Μαρία Πολυδούρη : Ποιήματα

ΓΙΑΤΙ Μ᾿ ΑΓΑΠΗΣΕΣ

Δὲν τραγουδῶ παρὰ γιατὶ μ᾿ ἀγάπησες

στὰ περασμένα χρόνια.

Καὶ σὲ ἥλιο, σὲ καλοκαιριοῦ προμάντεμα

καὶ σὲ βροχή, σὲ χιόνια,

δὲν τραγουδῶ παρὰ γιατὶ μ᾿ ἀγάπησες.

Μόνο γιατὶ μὲ κράτησες στὰ χέρια σου

μία νύχτα καὶ μὲ φίλησες στὸ στόμα,

μόνο γι᾿ αὐτὸ εἶμαι ὡραῖα σὰν κρίνο ὁλάνοιχτο

κ᾿ ἔχω ἕνα ρίγος στὴν ψυχή μου ἀκόμα,

μόνο γιατὶ μὲ κράτησες στὰ χέρια σου.

Μόνο γιατὶ τὰ μάτια σου μὲ κύτταξαν

μὲ τὴν ψυχὴ στὸ βλέμμα,

περήφανα στολίστηκα τὸ ὑπέρτατο

τῆς ὕπαρξής μου στέμμα,

μόνο γιατί τὰ μάτια σου μὲ κύτταξαν.

Μόνο γιατὶ ὅπως πέρναα μὲ καμάρωσες

καὶ στὴ ματιά σου νὰ περνάη

εἶδα τὴ λυγερὴ σκιά μου, ὡς ὄνειρο

νὰ παίζει, νὰ πονάη,

μόνο γιατὶ ὅπως πέρναα μὲ καμάρωσες.

Γιατὶ δισταχτικὰ σὰ νὰ μὲ φώναξες

καὶ μοῦ ἅπλωσες τὰ χέρια

κ᾿ εἶχες μέσα στὰ μάτια σου τὸ θάμπωμα

- μία ἀγάπη πλέρια,

γιατὶ δισταχτικὰ σὰ νὰ μὲ φώναξες.

Γιατὶ, μόνο γιατὶ σὲ σέναν ἄρεσε

γι᾿ αὐτὸ ἔμεινεν ὡραῖο τὸ πέρασμά μου.

Σὰ νὰ μ᾿ ἀκολουθοῦσες ὅπου πήγαινα,

σὰ νὰ περνοῦσες κάπου ἐκεῖ σιμά μου.

Γιατὶ, μόνο γιατὶ σὲ σέναν ἄρεσε.

Μόνο γιατὶ μ᾿ ἀγάπησες γεννήθηκα,

γι᾿ αὐτὸ ἡ ζωή μου ἐδόθη.

Στὴν ἄχαρη ζωὴ τὴν ἀνεκπλήρωτη

μένα ἡ ζωὴ πληρώθη.

Μόνο γιατὶ μ᾿ ἀγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα γιὰ τὴ διαλεχτὴν ἀγάπη σου

μοῦ χάρισε ἡ αὐγὴ ρόδα στὰ χέρια.

Γιὰ νὰ φωτίσω μία στιγμὴ τὸ δρόμο σου

μοῦ γέμισε τὰ μάτια ἡ νύχτα ἀστέρια,

μονάχα γιὰ τὴ διαλεχτὴν ἀγάπη σου.

Μονάχα γιατὶ τόσο ὡραῖα μ᾿ ἀγάπησες

ἔζησα, νὰ πληθαίνω

τὰ ὀνείρατά σου, ὡραῖε ποὺ βασίλεψες

κ᾿ ἔτσι γλυκὰ πεθαίνω

μονάχα γιατὶ τόσο ὡραῖα μ᾿ ἀγάπησες.

ΟΝΕΙΡΟ

Δὲ μ᾿ ἔφτανε οὔτε κὰν ἀχὸς

μέσ᾿ στὴ ζωὴ ποὺ ζοῦσα.

Κ᾿ ἡ θύμηση λιγόθυμη

τῶν ὅσων ἀγαποῦσα.

Κ᾿ ἦρθε ἡ ματιά σου γελαστή

ἐαρινὴ ἐλπίδα

καὶ γιὰ τὰ ποὺ μοῦ λείψανε

μοῦ μίλησε μ᾿ ἐλπίδα.

Μὰ εἶνε οἱ χαρές μας φτερωτὲς

καὶ τὸ φθινόπωρο εἶνε

μέσα στὴν ἴδια μου φωνὴ

ποὺ σοῦ φωνάζει: μεῖνε.

Καὶ τῆς ματιᾶς σου ὁ γελαστὸς

ἥλιος θὰ βασιλέψη

καὶ τ᾿ ὄνειρο θὰ ξεχαστῆ

προτοῦ κὰν ἀληθέψη.

Ο τρελός

Ένας τρελός καθότανε στην είσοδο

τη νύχτα απόψε και μιλούσε,

μιλούσε βιαστικά κι όταν απόσταινε

κάποτε, σκεφτικά χαμογελούσε.

Μιλούσε για τη γνώση, την ονόμαζε

την πρώτη αδυναμία των ανθρώπων.

«Μα θα μιλήσω απόψε κι ας με δέσουνε,

ξέρω τα μυστικά των άγιων τόπων!

»Ξέρω όλο μυστικά και γύρω μου άφοβα

θα τα βροντοφωνήσω πάλι.

Α, ήμουν τρελός τόσον καιρό που σώπαινα

κι αυτά μου ’χουν βαρύνει το κεφάλι.

»Φίλε μου,  να ’σαι απλώς πολυλογάς

χωρίς ουσία, θα ’σαι βάρος.

Φρόντιζε να ’σαι ο πιο επικίνδυνος

και μόνος σου να παίρνεις θάρρος.

»Να ’χεις καρδιά κι όλο να ευφραίνεται

μ’ αίσθημα και φιλοτιμία,

είναι… να καρτεράς το θάνατο

και να ’ρθει μια λιποθυμία!!!

»Είδες ο φουκαράς ο τζίτζικας

ψόφησε εχτές από ειλικρίνεια.

Τα ’λεγε αληθινά κ επίμονα

και μεις τα παίρναμε για γκρίνια.

»Στο τέλος έσκασε από ευγένεια

κι επίσημα κυλίστηκε στο χώμα…

Α φαύλοι, δε θα μου το κλείσετε

ποτέ τ’ αχρείο μου το στόμα!»

Και τα ’λεγε τόσο ήρεμα

τόσο γλυκά η ματιά του εφωτοβόλει,

γελούσε ξαφνικά κι έτσι χαρούμενα

σα να ’ταν η καρδιά του περιβόλι!

ΓΛΕΝΤΙ

Σ᾿ ἕνα γλέντι μὲ κάλεσαν οἱ σύντροφοι.
Δὲ θ᾿ ἀρνηθῶ. Θὰ πάω νὰ λησμονήσω!
Θὰ φορέσω τὸ κόκκινό μου φόρεμα
καὶ τὴν ἴδια ὀμορφιά μου θὰ φθονήσω.

Τὸ νεκρὸ πὤχω μέσα μου περήφανα
καὶ στοργικὰ μαζί μου θὰ τὸν πάρω.
Θἆμαι σὰ χαρωπή, σὰ μυστικόπαθη
θἆμαι μία ἀποσταλμένη ἀπὸ τὸ Χάρο.

Οἱ μελλοθάνατοι σύντροφοι στὸ γλέντι τους
κι᾿ ἂν πίνουνε κρασὶ δὲ θὰ μεθοῦνε.
Μία κατάρα θὰ στέκεται στὸ πλάι τους
μὰ θἆμαι ὡραία καὶ δὲ θὰ ὑποψιασθοῦνε.

Ἔπειτα ἕνα τραγούδι θὰ ζητήσουνε
μήπως σὲ μία χλωμὴ χαρὰν ἐλπίσουν,
μὰ τόσο ἀληθινὸ θἆν᾿ τὸ τραγούδι μου
ποὺ σαστισμένοι θὰ σωπήσουν.

Βαριά καρδιά

Το ποίημα «Βαριά καρδιά» το έγραψε η Μαρία Πολυδούρη για τον νεαρό, τότε, Γιάννη Ρίτσο, 
κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους, προσβεβλημένοι και οι δύο από φυματίωση, στην τρίτη θέση 
των απόρων του νοσοκομείου Σωτηρία, το 1928.

Μαρία Πολυδούρη

«Ο θάνατος μιας νέας γυναίκας είναι, αναμφίβολα, το πιο ποιητικό θέμα στον κόσμο» έχει πει ο Πόε.

Η Πολυδούρη δεν ήταν μια περίπτωση μελαγχολικού ατόμου. Αντιθέτως. Κινήθηκε και συμπεριφέρθηκε με φλόγα και ορμή σε όλη της τη ζωή.
Πίστευε στην Ελευθερία ως αγαθό που πρέπει να το έχουν όλοι.Δεν την τρομάζε τίποτα ούτε καν ο θανάτος.Αναζήτησε και διεκδίκησε την Αγάπη.

Η Μαρία Πολυδούρη δεν είναι ηρωίδα ρομάντζου. Γεννήθηκε και έζησε σε μια εποχή συντηρητική, που όμως τη συνέθλιψε.

Οι ιδέες της είναι πολύ προοδευτικές για την εποχή.Υμνεί τον έρωτα και το θάνατο. 

Και στον πεζό λόγο είναι αδέσμευτη. Τόσο στο ημερολόγιό της όσο και στην άτιτλη νουβέλα της παρουσιάζει τις αντιλήψεις της εποχής και σαρκάζει τις συμβατικότητές της.

Οι αντίθετες αυτές πλευρές συνθέτουν μία από τις σπάνιες προσωπικότητες και ολοκληρώνουν έναν ακέραιο άνθρωπο. Ένα πνεύμα σταθερό, ανυποχώρητο και ασυμβίβαστο, που εύκολα δεν μπορούσε να το «σηκώσει» το πνεύμα των καιρών. «Τι θαρραλέα και τι σπουδαία γυναίκα!», γράφει η Λιλή Ζωγράφου στο βιβλίο της «Καρυωτάκης, Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτησης».

Φυσούσε μέσα της ένας σίφουνας, που την έσπρωχνε να πηδά άφοβα πάνω από τους ανόητους φραγμούς που την εμπόδιζαν να δει την αλήθεια. Αυτός ο σίφουνας τη σήκωσε στα 18 της -τόλμη¬μα τρομαχτικό- από την Καλαμάτα και την έφερε στην Αθήνα του ’20.

Τα πρώτα χρόνια

Η Μαρία γεννήθηκε 1η Απρίλιου του 1902 στην Καλαμάτα από την Κυριακή και τον Ευγένιο Πολυδούρη, φιλόλογο καθηγητή. Μια εποχή ιδιαίτερα αντιφατική, με βαλκανικούς πολέμους και διχασμούς, τη μικρασιατική καταστροφή και τα νέα κοινωνικά δεδομένα.

Όταν έγινε τριών ετών, ο πατέρας της πήρε μετάθεση για το Γυμνάσιο Γυθείου. Εκεί η Μαρία θα τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο.

Όσο μεγάλωνε, γινόταν ένα παιδί στοχαστικό με αντιφατικές εκδηλώσεις και ανησυχίες για τους δικούς της. Άλλοτε ήταν ολότελα μελαγχολική και άλλοτε είχε βίαια και ασυγκράτητα ξεσπάσματα χαράς. Είχε αρχίσει να προξενεί εντυπώσεις στον περίγυρό της.

Οι εκδηλώσεις της ξεπερνούσαν τα όρια του συνηθισμένου. Έτρεφε απέραντη αγάπη και ακατανίκητη έλξη για τη θάλασσα. Πολλές φορές στο σχόλασμα από το σχολείο της ξεμάκραινε από τα άλλα παιδιά και ολομόναχη περπατούσε στην παραλία του Γυθείου.

Αν, πάλι, όταν περπατούσε σε έναν δρόμο, άκουγε κλάματα και μοιρολόγια, πήγαινε αθόρυβα και τρύπωνε σε μια γωνία και στεκόταν εκεί ώρες ολόκληρες. Ύστερα έφευγε τρεμουλιάζοντας.

Κι όταν κάποτε τη ρώτησε η μητέρα της γιατί πηγαίνει να ακούει μοιρολόγια, αφού βγαίνει από εκεί άρρωστη, έδωσε την απάντηση σαν να τα είχε χαμένα: «Μ’ αρέσει να λυπάμαι».

Στην ηλικία των 14 ετών δημοσιεύτηκε το πρώτο της έργο στο περιοδικό εργοχείρων «Ο Οικογενειακός Αστήρ». Ήταν ένα πεζοτράγουδο με τον τίτλο «Ο πόνος της μάνας». Εκείνες τις μέρες η θάλασσα είχε βγάλει το πτώμα ενός νέου ναυτικού στην ακτή των Φιλιατρών. Η Μαρία συγκλονίστηκε όχι τόσο από τα χαμένα νιάτα του πνιγμένου όσο από τον σπαραγμό της μάνας.

Το 1918 η Μαρία τελειώνει το Γυμνάσιο και ύστερα από εξετάσεις διορίζεται στη Νομαρχία Μεσσηνίας. Αποφάσισε να μη σπουδάσει φιλολογία, όπως επιθυμούσαν οι γονείς της, αλλά νομικά. Οι γονείς της μπροστά στο πείσμα υποχώρησαν. Πολλά πράγματα της κεντρίζουν τη φαντασία. Θα ψάχνει μια ιδανική ευτυχία. Θα τη χαρακτηρίζει το ανικανοποίητο. Η διαρκής ανησυχία και η αναζήτηση.

Το 1920 δέχεται δύο δυνατά χτυπήματα: Πεθαίνει ο πατέρας της και ύστερα από σαράντα μόλις μέρες η μητέρα της. Εκείνο το διπλό θανατικό είναι φοβερό για τη Μαρία και θα σημαδέψει τη ζωή της.

Λίγο αργότερα θα γράψει στο ημερολόγιό της: «Καημένη μαμά μου, δεν θα ξεχάσω τα δάκρυά σου τις προηγούμενες ημέρες πριν αφήσεις τον κόσμο. Δάκρυα πικρά που έχυνες από λύπη ότι δεν θα ακουγόσουν ή για την τύχη του παιδιού σου;».

Αν η Μαρία έδειχνε κάποια αδιαφορία για τους άλλους, ήταν κάτι ολότελα φαινομενικό. Πάντως, οι παραπάνω δύο θάνατοι θα την εξοικειώσουν με το τραγικό τέλος της ανθρώπινης ζωής και θα την κάνουν να νιώσει μια ματαιότητα των εγκόσμιων.

Η κάθοδος στην Αθήνα

Σε μια δύσκολη εποχή (1921), η Μαρία εγγράφεται στη Νομική. Επίσης, ζητάει και πετυχαίνει μετάθεση στη Νομαρχία Αττικής και Βοιωτίας. Νομάρχης ήταν τότε εκεί ο λογοτέχνης και ποιητής Νικόλαος Πετιμεζάς-Λαύρας.

Εκεί θα γνωρίσει και το μεγαλύτερο και τραγικό έρωτα της ζωής της: Τον ποιητή των «Νηπενθών» Κώστα Καρυωτάκη.

Ο Καρυωτάκης, που υπηρετούσε ως υπάλληλος στην ίδια Νομαρχία, δεν άργησε να γοητευθεί από τη Μαρία.

Ηταν φυσικό να συνδεθούν στενά. Είχαν κοινά ενδιαφέροντα: Τη λογοτεχνία. Είχαν κοινές εμπειρίες: Την αποπνικτική ατμόσφαιρα της επαρχιακής ζωής, την τσακισμένη τους ευαισθησία από την ακατανοησία του περίγυρου. Ο Καρυωτάκης την ενθαρρύνει να συνεχίσει το γράψιμο, αλλά ταυτόχρονα της μεταδίδει την απαισιοδοξία του.

Ο μελαγχολικός ποιητής τη βοηθά να βγει στο προσκήνιο ως ποιήτρια. Εμφανίζεται, λοιπόν, το 1922 από τον «Έσπερο» της Σύρου.

Η Πολυδούρη είναι γενναία και ικανή να αναπτύξει τολμηρές πρωτοβουλίες. Θα ζητήσει με ένα γράμμα από τον αγαπημένο της να παντρευτούν.

Εκείνος θα αρνηθεί με τη δικαιολογία ότι πάσχει από «χρόνιο νόσημα» κι όταν αυτή θα επιμείνει, ο Καρυωτάκης τής δίνει την οριστική -αρνητική- απάντηση. Εκείνη πληγώνεται καίρια και ο δεσμός τους διακόπτεται.

Όσες φορές συναντιούνται και μιλούν, καμιά λέξη δεν ξεστομίζει η Μαρία για έρωτα. Κρατά τον εγωισμό της και την αξιοπρέπειά της, γεγονός για το οποίο έξι χρόνια αργότερα, όταν αυτός θα έχει πεθάνει, θα γράψει πλημμυρισμένη από τύψεις: «Α, τώρα κάτω από τη φρικτή τύψην αυτή θα σκύβω πως ούτε πήρα το άξιό σου δώρο που μου δινόταν».

Το καλοκαίρι του 1925, αφού τελείωσε το Ημερολόγιό της, έφυγε για τη Φτέρη του Αιγαίου, εγκαταστάθηκε σε ένα ξενοδοχείο για να παραθερίσει και εκεί έγραψε μια άτιτλη νουβέλα, που δεν τη δημοσίευσε ποτέ.

Έχει στο μεταξύ γνωριστεί με τον νεαρό δικηγόρο Αριστοτέλη Γεωργίου, που είχε κάνει σπουδές στην Ευρώπη. Η γνωριμία αυτή δεν άργησε να καταλήξει σε αρραβώνα.

Τότε, όμως, τυχαίνει να βεβαιωθεί από κοινούς φίλους ότι στην πραγματικότητα η υγεία του Καρυωτάκη στεκόταν εμπόδιο στο γάμο τους. Ένας σεισμός την τράνταξε. Πλημμύρισε από συγγνώμη και μεταμέλεια για την αδικία που του έκανε. Γράφει για αυτό το θέμα ποιήματα και πεζά.

Μα ο Καρυωτάκης δεν περίμενε ούτε συγχώρεσε ποτέ τον αρραβώνα της και οι φιλικές σχέσεις τους είχαν διακοπεί και δεν αντάλλασσαν ούτε χαιρετισμό. Όταν η Μαρία συνειδητοποιεί ότι χάνει οριστικά τον ποιητή της, πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη.

Σε αυτήν την κατάσταση νιώθει πως είναι αδύνατον να συνεχίσει τη σχέση μνηστείας με το Γεωργίου. Έτσι, διαλύει τον αρραβώνα της.

Ανεκπλήρωτη ζωή

Η ζωή στο Παρίσι θα γίνει πολύ δύσκολη. Η αδενοπάθεια που την είχε προσβάλει θα εξελιχθεί σε φυματίωση, που την εποχή εκείνη σημαίνει θάνατο. Η Μαρία θα επιστρέψει στην Αθήνα και θα εισαχθεί κατευθείαν στο Σανατόριο Σωτηρία. Είναι πλέον φυματική. Μια μέρα, αναπάντεχα, θα την επισκεφθεί ο Καρυωτάκης. Ετοιμαζόταν να φύγει για μετάθεση για την Πρέβεζα και πήγε να τη δει.

Ο ποιητής της δε δείχνει θυμό ούτε ψυχρότητα, αλλά χαρά και επιείκεια. Μα κι αυτήν τη φορά παριστάνει τη δυνατή. Ο Καρυωτάκης αυτοκτονεί στην Πρέβεζα στις 28 Ιουλίου 1928. Η είδηση είναι χαριστική βολή για τη Μαρία. Μεταφέρεται το Φεβρουάριο του 1930 σε μια κλινική στα Πατήσια για να έχει ανθρώπινο τέλος.

Το τέλος ήρθε λίγο πριν από τα χαράματα της 29ης Απριλίου 1930 στην Κλινική Χριστομάνου. Ο θάνατός της ήταν μια τραγική επαλήθευση μιας ποιητικής της προφητείας και επισφράγισε μια ζωή ανεκπλήρωτη.Ήταν μόλις 28 ετών.

"Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική τ’ Απρίλη"

είναι ο πρώτος στίχος ενός ποιήματος της Πολυδούρη με τίτλο «Σαν πεθάνω», που ανήκει στη συλλογή «Οι τρίλλιες που σβήνουν» (1928).

Ο Φιντέλ αποχαιρέτησε το λαό του: Θα πεθάνω αλλά οι ιδέες μου θα μείνουν

Τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας αποχαιρέτησε ο Φιντέλ Κάστρο, σε μια σπάνια δημόσια εμφάνιση, λέγοντας πως σύντομα θα πεθάνει και καλώντας τους να βοηθήσουν να παραμείνουν ζωντανές οι ιδέες του.

Μιλώντας στο συνέδριο του κόμματος, στη μεγαλύτερης διάρκειας δημόσια εμφάνιση που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια, ο ηγέτης της Κούβας είπε:

«Σύντομα θα είμαι 90 χρονών. Σύντομα, θα είμαι όπως οι άλλοι. Η ώρα θα έρθει για όλους μας, αλλά οι ιδέες των Κουβανών Κομμουνιστών θα παραμείνουν ως απόδειξη σε αυτόν τον πλανήτη ότι αν λειτουργήσουν με θέρμη και αξιοπρέπεια, μπορούν να αποδώσουν τα υλικά και τα πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι. Και πρέπει να πολεμήσουμε χωρίς ανακωχή για την απόκτησή τους».

Ο 89χρονος Φιντέλ Κάστρο αποθεώθηκε από τα μέλη του κόμματος, που φώναζαν ρυθμικά το μικρό του όνομα, σύμφωνα με τα κρατικά ΜΜΕ, που μετέδωσαν μαγνητοσκοπημένη την εκδήλωση. Φορώντας φόρμα και μιλώντας καθιστός, η φωνή του Κάστρο ήταν δυνατή αλλά ενίοτε έτρεμε, ενώ έκανε παύσεις για να ρίξει μια ματιά στο χειρόγραφο της ομιλίας του.

Στο ίδιο συνέδριο ανακοινώθηκε ότι ο αδερφός του, Ραούλ Κάστρο, θα παραμείνει επικεφαλής του κόμματος για δεύτερη θητεία.

Εκτός από τον 84χρονο Ραούλ Κάστρο, στη θέση του θα παραμείνει και ο δεύτερος γραμματέας του κόμματος, Χοσέ Ραμόν Ματσάδο Βεντούρα, ο οποίος είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος. Η απόφαση αυτή σημαίνει ότι ο Κάστρο, με την πενταετή δεύτερη θητεία του, εξασφάλισε ότι θα παραμείνει το ίδιο ισχυρός με τον πρόεδρο της χώρας, ακόμη κι αν αποχωρήσει από την κυβέρνηση το 2018.Παράλληλα, στο συνέδριο ανακοινώθηκε ότι ο αδερφός του, Ραούλ Κάστρο, θα παραμείνει επικεφαλής του κόμματος για δεύτερη θητεία.

Την ανακοίνωση αυτή σχολιάζουν τα διεθνή μέσα ως ηχηρό μήνυμα πως η επαναστατική γενιά της Κούβας θα εξακολουθήσει να έχει την εξουσία στο νησί, παρά το γεγονός ότι τα μέλη της γερνούν και πεθαίνουν.

Τί είναι αδιαμφισβήτητο;

1. πολέμησαν, αντιστάθηκαν, και κατάφεραν να κρατήσουν την ανεξαρτησία τους και με γείτονες τις ΗΠΑ

2. απέκτησαν όλοι πρόσβαση σε υγεία και παιδεία, που αρκετές προηγμένες χώρες θα την ζήλευαν

3. στέγη - τροφή - ένδυση - ρεύμα - νερό - διακοπές - ψυχαγωγία - άθληση εκεί είναι δεδομένα για όλους, ενώ σε άλλες χώρες είναι ακόμα άγνωστες λέξεις.

Σχολείο στην Ειδομένη: Δίψα για μάθηση, δίψα για ζωή

12χρονα παιδιά που λόγω πολέμου δεν πήγαν ποτέ τους σχολείο…

Περπάτησαν χιλιόμετρα, πέρασαν από 40 κύματα, εγκλωβίστηκαν σε ένα λασπότοπο, κι όμως τα προσφυγόπουλα του καταυλισμού στην Ειδομένη, παρά τις κακουχίες και τη σκληρή καθημερινότητά τους, διψούν για μάθηση.

Εδώ και 5 ημέρες προσέρχονται καθημερινά σε ένα αυτοσχέδιο σχολείο που δημιούργησε μία ανεξάρτητη ομάδα εθελοντών στην περιοχή.

«Idomeni cultural center» γράφει η ταμπέλα στην μεγάλη σκηνή που δημιούργησαν εθελοντές από διάφορες χώρες προκειμένου να γίνονται μαθήματα στα παιδιά του καταυλισμού. Δάσκαλοί τους είναι κάποιοι από τους πρόσφυγες που, με σπουδές στα μαθηματικά, τη φυσική ή τη γλώσσα, προθυμοποιήθηκαν να μεταδώσουν στα παιδιά τις γνώσεις τους.

Όπως αναγράφεται στο καθημερινό πρόγραμμα του σχολείου, στις 9 το πρωί προσφέρεται πρωινό και στη συνέχεια έχει μαθήματα μαθηματικών, κουρδικών και αραβικών ενώ δε λείπουν και μαθήματα για τους ενήλικες πρόσφυγες.

12χρονα παιδιά που λόγω πολέμου δεν πήγαν ποτέ τους σχολείο…

Οι εθελοντές προσπαθούν να διδάξουν στα παιδιά γλώσσες που θα τους χρειαστούν στη νέα τους ζωή, όπως αγγλικά και γερμανικά.

«Αυτό είναι βέβαια εξαιρετικά δύσκολο καθώς πολλά από τα παιδιά δε γνωρίζουν καν τη γραφή της μητρικής τους γλώσσας αφού, λόγω των πολέμων, δεν πήγαν ποτέ σχολείο. Και μιλάμε για παιδιά που είναι 11 ή 12 χρονών» λέει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο Ντάνιελ, ένας από τους εθελοντές που μπροστά σε έναν πίνακα προσπαθεί να μάθει στα προσφυγόπουλα απλές προτάσεις στα αγγλικά.

Κάποια άλλα παιδιά, απορροφημένα στα τετράδια ζωγραφικής τους, αντιγράφουν με επιμέλεια από τον πίνακα τα αραβικό αλφάβητο, προσπαθώντας να μάθουν τα γράμματα.

«Δυσκολεύονται πολύ αλλά προσπαθούν» λέει χαμογελώντας ο Σύρος δάσκαλοςπου έχοντας παραμείνει 22 μέρες στον καταυλισμό, ονειρεύεται να καταφέρει να φτάσει στην Αγγλία ή σε κάποια άλλη αγγλόφωνη χώρα καθώς γνωρίζει τη γλώσσα.

Έκκληση για δασκάλους και βιβλία στην αραβική γλώσσα

Το πρόγραμμα του σχολείου περιλαμβάνει πολλά τραγούδια σε διάφορες γλώσσες, εκπαιδευτικά παιχνίδια και φυσικά, ζωγραφική. Αν και το σχολείο λειτουργεί μόλις 5 ημέρες, τα παιδιά πολλαπλασιάζονται κάθε ημέρα, αυξάνοντας παράλληλα και τις εκπαιδευτικές ανάγκες.

«Χρειαζόμαστε δασκάλους και βιβλία στην αραβική γλώσσα» αναφέρει ο Ντάνιελ και επανέρχεται στο μάθημά του, μοιράζοντας μολύβια και χαρτιά στους «διψασμένους» μαθητές του, μέσα σε μια τάξη φτιαγμένη από σανίδες και πλαστικό.

Η γιαγιά Παναγιώτα διδάσκει αλληλεγγύη στην Ειδομένη

Η 82χρονη Παναγιώτα Βασιλειάδου, καταγόμενη από προσφυγική οικογένεια, στέκεται δίπλα στους πρόσφυγες από την πρώτη στιγμή. Δε γνωρίζει ο ένας τη γλώσσα του άλλου, μα αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Από το υστέρημά της βοηθά, φτιάχνοντας φαγητά και φιλοξενώντας ανθρώπους, που πλέον τους νιώθει δικούς της.

2016: το έτος που οι αλληλέγγυοι έφταιγαν για όλα

To ’08 έφταιγαν οι κουκουλοφόροι, το ’11 οι μπαχαλάκηδες, το ’12-’14 οι προβοκάτορες. Το έτος ’16, θα είναι το έτος που φταίνε οι αλληλέγγυοι.

Δεν πα να υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο αλληλέγγυος να ταΐζει οικογένειες;

Δεν πα να υπάρχει τοίχος στον Έβρο και ο αλληλέγγυος να βουτάει στο Αιγαίο σώζοντας ζωές;

Δεν πα να φορτώνει ασθενοφόρα με μωρά και βανάκια με παιδικά ρούχα;

Δεν πα να εξετάζει αρρώστους υπερήλικες;

Δεν πα να διαμαρτύρεται γιατί συτίζονται άνθρωποι μέσα από συρματοπλέγματα;

Δεν πα να κουβαλά παπουτσάκια και κουβέρτες, να φυλάει σκοπιές το βράδυ για τους φασίστες, να λέει σε υπουργούς πως να κάνουν τη δουλειά τους στο τηλέφωνο, να τον φωτογραφίζουν οι δήμαρχοι για να ξεκαρφωθούν, να βάζει σε ψυγεία τα νερά και να πακετάρει κούτες για τα νησιά, να τρέχει να προλάβει τους αλήτες των λεωφορείων να μην χρεώσουν πολλά.

Να ζητά από τους μπάτσους να σταματήσουν να βαράνε και από τους καντiνιέρηδες να σταματήσουν να αισχροκερδούν, από τους μαφιόζους να σταματήσουν να απειλούν και από τους δημοσιογράφους να μην παραποιούν, από τον συγγενή του να μην αναπαράγει τις μαλακίες της ακροδεξιάς και από τον διπλανό του να μην περιμένει το κράτος της αριστεράς.

Να ελπίζει σε έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός και να είναι αυτός ο περίεργος. Ο τρελός του χωριού, ο εξόριστος του εφικτού, ο υπονομευτής της νομιμότητας, διασαλευτής της σταθερότητας, ο αρνητής των Νόμπελ, στόχος διαχρονικός, πάντα «δήθεν» αυτός, στον κόσμο των αυθεντικών σκατόψυχων. Υποκινητής των απελπισμένων και καταζητούμενος των βολεμένων.

Πάντα θα φταίει ο αλληλέγγυος.

Και όπως είπαν και κάποιοι άλλοι, αλληλέγγυοι και αυτοί, σε μια παραλία του Αιγαίου:

«Φέρτε τα ΜΑΤ, εμείς δεν κάνουμε βήμα πίσω»

υ.γ. :

Μάστορα, πιάσε ένα Νόμπελ Ειρήνης με πάγο.

http://www.provo.gr/

Λιμάνι Πειραιά: Η αλληλεγγύη ενοχλεί; Aπειλές στον κόσμο της αλληλεγγύης

Η αλληλεγγύη ενοχλεί;

Οι μαρτυρίες από 4 αλληλέγγυους βάρδιας της Πέτρινης αποθήκης στο λιμάνι του Πειραιά.

Από τη Κυριακή δέχονται ενοχλήσεις και πίεση από τις αρχές.
Εκπρόσωποι του λιμενικού κατηγορούν τους αλληλεγγυους ότι εμποδίζουν τους πρόσφυγες να πάνε στα καμπ. Οι ίδιοι τους απαντούν ότι δεν είναι δουλειά τους οι μετακινήσεις ούτε έχουν ανάλογη ευθύνη. Δεν παρακινουν, ούτε αποτρέπουν, με συμφωνία όλων. Η ευθύνη είναι αποκλειστικά του κράτους.
Άλλωστε αυτή είναι η κοινή γραμμή όλων των αλληλεγγυων όλων των πυλών.

Δευτέρα:

Έγινε απλά μια ερώτηση για την ταυτότητα ή διαπίστευση των
μεταφραστών που χρησιμοποιεί το κράτος στις μετακινήσεις. Γιατί πολλές φορές μήνες τώρα έχουν πέσει πάνω σε διακινητες και μαφίες.
Επίσης λέγονται ψεμματα από μεταφραστές σε πρόσφυγες από διάφορους ότι «θα πάνε κάπου καλά, κοντά στην Αθήνα, ή κοντά στα σύνορα». Και δημιουργείται χάος και λάθος εντυπώσεις.
Η απαντηση του λιμενικού ήταν «δεν σας αφορά. Ευθύνη έχω εγώ για χώρο, τις μεταφορές και για τα πάντα. Δεν είστε δικηγόροι ή νομικοί. Τελειώνετε γιατί έχω πιο σημαντικές δουλειές».
(Σημείωση: Τη Κυριακή το βράδυ, ασθενοφόρο που κλήθηκε από τις 21:00 από αλληλεγγύους γιατρούς, δεν πήγε ποτέ. Μας φάνηκε περίεργη σύμπτωση).

Γυναίκα λιμενικός επίσης είπε τη Δευτέρα ότι «σκοπός είναι η ήρεμη μετακίνηση αλλά αν δε γίνει, στο τέλος θα πάνε με σκούπα» (η λέξη αναφέρθηκε 3 φορές). Με μανικες πυροσβεστική αστυνομία. «Όχι μάνικες για τους ανθρώπους», είπε, «αλλά κρίμα να καταστραφουν τα πράγματά τους». Τέλος ζήτησαν να φύγουν οι σκηνές από τη πίσω πλευρά του κτιρίου.

Σήμερα, λιμενικοί είτε ένστολοι και κάποιοι με πολιτικά, ήρθαν για ενημέρωση διακόπτοντας το μοίρασμα του φαγητού το μεσημέρι. Λέγοντας πως σε μια βδομάδα θα εκκενωθεί ο χώρος. Επειδή οι πρόσφυγες άρχισαν απλά να τραγουδάνε για να δείξουν την ενόχληση την ώρα του φαγητού, οι αρχές εξοργίστηκαν και στράφηκαν εναντίον των αλληλέγγυων.

«Να πας να βοηθήσεις στο φαγητό, μη στέκεσαι εδώ» είπαν σε κοπέλα που ούτε καν μίλησε, απλά ήταν κοντά τους.

«Είμαι κράτος, θεσμός, εσύ είσαι ένα τίποτα, φύγε από το λιμάνι». Είπε κάποιος με πολιτικά. «Θα σας προσαγωγή/σύλληψη» ένας τρίτος.

«Γιατί»; ρωτήθηκαν. «Για παρεμπόδιση της ανακοίνωσης.» «Μα απλά τραγουδάνε κι εμείς δίνουμε φαγητό» . «Αναχαιτίζετε επίσημη ανακοίνωση».

Μετά από μήνες αλληλεγγύης και στήριξης, ήρθε η ώρα της δίωξης της ανθρωπιάς;

http://www.provo.gr/

Πάτρα-Αθήνα : Μεγαλειώδης συγκέντρωση υποδοχής στο Σύνταγμα (VIDEO - ΦΩΤΟ)

Με ένα μεγάλο λαϊκό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής, η μεγάλη πορεία αγώνα κατά της ανεργίας που ξεκίνησε πριν από μία εβδομάδα από την Πάτρα.

Σωματεία, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Επιτροπές Αγώνα και Επιτροπές Ανέργων, φορείς του λαϊκού κινήματος από την Αττική και άλλες περιοχές, αγκάλιασαν του οδοιπόρους και την πρωτοβουλία του δήμου Πάτρας όπως ακριβώς η δημοτική αρχή και το Δημοτικό Συμβούλιο αγκάλιασε τα δικά τους αιτήματα για μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, τον αγώνα τους κατά της ανεργίας.

Όπως σε όλη την διαδρομή της από την Πάτρα, έτσι και στην Αθήνα, απ' όπου πέρασε η μεγάλη πορεία προκάλεσε ενθουσιασμό και συγκίνηση, απέσπασε το χειροκρότημα και σε κάθε μέτρο της κέρδιζε καινούργιους οδοιπόρους και αγωνιστές.

Η ολοκλήρωση της πορείας στο Σύνταγμα, δεν ήταν παρά ένας σταθμός στην σκληρή αναμέτρηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος με τις πραγματικές αιτίες που γεννούν την ανεργία, το σύστημα που την γεννά και την αναπαράγει, την πολιτική και τα κόμματα που πετάνε ένα ξεροκόμματο και αυτό όχι σε όλους του ανέργους.

Όλα τα σφυριά χτυπάνε τώρα για την επιτυχία της 48ωρης γενικής απεργίας. Όπως έλεγε και το κεντρικό σύνθημα της μεγάλης πορείας «Πάτρα - Αθήνα ήταν η αρχή, εμπρός λαέ στην πρώτη της γραμμή».

«Η συγκέντρωση απόψε εδώ στο Σύνταγμα δεν είναι το τέλος της μεγάλης πορείας που είχε αρχή την Πάτρα. Είναι το ξεκίνημα νέων μεγάλων δυναμικών αγώνων», σημείωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπαςσε δήλωσή του από την συγκέντρωση. (Δείτε εδώ την δήλωσή του).

1 / 16

Κώστας Πελετίδης: «Πάτρα - Αθήνα ήταν η αρχή - Εμπρός λαέ στην πρώτη τη γραμμή»

Στην ομιλία του, ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης μεταξύ άλλων υπογράμμισε ότι μέσα και από αυτήν την πρωτοβουλία ο δήμος Πάτρας ανέδειξε το σοβαρό πρόβλημα της ανεργίας και σημείωσε ότι διεκδικούμε μέτρα προστασίας των ανέργων, να γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στους δήμους, σε υγεία και παιδεία. Τη στιγμή που υπάρχουν δυνατότητες να δουλεύουμε όλοι και λιγότερες ώρες, ζούμε στην ανεργία και στη φτώχεια, τόνισε ο Κώστας Πελετίδης και επισήμανε ότι «δεν τελειώνουμε εδώ θα αναλάβουμε και νέες πρωτοβουλίες ως δημοτική αρχή». (Δείτε ΕΔΩ αναλυτικά την ομιλία του Κ. Πελετίδη) 

Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό του Βασίλη Παρασκευόπουλου, πρόεδρου του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, ο οποίος σημείωσε ότι «ο δρόμος όλων μας είναι μακρύς και ο τερματισμός αυτής της πορείας θα γίνει όταν θα ζούμε σε μία κοινωνία που τα παιδιά θα ρωτούν με απορία τους γονείς τους τι σημαίνει η λέξη ανεργία». Καταλήγοντας ο Β. Παρασκευόπουλος τόνισε ότι «ως καλλιτέχνες, σας υποδεχόμαστε σήμερα με τα εργαλεία της τέχνης μας, μίας τέχνης που κύριο συστατικό της έχει τις αγωνίες, τα βάσανα, τους αγώνες του λαού μας».

Ο Παναγιώτης Κατάρας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Τύπου - Χάρτου, στο χαιρετισμό του υπογράμμισε: «Δε θεωρούμε φυσικό φαινόμενο την ανεργία, δεν συμβιβαζόμαστε με την εξαθλίωση, είμαστε σε πόλεμο σε μάχη με το σύνολο αυτής της πολιτικής που οξύνεται σε όλα τα μέτωπα και χρονικά συμπίπτει με την προσπάθεια κυβέρνησης και τρόικας να κλείσουν την περιβόητη συμφωνία. 

Στέλνουμε μήνυμα, συνεχίζουμε με νέα ορμή, το κατόρθωμα των Πατρινών συναγωνιστών μας γεμίζει δύναμη μας εμπνέει. Δεν τελειώνουμε σήμερα, από τώρα προετοιμάζουμε τη μεγάλη απάντηση της εργατικής τάξης, τη 48ωρη γενική απεργία». (Δείτε εδώ τον χαιρετισμό του)

Συναυλία από τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο

Ακολούθησε η συναυλία του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, με τη συμμετοχή των Βασίλη Λέκκα, Γιάννη Λεμπέση, Σταυρούλας Μανωλοπούλου, Νατάσσας Μουσάδη, Πάνου Μπούσαλη, Σοφίας Παπάζογλου, Γιώρου Σαρρή και των συγκροτημάτων των Χρυσόστομου Καραντωνίου και Πάνου Παπαϊωάννου, των «Kollektiva», των «Rebellion Connexion» και των «Υπεραστικών». Την συναυλία άνοιξε το χορευτικό τμήμα του πολιτιστικού οργανισμού του δήμου Πάτρας.

1 / 14