.

Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε.

Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.»

Ακροδεξιοί παθαίνουν ACAB, με φωτογραφίες 8 και 10 χρόνων πριν

Μετά από 8 χρόνια μνημονίων, οι ακροδεξιοί καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να κατεβούν στους δρόμους. Αναγκαστικά, τέτοιες απόπειρες, δε μπορούν παρά να συνοδευθούν από ευτράπελα, αλλά και hoaxes, γιατί με ποιον άλλο τρόπο μπορεί να καταλήξεις ακροδεξιός, παρά αδιαφορώντας επιδεικτικά για την αλήθεια.

Πριν από μερικούς μήνες για παράδειγμα, συγκεντρωμένοι πατριώτες στις Πρέσπες, αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά στη ζωή τους την κρατική καταστολή, έφτασαν στο σημείο να βλέπουν σύννεφα και να νομίζουν ότι τους έχουν βάλει φωτιά οι μπάτσοι για να τους κάψουν ζωντανούς.

Παρόμοιο σκηνικό, φαίνεται να επαναλαμβάνεται στα απόνερα της ΔΕΘ, για την οποία το μόνο που καταφέραμε να μάθουμε, είναι για έναν ακροδεξιό που κυκλοφορούσε με καταβασμένα τα παντελόνια του και έναν παπά με αντιασφυξιογόνα μάσκα.

Και πώς θα τονωθεί το αίσθημα των ακροδεξιών, πιστεύοντας ότι είναι οι μοναδικοί που μπορεί να φάνε ξύλο από την αστυνομία; Πώς θα νιώσουν λίγο μπαρουτοκαπνισμένοι, αν το μόνο που έμεινε για να θυμούνται από την πορεία τους, είναι ένας τύπος που είχε κατεβάσει τα παντελόνια του;

Μικρό το πρόβλημα, σκέφτηκαν πολλοί από αυτούς. Θα κάνουμε ό,τι κάνουμε πάντα. Θα βγάλουμε φωτογραφίες από άλλες καταστάσεις και θα τις παρουσιάσουμε όπως θέλουμε. Άλλωστε ποιος θα μας αμφισβητήσει; Τα γίδια που μας ακολουθούν;

Να, ας πούμε, μια φωτογραφία σαν αυτή:

Μια φωτογραφία, ίσως μνημείο στην κρατική καταστολή, από το 2008. Ίσως να μην υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα που να μην την έχει δει. Μας έρχεται από τις 7 Δεκεμβρίου του 2008. Μία μέρα μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τότε βέβαια κανένας ακροδεξιός δε ζήτησε τη σύλληψη του αστυνομικού οργάνου. Δεν ενοχλήθηκε που ένας μπάτσος σήκωσε το όπλο “ΕΝΑΝΤΙΌΝ ΕΛΛΉΝΩΝ ΠΟΛΙΤΏΝ”

Ή ας πούμε αυτή εδώ η φωτογραφία:

View image on Twitter

TO ΚΑΦΑΟ@antsket

Ο Λοβέρδος έχει απόλυτο δίκιο και χαίρομαι που το αναγνωρίζει έξι χρόνια μετά τη φωτό

8:22 PM - Sep 9, 2018

• 154
• 82 people are talking about this

Twitter Ads info and privacy

Διακινούμενη αρχικά από το Γιάννη Λοβέρδο και στη συνέχεια από χιλιάδες ψεύτικους λογαριασμούς στο twitter, η οποία όμως μας έρχεται από το μακρινό 2011. Τότε που πολίτες διαδήλωναν ενάντια στα μνημόνια, απειλώντας με δημοσιονομικό εκτροχιασμό την Ελλαδίτσα μας. Φαίνεται όμως πως τότε ο παππούς με την ελληνική σημαία, ήταν αρκετά επικίνδυνος για να τον “κυνηγιύν” τρεις πάνοπλοι ΜΑΤατζήδες.

Ή αυτή η φωτογραφία:

Διακινείται από ιστοσελίδα που έχει εμφανιστεί εδώ και λίγο καιρό, αλλά έχει μπει δυναμικά στο χορό των fake news. Μάλιστα, συνοδεύεται και από πολύ αγανακτισμένο κείμενο:

Μια νέα φωτογραφία από το μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης προκαλεί οργή και αγανάκτηση.

Ένας «αστυνομικός» των ΜΑΤ, κρυμμένος πίσω από μια στολή και ένα κράνος, κάνει απρεπείς χειρονομίες σε γυναικόπαιδα.

Και για αυτούς που ισχυρίζονται ότι «ακολουθεί εντολές» ή «κάνει τη δουλειά» του να μας απαντήσουν λίγο…

Ποια ακριβώς είναι η δουλειά του;

Η δουλειά του αστυνομικού δηλαδή, είναι να δείχνει κωλοδάχτυλο στα γυναικόπαιδα;

Ποια μάνα τον γέννησε και του έδωσε αυτές τις αρχές;

Ποια κοινωνία τον μεγάλωσε;

Ποια υπηρεσία εγκρίνει αυτούς τους αλητάμπουρες στην αστυνομία;

Στο συλλαλητήριο συνέλαβαν οκτώ απλούς πολίτες που βγήκαν να ασκήσουν το συνταγματικό τους δικαίωμα.

Οι ΜΑΤατζήδες που έκαναν τα αίσχη γιατί μένουν ατιμώρητοι;

Γιατί δεν συλλαμβάνεται ο εν λόγω ασυνείδητος μπάτσος;

Που είναι τέλος πάντων ο εισαγγελέας; Γιατί δεν επεμβαίνει;

Σε μια χώρο που το να ασκείς το δικαίωμα σου στην ελευθερία λόγου και έκφρασης, είναι μη αποδεκτό, πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για δημοκρατία.

Χουντικό είναι το καθεστώς.

Αιτούμαστε την άμεση παρέμβαση του εισαγγελέα, μήπως παρ ‘ελπίδα κάποια αρχή έχει παραμείνει αδιάβλητη!

Τι κι αν η φωτογραφία υπάρχει από το 2011; Τι κι αν η χειρονομία είχε γίνει πάλι προς πολίτες που διαδήλωναν ενάντια στα μνημόνια; Τότε οι διαδηλωτές δεν ήταν “γυναικόπαιδα”. Ήταν αναρχοκομμούνια που κάνουν τη ζωή δύσκολη στους καλούς μας δανειστές.

Και η λίστα συνεχίζεται. Λογαριασμοί, στο twitter που είναι εμφανώς ψεύτικοι και δημιουργημένοι με αυτοματοποιημένο τρόπο, αναπαράγουν όποια φωτογραφία βρουν στο google που έχει να κάνει με αστυνομική βία και καταστολή.

Να, σαν έναν λογαριασμό, που έχει την ονομασία “@WR1wm87NIeYwarE” και ανέβασε αυτή 

τη φωτογραφία:
η οποία μας έρχεται από τις 5 Οκτωβρίου του 2011, και στην οποία βλέπουμε ένα μπάτσο να επιτίθεται στη φωτορεπόρτερ Τατιάνα Μπόλαρη.

Και η λίστα συνεχίζεται. Είναι τρομακτική η οργάνωση και οι πόροι που ρίχνονται στην αναπαραγωγή αυτού του υλικού. Και φυσικά κανένας δε νοιάζεται. Οι ψεύτικες φωτογραφίες σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου. Οι αληθινές όχι.

-σπασμένο παράθυρο