Linda Sharrock

Στον μικρόκοσμο του αυτοσχεδιασμού, έναν συνεχώς αυξανόμενο τόπο και χώρο μέσα στον κόσμο της τέχνης, υπήρχε και υπάρχει πάντα έδαφος και για τα πιο περίεργα πουλιά…
Για τους βοκαλίστες, για όσους ασχολούνταν με τη word poetry, για όσους και όσες χρησιμοποιούν τη φωνή, αλλά όχι το δομημένο λόγο, ως κύριο όργανο και συχνά μοναδικό. Μιλάμε πάντα για δημιουργική και προσωπική έκφραση.

Το να ισχυρίζεσαι πως τέτοιες κατηγορίες καλλιτεχνών ανήκουν στο δεν (δεν είναι τέχνη, δεν είναι μουσική, δεν είναι σοβαροί) πέρα από το προσωπικό γούστο αποτελούν και μια σαφή, αναδρομική όσο και αναχρονιστική άρνηση στο τι είναι η τέχνη και ποιος ο ρόλος της στο ανθρώπινο-προσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό-γίγνεσθαι.
Αρνείσαι στον οποιονδήποτε την επιλογή μιας προσωπικής έκφρασης που, όπως χαρακτηριστικά θα έλεγε και ο Μπένγιαμιν, επιτρέπει στο υποκείμενο να μεταβεί στην περισσότερο ελεύθερη κατάσταση ενός μικρού παιδιού. Ενός παιδιού που παίζει και εκφράζεται ελεύθερα μέσω κάθε είδους ήχων, απελευθερώνοντας τη συνείδηση του από κάθε τύπου ντροπή και στασιμότητα.

Η Linda Sharrock, κάποτε, όρμησε με μανία στο χώρο της free jazz, αντίστοιχη με αυτή της κιθάρας του πρώην άντρα της Sonny Sharrock, στις αρχές των 70’s. Τότε που, πιθανότατα, η αυτόνομη καλλιτεχνική έκφραση-κυρίως μέσω της μουσικής και του λόγου-των αφροαμερικανών έφτασε στο ζενίθ της ριζοσπαστικότητας της, τα προσωπικά της άλμπουμ, όπως το Paradise, αποτελούσαν μια jazz και funk κραυγή μαύρης γυναικείας χειραφέτησης όμοια με το λόγο της, για παράδειγμα, Angela Davis. Ήταν αυτή ακριβώς η ριζοσπαστικότητα που μαζί με το χρώμα της και, φυσικά, επειδή ήταν γυναίκα, την τοποθέτησαν, για χρόνια στο μεγάλο κατάλογο των 3Π της ευρύτερης μουσικής βιομηχανίας. Ήταν παρείσακτη, παρίας και παράξενη. Γι’ αυτό και η δισκογραφία της, μέχρι πρόσφατα, παρέμεινε αποπνικτικά μικρή για το μέγεθος του ταλέντου της. Μίλησε κανείς για διακρίσεις;

Πριν λίγα χρόνια υπέστη ένα εγκεφαλικό το οποίο επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την ομιλία της. Έχοντας, προφανώς, η ίδια την ανάγκη της έκφρασης οδηγήθηκε σε μια ακόμη περισσότερο εσωτερική διαδικασία ώστε να ανακαλύψει τους νέους τρόπους δημιουργίας. Τρόπους και μορφές συνάμα απόλυτα ρεαλιστικές με βάση όσα της επιτρέπει, πλέον, το σώμα της. Και κατέληξε, ως βοκαλίστρια πλέον, να μας δώσει τα τελευταία χρόνια τα καλύτερα δείγματα των δυνατοτήτων της. Μοιάζει λίγο ειρωνικό, ίσως και ανακόλουθο που αναφέρομαι αποκλειστικά σε αυτήν, ενώ οι τελευταίες της δουλειές είναι σαφέστατα προϊόντα ισότιμων συνεργασιών με κάποιους από τους σημαντικοτέρους μουσικούς-αυτοσχεδιαστές σε όλη την Ευρώπη. Ονόματα όπως οι Mario Rechtern, Didi Kern, Τheresa Eipeldauer τη συνοδεύουν σε μια σπουδαία ανάμειξη ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, free rock και θορύβου και της δίνουν τις ευκαιρίες που δεν είχε νεότερη. Η κύρια αναφορά, όμως, γίνεται σε αυτή μια και η δική της παρουσία, δηλωμένα μα και άρρητα, αποτελεί την κόλλα που συγκολά όλα τα παραπάνω.

Ξεκινώντας από το 2014 στην καταπληκτική μικρή Improvising Beings συνέχισε σε άλλο ένα φετινό άλμπουμ στην ίδια εταιρία αλλά και το αριστούργημα που (φαινομενικά…) προσπαθώ να παρουσιάσω εδώ, το Gods στην Golden Lab Records. Στο Gods η πυρηνική, προσωπική, ίσως και δύσκολα αναγνώσιμη με την πρώτη, φωνή της, συνδυάζεται με μαγικό τρόπο με τη διάθεση των υπολοίπων να εκφραστούν ελεύθερα δίνοντας ένα ηχητικό πλαίσιο στις εσωτερικές φωνές της. Γιατί μην έχεις καμία  αμφιβολία. Ότι ακούς είναι το εσώτερο σύμπαν ενός ανθρώπου που προσπαθεί να εξωτερικευτεί χρησιμοποιώντας τα λιγοστά-για εμάς τους “αρτιμελείς” τουλάχιστον-εκφραστικά του μέσα.

Παράλληλα, το τριπλό αυτό βινύλιο, αποτελεί μια συμβολικά όσο και απολύτως πρακτικά απαιτητική πρόταση μια και επιθυμεί την απόλυτη προσοχή σου ( δυστυχώς οι δίσκοι δεν αλλάζουν πλευρά μόνοι τους…) ώστε να σου δώσει την ευκαιρία να πάρεις όσα περισσότερα μπορείς. Η μουσική του 20ου αιώνα, ακολουθώντας με φανατισμό την αντίστοιχη πορεία των μοντέρνων τεχνών, απελευθέρωσε ολοκληρωτικά την καλλιτεχνική έκφραση από τις οιμωγές της κανονικότητας και τις προσμίξεις αυτής με την εκλογίκευση, αυτό τον εχθρό της ελεύθερης έκφρασης.

Τολμώ να πω πως το Gods-ότι πιο εντυπωσιακό, τολμηρό, απαιτητικό, συγκινητικά αληθινό έχω ακούσει εδώ και μήνες, μην πω χρόνια-πάει ένα βήμα (ή και περισσότερα) παρακάτω. Συνδέει την ελευθερία της μοντέρνας τέχνης με την απελευθέρωση που εμπεριέχει η απλοϊκή έκφρασης ενός παιδιού. Avant garde όσο και πριμιτιβισμός μαζί σε μια έκφραση απόλυτης ελευθερίας.

Enjoy the noises.

Τρωγλοδύτες του Ήχου - provo.gr