Η πραγματική ιστορία…
Το 2000 η κυβέρνηση της Βολιβίας ιδιωτικοποίησε την παροχή νερού (που ήταν δημόσιο αγαθό- έτσι όπως του αρμόζει, άλλωστε), με απαίτηση της Παγκόσμιας Τράπεζας. Από το 1950 έως το 1980 το ΔΝΤ και η Παγκόσμια τράπεζα ανέλαβαν την «βελτίωση» της οικονομίας της χώρας. Καθ” όλη την διάρκεια της «προσπάθειας για οικονομική σταθερότητα και ανάπτυξη» το ΔΝΤ και η παγκόσμια τράπεζα σε συνεργασία με την κυβέρνηση της χώρας επέβαλαν την ιδιωτικοποίηση δημόσιων οργανισμών όπως π.χ. αεροπορικές γραμμές, δημόσιες επιχειρήσεις ηλεκτρισμού, το εθνικό σιδηροδρομικό σύστημα και τέλος το 1999 την υπηρεσία δημόσιας ύδρευσης και αποχέτευσης (σας θυμίζει κάτι;;;).
Οι πολυεθνικές εταιρίες (εταιρεία Bechtel) που ανέλαβαν να διαχειρίζονται το νερό τριπλασίασαν την τιμή του, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην μπορεί να πληρώσει. Στην Βολιβία εκείνη πια την εποχή σχεδόν τα 2/3 των πολιτών ζούσαν κάτω από τα όρια της φτώχιας και το ετήσιο εισόδημα βρισκόταν μόλις στα 950 δολάρια.
Τα νότια προάστια της πόλης Κοτσαμπάμπα (βόρεια βρίσκεται το τροπικό δάσος Τσαπάρε, που ήταν άνδρο εμπορίου ναρκωτικών με την ανοχή των κρατικών αρχών), δεν είχαν καν εγκαταστάσεις ύδρευσης και έτσι οι κάτοικοι -που στην πλειοψηφία τους ήταν οικονομικά ανίσχυροι- δημιούργησαν μόνοι τους δεξαμενές που μάζευαν το νερό της βροχής ώστε να το φιλτράρουν και να το χρησιμοποιούν χωρίς να έχουν κόστος. Το βολιβιανό κράτος όμως, για να προστατεύσει τα συμφέροντα των ιδιωτών απαγόρεψε την συλλογή νερού και δημιούργησε ένα σώμα αστυνομικών που αποκλειστική δουλειά τους ήταν να ελέγχουν τα σπίτια και να καταστρέφουν τις δεξαμενές!
Οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν, γκρέμισαν τα γραφεία της πολυεθνικής εταιρείας και της νομαρχίας της περιοχής και ακύρωσαν με τις κινητοποιήσεις τους την ιδιωτικοποίηση του νερού. Ο αγώνας αυτός βέβαια δεν ήταν ανώδυνος. Πολιτικά δικαιώματα καταστρατηγήθηκαν, άνθρωποι τραυματίστηκαν, κάποιοι τυφλώθηκαν από ρήψη χημικών, υπήρξαν ακόμα και νεκροί…
 |
| Από τους ντόπιους ονομάζεται «la guerra del agua» δηλαδή «ο πόλεμος του νερού». ******************************* 
Υπόθεση:
Η ταινία έχει γυριστεί στην πόλη Κοτσαμπάμπα και πραγματεύεται την ιστορία του σκηνοθέτη Σεμπαστιάν (Gael Garcia Bernal) και του συνεργείου του, που φτάνουν στη Βολιβία το 2000 για να γυρίσουν μια ταινία που αφορά την κατάκτηση της αμερικανικής ηπείρου από τον Κολόμβο και την εκμετάλλευση που υπέστησαν, τότε, οι ιθαγενείς από τους ευρωπαίους κατακτητές (βίαιος εκχριστιανισμός των ιθαγενών, αρπαγή του ορυκτού πλούτου/χρυσού, χρησιμοποίηση του πληθυσμού ως φτηνή εργατική δύναμη με σκοπό τον πλουτισμό των κατακτητών, φυσική ή ψυχολογική εξόντωση των ιθαγενών που αντιστάθηκαν κ.λ.π.).
Ο παραγωγός της ταινίας Κόστα (Luis Tocar) επέλεξε η ταινία να γυριστεί στην Βολιβία, διότι το κόστος παραγωγής είναι πολυ χαμηλό και οι ιθαγενείς κομπάρσοι θα είχαν την εξευτελιστική αμοιβή των δυο δολαρίων την ημέρα (η εκμετάλλευση των λαών της «υπανάπτυκτης περιφέρειας» δεν περιορίζεται στην εποχή του Κολόμβου αλλά συνεχίζεται)…
Καθώς
όμως το κινηματογραφικό συνεργείο βρίσκεται στα γυρίσματα, ξεσπούν
ταραχές στην πόλη. Πρόκειται για τον «πόλεμο για το νερό», που αναφέρεται στα
πραγματικά γεγονότα του 2000. Οι ιθαγενείς/κομπάρσοι συμμετέχουν στις
κινητοποιήσεις και έτσι η ταινία κινδυνεύει να μην τελειώσει.
Ο ντόπιος πρωταγωνιστής της ταινίας Ντάνιελ (ο βολιβιανός Juan
Carlos Aduviri) μετατρέπεται λόγω της έντονης προσωπικότητάς του και
του αγωνιστικού πάθους του σε ηγετική μορφή των κινητοποιήσεων και στην
διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία συλλαμβάνεται και κακοποιείται
με βίαιο τρόπο.
Οι υπεύθυνοι του συνεργείου (σκηνοθέτης και παραγωγός) ακόμα
και την στιγμή που έρχονται σε επαφή με το διεφθαρμένο κράτος και τους
μηχανισμούς του αρνούνται να συνειδητοποιήσουν την σοβαρότητα της κατάστασης
και εξακολουθούν να νοιάζονται μόνο για την ολοκλήρωση της ταινίας!
Ο Πολ Λάβερτι - σεναριογράφος του Κεν Λόουτς και σύζυγος της Ισίαρ Μπολαίν - έστησε σαν γιγαντιαίο παζλ, ένα γερά δομημένο σενάριο, δύσκολο αλλά ξεκάθαρο, πάνω σε ένα δυνατό και ιδιαίτερα επικαιροποιημένο θέμα, που εστιάζει σε δύο σελίδες της Ιστορίας. Αυτήν του παρελθόντος που επέζησε ανά τους αιώνες σαν θρύλος και αυτή του παρόντος, με τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονόταΗ ταινία φθάνει σε στιγμές που αγγίζει βαθιά, που προτρέπει να σκεφτείς πάνω στην πραγματικότητα που περιβάλλει εσένα τον ίδιο.
Η ταινία καταλήγει σε διά ταύτα. Σπέρνει σπόρο αισιοδοξίας, κάτι που η τέχνη καλείται να κάνει.
Αυτό παράλληλα είναι και το μήνυμα της ταινίας. Η παραδοχή ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι ισόβαρο της ζωής. Τίποτα δεν αξίζει όσο η ανθρώπινη ζωή ...
ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ 2011 (PANORAMA)
Σημείωμα της σκηνοθέτιδας:
"Το “EVEN THE RAIN” είναι μακράν η πιο πολύπλοκή ταινία που έχω κάνει. Ήταν μια συναρπαστική περιπέτεια αλλά και πρόκληση για οποιονδήποτε που δούλεψε μέσα σε αυτή ή ενεπλάκει με κάποιον τρόπο. Πως τρως έναν ελέφαντα; μπουκιά-μπουκιά όπως λέει και το ρητό. Πως λοιπόν γυρίζεις μια ταινία με τόσα πολλά extras, τόσους πολλούς χαρακτήρες και τόση δράση; Σκηνή-σκηνή. Έτσι το αντιμετώπισα, σχεδιάζοντας κάθε σκηνή σχολαστικά διανέμοντας τους ρόλους και σκηνοθετώντας όλα τα extras ένα-ένα , ενώ δούλευα φράση –φράση με τους ηθοποιούς που δεν είχαν ξαναπαίξει ποτέ και κυρίως έχοντας εμπιστοσύνη στο αξιόλογο καστ και στο τεχνικό προσωπικό τόσο από την Ισπανία όσο και από την Βολιβία".
Even the rain/Tambien la lluvia. Ισπανία, 2010.
Σκηνοθεσία: Ισιαρ Μπολάιν. Σενάριο: Πολ Λάβερτι. Ηθοποιοί: Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ, Λούις Τόσαρ, Χουάν Κάρλος Αντουβίρι, Κάρα Ελεγιάλντε. Διάρκεια 104' H ταινία εδώ : Μέρος 1ο: http://www.dailymotion.com/video/x24j... Μέρος 2ο
*****************************
|
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου