Δείτε την υπόγεια Γάζα (φωτογραφίες)

Τις σήραγγες της Γάζας παρουσιάζει με ρεπορτάζ και φωτογραφικό υλικό  το National Geographic.  Όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος μετά τον αποκλεισμός της Γάζας από το Ισραήλ και τις δυσκολίες που προκάλεσε αυτό  στο εμπόριο, οι σήραγγες χρησιμοποιήθηκαν για μεταφερθούν φάρμακα, φαγητό, ρούχα ακόμα και οικοδομικά υλικά.

Ο οδηγός του ελεύθερου Camper

Μια παρέα από εναλλακτικές ομάδες στα Χανιά συνέταξαν αυτόν τον χρήσιμο οδηγό για την ελεύθερη κατασκήνωση.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΩ; 

Μπορείς να πάρεις καλές πληροφορίες από φίλους και από οδηγούς για διαδροµές µε µηχανές ή για πεζοπορία, ακόµα και από το Google Earth. Τα κριτήριά σου για να αποφασίσεις είναι η πρόσβαση, αν υπάρχει κοντά νερό, σκιά, και αν η περιοχή είναι πολυσύχναστη τη συγκεκριµένη περίοδο.

ΤΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ; 

Πρώτα από όλα σκηνή. Οι φτηνές και κακής ποιότητας σκηνές µπορεί να σπάσουν µε τον πρώτο δυνατό αέρα. Οι λίγο πιο ακριβές και καλύτερης ποιότητας µπορούν να αντέξουν για πολλά χρόνια αν συντηρούνται σωστά και ξεπλένονται από το αλάτι. Ο αριθµός των ατόµων που αναγράφεται είναι συνήθως µεγαλύτερος από την πραγµατικότητα. Θα σου χρειαστεί σίγουρα σκοινί για να στερεώσεις τη σκηνή σου, για να δηµιουργήσεις σκιά, για να δέσεις το φουσκωτό σου στρώµα σε µια πέτρα.

∆εν πρέπει να ξεχάσεις φακό και µπαταρίες, λάµπα, sleeping bag και υπόστρωµα. Προαιρετικά ένα µικρό σκουπάκι και φαρασάκι διευκολύνουν να αποµακρύνεις την άµµο από τη σκηνή. Μαζί θα χρειαστείς φυτικά αντικουνουπικά, στικ για τα τσιµπήµατα, υγρά µαντηλάκια, άνετα ρούχα και πιο ζεστά για το βραδάκι, καπέλο, παρεό. Αν δεν πάρεις µαζί ψυγειάκι, θα χρειαστείς οπωσδήποτε νερό και θερµός για να το κρατήσεις δροσερό, ξηρά τροφή και µόνο ό,τι µπορείς να συντηρήσεις. Γκαζάκι και ένα βολικό µαγειρικό σκεύος είναι απαραίτητα αν θες να µαγειρέψεις, και ένα κοφτερό µαχαίρι ή ένας σουγιάς είναι πάντα απαραίτητα.

Ένας χάρτης της περιοχής θα σε βοηθήσει να προσανατολιστείς, ένα βιβλίο ή κάποιο µουσικό όργανο είναι καλή παρέα.Μην ξεχάσεις να πάρεις µαζί σου σακούλες για τα σκουπίδια σου!

ΠΟΥ ΝΑ ΣΤΗΣΩ ΤΗ ΣΚΗΝΗ;

Το στήσιµο σκηνής παίρνει τον χρόνο του, οπότε φρόντισε να φτάσεις στον χώρο της κατασκήνωσης όσο ακόµα έχει φως. ∆ιάλεξε ένα σηµείο όπου να µην ενοχλείς τους κατασκηνωτές που έχουν έρθει πριν από σένα, και µείνε περίπου στα 15 µέτρα από τη θάλασσα, για να µην εµποδίζεις την πρόσβαση, αλλά και από λίµνες και ποτάµια που εκτός από εµάς προσελκύουν και έντοµα. Ρώτα από πού ανατέλλει ο ήλιος,ώστε να επιλέξεις ένα σηµείο που να έχει σκιά το πρωί. Το έδαφος χρειάζεται να είναι στεγνό και ίσιο και πριν να στήσεις φρόντισε να αποµακρύνεις πέτρες ή οτιδήποτε άλλο µπορεί να σε ενοχλήσει όταν ξαπλώσεις.

Μην ξεχάσεις να στερεώσεις τη σκηνή καλά µε τα πασσαλάκια, δένοντάς την ή και τοποθετώντας πέτρες στις εσωτερικές γωνίες, γιατί στην Ελλάδα το καλοκαίρι ο ξαφνικός δυνατός αέρας δεν είναι σπάνιος.

ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΣΗ;

Απέναντι στον οργανωµένο περιορισµό του ζωτικού µας χώρου και στην περιθωριοποίηση του φυσικού τρόπου ζωής, είναι σηµαντικό για τους κατασκηνωτές να µάθουµε τουλάχιστον να συνυπάρχουµε ακολουθώντας κάποιους κοινούς κανόνες και συνήθειες:

- Παρκάρουµε τα αυτοκίνητα πιο πέρα, µακριά από την παραλία και τους αµµόλοφους και δεν εµποδίζουµε την πρόσβαση στην παραλία. 

 -Χρησιµοποιούµε σακούλες για τα απορρίμματα, συµπεριλαµβανοµένων των χαρτιών υγείας που ξεθάβονται από ζώα, και δεν τις παρατάµε δίπλα σε παραγεµισµένους κάδους.

 - Εκτός από τα δικά µας σκουπίδια, µαζεύουµε και τα υπόλοιπα που βρίσκουµε. Η βλάβη που προκαλούν δεν εξαρτάται από το αν τα πετάξαµε εµείς ή άλλοι.Μπορούµε να χρησιµοποιήσουµε γάντια µιας χρήσης ή µια σακούλα φορεµένη στο χέρι µας για να κάνουµε τη διαδικασία λιγότερο δυσάρεστη.

 - Καθορίζουµε πού είναι η «τουαλέτα» και σκάβουµε λάκκους τουλάχιστον 15 εκ. κάθε φορά. Αποφεύγουμε τη χρήση έστω και βιοδιασπώµενων σαµπουάν και σαπουνιών γιατί έτσι ρυπαίνουµε τη θάλασσα, τη λίµνη ή το ποτάµι.

- Σεβόµαστε τη βλάστηση και την πανίδα της περιοχής και ενηµερωνόµαστε σχετικά. Για παράδειγµα σε περιοχές όπου φωλιάζει η καρέτα καρέτα, η φωτιά µπορεί να αποπροσανατολίσει χελώνες και χελωνάκια. 

- Στήνουµε τη σκηνή αρκετά µέτρα µακριά από το κύµα ώστε να µην εµποδίζουµε τους υπόλοιπους κατασκηνωτές αλλά κυρίως να µην ενοχλούµε καβούρια, χελώνες, πουλιά. 

- Τα έντοµα είναι κάτοικοι της περιοχής, εµείς είµαστε οι επισκέπτες. Τα αποφεύγουµε µε φυσικά εντοµοαπωθητικά και µε το να κρατάµε κλειστή τη σήτα της σκηνής όλη µέρα. 

- Φέρνουµε µαζί ή κατασκευάζουµε αυτοσχέδια τασάκια.

 - Αφήνουµε την παραλία όπως τη βρήκαµε, και αν γίνεται καλύτερη.

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ CAMPING: 

1. Η ελεύθερη κατασκήνωση βλάπτει το περιβάλλον. Ο πολίτης που σέβεται τη φύση και ξέρει πώς να τη διαχειρίζεται δεν µετατρέπεται ξαφνικά σε µικρό περιβαλλοντικό εγκληµατία όταν πηγαίνει για κάµπινγκ. Αυτό που βλάπτει το περιβάλλον είναι η έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης και παιδείας. Μακριά από τη φύση και εγκλωβισµένοι µέσα σε πόλεις και κτίρια είναι δύσκολο να την αποκτήσουµε. Γνωρίζοντας και απολαµβάνοντας τον φυσικό πλούτο µιας περιοχής, αποκτούµε και κίνητρο να τον προστατέψουµε. 

2. Όσοι κάνουν κάµπινγκ είναι περιθωριακοί. Ελεύθερη κατασκήνωση κάνει οποιοσδήποτε θέλει να περάσει ποιοτικό χρόνο µε την παρέα του ή µε την οικογένειά του, απολαµβάνοντας τη φύση και απλοποιώντας τις ανάγκες του. Η προσπάθεια περιθωριοποίησης αυτών που προτιµούν να κοιτούν µε την παρέα τους τα αστέρια αντί µόνοι τους µια οθόνη είναι τουλάχιστον παράλογη.

3. Η ελεύθερη κατασκήνωση είναι κακός τουρισµός. Γελιέται όποιος νοµίζει ότι αν διωχτούν οι κατασκηνωτές θα πάνε σε δωµάτια και ξενοδοχεία, αφού αυτό που αναζητούν είναι ένα τελείως διαφορετικό είδος διακοπών. Ο ελεύθερος κατασκηνωτής που διώχνεται δεν θα πάει στο ενοικιαζόµενο δωµάτιο ή στο ξενοδοχείο,αλλά σε άλλο µέρος.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ: Ο νόμος για την απαγόρευση της ελεύθερης κατασκήνωσης είναι αντισυνταγµατικός και προσβάλλει τα δικαιώµατά μας. Με οργάνωση θα μπορέσουμε να τον καταργήσουμε.

Ακόμα και η βροχή (Tambien la lluvia) της Iciar Bollain - Ταινία

Η πραγματική ιστορία…

Το 2000 η κυβέρνηση της Βολιβίας ιδιωτικοποίησε την παροχή νερού (που ήταν δημόσιο αγαθό- έτσι όπως του αρμόζει, άλλωστε), με απαίτηση της Παγκόσμιας Τράπεζας. Από το 1950 έως το 1980 το ΔΝΤ και η Παγκόσμια τράπεζα ανέλαβαν την «βελτίωση» της οικονομίας της χώρας. Καθ” όλη την διάρκεια της «προσπάθειας για οικονομική σταθερότητα και ανάπτυξη»  το ΔΝΤ και η παγκόσμια τράπεζα σε συνεργασία με την κυβέρνηση της χώρας επέβαλαν την ιδιωτικοποίηση δημόσιων οργανισμών όπως π.χ. αεροπορικές γραμμές, δημόσιες επιχειρήσεις ηλεκτρισμού, το εθνικό σιδηροδρομικό σύστημα και τέλος το 1999 την υπηρεσία δημόσιας ύδρευσης και αποχέτευσης (σας θυμίζει κάτι;;;).

Οι πολυεθνικές εταιρίες (εταιρεία Bechtel) που ανέλαβαν να διαχειρίζονται το νερό τριπλασίασαν την τιμή του, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην μπορεί να πληρώσει. Στην Βολιβία εκείνη πια την εποχή σχεδόν τα 2/3 των πολιτών ζούσαν κάτω από τα όρια της φτώχιας και το ετήσιο εισόδημα βρισκόταν μόλις στα 950 δολάρια.

Τα νότια προάστια της πόλης Κοτσαμπάμπα (βόρεια βρίσκεται το τροπικό δάσος Τσαπάρε, που ήταν άνδρο εμπορίου ναρκωτικών με την ανοχή των κρατικών αρχών), δεν είχαν καν εγκαταστάσεις ύδρευσης και έτσι οι κάτοικοι -που στην πλειοψηφία τους ήταν οικονομικά ανίσχυροι- δημιούργησαν μόνοι τους δεξαμενές που μάζευαν το νερό της βροχής ώστε να το φιλτράρουν και να το χρησιμοποιούν χωρίς να έχουν κόστος. Το βολιβιανό κράτος όμως, για να προστατεύσει τα συμφέροντα των ιδιωτών απαγόρεψε την συλλογή νερού και δημιούργησε ένα σώμα αστυνομικών που αποκλειστική δουλειά τους ήταν να ελέγχουν τα σπίτια και να καταστρέφουν τις δεξαμενές!

 Οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν, γκρέμισαν τα γραφεία της πολυεθνικής εταιρείας και της νομαρχίας της περιοχής και ακύρωσαν με τις κινητοποιήσεις τους την ιδιωτικοποίηση του νερού.  Ο αγώνας αυτός βέβαια δεν ήταν ανώδυνος. Πολιτικά δικαιώματα καταστρατηγήθηκαν, άνθρωποι τραυματίστηκαν, κάποιοι τυφλώθηκαν από ρήψη χημικών, υπήρξαν ακόμα και νεκροί…

Από τους ντόπιους ονομάζεται «la guerra del agua» δηλαδή «ο πόλεμος του νερού».

*******************************

Υπόθεση:

Η ταινία έχει γυριστεί στην πόλη Κοτσαμπάμπα και πραγματεύεται την ιστορία του σκηνοθέτη Σεμπαστιάν (Gael Garcia Bernal) και του συνεργείου του, που φτάνουν στη Βολιβία το 2000 για να γυρίσουν μια ταινία που αφορά την κατάκτηση της αμερικανικής ηπείρου από τον Κολόμβο και την εκμετάλλευση που υπέστησαν, τότε, οι ιθαγενείς από τους ευρωπαίους κατακτητές (βίαιος εκχριστιανισμός των ιθαγενών, αρπαγή του ορυκτού πλούτου/χρυσού, χρησιμοποίηση του πληθυσμού ως φτηνή εργατική δύναμη με σκοπό τον πλουτισμό των κατακτητών, φυσική ή ψυχολογική εξόντωση των ιθαγενών που αντιστάθηκαν κ.λ.π.). 

Ο παραγωγός της ταινίας Κόστα (Luis Tocar) επέλεξε η ταινία να γυριστεί στην Βολιβία, διότι το κόστος παραγωγής είναι πολυ χαμηλό και οι ιθαγενείς κομπάρσοι θα είχαν την εξευτελιστική αμοιβή των δυο δολαρίων την ημέρα (η εκμετάλλευση των λαών της «υπανάπτυκτης περιφέρειας» δεν περιορίζεται στην εποχή του Κολόμβου αλλά συνεχίζεται)…

Καθώς όμως το κινηματογραφικό συνεργείο βρίσκεται στα γυρίσματα, ξεσπούν ταραχές στην πόλη. Πρόκειται για τον «πόλεμο για το νερό», που αναφέρεται στα πραγματικά γεγονότα του 2000. Οι ιθαγενείς/κομπάρσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις και έτσι η ταινία κινδυνεύει να μην τελειώσει. 

Ο ντόπιος πρωταγωνιστής της ταινίας Ντάνιελ  (ο βολιβιανός Juan Carlos Aduviri) μετατρέπεται λόγω της έντονης προσωπικότητάς του και του αγωνιστικού πάθους του σε ηγετική μορφή των κινητοποιήσεων και στην διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία συλλαμβάνεται και κακοποιείται με βίαιο τρόπο. 

Οι υπεύθυνοι του συνεργείου (σκηνοθέτης και παραγωγός) ακόμα και την στιγμή που έρχονται σε επαφή με το διεφθαρμένο κράτος και τους μηχανισμούς του αρνούνται να συνειδητοποιήσουν την σοβαρότητα της κατάστασης και εξακολουθούν να νοιάζονται μόνο για την ολοκλήρωση της ταινίας!

Ο Πολ Λάβερτι - σεναριογράφος του Κεν Λόουτς και σύζυγος της Ισίαρ Μπολαίν - έστησε σαν γιγαντιαίο παζλ, ένα γερά δομημένο σενάριο, δύσκολο αλλά ξεκάθαρο, πάνω σε ένα δυνατό και ιδιαίτερα επικαιροποιημένο θέμα, που εστιάζει σε δύο σελίδες της Ιστορίας. Αυτήν του παρελθόντος που επέζησε ανά τους αιώνες σαν θρύλος και αυτή του παρόντος, με τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονόταΗ ταινία φθάνει σε στιγμές που αγγίζει βαθιά, που προτρέπει να σκεφτείς πάνω στην πραγματικότητα που περιβάλλει εσένα τον ίδιο.

Η ταινία καταλήγει σε διά ταύτα. Σπέρνει σπόρο αισιοδοξίας, κάτι που η τέχνη καλείται να κάνει. 

Αυτό παράλληλα είναι και το μήνυμα της ταινίας. Η παραδοχή ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι ισόβαρο της ζωής. Τίποτα δεν αξίζει όσο η ανθρώπινη ζωή ...

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ 2011 (PANORAMA)

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας:

"Το “EVEN THE RAIN” είναι μακράν η πιο πολύπλοκή ταινία που έχω κάνει. Ήταν μια συναρπαστική περιπέτεια αλλά και πρόκληση για οποιονδήποτε που δούλεψε μέσα σε αυτή ή ενεπλάκει με κάποιον τρόπο. Πως τρως έναν ελέφαντα; μπουκιά-μπουκιά όπως λέει και το ρητό. Πως λοιπόν γυρίζεις μια ταινία με τόσα πολλά extras, τόσους πολλούς χαρακτήρες και τόση δράση; Σκηνή-σκηνή. Έτσι το αντιμετώπισα, σχεδιάζοντας κάθε σκηνή σχολαστικά διανέμοντας τους ρόλους και σκηνοθετώντας όλα τα extras ένα-ένα , ενώ δούλευα φράση –φράση με τους ηθοποιούς που δεν είχαν ξαναπαίξει ποτέ και κυρίως έχοντας εμπιστοσύνη στο αξιόλογο καστ και στο τεχνικό προσωπικό τόσο από την Ισπανία όσο και από την Βολιβία".

Even the rain/Tambien la lluvia. Ισπανία, 2010. 

Σκηνοθεσία: Ισιαρ Μπολάιν. 

Σενάριο: Πολ Λάβερτι. 

Ηθοποιοί: Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ, Λούις Τόσαρ, Χουάν Κάρλος Αντουβίρι, Κάρα Ελεγιάλντε. 

Διάρκεια 104'

H ταινία εδώ : Μέρος 1ο: http://www.dailymotion.com/video/x24j...

Μέρος 2ο  http://www.dailymotion.com/video/x24jjxq_%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82-2_shortfilms 

*****************************

Μπορείτε επίσης, να δείτε το ντοκυμαντέρ «Ιδιωτικοποίηση νερού στην Βολιβία» (εδώ υπάρχει ένα απόσπασμα που ενεργοποιούνται και ελληνικοί υπότιτλοι):

Γάζα: Το διαρκές “Άουσβιτς” του Ιμπεριαλισμού

Του Νίκου Μπογιόπουλου 

Όταν ο Γκαίρινγκ, υπαρχηγός του Χίτλερ και επικεφαλής της Γκεστάπο, ανέλαβε την ηγεσία του υπουργείου των Εσωτερικών στην κυβέρνηση των ναζί, απευθυνόμενος στην αστυνομία του Ντόρτμουντ, δήλωσε: «Δύο είδη νόμου ξέρω, γιατί ξέρω και δύο είδη ανθρώπων: αυτούς που είναι με το μέρος μας και αυτούς που είναι εναντίον μας»!

Αυτός ο «νόμος», ο «νόμος» του «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», ο «νόμος» των ναζί, έγινε παγκόσμιος νόμος της «νέας τάξης πραγμάτων» στο λυκαυγές του 21ου αιώνα. Του «νέου αμερικανικού αιώνα», όπως τον έχουν βαφτίσει τα γεράκια της Ουάσινγκτον…

Συνιστά ιστορική παραφροσύνη. Κι όμως: Εφτά ολόκληρες δεκαετίες μετά το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, εκείνος που αναβιώνει την «λογική» του Γκέρινγκ είναι το κράτος του Ισραήλ. Ο «νόμος» που εφαρμόζει το Ισραήλ, αυτή η ύβρις κατά του Ανθρώπου, αποτελεί μετουσίωση του χιτλερικού δόγματος: «Εφόσον σε παρακολουθώ είσαι ύποπτος, εφόσον σε εκτελώ είσαι ένοχος, εφόσον σε βομβαρδίζω είσαι τρομοκράτης»!

Η «λογική» του φασισμού, στην εκδοχή της κυβέρνησης του Ισραήλ, λέει: Δεν είναι ο Νετανιάχου ο δολοφόνος. Δεν φταίει αυτός. Φταίνε τα... θύματά του. Φταίνε οι εκτελεσμένοι, φταίνε οι δολοφονημένοι! Και φταίνε γιατί είναι Παλαιστίνιοι, γιατί είναι Λιβανέζοι, γιατί είναι Σύριοι. Γιατί είναι άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου που υπέπεσαν στο «έγκλημα» να μη συμφωνούν με το Ισραήλ. Οι δε Παλαιστίνιοι φταίνε διπλά: Γιατί δεν συναινούν με την κατοχή της πατρίδας τους από το Ισραήλ….

Ο ίδιος φασισμός, πριν 70 χρόνια έλεγε: «Ο Χίτλερ δεν ήταν αντισημίτης. Απλώς, εκείνοι έκαναν το "λάθος" να είναι Εβραίοι»!

Κατά την ορολογία της περίφημης «διεθνούς κοινότητας», η γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης από το Ισραήλ δεν είναι έγκλημα. Δεν είναι δολοφονία. Δεν είναι βαρβαρότητα. Κατά την ορολογία του ΟΗΕ, πρόκειται απλώς για μια ...«υπερβολή»! Που όπως δήλωσε ο κύριος ΓΓ του ΟΗΕ, ο Μπαν Κι Μουν, του προκαλεί… «ανησυχία». Μετά από περίπου 200 νεκρούς και μετά από 1.300 τραυματίες, ο κ.Μουν νιώθει… «ανησυχία». Τι λες!

Το 2009, στην προηγούμενη ανάλογης έκτασης θηριωδία εκ μέρους του Ισραήλ, τα επίσημα στοιχεία μιλούσαν για 1.010 νεκρούς Παλαιστίνιους (τα 2/3 παιδιά, γυναίκες και άμαχος πληθυσμός), για πάνω από 4.500 τραυματίες και 90.000 εκτοπισμένους. Αλήθεια για ποιο πράγμα «ανησυχεί» ο κ Μουν; Μήπως αυτή τη φορά το Ισραήλ δεν πετύχει τα «ανθρωπιστικά» του στάνταρ;

Τότε οι εντολές που είχαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες ήταν: «Πρώτα πυροβολείτε και μετά ελέγχετε ποιον χτυπήσατε». «Καλύτερα να χτυπήσετε έναν αθώο, παρά να διστάσετε να χτυπήσετε τον εχθρό». «Αν δεν είστε σίγουροι, σκοτώστε». «Δεν υπάρχουν αθώοι». «Πρώτα πυροβολείτε και μετά σκέφτεστε». Αυτές ήταν μερικές από τις διαταγές με τις οποίες ο στρατός του Ισραήλ ενεργούσε στην επί 22 μέρες γενοκτονία των Παλαιστινίων. Το αποκάλυψαν - μιλώντας στην ισραηλινή ανθρωπιστική οργάνωση «Σπάστε τη Σιωπή» - τριάντα Ισραηλινοί στρατιώτες που συμμετείχαν, τότε, στην εισβολή στη Γάζα. Σήμερα οι εντολές είναι οι ίδιες. Μόνο που στη θέση του «πυροβολείστε» υπάρχει το «βομβαρδίστε»… 

Τι είναι η εκτέλεση παιδιών και γυναικών; Το θανατικό για χιλιάδες αμάχους Παλαιστίνιους, τι είναι; Είναι χιτλερική τακτική; Είναι κτηνωδία; Είναι φρικαλέος ιμπεριαλισμός; Όχι! Κατά την ΕΕ πρόκειται απλώς για μια ...«δυσανάλογη» πράξη! Που, όπως με σοφία κατέληξε προχτές το ευρωαπαράτ, καλόν είναι να αποφεύγεται. Τόσο… σθεναρή εκδηλώθηκε η αντίδραση των Μέρκελ, Μπαρόζο, Γιούνγκερ και των λοιπών ευρωΜέτερνιχ. Οι οποίοι έκαναν πάλι το καθήκον τους: Τήρησαν για μια ακόμα φορά τις δήθεν «ίσες αποστάσεις». Παράστησαν τους… «ουδέτερους». Και συνέστησαν… «ψυχραιμία».

Αλλά, όση «ψυχραιμία» κι αν διαθέτεις, δεν μπορεί να μην διαπιστώνεις ότι η «ουδετερότητα» αυτής της περίφημης «διεθνούς κοινότητας» δεν απέχει πολύ από αυτό που περιέγραφε οΑριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία»: Ο Σόλωνας, αναφέρει ο Αριστοτέλης, είχε καταγγείλει στην εποχή του πως όταν μένει κανείς αμέτοχος και «ουδέτερος» σε θέματα ζωής και θανάτου, θα πρέπει να θεωρείται άτιμος!

Παρεμπιπτόντως (1): Ο κύριος Ούντο Βόινγκτ - στις εκδηλώσεις του οποίου για τον Χίτλερ το 2005 συμμετείχε η Χρυσή Αυγή – είναι ο ευρωβουλευτής που εξέλεξε στις πρόσφατες ευρωεκλογές το ναζιστικό γερμανικό κόμμα NPD. Ε, ο κύριος αυτός, εδώ και μια βδομάδα αποτελεί εκλεκτό μέλος της Επιτροπής Ελευθεριών των Πολιτών του Ευρωκοινοβουλίου. Δηλαδή είναι υπεύθυνος για θέματα… ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

Παρεμπιπτόντως (2): Χτες ο κύριος Σουλτς, κάλεσε τους «μπράβους» να πετάξουν έξω από την αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου τον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Κ.Παπαδάκη, διότι… έθιξε την Μαρί Λεπέν!

Καταλάβατε τώρα ποιά είναι η «Ευρώπη των λαών» που συνιστά «ψυχραιμία» και προς αυτούς που ρίχνουν τις βόμβες και προς τους άλλους που δέχονται τις βόμβες;…

Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ ξεκληρίζει, εξοντώνει, δολοφονεί, κι αυτοί, οι μεγάλες Δυνάμεις, οι διεθνείς οργανισμοί του «νεοταξίτικου» γκανγκστερισμού, η «παλιά» και η «νέα» Ευρώπη, ο παλιός και ο «Νέος Κόσμος» της ιμπεριαλιστικής παλιανθρωπιάς, παίζουν με τις λέξεις. Εμείς δε θα παίξουμε. Οι σφαγείς του κράτους του Ισραήλ, μαζί με εκείνους που κάνουν πλάτες στους σφαγείς, είναι «απλώς» ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ.

Δεσπόζουσα θέση στην ομάδα διεθνούς επιμελητείας που απολαμβάνει το Ισραήλ κατέχουν οι εκάστοτε εκπρόσωποι της «ηγέτιδας δύναμης» του «ελεύθερου κόσμου».

Είναι αυτοί - οι των ΗΠΑ - που έχουν εμποδίσει στον ΟΗΕ πάνω από 50 φορές ακόμα και την έκδοση τυπικών ψηφισμάτων συμπαράστασης στο λαό της Παλαιστίνης. Είναι αυτοί που διά στόματος του βραβευμένου με Νόμπελ… Ειρήνης προέδρου τους, δήλωναν: «Το Ισραήλ αποτελεί ένα "θαύμα" που συνέβη στη Μέση Ανατολή (...). Είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες, όχι μόνο ως Αμερικανοί, αλλά επίσης και ως πολίτες του κόσμου για τις υπηρεσίες σας»... (Μπάρακ Ομπάμα, δηλώσεις από την Ιερουσαλήμ, 23/7/2008).

Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν το δράμα της Παλαιστίνης. Το έγκλημα που διαπράττει το Ισραήλ είναι τέτοιο, η θηριωδία είναι τέτοια, που προς στιγμήν ακόμα και τα συναισθήματα της οργής και του μίσους παραμερίζονται. Στη θέση τους γεννιέται ένα αίσθημα απορίας: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια βαρβαρότητα. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ανθρωποειδή, που κουβαλάνε τέτοια κτηνωδία.

Είναι λάθος να επιχειρεί να δώσει κανείς απάντηση αποδίδοντας τη μορφή που παίρνει η κρατική τρομοκρατία του Ισραήλ σαν προϊόν της «ψυχοσύνθεσης» των ηγετών του. Το μακελειό, η γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων, είναι κάτι πολύ περισσότερο: Είναι έκφραση της «ψυχοσύνθεσης» ενός ολόκληρου συστήματος. Είναι καθρέφτης της «ψυχοσύνθεσης» του ιμπεριαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός δεν θα ήταν τέτοιος αν η επιθετική του φύση δεν τον οδηγούσε σε συμπεριφορές βγαλμένες κατ' ευθείαν από τα «κατηχητικά» του Άουσβιτς.

Ο,τι συμβαίνει στη Γάζα είναι ιμπεριαλισμός. Γιατί η Γάζα δεν βρίσκεται μόνο στην Παλαιστίνη.«Γάζα» είναι οι βομβαρδισμοί κομβόι άμαχων προσφύγων (στη Σερβία). «Γάζα» είναι οι μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων (στο Αφγανιστάν).«Γάζα» είναι η εξολόθρευση κάθε μορφής ζωής (στη Φαλούτζα). «Γάζα» είναι οι αεροπορικές επιδρομές κατά διαδηλωτών (!), μέρα - μεσημέρι (στη Ράφα).«Γάζα» είναι η «εξαφάνιση» ολόκληρων πόλεων (Τζενίν). «Γάζα» είναι η στοχοποίηση εγκαταστάσεων του ΟΗΕ (Λίβανος). «Γάζα» είναι το μακελειό στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας που αντιμάχονται το φασισμό των φιλοναζιστών του Κιέβου. «Γάζα» είναι

Για τις εικόνες των βομβαρδιστικών να σημαδεύουν την κατεχόμενη επί δεκαετίες Παλαιστίνη, για τα διαμελισμένα κορμιά, για τα αιμόφυρτα παιδικά σώματα στα χαμόσπιτα της κοντά δέκα χρόνια αποκλεισμένης Γάζας, ο ένοχος δεν είναι, απλά, το Ισραήλ. Είναι ό,τι εκπροσωπεί το Ισραήλ και οι προστάτες του.

Και για να τελειώνουμε με τους συκοφάντες περί «αντισημιτισμού» και με τα υπόλοιπα καρτούν της ιδεολογικής τρομοκρατίας τύπου «Αμανπούρ»: Αυτό που εκπροσωπεί το κράτος του Ισραήλ και οι προστάτες του, είναι ύβρις πρώτα απ’ όλα, για την βαριά και πολύτιμη ιστορία που κουβαλάει ο ίδιος λαός του Ισραήλ.

Όπως ύβρις για την ιστορία του ελληνικού λαού είναι το γεγονός ότι στις συμμαχίες που έχει συνάψει αυτή η συμμορία των προστατών του Ισραήλ, μέλος τους είναι και η Ελλάδα. Πρόκειται για την Ελλάδα του Σαμαρά, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της τρόικας, του ΔΝΤ και του Βενιζέλου. Ο οποίος, προχτές, απέδειξε για μια ακόμα φορά τι σημαίνει να είσαι υπουργός Εξωτερικών που… «τιμά» την ιστορία του ελληνικού λαού: Λίγες μέρες πριν την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην μαρτυρική και κατεχόμενη Κύπρο, μίλησε για την (κατεχόμενη) Γάζα και «καταδίκασε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»…

Πηγή:enikos

Ένα 3D Tour στην Γκουέρνικα του Πικάσο - αντιπολεμική ζωγραφική

ΜΠΕΙΤΕ εικονικά μέσα στο διάσημο δημιούργημα του Πάμπλο Πικάσο, την «Γκουέρνικα». Ο τεράστιος πίνακας αναπαριστά τα δεινά του πολέμου και έγινε με αφορμή τον βομβαρδισμό του χωριού Γκερνίκα και την ισοπέδωσή του, μαζί με τους κατοίκους, από τη γερμανική πολεμική αεροπορία, στις 26 Απριλίου 1937, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Ο πίνακας εστιάζεται κυρίως στο δράμα των αμάχων και το έργο θεωρείται από πολλούς ύμνος στην ειρήνη και δριμεία καταδίκη κάθε μορφής εχθροπραξιών..  Είναι μια 3D εμπειρία διαφορετική..

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα
είναι η ειρήνη

Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκους που ' καψε η πυρακαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρουδίά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τά μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο
παιδί που ξυπνάει.
τότε που τα στάχυα γέρνουν το 'να στ' άλλο λέγοντας: το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ' το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο
εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε, δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιο ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορφίνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, - όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατς πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κι οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρίφαλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος,
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ' αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακές σ' όλη της γης,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ' άλλο. Ειρήνη

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη

Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ' ναι η ειρήνη."

(Γιάννης Ρίτσος)

΄Aλλο Eβραίοι, άλλο Σιωνιστές

H εβραϊκή σοσιαλιστική φρουρά άμυνας στην Οδησσό του 1903

Ο σιωνισμός είναι πολιτικό κίνημα που διαμορφώθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Η κεντρική του ιδέα ήταν πως η μοναδική εναλλακτική λύση που είχαν οι Εβραίοι απέναντι στον αντισημιτισμό των κοινωνιών που ζούσαν, ήταν η ίδρυση του δικού τους κράτους. Σύντομα η «εβραϊκή πατρίδα» εντοπίστηκε στην Παλαιστίνη. Από τις αρχές του 20ου αιώνα ξεκίνησε η προσπάθεια εποικισμού της Παλαιστίνης.

Για τον Θίοντορ Χερτζλ, τον «πατέρα» του σιωνισμού, η Παλαιστίνη ήταν μια «γη χωρίς λαό» που θα την κατοικούσε ένας «λαός δίχως γη». Βέβαια, η Παλαιστίνη κάθε άλλο παρά ακατοίκητη ήταν. Σ» αυτήν κατοικούσαν επί αιώνες Άραβες, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, δίπλα σε Εβραίους. Από την αρχή το σιωνιστικό σχέδιο στηριζόταν στο διώξιμο των αραβικών πληθυσμών από τη γη τους. Και το σιωνιστικό κίνημα προσπαθούσε να κερδίσει την υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής στη δημιουργία του κράτους του. Ηταν η εποχή της αποικιοκρατίας και ο σιωνισμός αντανακλούσε την ιδεολογία της. Ετσι για τον Χερτζλ το κράτος αυτό θα ήταν «ο προμαχώνας της Ευρώπης απέναντι στην Ασία και ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα».

Παλαιστίνη

Ωστόσο, μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το σιωνιστικό κίνημα, με όλες τις εκδοχές του, δεν είχε κατορθώσει να αποκτήσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας των Εβραίων στην Ευρώπη. Ανάμεσα στο 1880 και το 1929, περίπου τέσσερα εκατομμύρια Εβραίοι μετανάστευσαν από την Ευρώπη. Η φτώχεια και ο αντισημιτισμός που στη Τσαρική Αυτοκρατορία ήταν επίσημη κρατική πολιτική- ήταν οι αιτίες που έδιωχναν όλα αυτά τα εκατομμύρια. Κι όμως, η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν αναζήτησε καταφύγιο στην Παλαιστίνη. Περισσότερα από τρία εκατομμύρια πήγαν στις ΗΠΑ.

Ιδιαίτερα στους φτωχούς μαστόρους και τους εργάτες το σιωνιστικό κίνημα συναντούσε μεγάλη αντίσταση από την αντισιωνιστική, σοσιαλιστική αριστερά της εποχής. Αυτή η αριστερά υποστήριζε ότι τα συμφέροντα των εβραίων εργατών είναι δεμένα με τον αγώνα όλης της εργατικής τάξης ενάντια στα αφεντικά και ότι τα εκκλήσεις των σιωνιστών για μετανάστευση στη Παλαιστίνη είναι λιποταξία από τη πάλη ενάντια στον αντισημιτισμό.

Η «Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία» η θρυλική Φεντερασιόν ιδρύθηκε το 1909 στη Θεσσαλονίκη και διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στην ίδρυση του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ το 1918. Τη πρωτοβουλία για την ίδρυση αυτής της οργάνωσης την είχαν εβραίοι σοσιαλιστές γύρω από τον Αβραάμ Μπεναρόγια και εβραίοι αγωνιστές συνέχιζαν να παίζουν κεντρικό ρόλο στην οργάνωση και τα επόμενα χρόνια.

Η «Φεντερασιόν» προσπαθούσε να αποκρούσει την επιρροή των σιωνιστικών οργανώσεων στην εβραϊκή εργατική τάξη της πόλης, ακόμα και οργανώνοντας συζητήσεις αντιπαράθεσης με γνωστά στελέχη του όπως τον μετέπειτα πρόεδρο του Ισραήλ Μπεν Γκουριόν. Αλλωστε, ένα από τα πρώτα κείμενα που δημοσίευσε ο Α. Μπεναρόγια το 1908 πριν εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη- ήταν το «Εβραϊκό Ζήτημα και η Σοσιαλδημοκρατία» στο οποίο απέρριπτε ρητά το σιωνισμό.

Όμως, το σημαντικότερο παράδειγμα για τη δράση αυτής της διεθνιστικής εβραϊκής αριστεράς το δίνει η «Μπουντ» (Γενική Ένωση Εβραίων Εργατών) στην Πολωνία. Σήμερα, η «Μπουντ» είναι μια ξεχασμένη οργάνωση, που το πολύ να είναι γνωστή σε κάποιους παλιότερους αριστερούς για την ανελέητη κριτική που της είχαν ασκήσει ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι. Πέρα από αυτή τη διαμάχη, στην οποία το δίκιο το είχε ο Λένιν, η «Μπουντ» ποτέ δεν υπέκυψε στον σιωνισμό.

Στη δεκαετία του «20 και του «30 η Πολωνία είχε τη πολυπληθέστερη εβραϊκή κοινότητα στο κόσμο. Η «Μπουντ» είχε χιλιάδες μέλη και μια τεράστια εκλογική επιρροή. Για παράδειγμα, τον Δεκέμβρη του 1938 και τον Γενάρη του 1939 έγιναν δημοτικές εκλογές στη Βαρσοβία, το Λοτζ, τη Κρακοβία, τη Βίλνα, το Λβοβ και άλλες πόλεις. Η Μπουντ πήρε το 70% των ψήφων στις εβραϊκές περιφέρειες. Στη Βαρσοβία κέρδισε τις 17 από τις 20 έδρες ενώ οι σιωνιστές μόνο μία έδρα.

Η «Μπουντ» οργάνωνε μαζί με την πολωνική αριστερά, ιδιαίτερα το Πολωνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, την αντίσταση ενάντια στις εθνικιστικές, αντισημιτικές οργανώσεις της πολωνικής δεξιάς που έκαναν πογκρόμ ενάντια στους εβραίους. Το Μάρτη του 1936 έγινε γενική απεργία σε απάντηση ενός αντισημιτικού πογκρόμ στη πόλη Πρζιτικ. Ο Μ. Μπογκντάνσκι ένας βετεράνος της Μπουντ στα απομνημονεύματά του θυμάται τους γιορτασμούς της Πρωτομαγιάς στο Λοτζ «όπου διαδήλωναν 150.000 μέχρι και 200.000 εργάτες. Γύρω στους 10.000 εβραίοι εργάτες συμμετείχαν στη τελική συγκέντρωση. Ο ομιλητής της Μπουντ μιλούσε στα γίντις ?αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό για μας. Οι μη-εβραίοι εργάτες άκουγαν υπομονετικά μέχρι το τέλος της ομιλίας, χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε λέξη».

Kλισέ

Στα μέσα της δεκαετίας του «30, ο Ζεβ Γιαμποτίνσκι εγκαταστάθηκε στην Πολωνία. Ηταν ο ηγέτης της «ρεβιζιονιστικής» πτέρυγας του σιωνιστικού κινήματος, της ανοιχτά ακροδεξιάς και ρατσιστικής του τάσης. Στις περιοδείες που έκανε για να προπαγανδίσει την «έξοδο» των Εβραίων στη Παλαιστίνη, συνάντησε την έντονη αντίδραση της Μπουντ, που τον κατηγόρησε ότι αναπαράγει όλα τα κλισέ του αντισημιτισμού. «Εμείς οι Μπουντιστές θέλουμε να ξηλώσουμε το υπάρχον οικονομικό καθεστώς και να δείξουμε στις εβραϊκές μάζες πώς μια νέα κοινωνία μπορεί να χτιστεί μόνο με αγώνα και όχι με τη φυγή. Συνδέουμε την ουσία της ζωής των εβραϊκών μαζών με αυτή όλης της ανθρωπότητας» έγραφε στο μανιφέστο της τον Φλεβάρη του 1937.

Η Μπουντ έμελε να παίξει κεντρικό ρόλο στην εξέγερση του εβραϊκού γκέτο της Βαρσοβίας την άνοιξη του 1943, όταν οι ναζί αποφάσισαν να οδηγήσουν τους εναπομείναντες σ’ αυτό Εβραίους στο στρατόπεδο εξόντωσης της Τρεμπλίνκα. Η Μπουντ είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκρότηση της ΖΟΒ (της Εβραϊκής Μαχητικής Οργάνωσης) που αντιστάθηκε ένοπλα στην επίθεση. Η τελική μάχη ξεκίνησε στις 18 Απρίλη, όταν φάλαγγες των SS μπήκαν στη κεντρική περιοχή του γκέτο.

Οι μαχητές της εβραϊκής αντίστασης, πάλεψαν με τους πάνοπλους ναζί επί βδομάδες, οπλισμένοι με μερικά ντουφέκια, μολότοφ και αυτοσχέδιες βόμβες. Οι ναζί έπρεπε να κάψουν μέχρι τέλους μια γειτονιά για να την «καταλάβουν» και οι μάχες συνεχίζονταν από τους υπονόμους τη νύχτα.

Ο Μάρεκ Εντελμαν ήταν ο μοναδικός επιζών της πενταμελούς διοίκησης της ΖΟΒ και στέλεχος της Μπουντ. Στη συγκλονιστική του μαρτυρία «Ghetto Fights» (Το Γκέτο Πολεμάει) περιγράφει πως οι μαχητές τίμησαν την Εργατική Πρωτομαγιά:

«Τη Πρωτομαγιά η Διοίκηση αποφάσισε να οργανώσει μια «εορταστική» δράση. Κάμποσες ομάδες μάχης στάλθηκαν να «πελεκήσουν» όσο το δυνατό περισσότερους ναζί. Το απόγευμα έγιναν συγκεντρώσεις για τη Πρωτομαγιά. Στους παρτιζάνους μίλησαν σύντομα κάποιοι ομιλητές και τραγουδήσαμε τη «Διεθνή».

Όλος ο κόσμος, γνωρίζαμε, γιόρταζε εκείνη τη μέρα τη Πρωτομαγιά και παντού ακούγονταν λόγια γεμάτα δύναμη και νόημα. Όμως ποτέ άλλοτε η «Διεθνής» δεν είχε ακουστεί σε τόσο τραγικές συνθήκες, σε ένα μέρος όπου είχε χαθεί και εξακολουθούσε να χάνεται ένα ολόκληρο έθνος. Η μουσική και οι στίχοι του τραγουδιού αντιλαλούσαν στα καπνισμένα ερείπια και αποτελούσαν, εκείνη την ιδιαίτερη στιγμή, την ένδειξη ότι η Σοσιαλιστική Νεολαία εξακολουθούσε να πολεμάει στο Γκέτο και δεν εγκατέλειπε τα ιδανικά της ούτε μπροστά στο θάνατο».

Το Ολοκαύτωμα άλλαξε τη κατάσταση. Εκατομμύρια Εβραίοι από όλη την Ευρώπη εξοντώθηκαν στα «εργοστάσια θανάτου» των ναζί, στα στρατόπεδα εξόντωσης όπως το Αουσβιτς. Όταν τέλειωσε ο πόλεμος δεν υπήρχε κυριολεκτικά Εβραίος που να μην είχε θύματα από την ευρύτερη οικογένειά του σε αυτή την εφιαλτική σφαγή. Για πάρα πολλούς επιζώντες η μόνη επιλογή ήταν να κατευθυνθούν προς τη Παλαιστίνη. Έτσι κι αλλιώς οι κυβερνήσεις των «Συμμάχων» πέρα από τις φράσεις οδύνης για το Ολοκαύτωμα ήταν πολύ τσιγγούνικες στην επανεγκατάσταση τους στην Ευρώπη. Μετά το Ολοκαύτωμα τα επιχειρήματα του σιωνιστικού κινήματος φαινόταν να επιβεβαιώνονται από την τραγική εμπειρία.

Ο Λέον Τρότσκι σε ένα από τα τελευταία του κείμενα το 1940, λίγο πριν τη δολοφονία του εξηγούσε ότι «ο καπιταλισμός στην εποχή της ακμής του έβγαλε τον εβραϊκό λαό από τα γκέτο και τον χρησιμοποίησε για την εμπορική του επέκταση. Σήμερα, η παρακμάζουσα καπιταλιστική κοινωνία ξεζουμίζει τον εβραϊκό λαό από κάθε πόρο του σώματός του». Προειδοποιούσε επίσης για την αντιδραστική φύση του σιωνισμού «η εξέλιξη των πολεμικών γεγονότων μπορεί να μεταμορφώσει την Παλαιστίνη σε μια αιμάτινη παγίδα για τους Εβραίους». Πράγματι, ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποίησε το Ισραήλ για την αιματοβαμμένη κυριαρχία του στη Μέση Ανατολή.

του Λέανδρου Μπόλαρη

-http://www.kar.org.gr/

FREE PALESTINE

"Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε την ειρήνη από την ελευθερία, γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι σε ειρήνη αν δεν έχει την ελευθερία του."-Malcom X.

Palestinian children