Η πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

Πρωτομαγιά του 1890, ιδρύθηκε στην Αθήνα ο «Κεντρικός Σοσιαλιστικός Σύλλογος», με πρωτοβουλία του τότε 25χρονου φοιτητή του Πολυτεχνείου Σταύρου Καλλέργη.

Μέσα σε εξαιρετικές δύσκολες συνθήκες για τη χώρα μας και τον ελληνικό λαό, τις οποίες βιώνουν με επώδυνο τρόπο οι εργαζόμενοι, πραγματοποιούνται οι φετινές εκδηλώσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά. Πρωτομαγιά του 1890, ιδρύθηκε στην Αθήνα ο «Κεντρικός Σοσιαλιστικός Σύλλογος», με πρωτοβουλία του τότε 25χρονου φοιτητή του Πολυτεχνείου Σταύρου Καλλέργη. Είχαν προηγηθεί και άλλες κινήσεις σοσιαλιστικού προσανατολισμού στην Ελλάδα (όπως του Π. Πανά, που το 1876 έβγαλε την εφημερίδα «Εργάτης»), όμως αυτός ήταν« ο πρώτος σοσιαλιστικός σύλλογος εν Ελλάδι και Τουρκία με καθαρόν και απευθείας σοσιαλιστικόν πρόγραμμα», γράφει ο ίδιος ο ιδρυτής του, πατέρας του μεγάλου ηθοποιού μας Λυκούργου Καλλέργη, πρώην βουλευτή του ΚΚΕ, που έφυγε από τη ζωή, «πλήρης ημερών», το 2011.

Στο άμεσο πρόγραμμα του συλλόγου, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε: «Πας πολίτης έχει δικαίωμα υπάρξεως, Φορολογία ανάλογος του κεφαλαίου και της ιδιοκτησίας εκάστου, Κατάργησις της προσωπικής κρατήσεως δια χρέη, Αποκέντρωσις των εξουσιών- ανεξαρτησία των Δήμων».

Πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου ήταν και η οργάνωση της πρώτης Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα, 

Στις 2 Μαΐου 1893, μπροστά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με συμμετοχή περίπου δύο χιλιάδων ατόμων.

Όμως, υπήρχαν και άλλες σοσιαλιστικές κινήσεις και το αίτημα ενωτικού εορτασμού της Πρωτομαγιάς υπήρχε και τότε, στο οποίο ανταποκρίθηκε ο Καλλέργης αναλαμβάνοντας τη σχετική πρωτοβουλία.

Έτσι, η δεύτερη Πρωτομαγιά του 1894, που έγινε στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, ήταν ενωτική και πολύ πιο μαζική από την πρώτη, συγκεντρώνοντας 6000 κόσμο με ομιλητές τους Πλάτωνα Δρακούλη και Σταύρο Καλλέργη.

Το δε ψήφισμα ήταν πληρέστερο από εκείνο της πρώτης Πρωτομαγιάς, αναφέροντας τα ακόλουθα αιτήματα:

α/ Την Κυριακήν να κλείωνται τα καταστήματα καθ΄όλην την ημέραν και οι εργάται ν΄αναπαύωνται.

β/ Οι εργάται να εργάζωνται επί 8 ώρας την ημέραν και ν΄απαγορευθή η εργασία εις τους ανηλίκους.

γ/ Να απονέμεται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς συντήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

δ/ Να καταργηθώσιν οι θανατικαί εκτελέσεις

ε/ Να καταργηθή η δια χρέη προσωπική κράτησις.

Μια ένδειξη για την απήχηση των πρώτων σοσιαλιστών προκύπτει από τη γεωγραφική εξάπλωση των συνδρομητών της εφημερίδας «Σοσιαλιστής» που εξέδιδε ο Καλλέργης (5 Ιουνίου 1890, το πρώτο φύλλο). Γράφει ο «Σοσιαλιστής» του Φεβρουάριου 1893:

«Φύλλα της εφημερίδας «Σοσιαλιστής» αποστέλλονται εις 2.189 πρόσωπα ως εξής:

Εν Ελλάδι - Αθήναις 743, Πύργω Ηλείας και τα περίχωρα 390, Πάτρας και Περίχωρα 223, Πειραιϊ 124, Σύρου 80, Λαυρίω 53, Κέρκυρα 50, Ζακύνθω 42, Χαλκίδι 32, Καλάμαις 30, Τριπόλει 30, Ναυπλίω 29, Αιγίω 27, Κεφαλληνία 25, Λαρίσση 23, Άνδρω 20, Κορίνθω 17, Βόλω 14, Ισθμία 7, Τήνω 6, Μεσολογγίω 5, Αιτωλικώ 2, εις διάφορα μέρη Στερεάς 20, εις διάφορα μέρη Κυκλάδων 10, εν όλω 1933.

Εν τω εξωτερικώ - Εν Ρεθύμνω Κρήτης 50, Ηρακλείω 25, Χανίοις 18, Σμύρνη 13, Αλεξάνδρεια 13, Κωνσταντινουπόλει 9, Θεσσαλονίκη 8, Καϊρω 8, Γαλλία 23, Αγγλία 14, Γερμανία 11, Αμερική 18, Ιταλία 11, Ρωμανία 16, Ελβετία 7, Ισπανία 4, Αυστρία 8, Βουλγαρία 4, Χίω 3, Πρέβεζα 2, Αυστραλία 2, εν όλω 250».

Η συνέχεια ήταν ανοδική. Οι συνθήκες της φτώχειας, της υπερχρέωσης και της ξένης εξάρτησης της χώρας μας ευνοούσαν την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, που είχε στο πρόγραμμά του και αιτήματα των ακτημόνων αγροτών.

Στον 21ο αιώνα, το διεθνές εργατικό κίνημα είναι αντιμέτωπο με εντελώς διαφορετικές πραγματικότητες, που πηγάζουν από την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Στις αναπτυγμένες χώρες, το κίνημα έχει παρουσιάσει σημαντική κάμψη, τα συνδικάτα έχουν αποδυναμωθεί, όπως συμβαίνει στη Βρετανία, μία από τις κοιτίδες του εργατικού κινήματος. Η μεγάλη πρόκληση σήμερα, είναι η αναδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος, μέσω της αναζήτησης νέων μορφών οργάνωσης και αποτελεσματικής δράσης. Η αναγέννησή του είναι επείγουσα, δεν μπορεί να καθυστερήσει άλλο.

                               
         

24 συγκλονιστικές φωτογραφίες από το επικίνδυνο "ταξίδι" των προσφύγων

April 20, 2015: Migrants are rescued by members of the Greek Coast guard and locals after a wooden sailboat carrying dozens of immigrants ran aground off the coast of the island of Rhodes(Argiris Mantikos/Eurokinissi/Reuters)

April 19, 2015: A child is carried off a boat by a rescue worker at the Sicilian port of Pozzallo. Some 98 migrants were rescued from rickety craft bobbing in the Mediterranean(Alessandro Bianchi/Reuters)

November 5, 2014: Two people rest at Maspalomas beach on Gran Canaria after travelling from Africa in a fishing boat(Borja Suarez/Reuters)

October 4, 2014: A rubber dinghy with 104 people on board waiting to be rescued is seen some 25 miles off the Libyan coast(Darrin Zammit Lupi/Reuters)

August 23, 2014: Members of Libya's coast guard recover the body of a migrant off the coast of Tripoli. A wooden boat carrying up to 200 migrants sank just one kilometre off the Libyan coast, with most passengers feared drowned(Reuters)

August 12, 2014: A rescued woman and her baby disembark from a Spanish coast guard vessel in Tarifa(Marcos Moreno/AFP)

June 1, 2014: Hundreds of migrants are seen aboard an Italian Navy vessel before disembarking in the Sicilian port of Augusta(Antonio Parinello/Reuters)

May 14, 2014: Around 250 migrants are hoisted onto a landing craft of an Italian Navy ship after being rescued in the Mediterranean between Italy and Libya(Giorgio Perottino/Reuters)

October 4, 2013: A boat is seen under water after it sank off the southern Italian island of Lampedusa. The Italian coast guard rescued 155 people, but it is thought more than 360 drowned(Vigili del Fuoco/Reuters)

October 5, 2013: Coffins are laid out in a hangar at Lampedusa airport after a boat packed with migrants sank, killing more than 360 people(Alberto Pizzoli/AFP)

March 29, 2009: A boat overflowing with people rescued from three boats that sank in a violent storm off the coast of Libya arrive in the port of Tripoli. More than 200 were missing presumed dead(AFP)

March 29, 2009: A man rests after arriving with other 63 sub-Saharan immigrants at La Tejita beach on the Spanish Canary island of Tenerife(Desiree Martin/AFP)

February 5, 2009: Some 115 would-be immigrants await rescue on their boat after it ran into difficulties, 48 nautical miles off Malta(Armed Forces of Malta Air Wing/Reuters)

July 30, 2008: A group of 53 would-be immigrants in a half-submerged dinghy await rescue by the Armed Forces of Malta while sheltering against the hull of a cargo ship(Rohan Dalli /Maritime Squadron AFM/Reuters)

July 1, 2008: A man offer prayers of thanks after arriving at a beach on Spain's Canary island of Gran Canaria(Borja Suarez/Reuters)

June 16, 2008: A boat used by would-be immigrants floats upside-down after capsizing, 75 miles south-west of Malta June 16, 2008. Twenty-seven people were rescued by the Italian trawler Altomare when their boat capsized(Darrin Zammit Lupi/Reuters)

May 21, 2007 :A small boat packed with 53 people drifts off Malta after its engine failed(AFP)

August 3, 2006: First aid workers and tourists on a beach on the Spanish Canary island of Tenerife help African migrants suffering from the effects of their perilous voyage(Desiree Martin/AFP)

May 5, 2006: A would-be immigrant crawls onto the beach after washing up in a makeshift boat on the Gran Tarajal beach on Spain's Canary Island of Fuerteventura(Juan Medina/Reuters)

September 25, 2005: Members of the Maltese armed forces toss bottles of water to a group of around 180 illegal immigrants after their vessel ran into engine trouble, off the coast of Malta(Darrin Zammit Lupi/Reuters)

November 12, 2004: Migrants grab onto life preservers after their makeshift boat overturned during a rescue operation by Spanish authorities off the coast of Fuerteventura(Juan Medina/Reuters)

November 12, 2004: Migrants try to climb aboard a Spanish civil guard vessel after their makeshift boat capsized during a rescue operation at sea off the coast of Fuerteventura. Of the 36 in the boat, 29 were rescued(Juan Medina/Reuters)

August 21, 2004: Beachgoers carrying a body walk past more bodies of would-be immigrants on the Fuerteventura coast(Juan Medina/Reuters)

January 1, 2003: The body of a migrant who drowned after his makeshift boat capsized lies covered on El Matorral beach in Fuerteventura, Spain, as holidaymakers walk along the shore(Juan Medina/Reuters)  

Πηγή:http://www.ibtimes.co.uk

Υποκρισία είναι…

- να λέω ότι αγαπάω τους Έλληνες και να μισώ όλους τους άλλους. Να λέω ότι αγαπάω τους Έλληνες και να μισώ τους αριστερούς και κάθε έναν που θεωρώ «διαφορετικό». Υποκρισία που αναδύει φασιστική μπόχα.

- να κλαίω το βράδυ για τους πνιγμένους πρόσφυγες και το πρωί να τους κατηγορώ ότι μου παίρνουν τη δουλειά ότι μου μεταδίδουν αρρώστιες και ότι αυξάνουν την εγκληματικότητα στη γειτονιά μου.

- να λέω ότι η φασιστική ιδεολογία δεν ευθύνεται για τη δολοφονία του Φύσσα και τις επιθέσεις σε μετανάστες όταν αυτή η ίδια ιδεολογία υπήρξε το βασικό κίνητρο των παραπάνω πράξεων.

- να θυμώνω, να βρίζω, να διαμαρτύρομαι, να μην αντέχω άλλο, να απειλώ Θεούς και δαίμονες, να νιώθω ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι, ότι δεν πάει άλλο και όλα αυτά καθισμένος στον καναπέ.

- να «εκπροσωπώ» τον Ύψιστο αλλά να με ενοχλούν οι μαύροι, οι μελαμψοί, οι κιτρινιάρηδες και οι σχιστομάτηδες λες και αυτοί δεν αποτελούν «τέκνα του Θεού».

- να παίρνω την «ελευθερία του λόγου» και να τη μετατρέπω σε «ελευθερία της ρουφιανιάς» υπηρετώντας σκοτεινά συμφέροντα και ενισχύοντας αισθήματα μίσους σε ανεγκέφαλους.

- να είμαι δημοσιογράφος που υπηρετώ την αλήθεια και να την αποκρύπτω από τον ελληνικό λαό επειδή δεν είναι προς το συμφέρον των αφεντικών μου που με χρυσοπληρώνουν.

- να προωθώ το αντιμπούλινγκ στα σχολεία και να συνεχίζω το οικονομικό μπούλινγκ των μαθητών στο σπίτι, στέλνοντας κατά εκατομμύρια τους ίδιους και τις οικογένειές τους κάτω από το όριο της φτώχειας.

- να λέω ότι έδιωξα την τρόικα αλλά εξακολουθώ να «διαπραγματεύομαι» με τους «θεσμούς». Να μιλάω τη γλώσσα της αλήθειας με τους δανειστές αλλά να μη λέω την αλήθεια στο λαό που με εξέλεξε.

- να κατηγορώ τους άλλους για ανικανότητα στη διακυβέρνηση της χώρας όταν για πολλά χρόνια έχω αποδείξει τη δική μου ανικανότητα στον ίδιο τομέα.

- να το παίζω άντρας στη Βουλή όταν για 2,5 χρόνια καθόμουνα σαν κότα στην κυρία τρόικα με σκυμμένο το κεφάλι λέγοντας «ναι» σε κάθε της απαίτηση.

- να έχω διαλύσει τα νοσοκομεία και τη δημόσια υγεία και να βγαίνω να πουλάω τρέλα και ταμπλέτες στην τηλεόραση σα να έχω κάνει το μεγαλύτερο

καλό στους πολίτες.

- να θέλω να αλλάξω τον κόσμο χωρίς να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους έχοντας την πεποίθηση ότι παντρεύτηκα με την απόλυτη αλήθεια.

- να εκστασιάζομαι στα κανάλια για την ερμηνεία του τραγουδιστή-μοντέλου-ηθοποιού στο Άξιον Εστί του Θεοδωράκη.

- να χρωστάω εκατομμύρια ευρώ στην εφορία επικαλούμενος οικονομική δυσχέρεια και μέσα σε λίγες ώρες να βρίσκω κοντά στα 2 εκατομμύρια για να μην μπω φυλακή.

- να εισπράττω 10 εκατομμύρια από τα διόδια μέσα σε δύο μέρες και η εθνική οδός να είναι προσπελάσιμη μόνο με τα πόδια.

- να διοικώ ολόκληρη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και να τρέμω σαν αδύναμο ανθρωπάκι μπρος στο υψωμένο ανάστημα μιας και μοναδικής κοπέλας που κρατάει φωτοτυπίες στα χέρια της.

- να έχουν πνιγεί χιλιάδες πρόσφυγες στη Μεσόγειο και η Ε.Ε να αποφασίζει, ως μέτρο αντιμετώπισης, το να παίρνει τα δακτυλικά αποτυπώματα όλων των προσφύγων που περνάνε τα σύνορά της.

Από τον σΑτΥρΟπΡόΚο

πηγή : http://www.pandiera.gr/υποκρισία-είναι/

Στηρίζουμε τους πρόσφυγες, πνίγουμε τον ρατσισμό

Το θέμα των προσφύγων και μεταναστών και των πολιτικών που ακολουθούνται αποτελεί ένα από τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα των ημερών. Στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου, ο τρόπος που προσεγγίζεται έχει, κατά τα γνωστά, υστερικά χαρακτηριστικά μικροπολιτικής έμπνευσης, ενώ συχνά χάνεται η ουσία. Η ουσία στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι πρόκειται για ανθρώπινες ζωές αν σκεφτούμε έναν προς μία τους 400 πρόσφυγες που πνίγηκαν σε ένα πλοιάριο που τους μετέφερε από τη Λιβύη στην Ιταλία την περασμένη Δευτέρα.

Οι ροές ανθρώπων προς την Ευρώπη τους τελευταίους μήνες έχουν αυξηθεί σημαντικά. Η πραγματικότητα αυτή δεν είναι φυσικά ουδέτερη, αλλά άμεση συνέπεια της κατάστασης που επικρατεί στις χώρες εξόδου. Με βάση τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας, 3,9 εκατομμύρια πρόσφυγες έρχονται από τη Συρία, στην Τουρκία πάνω από 1,7 εκ., στο Λίβανο πάνω από 1 εκ. και στην Ιταλία πάνω από 150.000. Στην Ελλάδα το 2014 έφτασαν περίπου 43.500 άνθρωποι από τη θάλασσα, ενώ στο πρώτο τρίμηνο του 2015 άλλοι 19.488. Το 60% αυτών προέρχονταν από τη Συρία, ενώ σημαντικός αριθμός προσφύγων προέρχεται από το Αφγανιστάν, τη Σομαλία, την Ερυθραία, το Ιράκ. Όπως είναι λογικό, οι χώρες που αποτελούν τα σύνορα της ΕΕ δέχονται τα μεγαλύτερα ποσοστά, με πρώτη την Ιταλία. Συνεπώς, και παρά την ιδεολογική ρητορεία και αξιοποίηση, είναι φανερό ότι δεν μιλάμε καν για μετανάστες αλλά σε συντριπτικό ποσοστό για πρόσφυγες.

Ωστόσο, και οι ίδιες οι δομές για παροχή ασύλου με βάση το προσφυγικό καθεστώς, είναι ελλιπείς και αποδιοργανωμένες. Στην Ελλάδα, οι αιτήσεις προς την Υπηρεσία Ασύλου ήταν 2077 το πρώτο δίμηνο του 2015, ενώ 300 άτομα έλαβαν προσφυγικό καθεστώς το Φλεβάρη, εν μέσω κινητοποιήσεων των Σύριων προσφύγων. Είναι φανερό ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να εγκαταλείπεται σε επικοινωνιακές προσεγγίσεις. Ωστόσο, η επικοινωνιακού τύπου αντιπαράθεση δε γίνεται απλά για να αξιοποιηθεί το ζήτημα μικροπολιτικά, αλλά ακριβώς επειδή δεν μπορεί να υπάρξει μια ουσιαστική πολιτική αντιμετώπιση εντός των υφιστάμενων πλαισίων.

Στην πραγματικότητα είναι οι ευρωπαϊκές πολιτικές που δείχνουν για ακόμη μια φορά τα όριά τους. Καταρχήν αυτές οι πολιτικές που διεξάγουν πολέμους, γιατί φυσικά οι πόλεμοι δε γίνονται ουδέτερα, κάπου αλλού από κάποιους άλλους. Και έπειτα, είναι οι ευρωπαϊκές πολιτικές για τη μετανάστευση, οι συνθήκες Σένγκεν και Δουβλίνου, η Ευρώπη-φρούριο και η FRONTEX (που εξάλλου κατηγορείται για εγκληματικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων), τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι δολοφονικές πολιτικές στα σύνορα. Και φυσικά, το ζήτημα δεν είναι κατά κανένα τρόπο οικονομικό: αντίθετα, προϋπολογισμοί δισεκατομμυρίων προβλέπονται για την επιτήρηση, την καταστολή και το κλείσιμο των συνόρων, και όχι φυσικά για την υποδοχή, φροντίδα των προσφύγων και την παροχή ασύλου.

Χωρίς σύγκρουση με αυτές τις πολιτικές, δεν μπορεί πραγματικά να αντιμετωπιστεί το ζήτημα ουσιαστικά και πολιτικά, και έτσι η συζήτηση θα μετακυλύεται σε φαιδρά αλλά και επικίνδυνα μονοπάτια. Έτσι, οι δηλώσεις Χριστοδουλοπούλου περί προσφύγων που δεν είναι άστεγοι αλλά αν βγαίνουν το πρωί στην Ομόνοια είναι επειδή θέλουν να λιαστούν(!), ή υποτιθέμενοι καθησυχασμοί του τύπου, “θα προτιμήσουν την Ιταλία”, υποδηλώνουν ακριβώς την πολιτική αμηχανία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μπροστά στην πραγματικότητα, ότι χωρίς ραγδαία αμφισβήτηση των υφιστάμενων πολιτικών πλαισίων, τα όρια που μπορεί να κινηθεί είναι εξαιρετικά στενά. Η παρέμβαση προς την ΕΕ εξαντλείται στην αναζήτηση πόρων, ενώ το επίδικο είναι το αντίθετο: η απεμπλοκή από τις ευρωπαϊκές πολιτικές. Η ενίσχυση των επιτροπών ασύλου που δρομολογείται από το αρμόδιο υπουργείο καθώς και η εξαγγελία για χορήγηση εγγράφων στους Σύριους είναι σημαντικές αλλά μερικές πρωτοβουλίες. Εξάλλου, τρεις μήνες μετά και παρά τις δεσμεύσεις, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης εξακολουθούν να λειτουργούν κανονικά, με μόνο ειδικές κατηγορίες να έχουν αφεθεί ελεύθερες.

Η δε στάση άλλων κυβερνητικών παραγόντων είναι απαράδεκτη, κατεξοχήν του Πανούση, ο οποίος μίλησε για “τσουνάμι μεταναστών” και ζήτημα “Εθνικής Ασφάλειας και κοινωνικής συνοχής”(!), ενώ τόνισε με νόημα ότι κανείς μετανάστης δεν πρέπει να πάει στη Θράκη (ενώ άλλοι παράγοντες μιλούσαν για εισβολή από την Τουρκία για να αλλοιώσει πληθυσμιακά μεγέθη κλπ.). Είναι προφανές ότι η στάση αυτή όχι απλά δεν οριοθετεί αλλά τροφοδοτεί τη στάση της αντιπολίτευσης, κατεξοχήν της ΝΔ, η οποία επιχειρεί να αξιοποιήσει το θέμα για να εγείρει συντηρητικά αντανακλαστικά στην κοινωνία, έχοντας εξάλλου τις πλέον αντιδραστικές θέσεις για το θέμα, συνδέοντας το και πάλι με τη “δημόσια ασφάλεια” και την “υγεία των πολιτών”. Αλλά και από το Ποτάμι, δια στόματος Ορφανού, ακούσαμε ότι “η εισροή προσφύγων δεν μπορεί να εξαρτάται από τις εμπόλεμες ζώνες”. Η αντίληψη των δυνάμεων αυτών είναι γνωστή, σήμερα είναι επιτακτική η ευθεία σύγκρουση με τις πολιτικές που την ακολουθούν.

της Ειρήνης Γαϊτάνου

πηγή:http://prin.gr/?p=6682

Mathieu Kassovitz: Το Μίσος – La Haine 1995 (full movie-subs)

Αν σε ρωτούσε κάποιος τι σκέφτεσαι για το Παρίσι, τι θα του απαντούσες; Μάλλον θα του έλεγες για τον Πύργο του Άιφελ, για το Λούβρο –αν είσαι της κουλτούρας- και εάν είσαι από τους ρομαντικούς θα του απαντούσες, ότι είναι η πόλη του Φωτός. Εάν όμως λεγόσουν Mathieu Kassovitz θα αναφερόσουν στις εργατικές κατοικίες των παρισινών προαστίων, εκεί όπου στεγάζονται οι σύγχρονοι άθλιοι της γαλλικής κοινωνίας. Και αυτό ακριβώς έπραξε με “Tο Μίσος” (γαλλικά: “La Haine“).

 Με οδηγό μια ασπρόμαυρη ταινία, ο Γάλλος σκηνοθέτης μας συστήνει την σκληρή και ασπρόμαυρη ζωή των μεταναστών που ζουν στη Γαλλία ως ξένο σώμα. Τρεις φίλοι μετανάστες σε μια Γαλλία που δεν τους θέλει – ο Βινς, ο Ουμπέρτ και ο Σαΐντ-  ξεκινούν την περιπλάνησή τους στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας, επιζητώντας να κερδίσουν τον σεβασμό που τους αξίζει και τους τον έχουν στερήσει λόγω καταγωγής, χρώματος και θρησκείας και εάν αυτό δεν επιτευχθεί τουλάχιστον να κατορθώσουν να τρομοκρατήσουν όσους τους ταπεινώνουν και αρνούνται να τους αναγνωρίσουν όσα δικαιωματικά τους ανήκουν.

Το έργο ξεκινά με το πλάνο του φλεγόμενου Παρισιού και τις συγκρούσεις μεταξύ νεαρών και αστυνομικών δυνάμεων. Συγκρούσεις που πυροδοτήθηκαν έπειτα από τον ξυλοδαρμό ενός νεαρού μετανάστη από αστυνομικούς, με αποτέλεσμα ο πρώτος να νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Μέσα σ’ αυτά τα επεισόδια ο Βινς βρίσκει το όπλο ένας αστυνομικού και απειλεί να σκοτώσει όποιο “γουρούνι” (αστυνομικό) συναντήσει, εάν ο φίλος του πεθάνει. Και κάπως έτσι ξεκινά μια ακόμη μέρα μίσους, βίας και εξευτελισμών, με πρωταγωνιστές μετανάστες, αστυνομικούς, αδιάφορους πολίτες και ακροδεξιούς του Front National Français  (Η ακροδεξιά της οικογένειας Λεπέν).

Η οργή γεννά μίσος και το μίσος, βία. Η Γαλλία φλέγεται επειδή έχει επιλέξει να μισεί ή να αδιαφορεί για κάποιους πολίτες της. Το έργο αποτελεί μια καλλιτεχνική κραυγή για την ελεύθερη πτώση της άλλοτε πρωτοπόρας γαλλικής κοινωνίας. Είναι μια κραυγή αγωνίας, που επιδιώκει να αφυπνίσει τους ιθύνοντες και να τους υπενθυμίσει πως υπάρχει ζωή και στα προάστια του Παρισιού. Εκεί βρίσκονται οι παρείσακτοι Γάλλοι που παλεύουν να ενταχθούν στην κοινωνία, που καθημερινώς καλούνται να αποδεικνύουν την γαλλική ταυτότητά τους.

Η ταινία τονίζει στους Γάλλους και σε όλες εν γένει τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, όπως είναι και η ελληνική, πως υπάρχει και άλλος καλύτερος δρόμος πέραν του κοινωνικού αποκλεισμού. Πως είναι ουσιαστικά αδύνατον για μια κοινωνία να πορεύεται έχοντας απομονώσει ένα τμήμα της, επειδή παραδείγματος χάρη δεν φέρει εκατό τις εκατό γαλλικό ή ελληνικό αίμα. “La haine attise la haine!” (“Το μίσος γεννάει μίσος!”) και όποια κοινωνία το καλλιεργεί θα βρεθεί σύντομα αντιμέτωπη με τα  δυσάρεστα αποτελέσματά του. Ο Kassovitz είχε προειδοποιήσει τους Γάλλους, αυτοί όμως τον αγνόησαν επιδεικτικά. Δέκα χρόνια μετά την προβολή της ταινίας, η Γαλλία καίγεται στην πυρά της  μισαλλοδοξίας.

Όλα ξεκίνησαν στις 27 Οκτωβρίου του 2005, όταν μια ομάδα αστυνομικών καταδιώκει 3 νεαρούς μετανάστες στα υποβαθμισμένα προάστια της πρωτεύουσας. Η καταδίωξη λήγει με τον θάνατο από ηλεκτροπληξία 2 νεαρών,του 15χρονου Bouna Traore, Γάλλου με καταγωγή απ’ το Μάλι και του 17χρονου Zyed Benna με καταγωγή απ’ την Τυνησία. Ο τρίτος της παρέας, Muhittin Altun, θα νοσηλευθεί στο νοσοκομείο. Με την γνωστοποίηση της είδησης του θανάτου των 2 παιδιών το προάστιο του Clichy-sous-Bois θα μετατραπεί σε πεδίο σύγκρουσης για 18 ημέρες, ανάμεσα σε  αστυνομικούς και οργισμένους νέους που επιζητούν εκδίκηση. Στις 30 του Οκτώβρη, ο Νικολά Σαρκόζι, μέλος της Κυβέρνησης, Υπουργός Εσωτερικών και μετέπειτα Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, αναφερόμενος στους εξεγερμένους τους αποκαλεί “αλήτες” και “αποβράσματα” και καλεί τις αρχές να επιδείξουν “μηδενική ανοχή”. Στις 3 Νοεμβρίου ξεκινά επιτέλους η αστυνομική έρευνα για τους θανάτους των 2 νέων, ενώ παράλληλα η εξέγερση εξαπλώνεται και σ’ άλλες γαλλικές πόλεις.

Πέντε μέρες αργότερα, το Συμβούλιο των Υπουργών αποφασίζει την επιβολή της απαγόρευσης της κυκλοφορίας και την εφαρμογή του νόμου περί έκτακτης ανάγκης, ο οποίος εφαρμόζεται σε 30 και πλέον πόλεις. Το ίδιο βράδυ ένας άνθρωπος χάνει την ζωή του, 120 αστυνομικοί και πυροσβέστες τραυματίζονται, οι συλλήψεις φτάνουν στις 1500 και 5873 αυτοκίνητα αφήνονται στην πυρά. Στις 13 Νοεμβρίου ο Ζαν-Μαρί Λεπέν προβαίνει σε μια ακόμα ρατσιστική δήλωση (μια από τις πολλές) αναφέροντας πως μείζον πρόβλημα της Γαλλίας αποτελούν οι μαζικές μεταναστεύσεις από τις τριτοκοσμικές χώρες. Την επόμενη μέρα, τα επεισόδια λαμβάνουν τέλος με τον τότε Πρόεδρο, Ζακ Σιράκ, να προκηρύσσει σε διάγγελμά του την πολιτική των ίσων ευκαιριών για όλους. Σ΄αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι σε Έκθεσή της (6/4/ 2005), η Διεθνής Αμνηστία, αναφέρεται στα κακώς κείμενα του δικαστικού συστήματος στη Γαλλία και συγκεκριμένα επικεντρώνεται στην απροθυμία του να εξετάσει υποθέσεις αστυνομικής βίας εις βάρος πολιτών.

Το “La Haine“ είναι η αφήγηση της ιστορίας μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και καθώς πέφτει επαναλαμβάνει στον εαυτό της: “Μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά”˙ αλλά σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η προσγείωση.  

Σκηνοθεσία-Σενάριο :  Ματιέ Κάσσοβιτς.
Πρωταγωνιστές :  Βενσάν Κασέλ, Ουμπέρτ Κουντέ, Σαϊντ Ταγκμαουί. 
Πρώτη προβολή (Γαλλία)  : 31 Μαΐου 1995.
Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών και υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα.

http://streamcloud.eu/2s4v0v0f9wm8/e5f2000a68e052e951dbd98560a301f9.flv.html