Πολιτική ανάλυση για το «Μακεδονικό ζήτημα»

«Μακεδονικό ζήτημα»: μια παλιά υπόθεση

Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την πρόθεση των κυβερνήσεων Ελλάδας και ΠΓΔΜ για εξέρευση λύσης στο θέμα του ονόματος της δεύτερης, η εθνικιστική ρητορική έχει κατακλύσει ξανά το δημόσιο λόγο προσφέροντας εύφορο έδαφος στον υφέρποντα φασισμό της ελληνικής κοινωνίας. Η ιστορία αυτή, όμως, πάει πάνω από έναν αιώνα πίσω, διαπλέκοντας τα συγκρουόμενα συμφέροντα του ελληνικού εθνικισμού και των εθνικισμών άλλων βαλκανικών χωρών.

Η εθνική αφήγηση έχει αλλάξει κατά καιρούς πότε θεωρώντας αυτούς τους πληθυσμούς ως «βουλγαρικούς» πότε ως «βουλγαρόφωνους Έλληνες πιστούς στο Πατριαρχείο» πότε ως «Μακεδόνες» προκειμένου να ενσωματωθούν στο ελληνικό κράτος και πότε ως «Σλαβομακεδόνες».

Η τωρινή θέση εθνικιστικών κύκλων ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική δεν μας εκπλήσσει καθόλου ότι προέρχεται από τη χουντική περίοδο και ξεθάφτηκε το 1992 από τον τότε σύμβουλο του Μητσοτάκη για τα «εθνικά ζητήματα» αλλά και αντιπρόεδρο επί χούντας της (διορισμένης από τον Παπαδόπουλο) «Συμβουλευτικής», Νικόλαο Μέρτζο. Η θέση αυτή συμβαδίζει αρκετά με την πολιτική του ελληνικού κράτους ως σήμερα, παρόλο που έχει υιοθετηθεί μια ηπιότερη στάση από τις εκάστοτε κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια. Κάθε φορά, όμως, αυτό που παραμένει ίδιο είναι μια εθνική αφήγηση πλήρως ευθυγραμμισμένη με τα εκάστοτε «εθνικά συμφέροντα», που δεν είναι άλλα από τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.

Είναι εντυπωσιακό πως στο συγκεκριμένο ζήτημα η ακροδεξιά ατζέντα και μυθολογία έχει εναρμονιστεί σε πολλά σημεία με την εθνική πολιτική. Ένα από τα σημεία αυτά είναι και η πεποίθηση ότι η ονομασία «Μακεδόνες» εμφανίζεται το 1943-44 και είναι κατασκεύασμα του Τίτο. Η αλήθεια είναι ότι η ονομασία αυτή εμφανίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα, καθώς τίθεται το ζήτημα της εθνικής προέλευσης των σλαβόφωνων χριστιανικών πληθυσμών της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας.

Έχοντας κεντρική θέση στα Βαλκάνια, η Μακεδονία, με τα τρία βιλαέτια της Σελανίκ (Θεσσαλονίκης), του Μοναστηρίου (Βιτολίων) και του Ουσκούμπ (των Σκοπίων, που μετά το 1877 ονομάστηκε βιλαέτι του Κόσσοβου), βρισκόταν στο επίκεντρο των αντιμαχόμενων εθνικισμών. Η Μακεδονία υπήρξε ένας τόπος στον οποίο συναντήθηκαν και συμβίωσαν -ειρηνικά ως επί το πλείστον- πολλές διακριτές γλωσσικές και θρησκευτικές κοινότητες.

Ο μακεδονικός χώρος διαχρονικά αποτέλεσε ένα μεγάλο χωνευτήρι λαών και πολιτισμών. Μετά την κατάκτηση της περιοχής από τους Ρωμαίους, Έλληνες ή εξελληνισμένοι ντόπιοι πληθυσμοί, Ρωμαίοι ή εκλατινισμένοι Έλληνες, Ιλλύριοι, Θράκες, Παίονες, Ούννοι, Γότθοι και Βησιγότθοι, Σλάβοι, Αλβανοί και Τούρκοι συμβίωσαν, επί μακρόν ή για μικρά διαστήματα, ειρηνικά ή εχθρικά μεταξύ τους, υπό ποικίλους κυριάρχους.   Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, ο πληθυσμός της περιοχής αποτελούνταν από διάφορες εθνοτικές ομάδες που συνέκλιναν και επικαλύπτονταν: Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι, Τούρκοι, Εβραίοι, Βλάχοι και Αλβανοί, αλλά και διάφορες παραλλαγές τους.

Όλοι αυτοί συνιστούσαν το πολύχρωμο μωσαϊκό της Μακεδονίας. Είναι νομίζουμε φανερό ότι η εθνολογική διάκριση μιας τόσο πολυπολιτισμικής περιοχής δεν μπορούσε να βασιστεί σε κανένα κριτήριο (γλώσσα, θρησκεία, ήθη, έθιμα), καθώς το ένα μπορούσε κάλλιστα να αντιφάσκει με το άλλο. Για παράδειγμα, ο γνωστός μακεδονομάχος καπετάν Κώττας μιλώντας προς τους προεστούς των Κορεστίων αναφέρει: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν.

Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα.»Η ομιλία αυτή έγινε σε μια γλώσσα την οποία ο Παύλος Μελάς που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας αναφέρει ως «μακεδονικά». Και είναι ο ίδιος ο καπετάν Κώττας, ο οποίος -όντας σλαβόφωνος- την ώρα που εκτελούνταν από τους Οθωμανούς φώναξε: «Ντα ζίβι Γκ(ά)ρτσια! (Ζήτω η Ελλάς)».

Οπότε έπρεπε να ξεκαθαρίσουν δυο πράγματα: ποια από τα υπάρχοντα έθνη-κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία) θα ενσωματώσει την περιοχή και σε δεύτερο χρόνο τι θα γίνει με τους πληθυσμούς που έχουν διαφορετική γλώσσα, θρησκεία κτλ. Για το πρώτο ζήτημα, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ως και τις παραμονές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου συγκρούστηκαν στην περιοχή τρεις επιθετικοί εθνικισμοί με αλυτρωτικές βλέψεις: η “Βουλγαρία του Αγίου Στεφάνου”, η “Μεγάλη Σερβία” και η “Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών” βρέθηκαν αντιμέτωπες σε μια ανελέητη σφαγή που έντεχνα ονομάστηκε μακεδονικός αγώνας. Εντέλει το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος.

Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα αλληλοφαγώματος και σφαγών μεταξύ των ντόπιων πληθυσμών εμφανίστηκε και ο μακεδονικός εθνικισμός που άρχισε να δημιουργεί τη δική του εθνική αφήγηση και οριστικά εκπλήρωσε τους πόθους του για κρατική υπόσταση το 1991. Από τη στιγμή της εμφάνισής του, αλλά κυρίως μετά το 1991, ο μακεδονικός εθνικισμός, όπως κάθε εθνικισμός, κατασκευάζει τη δική του εθνική αφήγηση. Μια αφήγηση γεμάτη από αναχρονισμούς, αποσιωπήσεις, αποσπάσεις από τα ιστορικά γεγονότα, και φυσικά μύθους που δομούν την εθνική ταυτότητα.

Η συζήτηση γύρω από τη χρήση του ονόματος Μακεδονία αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της χειραγώγησης των ιστορικών γεγονότων για την εξυπηρέτηση των εθνικιστικών αντιλήψεων. Τα τελευταία χρόνια εκφράζει διάφορες αλυτρωτικές βλέψεις, ακολουθώντας τα χνάρια των άλλων βαλκανικών εθνικισμών, ενώ έχει προσφύγει σε μια ανιστόρητη και κιτς πολιτική προπαγάνδα με ανεγέρσεις αγαλμάτων, ονοματοδοσίες κτλ.

Όσον αφορά το δεύτερο ζήτημα, είναι γνωστές οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στα Βαλκάνια: εκδιώξεις, εξοντώσεις, μαζικές εκκαθαρίσεις και βίαιες διαδικασίες ομογενοποίησης των πληθυσμών προκειμένου οι εξαιρετικά πολύπλοκες εθνοτικά, θρησκευτικά και γλωσσικά περιοχές να ενσωματωθούν σε κυρίαρχα έθνη-κράτη. Κάτι τέτοιο συνέβη και στο κομμάτι της Μακεδονίας που περιήλθε στο ελληνικό κράτος, καθώς η πλειοψηφία του πληθυσμού του εκείνη την περίοδο δεν ήταν ελληνική ή τουλάχιστον ελληνόφωνη.

Ενάντια σε κάθε εθνικιστική απειλή

Το ζήτημα, λοιπόν, που προέκυψε «ξαφνικά» πριν από 25 χρόνια ανακινείται ξανά τώρα. Ο πολιτικός κόσμος εμφανίζεται ώριμος και έτοιμος να λύσει το ζήτημα μια και καλή, χωρίς να κάνει πολιτικές εκπτώσεις και υποχωρήσεις από τις προηγούμενες πολιτικές που ακολουθήθηκαν, ενώ οι διάφοροι «μακεδονομάχοι» δηλώνουν έτοιμοι να πάρουν τους δρόμους για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Για άλλη μια φορά στην ελληνική κοινωνία μπαίνουν ψευτοδιλήμματα που την αποπροσανατολίζουν από την πραγματική χροιά του ζητήματος, που δεν είναι η εθνική, όπως διατείνονται όλοι, αλλά η πολιτική-ταξική.   Κι αυτό γιατί το νόημα της όλης βιασύνης για να λυθεί το ζήτημα είναι η πρόθεση του γειτονικού κράτους να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και η αναγκαιότητα της σταθεροποίησης της συμμαχίας Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου στην περιοχή υπό την αιγίδα των ΗΠΑ.

Με την εξεύρεση λύσης στο όνομα, η Ελλάδα μπορεί να παίξει ρόλο ισχυρού εταίρου στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, καθώς σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της ΠΓΔΜ, από το σύνολο των άμεσων ξένων επενδύσεων στη χώρα, η Ελλάδα έρχεται τρίτη με επενδύσεις που ανέρχονται σε 477,3 εκ. ευρώ και 10,8% επί του συνόλου.

Ταυτόχρονα, η κινητοποίηση μιας μερίδας του πληθυσμού γύρω από το ζήτημα, αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη, την ίδια ώρα που ψηφίζονται μέτρα, όπως η κατάργηση της απεργίας. Αυτός, εξάλλου, είναι και ο ιστορικός ρόλος του εθνικισμού: συσπείρωση του πληθυσμού γύρω από έναν κοινό εχθρό στο εξωτερικό, ώστε να ξεχαστούν τα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας, να αποδυναμωθούν τα ριζοσπαστικά κινήματα, να αλληλοφαγωθούν οι προλετάριοι και οι καταπιεσμένοι και εντέλει κερδισμένη να βγει η άρχουσα τάξη, πολιτικά ισχυρή και μη αμφισβητήσιμη.

Οι τάξεις δεν μετριούνται σε έθνος και φυλή

Αυτό είναι και το σημαντικό που πρέπει να κατανοήσουμε. Η καταπίεση και η περαιτέρω υποβάθμιση των ζωών μας δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Ο αποπροσανατολισμός μας από την εντεινόμενη αυτή συνθήκη το μόνο που θα κάνει είναι να ενισχύσει το κράτος και το κεφάλαιο.

Εξάλλου, το μακρύ του χέρι, οι φασίστες θα βρίσκονται στα συλλαλητήρια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με τους διάφορους «παμμακεδονικούς συλλόγους», καλούν φασιστικές και νεοναζιστικές γκρούπες, ακροδεξιοί σύνδεσμοι εφέδρων και αξιωματικών και φυσικά μια σταθερά εθνικιστική και μισαλλόδοξη μερίδα της ελληνικής εκκλησίας.

Το δήθεν «ακομμάτιστο» αυτό συνονθύλευμα το μόνο που θα κάνει είναι να δώσει δημόσιο λόγο και κοινωνική νομιμοποίηση σε κάθε λογής φασίστες για να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο ενάντια σε καθετί που θεωρείται επικίνδυνο από το σύστημα και πρέπει να εξαφανιστεί.

Εδώ είναι που μπαίνει και το πραγματικό ερώτημα:

Τι Βαλκάνια θέλουμε; Θέλουμε τα Βαλκάνια των αλυτρωτικών εθνικισμών, των «ανταλλαγών πληθυσμών», των εθνοκαθάρσεων και του αλληλοφαγώματος; Τα Βαλκάνια της Μικρασιατικής Καταστροφής, της γενοκτονίας των Ποντίων, της Σρεμπρένιτσα και του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου; Ή θέλουμε τα Βαλκάνια της συναδέλφωσης των λαών, της αλληλεγγύης, της διεθνιστικής συσπείρωσης γύρω από τους κοινούς μας εχθρούς (κράτος, κεφάλαιο, εθνικισμό);

Μόνη πραγματική απάντηση ο διεθνισμός και η αλληλεγγύη

Ο διεθνισμός, λοιπόν, αποτελεί την μόνη εφικτή, ενωτική και ειρηνική λύση. Κι αυτό γιατί δεν επιζητεί την εξόντωση πληθυσμών και ολόκληρων λαών. Αντίθετα, προτάσσει την αλληλεγγύη των προλετάριων και των καταπιεσμένων ενάντια σ’ αυτούς που μας εκμεταλλεύονται και καταστρέφουν τις ζωές μας. Κι ας μην γελιόμαστε. Μπορεί το περιεχόμενο να αλλάζει, όμως η μορφή της εκμετάλλευσης είναι ίδια και στις δυο πλευρές των συνόρων, όπως και σε κάθε κράτος.

Φτωχοποίηση, υποβάθμιση των ζωών μας, αφαίρεση των δικαιωμάτων μας είναι μόνο μερικές από τις πτυχές της επίθεσης που έχουν εξαπολύσει κράτος και κεφάλαιο εναντίον μας. Και η μόνη πραγματική αντίσταση είναι η ταξική-αντικρατική-διεθνιστική.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Και σαν σκιές επιστρέφουμε

«Υποθέτω ότι έχετε κάποια πληροφόρηση για την καταγωγή του φασισμού. Του έχουν δοθεί πολύ ασαφείς ορισμοί. Βάρβαρος καπιταλισμός; Λούμπεν καπιταλισμός; Ιμπεριαλισμός αλλά σε τρομώδες παραλήρημα; Συμμαχία του υποπρολεταριάτου με τη βιομηχανική αριστοκρατία που χρησιμοποιεί μάγους δημαγωγούς για μεσολαβητές; 

Ο φασισμός μαζεύει όλη την κοινωνική σκουριά, τα σκουπίδια που βγαίνουν από το βυθό της θάλασσας ύστερα από την καταιγίδα: κοινωνικά απόβλητα, φανατικούς, οπορτουνιστές, θύματα από το ντελίριο της μεγαλομανίας, δήμιους σαδιστές, διανοητικά διεστραμμένους, δραπέτες των παραδοσιακών κομμάτων, λούμπεν διανοούμενους, και προπαντός μαζεύει αρρωστημένους εθνικιστές, ρατσιστές και κάθε παραλλαγή του εσωτερισμού που γεννά μια κοινωνία η οποία χρόνια τώρα βρίσκεται σε καλπάζουσα κρίση κυριευμένη από φόβο»

Paco Ignacio Taibo II

Οι αδιάφοροι, του Αντόνιο Γκράμσι (22 Ιανουαρίου 1891-27 Απριλίου 1937)

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

H αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

11 Φεβρουαρίου 1917»

Εκτός γραμμής αλλά εξόχως απειλητικό το εθνικιστικό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη!

Η κυβέρνηση κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες να περάσει το πολυνομοσχέδιο με το οποίο έκλεισε την τρίτη αξιολόγηση για λογαριασμό των αγορών με το συνδικαλιστικό κίνημα διασπασμένο και τις αντιδράσεις σκόρπιες και χλιαρές. Τώρα συνεχίζει ακάθεκτη με το «Μακεδονικό» όπου σπεύδει να λύσει μια εκκρεμότητα 25ετίας καθ’ υπόδειξη και για λογαριασμό του ΝΑΤΟ με την ΝΔ επίσης μουδιασμένη και διασπασμένη.

Είναι να μην εκθειάζουν τον Τσίπρα οι Αμερικάνοι όταν καταφέρνει (τουλάχιστον προσπαθεί) να λύνει κάθε ανοιχτό ζήτημα για λογαριασμό τους;

Το σημερινό συλλαλητήριο ήταν ασθενικό σε σχέση με το 1992 εκ των μαζικότερων ωστόσο των τελευταίων ετών. Η αστυνομία εκτίμησε τους συγκεντρωμένους στις 90.000. Η εκκλησία και η Νέα Δημοκρατία υπάκουσαν στην γραμμή του ΝΑΤΟ και απείχαν επισήμως, ιεραρχώντας σε υψηλότερη θέση τις προτεραιότητες της Ουάσινγκτον που θέλει να ενταχθεί άρον – άρον η ΠΓΔΜ στον πολεμικό συνασπισμό και για να γίνει αυτό προηγείται η επίλυση του προβλήματος της ονομασίας από τους πάντα πρόθυμους ΣΥΡΙΖΑίους.

Αντιπρόσωποί τους ωστόσο τέθηκαν επικεφαλής του εθνικιστικού συλλαλητηρίου στην προσπάθειά τους να κρατηθούν σε επαφή με ένα τμήμα της δεξιάς βάσης τους. Πατρονάρουν τα εθνικιστικά αντανακλαστικά του πιο φοβισμένου, συντηρητικού και καθυστερημένου πολιτικά τμήματος του ελληνικού λαού με περισσή υποκρισία γιατί ξέρουν ότι σήμερα ο εθνικισμός …πουλάει. Βλέπε Τραμπ στις ΗΠΑ, Φάρατζ στην Αγγλία, Λεπέν στη Γαλλία, κοκ. Το κεφάλαιο το ίδιο δίνει το πρόκριμα στους εθνικιστές για να ανοίξουν τον δρόμο στους πολέμους που έρχονται. Δεν είναι τυχαίος ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο συλλαλητήριο του «τουρκοφάγου» στρατηγού Φράγκου...

Οι «πατέρες» της εκκλησίας δηλώνουν οπαδοί του Δωδεκαθεϊστή Μεγάλου Αλεξάνδρου και του «χριστιανικού» επιτεύγματος του να εξοντώσει και να καταστρέψει τον μισό πλανήτη πριν να επιστρέψει άπραγος στην Μακεδονία. Ντύθηκαν οπαδοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κάνουν πως δεν θυμούνται την εξόντωση των δωδεκαθεϊστών από το χριστιανικό μεσαιωνικό Βυζάντιο σε όλη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου συμπεριλαμβανομένης και της γεωγραφικής περιοχής της σημερινής Μακεδονίας.

Οι «πατέρες» του χριστιανισμού που τώρα σήκωσαν τη ρομφαία για να υπερασπιστούν τη υποτίθεται επαπειλούμενη Μακεδονία δεν έβγαλαν άχνα όταν οι κυβερνήσεις μείωναν μισθούς και συντάξεις και φορολογούσαν άγρια τον λαό. Αρκεί που δε φορολόγησαν την εκκλησιαστική περιουσία και δεν έθιξαν τα προνόμια τους…

Από κοντά χρυσαυγίτες (που έκαψαν την κατάληψη Libertatia) και νεοδημοκράτες πολιτευτές που ελπίζουν να καταφέρουν να ξελασπώσουν, δείχνοντας ότι έχουν ουσιαστικές διαφορές με το ΣΥΡΙΖΑ (με τον οποίον μαζί ψήφιζαν τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2015) αρπαγμένοι τώρα από την ουρά του Βουκεφάλα. Όλοι αυτοί κάνουν ότι δεν ξέρουν ότι το ΝΑΤΟ πάει να κλείσει άρον - άρον το θέμα επειδή η ρευστότητα των ημερών είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τα συμφέροντα τους και θέλουν να επιταχύνουν την περικύκλωση της Σερβίας και της Ρωσίας .

Οι Αμερικανοί έκαναν κομμάτια την Γιουγκοσλαβία και διαμοίρασαν τα ιμάτιά της, προκαλώντας εκατόμβες νεκρών. Η ΠΓΔΜ είναι ένα σημαντικό «ιμάτιο» που θεωρούν ότι τους ανήκει και θα κάνουν τα πάντα για να το κρατήσουν στην τροχιά τους και μακριά από την επιρροή της Μόσχας.

Ούτε η «Μεγάλη Αλβανία» ούτε ο βουλγάρικος εθνικισμός θα τους εμποδίσουν. Ίσα – ίσα τον ιμπεριαλισμό εξυπηρετούν Τίρανα και Σόφια κι ας ομνύουν κι αυτό στο ένδοξο παρελθόν τους.

Πλησίον της ΠΓΔΜ οι Αμερικανοί έχουν μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές βάσεις στον κόσμο. Η γιγαντιαία Αμερικανική βάση Καμπ Μποντστίλ στο ιστορικό Ουροσέβακ του νότιου Κοσσόβου είναι τόσο μεγάλη που διακρίνεται από την …Σελήνη με γυμνό οφθαλμό. Απέχει 149 μόλις χιλιόμετρα από τα ελληνικά σύνορα και 26 χιλιόμετρα από την πόλη των Σκοπίων. Σε έκταση 3.865 στρεμμάτων φιλοξενεί 9.000 Αμερικανούς στρατιωτικούς μαζί με τον βαρύ εξοπλισμό τους. Σύμφωνα με μέσα ενημέρωσης της ΠΓΔΜ το τεράστιο αυτό συγκρότημα περιλαμβάνει 15 υπόγειους ορόφους και εξυπηρετεί τα 4/5 των αμερικανικών δυνάμεων στα Βαλκάνια. Φιλοξενεί 60 επιθετικά ελικόπτερα Απάτσι και Μπλαχόουκ, πολύ σύντομα όμως θα γίνει βάση μαχητικών F-16 και Στελθ που θα μεταφερθούν από την βάση Αβιάνο της Ιταλίας.

Το μεγάλο πρόβλημα του ΝΑΤΟ μπορεί να προκύψει μόνο από μια πιθανή ανεξέλεγκτή κατάσταση εντός της ΠΓΔΜ εξαιτίας της εσωτερικής διαμάχης των εθνοτήτων της, Αλβανών και Σλάβων.

Ήδη η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ προκειμένου να αμβλύνει τις εθνικές αντιθέσεις ψήφισε έναν νόμο εξπρές και καθιερώνει τα αλβανικά ως ισότιμη επίσημη γλώσσα της χώρας. Επίσης συνεργεία ξηλώνουν τις πινακίδες στο οδικό και επαρχιακό δίκτυο και τις αντικαθιστούν με νέες που υπάρχει αναγραφή και στην Αλβανική γλώσσα.

Οι Νατοϊκοί στην Ελλάδα δεν έχουν σοβαρό πρόβλημα να περάσουν τη γραμμή τους καθώς ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ και το συνονθύλευμα της κεντροαριστεράς πίνει νερό στο όνομα των «συμμάχων». Το μόνο τους πρόβλημα είναι να μην εκθέσουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση που τους υπηρετεί άριστα.

Τα συλλαλητήρια στην Ελλάδα (και στην ΠΓΔΜ παλαιότερα) είναι μια ανεπανάληπτη κωμωδία με περικεφαλαίες. Ο καθένας θέλει για λογαριασμό του την αναγνώριση του ως κατευθείαν απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. «Οι Γυφτοσκοπιανοί είναι Σλάβοι και δεν δικαιούνται να ονομάζονται Μακεδόνες» κραυγάζουν οι ακροδεξιοί στην Θεσσαλονίκη.

Λες και οι Καραμάν-Αλήδες των Σερρών πολέμησαν με τον Μέγα Αλέξανδρο στην Μάχη των Γαυγαμήλων.

Όσο για το «σοβαρό» επιχείρημα ότι «με πρόφαση το όνομα αύριο θα υπάρξουν εδαφικές διεκδικήσεις» από την γειτονική χώρα, ας μην ανησυχούν και ας ανατρέξουν στην σύγχρονη Ιστορία. Οι περισσότεροι πόλεμοι (για να μην πούμε όλοι) δεν χρειάστηκαν κάποιο όνομα. Υπάρχουν πολλές άλλες αφορμές και ανακαλύπτονται διαρκώς και νέες.

Αν οι ακροδεξιοί παπάδες, πολιτευτές της ΝΔ και της άκρας Δεξιάς είναι τόσο «Μακεδονομάχοι» όσο λένε ας πάνε να κάνουν συλλαλητήριο έξω από την αμερικανική πρεσβεία διεκδικώντας την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την μη συμμετοχή της γείτονος σε αυτόν τον οργανισμό που είναι υπαίτιος για το 99% των σύγχρονων πολέμων από την ίδρυση του.

Οι μόνοι λαοί στον πλανήτη που γειτονεύουν και ζουν ειρηνικά είναι όσοι έχουν διακόψει τις σχέσεις τους με τον ιμπεριαλισμό. Είναι λίγοι και μικροί αλλά κοιτάξτε στον χάρτη και θα τους δείτε.

kommon.gr

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ LIBERTATIA ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΕΜΠΡΗΣΜΟ

Σήμερα, Κυριακή 21/1, γύρω στις 13.30 το μεσημέρι και λίγο πριν το εθνικιστικό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, φασιστικές ομάδες που συμμετείχαν σ’ αυτό ξεκίνησαν μια σειρά επιθέσεων σε κατειλημμένους χώρους. Αφού πρώτα επιτέθηκαν στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο “Σχολείο” και απωθήθηκαν με επιτυχία, στη συνέχεια προσέγγισαν την κατάληψή μας, προκαλώντας ζημιές στην πρόσοψη και τον φράκτη. Οι ζημιές αυτές αποκαταστάθηκαν άμεσα από μέλη της συλλογικότητάς μας, τα οποία στη συνέχεια επέλεξαν να στηρίξουν την αντιεθνικιστική συγκέντρωση στην Καμάρα. Γύρω στις δυο ώρες αργότερα, ομάδα 60-70 φασιστών επιτέθηκε στην κατάληψή μας με μολότοφ και φωτοβολίδες, προκαλώντας τον εμπρησμό της. Εκείνη την ώρα δεν υπήρχε κόσμος στο κτίριο, καθώς βρισκόταν στην συγκέντρωση της Καμάρας. Καθόλη τη διάρκεια της επίθεσης έξω από την κατάληψη βρίσκονταν τόσο ασφαλίτες όσο και κλούβα των ΜΑΤ σταθμευμένη παραδίπλα, οι οποίοι και κάλυπταν την επίθεση χωρίς να παρέμβουν. Η αντίδραση της γειτονιάς πρέπει να αναφερθεί, καθώς κόσμος βγήκε στα μπαλκόνια φωνάζοντας προς τους φασίστες, οι οποίοι απάντησαν σε βρισιές και ρίψη φωτοβολίδων. Όταν οι φασίστες προσπάθησαν να προσεγγίσουν ξανά το Σχολείο, η αστυνομία κράτησε την ίδια στάση, καλύπτοντας τους φασίστες και αποκλείοντας τους συντρόφους μέσα στο κτίριο.

Ας μην ξεγελιέται ο κόσμος: οι επιθέσεις αυτές και ο εμπρησμός του κτιρίου δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς την “κάλυψη” του συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία. Εκεί πήγαιναν και από εκεί γυρνούσαν. Όλες οι ακροδεξιές και νεοναζιστικές ομάδες καλούσαν εκεί, αλλά κανείς δεν νοιάστηκε για το γεγονός αυτό, προσφέροντάς τους κοινωνική νομιμοποίηση και δημόσιο χώρο για να εκφραστούν και να δράσουν. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν υπό άλλες συνθήκες και γι’ αυτό ας αναλογιστεί ο καθένας τη στάση του απέναντι στο φασισμό. Αυτές οι ενέργειες από τέτοιες παρακρατικές ομάδες λειτουργούν ως συμπλήρωμα της κρατικής καταστολής απέναντι σ’όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται για κάτι καλύτερο. Ας αναλογιστεί ο καθένας ποιους ωφελεί ο εμπρησμός ενός κτιρίου με πάνω από έναν αιώνα ιστορίας, το οποίο και βρισκόταν σε καθεστώς εγκατάλειψης για δεκαετίες. Ενός κτιρίου που εμείς ως αναρχικοί, ελευθεριακοί κομμουνιστές και επαναστάτες αποφασίσαμε να καταλάβουμε και να συντηρήσουμε, αφενός για να καλυφθούν στεγαστικές ανάγκες προλετάριων, μεταναστών και ανθρώπων που βάλλονται από το κράτος και τον καπιταλισμό και αφετέρου για να δημιουργηθεί ένας χώρος ριζοσπαστικής πολιτικής ζύμωσης ατόμων και προώθησης μιας νέας ελευθεριακής κουλτούρας. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μια εγκληματική ενέργεια, που θα μπορούσε να έχει και τραγικό απολογισμό, δηλαδή νεκρούς.

Οι επιθέσεις αυτές δεν πρόκειται να μας σταματήσουν στον αγώνα ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και φασισμό. Καμία επίθεση δεν πρόκειται να μας τρομοκρατήσει ούτε και πρόκειται να κάνουμε το χατίρι σε κανένα φασίστα, αλλά με ατσαλωμένη τη συνείδησή μας και με πείσμα για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε για τα ιδανικά μας.

ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ

ΝΑ ΥΨΩΣΟΥΜΕ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΠΟΡΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 22/1 ΣΤΙΣ 18.00 ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ

Libertatia, συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό

Να τελειώνουμε με τη σχετικοποίηση του ελληνικού εθνικισμού –Ελευθερία αυτοπροσδιορισμού για τη Δημοκρατία της Μακεδονίας

Σήμερα, Κυριακή 21 Ιανουαρίου, μια τεράστια μπόχα εθνικοφροσύνης και αλυτρωτισμού, απειλεί να πνίξει την Θεσσαλονίκη και όλους τους νορμάλ ανθρώπους που κατοικούν σε αυτή. Ένα πολυμορφικό συνονθύλευμα φασιστών αποτελούμενο από φαντασιόπληκτους χουντόγερους μέχρι γραφικούς χριστιανοταλιμπάν και από φανατικούς χρυσαυγίτες μέχρι ψεκασμένους  συνομωσιολόγους, στήνει μια μεγάλη φιέστα ρατσισμού γύρω από μια τεράστια φαντασίωση: ότι τους πέφτει λόγος για το πως θα αυτοπροσδιοριστεί ένας λαός και ένα κράτος στο οποίο δεν κατοικούν καν.

Φυσικά, αυτή η επερχόμενη επέλαση των ζόμπι δεν προέκυψε ένα πρωί σαν αδιευκρίνιστος ιός που εξαπλώνεται επιθετικά και σκορπάει τον παραλογισμό στους ανθρώπους που προσβάλλει. Κάθε άλλο: το μακεδονικό ζήτημα υπήρξε τα τελευταία 25 χρόνια και συνεχίζει να είναι μέχρι και σήμερα ένα από τα βασικότερα συστατικά στοιχεία του ελληνικού εθνικισμού σε κάθε μορφή του. Μέσα από αυτό, μέσα από την καλλιέργεια ενός τεράστιου ψέματος που παρουσιάζεται ως «αυτονόητη αλήθεια», ότι δηλαδή «η Μακεδονία είναι ελληνική», ο φασισμός επιχειρεί να μετατραπεί σε κάτι νορμάλ.

Το μέγεθος της νομιμοποίησης αυτού του φασιστικού συλλαλητηρίου αποδεικνύει του λόγου το αληθές: το ζήτημα της Μακεδονίας είναι το παραδοσιακό φιλί ζωής στον φασισμό, μια ευγενική προσφορά σε αυτόν από το μεγαλύτερο  φάσμα του πολιτικού σκηνικού. Κανένα άλλο ζήτημα της σύγχρονης ιστορίας δεν εδραίωσε τις φασιστικές αντιλήψεις ως δομικό τμήμα της πολιτικής ατζέντας όσο το μακεδονικό και κανένα φασιστικό τσιτάτο όσο αυτό της «Μακεδονίας που είναι μία και ανήκει στην Ελλάδα» δεν υπήρξε τόσο διαδεδομένο κοινωνικά, ώστε οι περισσότεροι πολιτικοί χώροι να μην τολμούν να το αμφισβητήσουν ευθέως.

Τα μυθεύματα περί αναμφισβήτητης και ολοκληρωτικής «ελληνικότητας» της Μακεδονίας εκτός από το να αναστηλώνουν ολόκληρους χώρους όπως ο φασιστικός, να δομούν πολιτικές και… εκκλησιαστικές καριέρες, να συντηρούν παράλογους μύθους όπως ότι η μικροσκοπική Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι «κίνδυνος για την Ελλάδα» και να αποκρύπτουν αναμφισβήτητες αλήθειες όπως ότι στην Ελλάδα υπάρχει μη αναγνωρισμένη μακεδονική μειονότητα, με δική της γλώσσα και δική της εθνική συνείδηση, έχουν καταφέρει και κάτι άλλο: να αναγκάσουν ακόμα και πολλές από τις αντιεθνικιστικές φωνές της Ελλάδας να σχετικοποιούν τον λόγο τους απέναντι στο ζήτημα.

Απότοκα των αριστερών φαντασιώσεων ότι κάπου τριγύρω μας υπάρχει ένας «υγιής πατριωτισμός» που πρέπει όχι απλά να μην κακοκαρδίσουμε αλλά και να οικειοποιηθούμε, διάφορες χλιαρές προσεγγίσεις του μακεδονικού ζητήματος καταφέρνουν να πριμοδοτήσουν τον εθνικισμό αλλά από τα αριστερά.

Από την μια, η λογική των ίσων αποστάσεων μέσω της μάστιγας των «δυο εθνικισμών που συγκρούονται» λες και υπάρχει κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου ο ελληνικός εθνικισμός επί του ζητήματος, ο κρατικά γαλουχημένος και πέρα για πέρα φυσικοποιημένος αυτός εθνικισμός, μπορεί να μπει στη ζυγαριά με το πέρα για πέρα αυτονόητο δικαίωμα μιας χώρας να ονομαστεί όπως της αρέσει και μάλιστα χωρίς να διεκδικεί καν επέκταση του εδάφους της. Ούτε καν περνάει από το μυαλό αυτής της λογικής των ίσων αποστάσεων πως στη συγκεκριμένη περίπτωση ο εθνικισμός (τουλάχιστον αυτός που καθορίζει τις εξελίξεις και διαμορφώνει επιχειρηματολογία) είναι ένας και είναι ελληνικός.

Από την άλλη, το αφήγημα της «αποπροσανατολιστικής συζήτησης», το οποίο επιχειρεί να μας πείσει πως η αληθινή ουσία βρίσκεται κάπου άλλου, έξω από τις κοινωνικές ζυμώσεις και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται μέσω αυτών, πως στην πραγματικότητα όλα έχουν να κάνουν με την απέραντη απειλή του ιμπεριαλισμού και τις σκοτεινές σκοπιμότητες του ΝΑΤΟ, πως πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με ανούσια χόμπι όπως η εναντίωση στα φασιστικά συλλαλητήρια και την αναπαραγωγή εθνικιστικών αντιλήψεων και να παρατηρήσουμε προσεκτικά την παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, οι κάτοχοι της οποίας υποκινούν τις κοινωνίες να ασχολούνται με τις λεπτομέρειες και όχι με την βαθιά ουσία των ζητημάτων.

Κανένας από αυτούς τους αρλουμπολόγους, δεν σκέφτηκε ότι το ΝΑΤΟ είναι ήδη εγκατεστημένο στα Βαλκάνια και έχει εκπρόσωπο: την Ελλάδα.
Κανένας από αυτούς τους αρλουμπολόγους, δεν σκέφτηκε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ήδη εγκατεστημένος στην περιοχή και εκπροσωπείται από τα ελληνικά ορυχεία του Μυτιληναίου και τις ελληνικές επιχειρήσεις που κατέχουν τη Μακεδονία, μετά την ασφυξία που της προκάλεσε το ελληνικό οικονομικό εμπάργκο.
Φυσικά, πέρα και έξω από την αναγκαία ταξική εναντίωση σε μηχανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η λογική αυτή αποφεύγει επιμελώς να πει την αλήθεια: η Μακεδονία δεν είναι μια και δεν είναι εξ’ ολοκλήρου ελληνική. Και όσο αυτό αποφεύγεται να ειπωθεί με σαφήνεια, κάθε συζήτηση θα αποτελεί χάιδεμα των αυτιών του ελληνικού εθνικισμού.

Ενάντια σε κάθε λογική εθνικής ενότητας και κάθε αλυτρωτική φαντασίωση που επιχειρεί να δηλητηριάσει ολόκληρες κοινωνίες, το κοινωνικό κίνημα οφείλει και πρέπει να σταθεί απέναντι στον εθνικιστικό παραλογισμό που έχει βγει από τον τάφο του τις τελευταίες μέρες. Οφείλει και πρέπει να εναντιωθεί σε αυτόν αδιάλλακτα, χωρίς «ναι μεν αλλά…», χωρίς να σχετικοποιεί και να υποτιμά τον σκοταδισμό που καλλιεργείται γύρω από το μακεδονικό ζήτημα, προτάσοντας την ταξική ενότητα και τον διεθνισμό ως αδιαπραγμάτευτα και απόλυτα εργαλεία εναντίωσης σε κάθε ρητορική μίσους. Μέχρι να ξεμπερδέψουμε οριστικά με κάθε μορφή φασισμού.

-ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ

-ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑ

-ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ

-ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΕΡΙ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Денес, Недела 21 Јануари, една огромна кал од национализам и иредентизам се заканува да го удави Солун и сите нормални луѓе кои живеат таму.  Една  полиморфна крпеница од фашисти, сочинувана од фантазирани старци од времето на хунтата до христијаноталибанци и од фанатични златнозорци до испрскани заговорци, поставува една голема расистичка фешта околу една огромна фантазија: дека имаат право за како ќе се самоопредели еден народ и една држава во која ниту живеат.

Нормално, оваа парада на зомби не произлезе едно утро како недефиниран вирус кој се шири агресивно и распрснува нелогичност на луѓето кои ги разболува.  Наспротив: македонското прашање постој во последните 25 години и продолжува да сочинува до ден денес една од основните состојки на грчкиот национализам во секој негов облик. Преку него, преку одгледување на една огромна лага која се презентира како «очигледна вистина», дека «Македонија е грчка», фашизмот се обидува да се трансормира на нешто нормално.

Големината на легализацијата на овој фашистички митинг ја докажува следната вистина: прашањето на Македонија е традиционалниот бакнеж за живот на фашизмот, една љубезна понуда кон фашизмот од страна на поголемиот спектар на политичката сцена. Ниедно друго прашање на современата историја не ги втемели фашистичките сваќања како градежен дел на политичката агенда кослку што направи македонското прашање и ниеден фашистички цитат колку што е  «Македонија е една и припаѓа на Грција» не беше толку проширен во општеството, така што повеќето политички страни да не се осмелуваат да постават директно сомнежи.

Митовите околу целосната «грцизност» на Македонија, освен што даваат огромна сила на тоталитарни простории како што е фашизмот, освен што градат политички и…црковни кариери, освен што одржуваат апсурдни митови дека малата Македонија сочинува «опасност за Грција» а истовремено кријат докажани вистини дека во Грција постој непризнаено македонско малцинство, со негов јазик и негова национална свест, имаат успеано и нешто друго: да принудаат дури и доста од противнационалистичките гласови на Грција да го релативизираат нивниот глас према прашањето.

Од страна на левите фантазии дека некаде околу нас се шета еден «здрав патриотизам» кој треба едноставно да не го сваќаме лошо туку да го примениме и ние, разни млаки пристапи кон македонското прашање успеваат да го нахранат национализмот но овој пат од левата страна.

Од една страна, логиката на истите растојанија преку злото на «двата национализми кои се судруваат» како да постој некој паралелен универзум каде што грчкиот национализам за ова прашање, овој национализам под закрила на државата и кој што се сваќа како нешто нормално, може да се стави на вага со  целосното очигледно право на една држава да се именува како што сака и без да посакува и проширување на нејзината почва. Дури ниту и текнува на оваа логика на истите растојанија дека во конкретниот случај национализмот (барем тој што го определува развојот и формира аргументација) е еден и е грчкиот.

Од другата страна, раскажувањето на «дефокусирачката дискусија», кое се обидува да не убеди дека вистинската суштина се наоѓа некаде на друго место,  надвор од социјалните ферментации и корелациите кои се формираат преку нив,  дека во реалноста се има да прави со огромната закана на империјализмот и темните цели на НАТО, дека треба да престанеме да се занимаваме со безсуштински хоби како што е спротиставувањето на фашистичките протести и репродукција на националистички сваќања и да ја погледнеме внимателно светската геополитичка табла за шах, чии сопственици ги потикнуваат општествата да се занимаваат со деталите а не со длабоката суштина на прашањата.
Ниеден од овие говорачи на глупости, не размисли дека НАТО е веќе сместено во Балканот и има претставник: Грција.

Ниеден од овие говорачи на глупости, не размисли дека империјализмот е веќе сместен во територијата и се претставува преку грчките рудници на Митилинеос и грчките бизниси кои ја држаат Македонија, после давењето кое го предизвика на неа грчкото економско ембарго.

Нормално, освен потребното спротиствавување на механизми како што се НАТО и Европска Унија, оваа логика избегнува редовно да ја каже вистината: Македонија не е една и не е целосно грчка. И доколку не се кажува ова јасно, секоја дискусија ќе сочинува галење на ушите на грчкиот национализам.

Против секоја логика на национално единство и секоја иредентистична фантазија која се обидува да отруе цели општества, општественото движење има должност и мора да застане против националистичката апсурдност која излезе од нејзиниот гроб во последните дена. Има должност и мора да се спротистави на национализмот без компромис, без «да но…», без да го релативизира и потценува опскурантизмот кој се одгледува околу македонското прашање, ставајќи на преден план класното единство и интернационализмот како апсолутни алати за спротиствавување на секоја реторика за омраза, без преговарање. Се додека да куртулиме дефинитивно од секој облик на фашизмот.

-НЕДНА ВОЈНА МЕЃУ НАРОДИТЕ, НИЕДЕН МИР МЕЃУ КЛАСИТЕ

-НЕПОСРЕДНО ПРИЗНАВАЊЕ НА РЕПУБЛИКА МАКЕДОНИЈА СО НЕЈЗИНОТО УСТАВНО ИМЕ

-ДА ГО УНИШТИМЕ ОТРОВОТ НА НАЦИОНАЛИЗМОТ И НА ИРЕДЕНТИЗМОТ ВО СЕКОЈ НЕГОВ ОБЛИК

-ДА ЗАВРШУВАМЕ СО ПРИКАЗНАТА ДЕКА МАКЕДОНИЈА Е АПСОЛУТНО ГРЧКА

By Rocinante 

Δεκαπέντε χιλιάδες και μία... στραβάδια απολύθηκε

Με του μπουζουκιού το σκάφος
πλέω την Αχερουσία, 
πάω να βρω τους πεθαμένους
να μου δείξουν την ουσία
Θέλω ζόρικα ντουέτα
Τζίμη Χέντριξ Βαμβακάρης
κι όχι αδελφές Κατσάμπα
να περνάει η ζωή μας τσάμπα
Ω, ρε τι θα γίνει απόψε

Τζίμης Πανούσης (12 Φεβρουαρίου 1954 - 13 Ιανουαρίου 2018)

***********

Η είδηση  θανάτου του Τζίμη Πανούση έπεσε σαν βόμβα,ήταν γνωστό εδώ και καιρό πώς ήταν άρρωστος άλλωστε ειχε λιποθυμίσει στη σκηνή πρίν καιρό.

Κανείς δεν πίστευε πώς θα χάσει τη μάχη.Ο Τζίμης Πανούσης ο Τζιμάκος για όλους εμάς,ο αντικοφορμιστής,ο «αιρετικός» ο ανυπότακτος έφυγε για το μεγάλο ταξίδι μέν αλλά αφήνει πίσω του τό έργο του για να τον θυμόμαστε.

Επικές οι ατάκες του:

•όταν βρισκόταν σε σύγκρουση με τον ακατανόμαστο όπως τόν αποκαλούσε Νταλάρα «Μην πετάτε γιαούρτια στο Νταλάρα, γιατί τα μαζεύει και τα πουλάει!»

•Και μην παίρνετε ναρκωτικά, δεν φτάνουν για όλους.

•Στη νέα τάξη πραγμάτων μην ξεχνάτε ότι τα πράγματα είμαστε εμείς.

•Εγώ πίστευα ότι είναι REFRESH η ζωή, επειδή βλέπω πολύ τηλεόραση, έβλεπα και βλέπω.
Τελικά όμως, σύμφωνα με τελευταίες επιστημονικές ανακαλύψεις δεν είναι REFRESH η ζωή,
είναι ντομάτα, άλλος την τρώει τη μάπα και άλλος την τρώει σαλάτα.

Ο Τζιμάκος έφυγε σε ηλικία 64 ετών, καθώς υπέστη το μεσημέρι του Σαββάτου καρδιακό επεισόδιο.

***********

Τραγουδιστής, συνθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός ο Τζίμης Πανούσης θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο αιρετικές και, σίγουρα, προκλητικές μορφές της σύγχρονης ελληνικής τέχνης.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 με τις Μουσικές Ταξιαρχίες έως και σήμερα υπηρέτησε τη rock μουσική με τον δικό του σατιρικό τρόπο και σημάδεψε με τους στίχους και το χιούμορ του ολόκληρες γενιές ανθρώπων.

Η σχέση του με τη μουσική και την πρόζα ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, ενώ εκτός από το τραγούδι είχε ασχοληθεί από νωρίς και με την ηθοποιία. Τη δεκαετία του 1970 συμμετείχε σε έναν καλλιτεχνικό θίασο από τον οποίο αποχώρησε σύντομα για να εργαστεί στην Εθνική Τράπεζα. Αυτό, όπως ανέφερε και ο ίδιος συχνά πυκνά, ήταν μία από τις πιο άσχημες εμπειρίες που βίωσε και τελείωσε σύντομα και… άδοξα.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 σχηματίστηκαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες με τον Τζίμη Πανούση στη φωνή και τους Γιάννη Δρόλαπα (ένας από τους καλύτερους Έλληνες κιθαρίστες), Σπύρο Πάζιο (επίσης κιθάρα και synthesizer, έγχορδα) Βαγγέλη Βέκιο (τύμπανα) και Δημήτρη Δασκαλοθανάση (μπάσο). Μετά και την προσθήκη του Van Svarnas (σαξόφωνο) οι Μουσικές Ταξιαρχίες άρχισαν να πραγματοποιούν ζωντανές εμφανίσεις στην Αθήνα και απέκτησαν σύντομα μεγάλο ρεύμα.

Η κασέτα που κυκλοφόρησαν με τίτλο «Disco Tsoutsouni» έγινε ανάρπαστη στους underground κύκλους, ενώ το 1982 κυκλοφόρησε από την MINOS-EMI ο πρώτος τους δίσκος «Μουσικές Ταξιαρχίες» με ένα από τα πιο χαρακτηριστικά εξώφυλλα.

Ακολούθησαν τα «Αν η γιαγιά μου είχε Ρουλεμάν» και «Hard Core», μία live ηχογράφηση που αποτύπωνε με τον καλύτερο τρόπο τις δυναμικές τους συναυλίες. 

Από το 1986 ο «Τζιμάκος» αποφασίσει να ακολουθήσει solo καριέρα και γνωρίζει σημαντική επιτυχία με τον δίσκο «Κάγκελα Παντού». Η δεκαετία του 1980 κλείνει με άλλους δύο πολύ καλούς δίσκους τα «Χημεία και Τέρατα», «Δουλειές του Κεφαλιού» και «Ρομπέν των Χαζών», ζωντανή ηχογράφηση Τσικνοπέμπτη στο θρυλικό Ρόδον.

Ο Τζίμης Πανούσης κυκλοφορεί το 1993 το «Vivere Pericolosamente», ενώ στις αρχές του νέου αιώνα, το 2000 επιστρέφει στη δράση και στην επικαιρότητα με το πολύ επιτυχημένο «Με λένε Πόπη», αναθερμαίνοντας, παράλληλα, και την ιστορική του κόντρα με τον Γιώργο Νταλάρα. Το περιοδικό Μετρό κυκλοφόρησε το 2002 το «Δείγμα Δωρεάν» που περιείχε ακυκλοφόρητα τραγούδια από τις τότε παραστάσεις του, ενώ , το 2009 κυκλοφόρησε κι ένα διπλό CD με την παράσταση «Της πατρίδας μου η σημαία» η οποία είχε προκαλέσει σάλο.

Το 2015 ο «Τζιμάκος» βρίσκει ξανά τον Γιάννη Δρόλαπα και τις Μουσικές Ταξιαρχίες για μία σειρά εμφανίσεων στο Κύτταρο και, την επόμενη χρονιά, στο Gagarin.

Ο «Τζιμάκος» στο… γυαλί και το ραδιόφωνο

Το 1981 ο Τζίμης Πανούσης (μαζί με τις Μουσικές Ταξιαρχίες) πρωταγωνιστεί στη θρυλική ταινία του Νίκου Ζεβρού «Ο Δράκουλας των Εξαρχείων» παρέα με τους Αντώνη Καφετζόπουλου, Κωνσταντίνο Τζούμα, Δημήτρη Πουλικάκο, Βαγγέλη Κοτρώνη, Σάκη Μπουλά και άλλους πολλούς. Είχε συμβάλει και στο σενάριο της ταινίας,  με το φιλμ να αποκτάει σταδιακά μεγάλη σημασία στο ως καλτ φαινόμενο στους εναλλακτικούς κύκλους.

Παράλληλα, ο Τζίμης Πανούσης εμφανίστηκε ως γκεστ σε ταινίες όπως ο Ηνίοχος του Αλέξη Δαμιανού, ο Προστάτης Οικογένειας του Νίκου Περράκη και το Safe Sex των Ρέππα-Παπαθανασίου.

Ο «Τζιμάκος» ασχολήθηκε έντονα και με το ραδιόφωνο με τις εκπομπές του στον Top FM να έχουν μείνει στην ιστορία. Συνεργάστηκε, ακόμη, με τους Κανάλι 15, Ωχ FM, Flash 9.65, 88 μισό Θεσσαλονίκης, ΣΚΑΪ 100.3FM, City FM 99.5.

Το 1995 είχε συμφωνήσει να ξεκινήσει τηλεοπτική εκπομπή με το όνομα «Κορίτσια ο Τζίμης» στην τότε ΕΤ2, ωστόσο αυτή τελικά «κόπηκε». Ο Πανούσης, πάντως, βρέθηκε αρκετές φορές ως καλεσμένος σε διάφορα τηλεοπτικά πλατό με τις εμφανίσεις του να γίνονται πάντα αντικείμενο συζήτησης.

Κυκλοφόρησε και αρκετά βιβλία, βασισμένα κυρίως στις ραδιοφωνικές του εκπομπές, όπως η «Ζάλη των Τάξεων» κ.α.

Σάτιρα, πρόκληση και ταλέντο

Εκείνου που προτάσσουν οι περισσότεροι είναι το σατιρικό περιεχόμενο των τραγουδιών του και οι προκλητικές σεξουαλικές εκφράσεις που χρησιμοποιούσε, όμως οι στίχοι του Τζίμη Πανούση είχαν πάντα μία βαθύτερη κοινωνική και πολιτική κριτική.

Προερχόμενος από τον χώρο της Αριστεράς έβαζε πάντα στο στόχαστρο την εποχή ΠΑΣΟΚ και την άνοδο του μικροαστισμού στην Ελλάδας και τη Δεξιά παράταξη, εκτόξευε πυρά κατά της Εκκλησίας, ενώ ασκούσε, πάντα, σφοδρή κριτική στο ΚΚΕ, αλλά και την Αριστερά γενικότερα. Τα μνημονιακά χρόνια από την κριτική του δεν ξέφυγε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα κόμματα εντός και εκτός Βουλής.

         

Comandanta Ramona

 6 Ιανουαρίου 2006, φεύγει απο την ζώη μετά απο μάχη με τον καρκίνο, η Διοικήτρια Ραμόνα γνωστή ως "The Petite Warrior". 

Υπήρξε ηγέτης στην αρχική εξέγερση των Σαπατίστας ενάντια στην κυβέρνηση του Μεξικού και έδωσε μάχη για τα δικαιωμάτα των ιθαγενών γυναικών σε όλο το Μεξικό. Ταξίδεψε απο κοινότητα σε κοινότητα και μίλαγε στις γυναίκες για τον αγώνα των Σαπατίστας.

Για την Ραμόνα ο αγώνας είχε δυο πτυχές. Η μία πτυχή ήταν ο αγωνας εντός της κοινότητας των Σαπατίστας, με τις γυναίκες που ήταν δεμένες με την παράδοση, και η δέυτερη πτυχή, ήταν οι αγώνες με τους ιθαγενείς πληθυσμους κατά του αποκλεισμού, της καταστολής και της κυριαρχίας της μεξικάνικης κυβέρνησης. Το 1993 συνέταξε τον "Επαναστατικό νόμο για τις γυναίκες", σε αυτόν τον νόμο, κηρυσσόταν η ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών. Ο νόμος πέρασε απο συνέλευση και υπερψηφίστηκε.

Μέτα την εξέγερση του 1993, οι Σαπατίστας έδωσαν αιτήματα στην μεξικάνικη κυβέρνηση, στα αίτηματα αυτά η Ραμόνα συμπεριέλαβε τα αιτήματα των γυναικών.

Τα αιτήματα ήταν να χτιστούν κλινικές γεννήσεων, παιδικοί σταθμοί, χώροι ψυχαγωγίας των γυναικών, χτίσιμο χώρων βιοτεχνίας, και ελαιοτριβείων στα οποία οι γυναίκες θα περνούσαν τέσσερις ώρες την ημέρα για να αλέθουν καλαμπόκι για την παρασκευή Ταμάλων και Τορτίγιων για τις οικογένειές τους.

 Έγραψε επίσης ότι οι αυτόχθονες γυναίκες πρέπει να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, την κατάρτιση και στα αντισυλληπτικά. Ηγήθηκε επίσης στην αντιπροσωπεία των EZLN γυναικών στο Πρώτο Εθνικό Συνέδριο των Αυτοχθόνων Γυναικών στην Οαχάκα το 1997.

Το 2001, συμμετείχε σε πορέια στην Πόλη του Μεξικού με άλλους κορυφαίους Σαπατίστας, ζητώντας από την κυβέρνηση να τηρήσουν την συμφωνία του Σαν Αντρές.