Η επανάσταση που χάθηκε..12η Φλεβάρη σαν σήμερα υπογράφεται η κατάπτυστη Συμφωνία της Βάρκιζας,με όλες τις μετέπειτα σύνεπειες της,τα πέτρινα χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο τις διώξεις αγωνιστών που ήρθαν από το μετεμφυλιακό κράτος με φυλακές, εξορίες,με ψυχολογικές πιέσεις για την υπογραφή της γνωστής δήλωσης «αποκηρύσσω τον κομμουνισμό και τας παραφυάδας αυτού»,και όλα τα σχετικά.
Αποτελείτο από 9 άρθρα και προέβλεπε, μεταξύ άλλων, αφοπλισμό όλων των ένοπλων σωμάτων της Αντίστασης, ανασύνταξη του Εθνικού Στρατού, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες των Γερμανών, αμνηστεία για τα πολιτικά αδικήματα, δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα και εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης για την κατάρτιση νέου Συντάγματος.
Όποιος ελέγχει το στρατό, την ένοπλη δυνατότητα να επιβάλλει τις απόψεις του, έχει ουσιαστικά την εξουσία. Αυτή την αλήθεια προσπάθησαν οι καπιταλιστές να την κερδίσουν μέσα από τις συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας και Βάρκιζας, παρά τον αντίθετο γι’ αυτούς συσχετισμό δυνάμεων. Αντίθετα το ΚΚΕ, παρά το ότι έλεγχε πολιτικά και στρατιωτικά όλη την Ελεύθερη Ελλάδα, μέχρι και τα τέλη του 1945 έμεινε σταθερά προσανατολισμένο στην «ομαλή εσωτερική δημοκρατική εξέλιξη»και, παρά τις παλινωδίες του, αυτό φάνηκε καθαρά σε όλες τις προαναφερθείσες συμφωνίες. Σταθερά επιδίωκε, παρά την κυριαρχία του, συνεργασία και συγκυβέρνηση με την αστική τάξη.
Πρώτη πράξη του δράματος αποτέλεσε το κίνημα των φαντάρων της Μέσης Ανατολής. Τον Απρίλη του 1944 ξέσπασε το κίνημα της Μέσης Ανατολής από φαντάρους και ναύτες, αριστερούς και δημοκρατικούς στην πλειοψηφία τους, οι οποίοι εκδηλώθηκαν ανοιχτά υπέρ της ΠΕΕΑ,με αποτέλεσμα να επέμβουν οι δυνάμεις των Άγγλων, με τη συγκατάθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η μισή περίπου δύναμη του στρατού της Μέσης Ανατολής (20.000 στρατιώτες) κλείστηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη Λιβύη και την Ερυθραία.
Στη συνάντηση στο Λίβανο, στις 17 Μάη 1944, η αντιπροσωπεία από ηγετικά στελέχη των ΚΚΕ, ΠΕΕΑ, ΕΑΜ και ΕΛΑΣ (ενώ ελέγχουν την Ελεύθερη Ελλάδα και έχουν συντριπτικά μεγαλύτερες δυνάμεις από τις οργανώσεις ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ), διεκδίκησε τη δημιουργία κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας και παράλληλα αποκήρυξε το κίνημα της Μέσης Ανατολής.
Η συμφωνία του Λιβάνου προέβλεπε: «1. Ανασύνταξις και πειθάρχησις των ενόπλων ελληνικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής υπό την σημαίαν της Ελληνικής Πατρίδος…» «Όλοι εμείναμε σύμφωνοι ότι η στάσις της Μέσης Ανατολής απετέλεσεν έγκλημα εναντίον της πατρίδος. Όλοι μας εμείναμε σύμφωνοι ότι η ανάκρισις πρέπει να συνεχιστεί και ότι οι υποκινηταί της στάσεως πρέπει να τιμωρηθούν αναλόγως προς τας ευθύνας των…>> «2. Η ενοποίησις και πειθάρχησις υπό τας διαταγάς της Εθνικής Κυβερνήσεως όλων των αντάρτικων Σωμάτων της Ελευθέρας Ελλάδος…».
Τελικά η αντιπροσωπεία των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ΠΕΕΑ και ΚΚΕ, αντί για τα μισά σημαντικά υπουργεία που διεκδικούσαν, θα πάρουν το ένα τέταρτο: πέντε δευτερεύοντα χαρτοφυλάκια.
Στις 26 Σεπτέμβρη του 1944, στην Καζέρτα της Νότιας Ιταλίας συνέρχεται νέα σύσκεψη, όπου, μεταξύ άλλων, αποφασίζεται:
«1. Όλες οι αντάρτικες δυνάμεις που δρουν στην Ελλάδα τίθενται υπό τας διαταγάς της ελληνικής κυβερνήσεως εθνικής ενότητας.
2. Η ελληνική κυβέρνησις θέτει τας δυνάμεις αυτάς υπό τας διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ.
3. Οι αρχηγοί των ανταρτών θα απαγορεύσουν πάσαν απόπειρα των υπ’ αυτών μονάδων να αναλάβουν την αρχήν ανά χείρας. Τοιαύτη πράξις θα θεωρηθή ως έγκλημα και θα τιμωρηθή αναλόγως.
4. Όσον αφορά τας Αθήνας ουδεμία ενέργεια θα αναληφθή εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ, στρατηγού διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις».
Οι διοικήσεις των περιοχών Αθήνας και Θεσσαλονίκης ανατίθενται σε δύο γνωστούς φασίστες, το συνταγματάρχη Σπηλιωτόπουλο, πρώην αρχηγό της Χωροφυλακής της κυβέρνησης Τσολάκογλου, και τον συνταγματάρχη Παπαγεωργίου, πρώην ηγέτη του Π.Α.Ο., που διαλύθηκε από τον ΕΛΑΣ από της πρώτες ώρες της Αντίστασης για τις ύποπτες δραστηριότητές του. Η Καζέρτα είναι ο Λίβανος των στρατιωτικών. Την περίοδο που ο ΕΛΑΣ θριαμβεύει στα πεδία των μαχών, που η μια μετά την άλλη πόλεις και χωριά απελευθερώνονται ύστερα από σκληρές μάχες με τους ναζί, που αποχωρούν, οι ηγέτες του αντάρτικου συνυπογράφουν συμφωνίες που προετοιμάζουν και οργανώνουν τη σφαγή του.
Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αποχωρούν από την Αθήνα στις 12 Οκτώβρη του 1944. Ο ΕΛΑΣ δίνει τις τελευταίες σκληρές μάχες στον Πειραιά για να σώσει τις εγκαταστάσεις στο λιμάνι και το εργοστάσιο ηλεκτρικού στη Δραπετσώνα. Μέχρι τις 18 Οκτώβρη, που φτάνει στην Αθήνα η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του Παπανδρέου, δεν έκανε τίποτα για να πάρει την εξουσία. Εξάλλου είχαν υπογράψει γι’ αυτό στο Λίβανο και την Καζέρτα. Για να μπορέσει η αστική τάξη να αποκαταστήσει την εξουσία της, έπρεπε πρώτα απ’ όλα να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ, μια ένοπλη δύναμη την οποία όχι μόνο δεν μπορούσε να ελέγξει, αλλά ήταν πολύ ισχυρότερη από τις δικές της ασθενικές δυνάμεις.
Η Ορεινή Ταξιαρχία, που σχηματίστηκε από τα «νομιμόφρονα» στοιχεία του στρατού τα οποία είχαν διαλύσει στη Μ. Ανατολή, αριθμούσε 2.500 άνδρες, ο «Ιερός Λόχος» 1.000, οι δυνάμεις Αστυνομίας και Χωροφυλακής περίπου 6.500 και σ’ αυτούς πρόσθεσαν τις διάφορες φασιστοσυμμορίες, όπως η «Χ» του Γρίβα με 3.000 άνδρες, φτάνοντας σε ένα σύνολο 13.000 ανδρών, με μηδενικό ηθικό. Η άρχουσα τάξη στηριζόταν ουσιαστικά στη στρατιωτική δύναμη του αγγλικού ιμπεριαλισμού.
Το Δεκέμβρη του 1944, η Κ.Ε. του ΕΑΜ καλεί σε μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα ενάντια στην απόφαση του Παπανδρέου για αποστράτευση της «Εθνικής Πολιτοφυλακής» του ΕΑΜ και παράδοση των όπλων της. Το τεράστιο και ειρηνικό συλλαλητήριο χτυπάει στο «ψαχνό» η αστυνομία, με απολογισμό 23 νεκρούς και 140 τραυματίες. Ο Δεκέμβρης και η μάχη της Αθήνας είχε ξεκινήσει και κράτησε 33 μέρες.
Πρώτη πράξη του δράματος αποτέλεσε το κίνημα των φαντάρων της Μέσης Ανατολής. Τον Απρίλη του 1944 ξέσπασε το κίνημα της Μέσης Ανατολής από φαντάρους και ναύτες, αριστερούς και δημοκρατικούς στην πλειοψηφία τους, οι οποίοι εκδηλώθηκαν ανοιχτά υπέρ της ΠΕΕΑ,με αποτέλεσμα να επέμβουν οι δυνάμεις των Άγγλων, με τη συγκατάθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η μισή περίπου δύναμη του στρατού της Μέσης Ανατολής (20.000 στρατιώτες) κλείστηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη Λιβύη και την Ερυθραία.
Στη συνάντηση στο Λίβανο, στις 17 Μάη 1944, η αντιπροσωπεία από ηγετικά στελέχη των ΚΚΕ, ΠΕΕΑ, ΕΑΜ και ΕΛΑΣ (ενώ ελέγχουν την Ελεύθερη Ελλάδα και έχουν συντριπτικά μεγαλύτερες δυνάμεις από τις οργανώσεις ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ), διεκδίκησε τη δημιουργία κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας και παράλληλα αποκήρυξε το κίνημα της Μέσης Ανατολής.
Η συμφωνία του Λιβάνου προέβλεπε: «1. Ανασύνταξις και πειθάρχησις των ενόπλων ελληνικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής υπό την σημαίαν της Ελληνικής Πατρίδος…» «Όλοι εμείναμε σύμφωνοι ότι η στάσις της Μέσης Ανατολής απετέλεσεν έγκλημα εναντίον της πατρίδος. Όλοι μας εμείναμε σύμφωνοι ότι η ανάκρισις πρέπει να συνεχιστεί και ότι οι υποκινηταί της στάσεως πρέπει να τιμωρηθούν αναλόγως προς τας ευθύνας των…>> «2. Η ενοποίησις και πειθάρχησις υπό τας διαταγάς της Εθνικής Κυβερνήσεως όλων των αντάρτικων Σωμάτων της Ελευθέρας Ελλάδος…».
Τελικά η αντιπροσωπεία των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ΠΕΕΑ και ΚΚΕ, αντί για τα μισά σημαντικά υπουργεία που διεκδικούσαν, θα πάρουν το ένα τέταρτο: πέντε δευτερεύοντα χαρτοφυλάκια.
Στις 26 Σεπτέμβρη του 1944, στην Καζέρτα της Νότιας Ιταλίας συνέρχεται νέα σύσκεψη, όπου, μεταξύ άλλων, αποφασίζεται:
«1. Όλες οι αντάρτικες δυνάμεις που δρουν στην Ελλάδα τίθενται υπό τας διαταγάς της ελληνικής κυβερνήσεως εθνικής ενότητας.
2. Η ελληνική κυβέρνησις θέτει τας δυνάμεις αυτάς υπό τας διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ.
3. Οι αρχηγοί των ανταρτών θα απαγορεύσουν πάσαν απόπειρα των υπ’ αυτών μονάδων να αναλάβουν την αρχήν ανά χείρας. Τοιαύτη πράξις θα θεωρηθή ως έγκλημα και θα τιμωρηθή αναλόγως.
4. Όσον αφορά τας Αθήνας ουδεμία ενέργεια θα αναληφθή εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ, στρατηγού διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις».
Οι διοικήσεις των περιοχών Αθήνας και Θεσσαλονίκης ανατίθενται σε δύο γνωστούς φασίστες, το συνταγματάρχη Σπηλιωτόπουλο, πρώην αρχηγό της Χωροφυλακής της κυβέρνησης Τσολάκογλου, και τον συνταγματάρχη Παπαγεωργίου, πρώην ηγέτη του Π.Α.Ο., που διαλύθηκε από τον ΕΛΑΣ από της πρώτες ώρες της Αντίστασης για τις ύποπτες δραστηριότητές του. Η Καζέρτα είναι ο Λίβανος των στρατιωτικών. Την περίοδο που ο ΕΛΑΣ θριαμβεύει στα πεδία των μαχών, που η μια μετά την άλλη πόλεις και χωριά απελευθερώνονται ύστερα από σκληρές μάχες με τους ναζί, που αποχωρούν, οι ηγέτες του αντάρτικου συνυπογράφουν συμφωνίες που προετοιμάζουν και οργανώνουν τη σφαγή του.
Τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αποχωρούν από την Αθήνα στις 12 Οκτώβρη του 1944. Ο ΕΛΑΣ δίνει τις τελευταίες σκληρές μάχες στον Πειραιά για να σώσει τις εγκαταστάσεις στο λιμάνι και το εργοστάσιο ηλεκτρικού στη Δραπετσώνα. Μέχρι τις 18 Οκτώβρη, που φτάνει στην Αθήνα η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του Παπανδρέου, δεν έκανε τίποτα για να πάρει την εξουσία. Εξάλλου είχαν υπογράψει γι’ αυτό στο Λίβανο και την Καζέρτα. Για να μπορέσει η αστική τάξη να αποκαταστήσει την εξουσία της, έπρεπε πρώτα απ’ όλα να αφοπλίσει τον ΕΛΑΣ, μια ένοπλη δύναμη την οποία όχι μόνο δεν μπορούσε να ελέγξει, αλλά ήταν πολύ ισχυρότερη από τις δικές της ασθενικές δυνάμεις.
Η Ορεινή Ταξιαρχία, που σχηματίστηκε από τα «νομιμόφρονα» στοιχεία του στρατού τα οποία είχαν διαλύσει στη Μ. Ανατολή, αριθμούσε 2.500 άνδρες, ο «Ιερός Λόχος» 1.000, οι δυνάμεις Αστυνομίας και Χωροφυλακής περίπου 6.500 και σ’ αυτούς πρόσθεσαν τις διάφορες φασιστοσυμμορίες, όπως η «Χ» του Γρίβα με 3.000 άνδρες, φτάνοντας σε ένα σύνολο 13.000 ανδρών, με μηδενικό ηθικό. Η άρχουσα τάξη στηριζόταν ουσιαστικά στη στρατιωτική δύναμη του αγγλικού ιμπεριαλισμού.
Το Δεκέμβρη του 1944, η Κ.Ε. του ΕΑΜ καλεί σε μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα ενάντια στην απόφαση του Παπανδρέου για αποστράτευση της «Εθνικής Πολιτοφυλακής» του ΕΑΜ και παράδοση των όπλων της. Το τεράστιο και ειρηνικό συλλαλητήριο χτυπάει στο «ψαχνό» η αστυνομία, με απολογισμό 23 νεκρούς και 140 τραυματίες. Ο Δεκέμβρης και η μάχη της Αθήνας είχε ξεκινήσει και κράτησε 33 μέρες.
Αφοπλισμός του ΕΛΑΣ (Βάρκιζα 1945)
Οι βρετανικές δυνάμεις έφτασαν τους 26.000 άνδρες με 200 τανκς και αεροπλάνα. Απέναντι σ’ αυτή την πίεση, η ηγεσία του ΚΚΕ, αντί να «ρίξει» τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, διέταξε να κινηθούν προς την Ήπειρο με στόχο τη διάλυση του ΕΔΕΣ. Στρατιωτικά τμήματα του ΕΛΑΣ δεν μπήκαν ποτέ στην πόλη και τη μάχη τη σήκωσε ο εφεδρικός ΕΛΑΣ, 20.000 άνδρες με ελαφρύ οπλισμό, και μόνο 1.500 άνδρες του τακτικού ΕΛΑΣ από την Πελοπόννησο.
Η ηγεσία του ΚΚΕ υποχρεώθηκε να δώσει τη μάχη της Αθήνας και την έδωσε διστακτικά, ελπίζοντας σε συμβιβασμό και επαναφορά της Αριστεράς στην κυβέρνηση με καλύτερους όρους. Αντίθετα η άλλη πλευρά ήταν καθαρή και αποφασισμένη. Χαρακτηριστικό είναι το τηλεγράφημα του Τσόρτσιλ στο στρατηγό Σκόμπυ στις 5 Δεκέμβρη, πριν ακόμα εμπλακούν στη μάχη οι αγγλικές δυνάμεις: «…Μη διστάσετε πάντως να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση».
Ύστερα από 33 μέρες ηρωικής πάλης, στις 5 Γενάρη ο ΕΛΑΣ εγκαταλείπει την Αθήνα. Αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα, στα 4/5 της χώρας κυριαρχούσε ο ΕΛΑΣ, με 75.000 άνδρες. Μια μάχη είχε χαθεί, όχι όμως και ο πόλεμος. Όμως η ηγεσία του ΚΚΕ συμφώνησε και υπέγραψε ανακωχή.
Στις 12 Φλεβάρη, μετά από διαπραγματεύσεις 10 ημερών, υπογράφεται η περίφημη «Συμφωνία της Βάρκιζας». Ουσιαστικά ήταν μια υποταγή άνευ όρων. Η αντιπροσωπεία ΚΚΕ-ΕΑΜ κέρδισε γενικόλογες μη δεσμευτικές υποσχέσεις για ελεύθερο πολιτικό βίο, σεβασμό στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, εκλογές σε ένα χρόνο και δημοψήφισμα για το πολιτειακό. Αρνήθηκαν να άρουν τον στρατιωτικό νόμο. Οι Ιερολοχίτες θα παρέμεναν, ενώ ο ΕΛΑΣ, το ΕΛΑΝ και η Πολιτοφυλακή αποστρατεύονταν (διαλύονταν) και διατάσσονταν να παραδώσουν αμέσως τα όπλα τους. Αμνηστεύονταν τα πολιτικά αδικήματα, αλλά: «Εξαιρούνται της αμνηστείας τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία διά την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος…».
Ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε αυτό το σημείο ήταν η αμνήστευση των «ηθικών αυτουργών», δηλαδή της ηγεσίας, επειδή οι αποφάσεις ήταν πολιτικά αδικήματα, αλλά οι απλοί μαχητές, ως φυσικοί αυτουργοί, παραδόθηκαν στα νύχια της αστικής τρομοκρατίας.
Με δάκρυα στα μάτια, οι αντάρτες αναγκάζονται, ουσιαστικά από την ηγεσία τους, να παραδώσουν τα όπλα τους.
Τι λέει για όλα αυτά σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ;
Για τη συμφωνία του Λιβάνου: «Η αντιπροσωπεία έκανε απαράδεκτες υποχωρήσεις. Επιβεβαίωσε τον ρυθμιστικό ρόλο του Βρετανικού Στρατηγείου… δέχθηκε να συμμετάσχουν η ΠΕΕΑ, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ σαν ανίσχυρη μειοψηφία στην κυβέρνηση και καταδίκασε την πατριωτική αντιφασιστική πάλη των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Έτσι κλείστηκε μια συμφωνία που δεν ανταποκρινόταν στο συσχετισμό των δυνάμεων, που υπήρχαν τότε, και τις αρχές του ιδρυτικού του ΕΑΜ, γεγονός που αποτέλεσε σοβαρότατο λάθος αρχών με βαριές επιπτώσεις στην έκβαση του αγώνα».
Για τη συμφωνία της Καζέρτας: «Η “Συμφωνία της Καζέρτας”, ύστερα από τη “Συμφωνία του Λιβάνου”, με τους απαράδεκτους όρους που κι αυτή περιείχε, έδωσε νέες, ακόμα μεγαλύτερες δυνατότητες στους Άγγλους ιμπεριαλιστές…».
Στη «Διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής για τα 90χρονα του ΚΚΕ» αναφέρεται: «Παρά την απαράδεκτη “Συμφωνία της Βάρκιζας” (12 Φλεβάρη 1945) και τις ολέθριες για το ΕΑΜικό κίνημα συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, η αστική τάξη δεν είχε μπορέσει να ανακτήσει την πλήρη ιδεολογική και πολιτική της κυριαρχία…»
Σήμερα λοιπόν η ηγεσία του ΚΚΕ μιλάει για σοβαρότατο λάθος και χαρακτηρίζει μεν απαράδεκτες και ολέθριες τις συμφωνίες, αλλά δεν μας εξηγεί γιατί η τότε ηγεσία τις υπέγραψε ή γιατί έκανε απανωτά το ένα λάθος πάνω από το άλλο. Πράγματι, 90 χρόνια αγώνες και θυσίες από τις χιλιάδες αγωνιστών που με αυταπάρνηση πάλεψαν και παλεύουν μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ για ένα καλύτερο αύριο, για το σοσιαλισμό, δεν άξιζαν αυτά τα αποτελέσματα. Οι αγώνες και οι θυσίες τους δεν αξίζουν να καταλήξουν και σήμερα στα ίδια αδιέξοδα…
Η ηγεσία του ΚΚΕ υποχρεώθηκε να δώσει τη μάχη της Αθήνας και την έδωσε διστακτικά, ελπίζοντας σε συμβιβασμό και επαναφορά της Αριστεράς στην κυβέρνηση με καλύτερους όρους. Αντίθετα η άλλη πλευρά ήταν καθαρή και αποφασισμένη. Χαρακτηριστικό είναι το τηλεγράφημα του Τσόρτσιλ στο στρατηγό Σκόμπυ στις 5 Δεκέμβρη, πριν ακόμα εμπλακούν στη μάχη οι αγγλικές δυνάμεις: «…Μη διστάσετε πάντως να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση».
Ύστερα από 33 μέρες ηρωικής πάλης, στις 5 Γενάρη ο ΕΛΑΣ εγκαταλείπει την Αθήνα. Αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα, στα 4/5 της χώρας κυριαρχούσε ο ΕΛΑΣ, με 75.000 άνδρες. Μια μάχη είχε χαθεί, όχι όμως και ο πόλεμος. Όμως η ηγεσία του ΚΚΕ συμφώνησε και υπέγραψε ανακωχή.
Στις 12 Φλεβάρη, μετά από διαπραγματεύσεις 10 ημερών, υπογράφεται η περίφημη «Συμφωνία της Βάρκιζας». Ουσιαστικά ήταν μια υποταγή άνευ όρων. Η αντιπροσωπεία ΚΚΕ-ΕΑΜ κέρδισε γενικόλογες μη δεσμευτικές υποσχέσεις για ελεύθερο πολιτικό βίο, σεβασμό στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, εκλογές σε ένα χρόνο και δημοψήφισμα για το πολιτειακό. Αρνήθηκαν να άρουν τον στρατιωτικό νόμο. Οι Ιερολοχίτες θα παρέμεναν, ενώ ο ΕΛΑΣ, το ΕΛΑΝ και η Πολιτοφυλακή αποστρατεύονταν (διαλύονταν) και διατάσσονταν να παραδώσουν αμέσως τα όπλα τους. Αμνηστεύονταν τα πολιτικά αδικήματα, αλλά: «Εξαιρούνται της αμνηστείας τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία διά την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος…».
Ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε αυτό το σημείο ήταν η αμνήστευση των «ηθικών αυτουργών», δηλαδή της ηγεσίας, επειδή οι αποφάσεις ήταν πολιτικά αδικήματα, αλλά οι απλοί μαχητές, ως φυσικοί αυτουργοί, παραδόθηκαν στα νύχια της αστικής τρομοκρατίας.
Με δάκρυα στα μάτια, οι αντάρτες αναγκάζονται, ουσιαστικά από την ηγεσία τους, να παραδώσουν τα όπλα τους.
Τι λέει για όλα αυτά σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ;
Για τη συμφωνία του Λιβάνου: «Η αντιπροσωπεία έκανε απαράδεκτες υποχωρήσεις. Επιβεβαίωσε τον ρυθμιστικό ρόλο του Βρετανικού Στρατηγείου… δέχθηκε να συμμετάσχουν η ΠΕΕΑ, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ σαν ανίσχυρη μειοψηφία στην κυβέρνηση και καταδίκασε την πατριωτική αντιφασιστική πάλη των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Έτσι κλείστηκε μια συμφωνία που δεν ανταποκρινόταν στο συσχετισμό των δυνάμεων, που υπήρχαν τότε, και τις αρχές του ιδρυτικού του ΕΑΜ, γεγονός που αποτέλεσε σοβαρότατο λάθος αρχών με βαριές επιπτώσεις στην έκβαση του αγώνα».
Για τη συμφωνία της Καζέρτας: «Η “Συμφωνία της Καζέρτας”, ύστερα από τη “Συμφωνία του Λιβάνου”, με τους απαράδεκτους όρους που κι αυτή περιείχε, έδωσε νέες, ακόμα μεγαλύτερες δυνατότητες στους Άγγλους ιμπεριαλιστές…».
Στη «Διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής για τα 90χρονα του ΚΚΕ» αναφέρεται: «Παρά την απαράδεκτη “Συμφωνία της Βάρκιζας” (12 Φλεβάρη 1945) και τις ολέθριες για το ΕΑΜικό κίνημα συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, η αστική τάξη δεν είχε μπορέσει να ανακτήσει την πλήρη ιδεολογική και πολιτική της κυριαρχία…»
Σήμερα λοιπόν η ηγεσία του ΚΚΕ μιλάει για σοβαρότατο λάθος και χαρακτηρίζει μεν απαράδεκτες και ολέθριες τις συμφωνίες, αλλά δεν μας εξηγεί γιατί η τότε ηγεσία τις υπέγραψε ή γιατί έκανε απανωτά το ένα λάθος πάνω από το άλλο. Πράγματι, 90 χρόνια αγώνες και θυσίες από τις χιλιάδες αγωνιστών που με αυταπάρνηση πάλεψαν και παλεύουν μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ για ένα καλύτερο αύριο, για το σοσιαλισμό, δεν άξιζαν αυτά τα αποτελέσματα. Οι αγώνες και οι θυσίες τους δεν αξίζουν να καταλήξουν και σήμερα στα ίδια αδιέξοδα…
«Σταλαγματιά, σταλαγματιά, στάζουν τα δάκρυα μου, γιατί προδόθηκαν σκληρά,
τα τόσα όνειρά μου»
Σταλαγματιά, σταλαγματιά
στάζουν τα δάκρυά μου
γιατί προδόθηκαν σκληρά
τα τόσα όνειρά μου.
στάζουν τα δάκρυά μου
γιατί προδόθηκαν σκληρά
τα τόσα όνειρά μου.
Προδόθηκα, προδόθηκα
σε ό,τι είχα πιστέψει
τώρα τι άλλο στη ζωή
μπορεί να με μαγέψει.
σε ό,τι είχα πιστέψει
τώρα τι άλλο στη ζωή
μπορεί να με μαγέψει.
Σταλαγματιά, σταλαγματιά
στάζει η καρδιά μου αίμα
αχ, στη ζωή με πλάνεψε
το μαγεμένο ψέμα.
στάζει η καρδιά μου αίμα
αχ, στη ζωή με πλάνεψε
το μαγεμένο ψέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου