Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση.
Ο David Graeber, o αναρχικός συγγραφέας, ανθρωπολόγος, ακαδημαικός,ακτιβιστής και ηγετική μορφή του κινήματος Occupy Wall Street, πέθανε στις 02/09/2020.Ήταν 59 ετών.
Μια από τις πιο ηχηρές φωνές ενάντια στην παγκόσμια κοινωνική ανισότητα και αδικία δεν είναι πια στη ζωή
Ο Graeber ήταν καθηγητής ανθρωπολογίας στο London School of Economics, γνωστός για την έντονη κριτική του στον καπιταλισμό και τη γραφειοκρατία, καθώς και για τις αναρχικές του απόψεις.
Η πορεία του χαρακτηρίζεται από σημαντική ακτιβιστική δράση και ο ίδιος υπήρξε κινητήριος δύναμη πίσω από τη δημιουργία του κινήματος Occupy Wall Street, το οποίο διαμαρτυρόταν για τις έντονες οικονομικές ανισότητες στην αμερικανική κοινωνία - ιδιαίτερα μετά την οικονομική κρίση του 2008.
Υπήρξε επίσης και πολύ σημαντικός συγγραφέας. Το γνωστότερο βιβλίο του είναι το «Χρέος - Τα πρώτα 5.000 χρόνια», το οποίο κυκλοφόρησε το 2011. Σε αυτό αναλύει την ιστορική σχέση του χρέους με τους θεσμούς της κοινωνίας. Το 2018 κυκλοφόρησε ένα επίσης σημαντικό βιβλίο του, το «Bullshit Jobs». Αυτή τη φορά η προσοχή του David Graeber στράφηκε στην σύγχρονη εργασία και πώς αυτή οδηγεί σε δυστυχισμένους ανθρώπους.
Γεννημένος στη Νέα Υόρκη από οικογένεια εργατικής τάξης επιδίωξε τις σπουδές στην ανθρωπολογία, για να καταλάβει καλύτερα την οικονομία. Ο ξαφνικός χαμός του προκαλεί σίγουρα ένα πλήγμα στο παγκόσμιο κίνημα κοινωνικής δικαιοσύνης, το οποίο έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τις ιδέες του Graeber.
ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ - BIRDS IN THE MIRE της Αλίντας Δημητρίου
Το ντοκιμαντέρ «Πουλιά στο Βάλτο» αποτίνει φόρο τιμής στις γυναίκες της Αντίστασης. Από μαρτυρίες 40 γυναικών κατανοούμε τη σημαντική συμβολή τους στον αντιναζιστικό αγώνα.
H συμμετοχή της γυναίκας σε όλες τις ιστορικές διαδικασίες, ακόμα και στις πιο ακραίες, συμμετοχή που παραμένει αφανής, είναι το θέμα της ταινίας Πουλιά στο βάλτο.
Πιο συγκεκριμένα, η ταινία αναφέρεται στη συμμετοχή και προσφορά της γυναίκας στην Aντίσταση κατά την περίοδο της Kατοχής 1941-44, καθώς και στις συνέπειες που υπέστη.
Στηρίζεται στις προφορικές μαρτυρίες των γυναικών που επέζησαν, με άξονα την ιστορική διαδρομή.
Εκείνο, όμως, στο οποίο εστιάζει δεν είναι η ιστορική περιγραφή αλλά η, μέσα από τις μνήμες, τα βιώματα ή και τα ψυχολογικά τραύματα, αποκάλυψη μιας στάσης ζωής των γυναικών σε πράξεις που θεωρούμε ότι αναφέρονται μόνο στους άνδρες.
Το Διεθνές Street Art Φεστιβάλ Πάτρας | ArtWalk, επιστρέφει φρέσκο με νέες ιδέες για πέμπτη φορά στην Πάτρα και θα γεμίσει την πόλη με χρώμα, τη καθημερινότητα μας με αισιοδοξία, τον δημόσιο χώρο με μηνύματα και θα μας «κρατήσει» ψηλά το κεφάλι.
Το ArtWalk 5, όπως κάθε χρόνο, έχει προσκαλέσει καλλιτέχνες της street art από ολόκληρο τον κόσμο και ξεκινά στις 15 Ιουνίου με μία τοιχογραφία έκπληξη. Σύγχρονες δημιουργίες θα αντικρίσουν οι πατρινοί και οι περαστικοί ολόκληρο τον Ιούλιο, τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο.
Η Art in Progress θα φιλοξενήσει μερικούς από τους σπουδαιότερους street artists με διεθνή εμπειρία από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι Street Artist θα ενεργοποιήσουν με το καλλιτεχνικό τους στίγμα την πόλη, προσδίδοντάς της μία νέα δυναμική και ένα μοναδικό σύγχρονο χαρακτήρα, μέσω της τέχνης και της εξωστρέφειας.
Οι φετινοί καλλιτέχνες που θα αφήσουν το προσωπικό τους σημάδι με τις τοιχογραφίες (mural) τους, σε επιλεγμένους τοίχους της Πάτρας είναι οι: Andrea Casciu, Asier Vera Maceiras, Dourone, Drew Merrit, Edmon1419, Jay Kaes, Leandro Bustamante, NSN997 Crew, Siguel και Silver Formz.
Το ποίημα «Μαύρε Αδελφέ μου» που έγραψε ο Ναζίμ Χικμέτ για τον βαρύτονο Πόλ Ρόμπσον, μελοποίησε και τραγούδησε ο Αδαμάντιος Αναστασιάδης, με την Αδαμαντία Πιλισσά στη μνήμη του δολοφονημένου από αστυνομικούς Τζόρτζ Φλόιντ. Ο Πολ Ρόμπσον (Paul Leroy Robeson) γεννήθηκε στις 9 Απρίλη του 1898 στο Νιου Τζέρσι.
Γιος ενός πρώην μαύρου δούλου, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, διαπρέποντας ταυτόχρονα και ως παίκτης στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Από τα πρώτα νεανικά του χρόνια αναμείχθηκε ενεργά στο κίνημα για την απελευθέρωση των μαύρων. Στη δεκαετία του ’30 επισκέφθηκε τη Σοβιετική Ένωση και έγινε φιλικά δεκτός από το λαό της. Οπως δήλωσε ο ίδιος τότε, για πρώτη φορά ένιωσε εντελώς ελεύθερος από το ρατσισμό.
Υπήρξε μια πολυτάλαντη προσωπικότητα, με παγκόσμια ακτινοβολία. Γνώριζε 10 γλώσσες (ακόμα και την κινεζική και τη σουαχίλι) και, με τον καιρό, αναδείχτηκε ένας διάσημος ηθοποιός του θεάτρου – ιδιαίτερα στο ρόλο του σαιξπηρικού Οθέλλου – και του κινηματογράφου (10 ταινίες), καθώς και λαϊκός και κλασικός τραγουδιστής. Στις υπαίθριες συναυλίες του, που δίνονταν στα πλαίσια του προοδευτικού κινήματος, οι ακροατές του έφταναν τους 40.000 και πλέον. Σαν καλλιτέχνης καθιερώθηκε πρώτα στο εξωτερικό (Λονδίνο) και κατόπιν στην πατρίδα του. Το ίδιο έγινε αργότερα και με την περιλάλητη μαύρη χορεύτρια και ηθοποιό Τζοσεφίν Μπέικερ, όταν μετανάστευσε στο Παρίσι.
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έπαιξε πρωτοποριακό ρόλο στην εκστρατεία κατά του λιντσαρίσματος των ομοφύλων του. Και όταν ο Πρόεδρος Τρούμαν αρνήθηκε να δράσει ανάλογα, ο Ρόμπσον μαζί με τον επίσης μαύρο Ουίλιαμ Πάτερσον, ανώτατο στέλεχος του ΚΚ ΗΠΑ, υπέβαλαν στον ΟΗΕ υπόμνημα με τον τίτλο “Καταγγέλλουμε τη γενοκτονία”.Αντίστοιχη ήταν η αντίθεσή του τόσο στον ψυχρό πόλεμο, όσο και στην πολιτική που οδηγούσε σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και η ολοένα ενεργότερη συμμετοχή του στις δραστηριότητες υπέρ της ειρήνης και της φιλίας με την ΕΣΣΔ.
Στο Συνέδριο Πολιτικών Δικαιωμάτων, που έγινε τον Ιούλιο 1949 στη Νέα Υόρκη, ο Ρόμπσον επαναβεβαίωσε τη δήλωση που είχε κάνει νωρίτερα στο Παρίσι, ότι ο νέγρικος λαός δεν πρόκειται να πάρει μέρος “σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο“. Επειτα από την ομιλία του αυτή, οι 246 μαύροι αντιπρόσωποι ενέκριναν ομόφωνα ψήφισμα, στο οποίο τόνιζαν ότι “ο Πολ Ρόμπσον πραγματικά μιλάει για μας στην πάλη του για τα δικαιώματα των νέγρων και στον αγώνα του για την ειρήνη”. Από τότε εντάθηκε ο κατατρεγμός εναντίον του. Στην υπαίθρια συναυλία που έδωσε στις 27 Αυγούστου 1949 στην πόλη Πίκσκιλ της πολιτείας της Νέας Υόρκης, αφηνιασμένοι τραμπούκοι επιτέθηκαν κατά των ακροατών και λιθοβόλησαν τον ίδιο, ο οποίος όμως παρέμεινε ατρόμητος.
Το 1950, περίοδο αποκορυφώματος της μακαρθικής υστερίας, οι αμερικανικές αρχές του αφαίρεσαν το διαβατήριο. Ογδόντα προγραμματισμένες συναυλίες του ακυρώθηκαν. Αίθουσες δεν του παραχωρούνταν πλέον, με αποτέλεσμα το εισόδημά του να πέσει από 104.000 το 1947 σε 2.000 δολάρια το 1950. Και το όνομά του γράφτηκε στο “μαύρο πίνακα”. Το 1956 κλήθηκε από την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών της Βουλής (HUAC). Και όταν ρωτήθηκε αν είναι μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, απάντησε αγέρωχα στα μέλη της: “Τι εννοείτε λέγοντας Κομμουνιστικό Κόμμα; Από ό,τι ξέρω εγώ, είναι ένα νόμιμο κόμμα, όπως το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και το Δημοκρατικό Κόμμα. Εννοείτε ένα κόμμα ανθρώπων, που έχουν θυσιαστεί για το δικό μου λαό και για όλους τους Αμερικανούς και τους εργάτες, ώστε να ζουν με αξιοπρέπεια; Εννοείτε αυτό το κόμμα;“. Και τους κατακεραύνωσε με την μπάσα φωνή του: “Εσείς είστε οι αντιαμερικανοί… Και πρέπει να διαλυθείτε για πάντα!“.Και όχι μόνο αυτό. Οταν ένα μέλος της HUAC τον ρώτησε γιατί, αφού ένιωσε τόσο ελεύθερος στη Ρωσία, δεν έμεινε εκεί, του είπε ορθά – κοφτά: “Γιατί ο πατέρας μου ήταν ένας σκλάβος και ο λαός μου πέθανε για να χτίσει αυτή τη χώρα, και εγώ θα μείνω εδώ για να έχω ένα μέρος, ακριβώς όπως και εσύ”.
Το μένος των διωκτών του υπέροχου αυτού καλλιτέχνη, διανοητή και υπέρμαχου της δικαιοσύνης ήταν τόσο αχαλίνωτο, που, όπως δήλωσε στην εφημερίδα “Βίλατζ Βόις” (10/3/98) ο γιος του, Πολ Ρόμπσον Τζ., κάνοντας μια σύγκριση ανάμεσα στον εαυτό του και τον πατέρα του: “Ο δικός μου φάκελος στο Εφ Μπι Αϊ (μυστική ασφάλεια) είναι μόνο 500 σελίδες!”. Που σημαίνει, βέβαια, ότι του πατέρα του σίγουρα ήταν κάμποσες χιλιάδες σελίδες…
Θα ήταν σοβαρή παράλειψη, αν δεν αναφέραμε και κάτι άλλο, που επίσης δείχνει όλο το μεγαλείο του. Στα σκληρά χρόνια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου και κατόπιν, ο Πολ Ρόμπσον είχε επανειλημμένα υψώσει τη φωνή του, ζητώντας την απελευθέρωση των φυλακισμένων και εξόριστων αγωνιστών. Κι ακόμα, είχε πάρει μέρος και μίλησε σε μεγάλη συγκέντρωσή μας στη Νέα Υόρκη, υπέρ της σωτηρίας του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Σε όλη τη ζωή του (πέθανε 77 χρονών το 1976) τιμήθηκε επάξια. Το 1952 του απονεμήθηκε το βραβείο Στάλιν για την ειρήνη, αλλά το Στέιτ Ντιπάρτμεντ απαγόρευσε τη μετάβασή του στη Μόσχα. Έτσι, η τελετή της επίδοσής του έγινε το 1953 στη Νέα Υόρκη. Επίσης, η σοβιετική κυβέρνηση έδωσε το όνομά του σε ένα βουνό της χώρας της. Ο μεγάλος Χιλιανός ποιητής Πάμπλο Νερούδα του αφιέρωσε για τα 75χρονά του το 1973, την “Ωδή στον Πολ Ρόμπσον“.
Με την ευκαιρία των 100 χρόνων από τη γέννησή του, είχε οργανωθεί, σε εθνική κλίμακα, καμπάνια για την έκδοση γραμματόσημου, με την εικόνα του, και είχαν συγκεντρωθεί 90.000 υπογραφές πολιτών, ενώ χιλιάδες άλλοι έστειλαν επιστολές με το ίδιο αίτημα. Ωστόσο, η αρμόδια Ταχυδρομική Υπηρεσία το αγνόησε. Αντίθετα, θυμίζοντας μια όχι και τόσο μακρινή σκοτεινή περίοδο, ενέκρινε την έκδοση γραμματόσημου στη σειρά “Μεγάλοι Αμερικανοί” για τον πρώην εκδότη του περιοδικού “Τάιμ”, Χένρι Λους, φρενιασμένο αντικομμουνιστή…
αναφέρεται στο λαϊκό παραμύθι «Φερχάτ και Σιρίν» (Ferhat ile Şirin), το οποίο εξιστορείται αιώνες στη Μέση Ανατολή, στο Αζερμπαϊτζάν, στο Ιράν, στην Τουρκία και στα Βαλκάνια, έχοντας υποστεί ορισμένες τροποποιήσεις, ανάλογα με τη χώρα και την περιοχή.
Αν και φαινομενικά αποτελεί μια ιστορία αγάπης, η αγάπη του Φερχάτ, αντανακλά τους κόπους που κατέβαλε ο λαός σαν σύνολο προκειμένου να εξασφαλίσει το νερό και άλλα αγαθά.
“Black Panthers”, ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους του 1968 από την Agnès Varda*.
Η ταινία γυρίστηκε στο Oakland της California κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών για τη σύλληψη του Huey P. Newton, συνιδρυτή των Μαύρων Πανθήρων. Το καλοκαίρι του 1968, φτάνουν πολλοί και πολλές στο Oakland για να διαμαρτυρηθούν για τη σύλληψη του Huey P. Newton. Ο ίδιος ο Newton μιλά στην κάμερα για την κακή του μεταχείριση στις φυλακές και επίσης μιλά για τα ιδανικά των Μαύρων Πανθήρων, που περιλαμβάνουν την προστασία της μαύρης κοινότητας από την αστυνομία, την ενημέρωσή τους για τα δικαιώματά τους και τους καθημερινούς αγώνες. Στην κάμερα μιλούν κι άλλοι, συμπεριλαμβανομένης της Kathleen Cleaver που μιλά για το κίνημα Natural Hair** και την αυξανόμενη σημασία των γυναικών σε ηγετικές θέσεις στο κίνημα του Black Panther. Η ταινία τελειώνει με την καταδίκη του Newton για ανθρωποκτονία και ένα έγκλημα ρατσιστικού μίσους με τη συμμετοχή δύο αστυνομικών που πυροβολούν το παράθυρο ενός γραφείου των Μαύρων Πανθήρων που ήταν κρεμασμένη η φωτογραφία του Newton. Η Varda και το συνεργείο της γύρισαν την ταινία το 1968 κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην Καλιφόρνια, ενώ ο σύντροφός της Ζακ Ντέμι ήταν στο Χόλιγουντ και εργαζόταν στο Model Shop. * Η Ανιές Βαρντά (Agnès Varda, 30 Μαΐου 1928 – 29 Μαρτίου 2019) ήταν Γαλλίδα σκηνοθέτρια, σεναριογράφος, ηθοποιός, παραγωγός και φωτογράφος. Θεωρείτο πρωτοπόρος του κινηματογράφου και μία απο τις καλύτερες και πιο σημαντικές σκηνοθέτριες όλων των εποχών. Είναι γνωστή ως “Η Γιαγιά της Γαλλικής Νουβέλ Βαγκ”. Το έργο της είναι επίσης σημαντικότατο στο πεδίο του φεμινιστικού κινηματογράφου. Μαζί με τον σύζυγο της, ηταν μέλος της κινηματογραφικής ομάδας Left Bank (Rive Gauche), μια απο τις δυο ομάδες απο τις οποίες απαρτιζόταν το κίνημα της Νουβέλ Βαγκ. ** Natural Hair: ένα κίνημα από τη δεκαετία του 60, που ενθάρρυνε τις γυναίκες και τους άνδρες αφρικανικής καταγωγής να διατηρήσουν τη φυσική τους άφρο υφή στα μαλιά τους, σε αντίθεση με τις προηγούμενες δεκαετίες που ίσιωναν τα μαλιά τους σε μια προσπάθεια αποδοχής από το σύστημα. εδω:https://vimeo.com/425266523
Ένα αποκαλυπτικό βίντεο για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από την αστυνομία δημοσιεύουν οι New York Times. Σε περίπου δέκα λεπτά, όπου γίνεται σύνθεση κι επιμέρους πλάνων από κάμερες ασφαλείας, επίσημων εγγράφων και μαρτυριών, αποδεικνύεται ξεκάθαρα τι συνέβη. Το βίντεο είναι στα αγγλικά. Περιγράφουμε συνοπτικά και ακολουθεί το βίντεο:
Δευτέρα πρωί 25 Μαΐου στη Μινεάπολη. Δύο υπάλληλοι καταστήματος πλησιάζουν ένα ακινητοποιημένο μπλε SUV. Ο οδηγός του κάθεται μέσα. Στο τηλεφώνημα τους αργότερα στην αστυνομία θα υποστηρίξουν ότι ο οδηγός αγόρασε τσιγάρα από το κατάστημα με πλαστό χαρτονόμισμα. Οι πρώτοι δύο αστυνομικοί φτάνουν 4 λεπτά μετά την καταγγελία. Ο ένας από τους δύο αστυνομικούς τραβάει όπλο για άγνωστο λόγο ενώ ο Φλόιντ φαίνεται ότι δεν αντιδρά βίαια. Ο ίδιος αστυνομικός 1,5 λεπτό μετά τραβάει έξω από το αμάξι τον Φλόιντ. Του περνάει χειροπέδες και τον ακουμπάει σε έναν τοίχο.
Έρχεται και τρίτο περιπολικό, 9 λεπτά μετά την άφιξη του πρώτου, με οδηγό τον Ντέρεκ Τσόβιν (τον αστυνομικό που αργότερα πατούσε τον αυχένα του Φλόιντ με το πόδι του) και συνοδηγό τον αστυνομικό Του Τάο . Και οι δύο έχουν ιστορικό για βίαιη συμπεριφορά. Ο Τσόβιν τραβά τον Φλόιντ από το πίσω κάθισμα στο έδαφος. Είναι πλέον πεσμένος κάτω με το πρόσωπο προς το δρόμο. Το βίντεο δείχνει 3 αστυνομικούς να είναι επάνω του. Ακολουθεί η πρώτη κλήση για ιατρική βοήθεια. Ο Φλόιντ, όπως λένε, αιμορραγεί από το στόμα. Οι αστυνομικοί δεν κάνουν τίποτα για να τον βοηθήσουν. Το αντίθετο. Ο Τσόβιν πατούσε τον λαιμό του Φλόιντ 8 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα. Ο θάνατος του Τζόρτζ Φλόιντε διαπιστώνεται στο νοσοκομείο.
Σύμφωνα με τους New York Times ο Τζορτζ Φλόιντ είπε 16 φορές «I can’t breathe» («Δεν μπορώ να αναπνεύσω»).
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ. “Δεν αρκεί να πλένουμε τα χέρια μας και να φοράμε μια μάσκα, πρέπει να χτίσουμε άλλους κόσμους.”
Από τον EZLN
Σχετικά με το πώς το ζω:
Με ηρεμία, εξέγερση και σύνεση. Στην κοινότητα, δηλαδή, έξω από την πόλη, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Το φαγητό είναι στον κήπο, υπάρχουν αποθέματα καλαμποκιού και φασολιών, κάθε μέρα πίνουμε ιατρικό ζεστό νερό, ασκούμε το σώμα μας με αγροτικές και μικρές κτηνοτροφικές εργασίες.
Ο πανικός δεν είναι τόσο μεγάλος γιατί δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για χάσιμο της ημέρας παρακολουθώντας fake news, θεωρίες συνωμοσίας και τα κανάλια της κακής διακυβέρνησης. Οι κοινωνικές σχέσεις είναι δίκαιες και απαραίτητες, η αλληλεγγύη είναι απόλυτη με τον γνωστό και τον ξένο.
Η ζωή δεν σταματά, δεν υπάρχει τρόπος να μείνεις στο σπίτι, τα ζώα θα λιμοκτονούσαν και τα τσάκρα θα μπορούσαν να χαθούν.
Δεν υπάρχουν προσδοκίες για κρατικές ενισχύσεις, το κράτος έχει ιστορικά εγκαταλείψει και επιτρέπει την εκμετάλλευση αυτών των εδαφών.
Τα παιδιά χωρίς σχολικά μαθήματα μαθαίνουν περισσότερα για τον πολιτισμό και τη γλώσσα τους στο σπίτι με τις οικογένειές τους, ειδικά με τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους.
Σχετικά με τις πολιτικές σκέψεις που με διατρέχουν: Οι πόλεις που είναι παιδιά του καπιταλιστικού νεωτερισμού έχουν σχεδιαστεί για να εμπλουτίσουν τις ελίτ σε κάθε κρίση, να εξαφανίσουν τους πιο ευάλωτους και να αφήσουν το σπίτι, ακίνητη, μια τρομαγμένη και άνετη μεσαία τάξη, η οποία δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να καταναλώνει πληροφορίες πανικού και να ξοδεύει τα λεφτά της που σώζονται σαν να ήταν το τέλος του κόσμου.
Το τέλος του κόσμου ξεκίνησε με τον θρίαμβο του καπιταλισμού και το περίπλοκο σύστημα καταστροφής της ζωής και των φυσικών στοιχείων που υποστηρίζουν τον πλανήτη.
Δεν έχουμε μόνο μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία, έχουμε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για το κλίμα, μια έλλειψη νερού, τους πρόσφυγες θύματα πολέμου στη Μέση Ανατολή, τη διακίνηση ναρκωτικών στη Λατινική Αμερική και τους περιβαλλοντικούς πρόσφυγες εξαιτίας της καταστροφής των οικοσυστημάτων τους, αλλά έχουμε μια εκθετική αύξηση των γυναικοκτονιών όλες τις ηπείρους και ολοένα και πιο κατάφωρη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης · η κρίση είναι συστημική και η λύση πρέπει να είναι ίδια.
Δεν αρκεί να πλένουμε τα χέρια μας και να φοράμε μια μάσκα, πρέπει να χτίσουμε άλλους δυνατούς κόσμους και να υφαίνουμε νέα ταμεία.
Το να σπέρνουμε το φαγητό μας, να οργανώσουμε τον εαυτό μας, να ανακτήσουμε τη φυσική ιατρική, να στηριχθούμε στην αυτόνομη επιστήμη, να δημιουργήσουμε περισσότερα δωρεάν σχολεία, κολέγια και πλειονότητες, να βρούμε ρωγμές σε κρίσεις και να ξανασκεφτούμε τον συλλογικό τρόπο ζωής, είναι καθήκον των επαναστατών. μαζί με πολλά άλλα που προκύπτουν από τις συμφωνίες σύνθεσης.
Θάρρος σε αυτήν την εποχή όταν βιώνουμε ένα από τα συμπτώματα της παγκόσμιας κατάρρευσης, αυτός ο ιός είναι ένας από τους πολλούς που έχει μολύνει την ανθρωπότητα και τον κόσμο.
Δεν μένουμε στο σπίτι, το καθήκον μας ως αντάρτες είναι να οργανώσουμε με εκείνους από κάτω, με εκείνους από το paramo και τη ζούγκλα, να χτίσουμε πολούς άλλους κόσμους όπου ο ιός του πατριαρχικού καπιταλισμού και όλες οι ασθένειές του: πανδημίες, εξτρεμισμός, μηχανοποίηση, αποικιοκρατία, διακρίσεις, βία, οικοκτονία, εθνοκτονία, ιμπεριαλισμός και το πολιτικό κομματικό σύστημα, δεν θα μπορούν να εισέλθουν.
Μια νέα Δομή Αλληλεγγύης και Αλληλοβοήθειας δημιουργήθηκε στην Πάτρα, στην κατάληψη Παραρτήματος (Κορίνθου και Αράτου).
Κάθε Τρίτη και Πέμπτη, 18:00 – 19:00, συλλέγονται είδη πρώτης ανάγκης για όσους/ες τα χρειάζονται. Άνεργους/ες, μετανάστες/τριες, κρατούμενους/ες, άστεγους/ες, ασθενείς, ηλικιωμένους/ες και όποιον/α βρίσκεται σε ευάλωτη θέση. Από τη δομή προσφέρεται η δυνατότητα κατ’ οίκον παράδοσης/παραλαβής κατόπιν συνεννόησης, ενώ λαμβάνονται όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις.
Ακόμα, συλλέγονται χρήματα, για την οικονομική στήριξη κρατουμένων μέσω του Ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών/τριών.
Προϊόντα υγιεινής – Σερβιέτες – Γάντια – Μάσκες – Αντισηπτικά – Μωρομάντηλα – Καθαριστικά Είδη – Σαπούνια – Σαμπουάν, αφρόλουτρα – Πάνες για μωρά και ηλικιωμένους
——-
Ανακοίνωση της δομής σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας της
Ο καπιταλισμός και το κράτος εχθρεύονται τη ζωή. Η παρούσα συνθήκη φέρνει εκ νέου στο προσκήνιο την ταξικότητα του υπάρχοντος κόσμου. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον που εκατομμύρια άνθρωποι πλήττονται σφοδρά από την πανδημία και τις κυρίαρχες πολιτικές, επιλέγουμε να στήσουμε ανάχωμα αντίστασης, αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, αυτοοργάνωσης. Είμαστε κομμάτι των από τα κάτω, είμαστε εμείς που θα κληθούμε την επόμενη ημέρα να επωμιστούμε τα βάρη όχι μόνο της υγειονομικής αλλά και της επερχόμενης οικονομικής κρίσης.
Οργανώνουμε δομή αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας στηρίζοντας όσους/ες το έχουν ανάγκη. Αδιαμεσολάβητα και συλλογικά καλύπτουμε τις ανάγκες μας, πέρα από κάθε επίπλαστη διάκριση φύλου, φυλής, καταγωγής, θρησκείας, χρώματος, σεξουαλικότητας κλπ.
Κάθε Τρίτη και Πέμπτη 18:00 – 19:00, στην κατάληψη Παραρτήματος – Πάτρα (Κορίνθου & Αράτου), συλλέγουμε είδη πρώτης ανάγκης για όσους/ες τα χρειάζονται. Άνεργους/ες, μετανάστες/τριες, κρατούμενους/ες, άστεγους/ες, ασθενείς, ηλικιωμένους/ες και όποιον/α βρίσκεται σε ευάλωτη θέση.
Προσφέρεται η δυνατότητα κατ’ οίκον παράδοσης/παραλαβής κατ’ όπιν συνεννόησης, ενώ λαμβάνουμε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις.
Συλλέγουμε επίσης χρήματα, για την οικονομική στήριξη κρατουμένων μέσω του Ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών/τριών.
Η δομή είναι ανοιχτή σε όποιον/α θέλει πέρα από τη στήριξη να συμμετέχει, συμφωνώντας ασφαλώς με τα πολιτικά της χαρακτηριστικά.
Η «Μητρόπολις» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία επιστημονικής φαντασίας και η πρώτη που συμπεριελήφθη στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO,και αποτελεί ορόσημο στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Η «Μητρόπολις» (Metropolis) είναι μια εξπρεσιονιστική ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1927, σκηνοθέτης της είναι ο Φρίτς Λάγκ (Fritz Lang) και σεναριογράφος η Τέα Φον Χάρμποου.
Η ιστορία εκτυλίσσεται χωρίς σαφή ένδειξη κάπου στο μέλλον. Το περιβάλλον είναι ψυχρό και βιομηχανικό.
Η υπερπληθυσμική Μετρόπολις χωρίζεται σε δύο κοινωνικές τάξεις που ζουν σε διαφορετικά επίπεδα της πόλης. Η ελίτ των αρχόντων και της αριστοκρατίας ζει στο ανώτερο επίπεδο, ενώ οι εργάτες, τα χέρια που φτιάχνουν την πόλη, ζουν στο κατώτερο επίπεδο, όπου βρίσκονται και οι μηχανές. Οι μηχανές είναι αυτές που καθορίζουν - και "καταβροχθίζουν" - τις ζωές των εργατών. Ο χρόνος, πάντοτε σχετικός, δείχνει να έχει σταματήσει για τους κατοίκους της "άνω" πόλης, ενώ για τους εργάτες αποτελείται μόνο από το ατελείωτο δεκάωρο της κάθε βάρδιας τους. Οι ολοκληρωτικές πολιτικές και οι οικονομικές δομές της κοινωνίας, καταγράφονται με ακρίβεια σε μια πόλη που γίνεται, τελικά, εφιαλτική. Ο Γιόχαν Φρέντερσεν είναι ο Άρχοντας της Μετρόπολις. Δεν διευθύνει απλώς, αλλά εξουσιάζει την πόλη. Ο χαρακτήρας του κατά πολλούς είναι ένας συνδυασμός του (Σαιξπηρικού) Ριχάρδου Γ' και του Αδόλφου Χίτλερ. Η ομοιότητα του με τον Χίτλερ αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς ότι η ταινία δημιουργήθηκε στην προ-Χιτλερική Γερμανία. Ταυτόχρονα, στην ταινία υπάρχουν αρκετοί βιβλικοί συμβολισμοί. Ο ίδιος ο Φρέντερσεν παραλληλίζεται με Αιγύπτιο φαραώ του οποίου οι σκλάβοι φτιάχνουν τις πυραμίδες. Σε ερώτηση του γιου του, γιατί φέρεται τόσο άσχημα στους εργάτες απάντα "είναι τα χέρια τους που χτίζουν τη Μετρόπολις". Η γυναίκα - καταλύτης, ονομάζεται "Μαρία" και η πρώτη φορά που εμφανίζεται είναι στις κατακόμβες της πάλης, όπου περιβαλλόμενη από ξύλινους σταυρούς, "κηρύττει" στους εργάτες. Τους μιλάει για ένα παρόμοιο κατασκεύασμα με τη Μετρόπολις, τον Πύργο της Βαβέλ, ενώ ταυτόχρονα ο θεατής βλέπει τις συνθήκες εργασίας των εργατών που προσομοιάζουν με αυτές των στρατοπέδων συγκέντρωσης. (Με πλάγια γράμματα περιγράφονται οι σκηνές που, σύμφωνα με τις τελευταίες ανακαλύψεις, θεωρούνται χαμένες). Η Μετρόπολις, μια μεγάλη βιομηχανική πόλη του μέλλοντος βρίσκεται κάτω από την εξουσία του Γιόχαν Φρέντερσεν. Στην κατώτερη πόλη ζουν οι εργάτες που δεν έχουν ονόματα, αλλά νούμερα. Ανάμεσα στην ανώτερη πόλη των αριστοκρατών και την κατώτερη των εργατών, ζουν οι τεχνοκράτες, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την ομαλή λειτουργία των μηχανών που κρατούν την πόλη ζωντανή. Στην ανώτερη πόλη βρίσκονται οι "αιώνιοι κήποι" όπου τα παιδιά της κυρίαρχης τάξης διασκεδάζουν διαρκώς. Ένας από αυτούς είναι και ο Φρέντερ, γιος του Φρέντερσεν. Η Μαρία, ένα κορίτσι της κατώτερης πόλης εισβάλει κρυφά στους "αιώνιους κήπους" μαζί με μια ομάδα από παιδιά εργατών, λέγοντας στους παρευρισκομένους πως "αυτά είναι αδέρφια σας". Η πράξη της αυτή συγκινεί τον Φρέντερ ο οποίος την αναζητεί, όταν εκείνη εκδιώκεται από τους κήπους. Ο Φρέντερ καταλήγει στα μηχανοστάσια της κατώτερης πόλης όπου γίνεται μάρτυρας ενός ατυχήματος που στοιχίζει τις ζωές αρκετών εργατών. Στα μάτια του Φρέντερ η γιγάντια μηχανή φαντάζει σαν το Μολώχ (Βασιλιάς), μια ειδωλολατρική θεότητα της ευρύτερης περιοχής της Παλαιστίνης της Παλαιάς Διαθήκης, στην οποία θυσίαζαν παιδιά ρίχνοντας τα στη φωτιά που έκαιγε στο στόμα της. Στο γραφείο του πατέρα του ο Φρέντερ περιγράφει σ' αυτόν τις απάνθρωπες συνθήκες των μηχανοστασίων, και συνειδητοποιεί την ψυχρή λογική με την οποία κυβερνάται η Μετρόπολις. Εμφανίζεται ο Γκροτ (Οτοΐ) - ο υπεύθυνος της "μηχανής καρδιάς" που παράγει την ενέργεια της πόλης - και δίνει στο Φρέντερσεν σχέδια που βρέθηκαν στις τσέπες των νεκρών από το ατύχημα εργατών. Κάποιες μυστικές δραστηριότητες λαμβάνουν χώρα στην κατώτερη πόλη. Έξαλλος ο Φρέντερσεν απολύει τον Γιόζαφατ το δεξί του χέρι, καθώς όφειλε να τον πληροφορήσει για τις ενέργειες αυτές. Ο Φρέντερ θλίβεται για την απόλυση και προσφέρεται να προσλάβει το Γιόζαφατ για λογαριασμό του. Ο πατέρας του αναθέτει στον "Ξερακιανό" έναν ακόλουθο, να παρακολουθεί το γιο του.
Ο Φρέντερ επιστρέφει στα μηχανοστάσια. Ένας εργάτης, με το νούμερο 11811, γνωστός και ως Γκεόργκυ, σωριάζεται από την κούραση της δουλειάς, θέλοντας να τον σώσει, ο Φρέντερ αποφασίζει να τον αντικαταστήσει μέχρι το τέλος της βάρδιας, και αλλάζουν μεταξύ τους ρούχα. Ο Φρέντερ στέλνει το Γκεόργκυ στο διαμέρισμα του Γιόζαφατ με οδηγίες να τον περιμένει εκεί. Στη διαδρομή ο Γκεόργκυ ενδίδει στους πειρασμούς της "άνω" πόλης. Καθώς βρίσκει χρήματα στις τσέπες των ρούχων του Φρέντερσεν αποφασίζει να επισκεφτεί την Γιοσιβάρα, το μπαράκι όπου η υψηλή κοινωνία της Μετρόπολις επιδίδεται σε ένα διαρκές όργιο απολαύσεων. Ο "Ξερακιανός" που ακολούθησε το αυτοκίνητο του Φρέντερ οδηγείται και αυτός εκεί μην ξέροντας ότι παρακολουθεί το Γκεόργκυ και όχι αυτόν που θα έπρεπε. Στο μεταξύ ο Γιοχ Φρέντερσεν επισκέπτεται το Ρότβανγκ τον εφευρέτη. Στο σπίτι του Ρότβανγκ ανακαλύπτει ένα μνημείο αφιερωμένο στη Χελ, τη μοιραία γυναίκα ανάμεσα στο Ρότβανγκ και στο Φρέντερσεν. Η Χελ, ενώ υπήρξε ο μεγάλος έρωτας του Ρότβανγκ, παντρεύτηκε τελικά το Φρέντερσεν και πέθανε πάνω στη γέννηση του γιου τους Φρέντερ. Ο Ρότβανγκ μην μπορώντας να ξεπεράσει τον χαμό της, χλευάζει το Φρέντερσεν μπροστά στο μνημείο Θριαμβευτικά του παρουσιάζει την τελευταία του εφεύρεση. Μια μηχανική γυναίκα που προορίζεται να αναπληρώσει την Χελ.
(Στη συντομευμένη και παραποιημένη έκδοση της ταινίας, ο Ρότβανγκ παρουσιάζει το ρομπότ στο Φρέντερσεν ως αντικατάσταση του ανθρώπου, των εργατών, αφού μπορεί να δουλεύει ακούραστα και αλάθητα). Χρειάζεται όμως 24 ακόμη ώρες για να ολοκληρώσει τη δουλειά του και η μηχανική γυναίκα να είναι πιστό αντίγραφο της Χελ.Ο Φρέντερσεν.
Λίγους μήνες μετά την έναρξη της χούντας των συνταγματαρχών ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Περικλής Κοροβέσης, που έφυγε από τη ζωή σήμερα, έπεσε στα χέρια της Ασφάλειας. Αμέσως τον οδήγησαν στην διαβόητη οδό Μπουμπουλίνας, όπου σε πρώτη φάση ξυλοκοπήθηκε άγρια για να ομολογήσει. Όταν οι βασανιστές είδαν ότι δεν «έδινε» ονόματα αντιστασιακών με τους οποίους συνεργαζόταν, τον ανέβασαν στο πλυσταριό που βρισκόταν στην ταράτσα του κτηρίου.
Το πρώτο μαρτύριο που του έκαναν ήταν αυτό της φάλαγγας. Ο Κοροβέσης δεν λύγισε και σύντομα οδηγήθηκε από την οδό Μπουμπουλίνας στο 401, όπου οι βασανιστές του έκαναν ηλεκτροσόκ.
Παρακολουθήστε τη συγκλονιστική μαρτυρία του στη «Μηχανή του Χρόνου» και τις καταγγελίες που έκανε μαζί με άλλους βασανισθέντες, ενώπιον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι αποκαλύψεις του για τα βασανιστήρια είχαν ως αποτέλεσμα να υποστεί καίριο πλήγμα το καθεστώς της χούντας καθώς αποπέμφθηκε ταπεινωτικά από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Ο Περικλής Κοροβέσης, ο άνθρωπος που έγινε παγκοσμίως γνωστός για το «κατηγορώ» του ενάντια στην 7χρονη δικτατορία, πέθανε σε νοσοκομείο της Αθήνας, σε ηλικία 79 ετών. Μέσα από το βιβλίο του, «Ανθρωποφύλακες», έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο ότι η χούντα κάνει βασανιστήρια κατά των αντιπάλων της.
Πολυγραφότατος και πολιτικά δραστήριος μέχρι την τελευταία στιγμή, πέθανε σε νοσοκομείο της Αθήνας, όχι όμως από κορωνοϊό, όπως διευκρινίζεται και από την «Εφημερίδα των Συντακτών», της οποίας ήταν συνεργάτης. Ο Π. Κοροβέσης αρθρογραφήσει σε πολλά έντυπα, μεταξύ των οποίων η «Ελευθεροτυπία», «Η Εποχή», «Δίφωνο», «Γαλέρα» κ.α.
Η φυλακή και τα βασανιστήρια που υπέστη από την 7χρονη δικτατορία τον σημάδεψαν, και εκείνος έδωσε την προσωπική του απάντηση γράφοντας το βιβλίο «Ανθρωποφύλακες», ένα βιβλίο που, με όλους τους αναγκαίους, συνωμοτικούς κανόνες της εποχής, πέρασε τα κλειστά σύνορα της χώρας και εκδόθηκε στο εξωτερικό. Είκοσι πέντε πολυγραφημένα αντίτυπα στη Γενεύη ήταν αρκετά να αφυπνίσουν ολόκληρη την Ευρώπη για το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία.
Οι «Ανθρωποφύλακες» άρχισαν να μεταφράζονται από τη μια γλώσσα στην άλλη και να κυκλοφορούν σε πολλές χώρες, προκαλώντας το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό σημαντικών διανοουμένων και υπερασπιστών των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Έφτασαν και στην Ελλάδα μαζί με τον παράνομο αντιστασιακό Τύπο. Ακολούθησε η κατάθεση του Περ. Κοροβέση στο Συμβούλιο της Ευρώπης, το οποίο ήταν ο πρώτος διεθνής θεσμός στον οποίο αποκαλύφθηκε το απάνθρωπο πρόσωπο της δικτατορίας της 21ης Απριλίου. Η χούντα, βέβαιη για την καταδίκη της, έσπευσε να αποχωρήσει από το Συμβούλιο, παραδεχόμενη εμμέσως τις καταθέσεις του Κοροβέση και των άλλων θυμάτων της που κατόρθωσαν να φτάσουν στο βήμα του Στρασβούργου.
Όπως έλεγε από την πτώση της χούντας μέχρι και σήμερα, «εγώ έτυχε να το καταγράψω. Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μου έχει γίνει είναι ότι πολλοί που έπαθαν τα ίδια, μου είπαν ότι θα μπορούσαν να το έχουν γράψει κι εκείνοι». «Δεν είμαι ήρωας», έλεγε ο Περικλής Κοροβέσης, στις αρχές του τρέχοντος έτους, στην εκδήλωση για την ένατη επετειακή έκδοση με αφορμή τα 50 χρόνια από την κυκλοφορία των «Ανθρωποφυλάκων».
Γεννημένος στις 20 Ιουλίου 1941 στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας. Σπούδασε Θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Ρολάν Μπαρτ και παρακολούθησε μαθήματα των Πιερ Βιντάλ-Νακέ, Μαρσέλ Ντετιέν, Κορνήλιου Καστοριάδη και άλλων στο Παρίσι.
Εκτός από τους «Ανθρωποφύλακες» (1969) έκτοτε έχει δημοσιεύσει και άλλα βιβλία, όπως «Αριστερή Ανακύκλωση», «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες», «Γυναίκες ευσεβείς του πάθους», «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική», «Στο κέντρο του περιθωρίου», κ.ά. Εκτός από πεζά, έχει συγγράψει και θεατρικά (πχ. Tango Bar), αλλά και παιδικά έργα.
Το 1998 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων, με το συνδυασμό του «Αγωνιστική Συνεργασία για την Αθήνα» με επικεφαλής τον Λ. Αυδή (ΚΚΕ).
Το 2007 εκλέχθηκε βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο αποχώρησε το 2009.
Μία από τις μεγαλύτερες και γνωστότερες μορφές της Αριστεράς, της Κατοχής και της μεταπολεμικής Ελλάδας έφυγε σήμερα από τη ζωή.Ο Μανώλης Γλέζος, ο άνθρωπος που μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασε τα ξημερώματα της 30ής προς 31ης Μαΐου 1941 τη σημαία της Ναζιστικής Γερμανίας από τον ιστό του βράχου της Ακρόπολης, υπέκυψε λόγω καρδιακής ανεπάρκειας σε ηλικία 98 χρονών.
Η ζωή του μετά την Κατοχή και παρά το διάσημο του κατόρθωμα (γιατί τη ζωή τους την έπαιξαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σαν αυτόν) λέει πολλά για το πως κύλησε το πράγμα μετά την απελευθέρωση της Αθήνας και της Ελλάδας: Ο άνθρωπος που κατέβασε τη σημαία των Ναζί, έγινε σκίτσο από τον Πάμπλο Πικάσο και χαρακτηρίστηκε ως «ο πρώτος παρτιζάνος της Ευρώπης» από τον πρόεδρο της Γαλλίας, Σαρλ ντε Γκολ (που δεν είχε και πολύ μεγάλη σχέση με την αριστερά) συνελήφθη για τις πολιτικές του απόψεις και καταδικάστηκε τρις εις θάνατον.
Τελικά ο Γλέζος απαλλάχτηκε με την γενική αμνηστία του 1971 από τις διώξεις που υπέστη κι αυτός όπως τόσοι άνθρωποι για την πολιτική τους πρακτική και στράτευση, δηλαδή περίπου 30 χρόνια μετά την θρυλική του πράξη. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος, φτάνοντας μέχρι τη θέση του αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, ενώ αργότερα υπήρξε διευθυντής και της εφημερίδας «Αυγή» που συνδέθηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού και αργότερα το Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Μανώλης Γλέζος ασχολήθηκε με κάθε τρόπο με την πολιτική. Υπήρξε βουλευτής και πρόεδρος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ),βουλευτής και ευρωβουλευτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ), βουλευτής του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας (ΣΥΝ) και του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ). Βραβεύτηκε το 1962 από την ΕΣΣΔ με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν, ενώ στη χώρα μας ήταν ιδιαίτερα αγαπητός, με τον κόσμο να τον βγάζει πρώτο σε ψήφους ευρωβουλευτή στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014.
Θα τον θυμούνται όλοι όρθιο, όπως όταν απέτισε φόρο τιμής στους νεκρούς του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβριου του 2017:
