Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Στοιχεία - σοκ: Λεπτό προς λεπτό η δολοφονία Φύσσα και η ομολογία Ρουπακιά στο...περιπολικό






Λεπτό προς λεπτό περιγράφεται η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής στο πόρισμα του εισαγγελέα Ισίδωρου Ντογιάκου. Η οργανωμένη επίθεση κατά του 34χρονου μουσικού προκύπτει χωρίς αμφιβολία από το αποδεικτικό υλικό της δικογραφίας και γι' αυτόν τον λόγο ο εισαγγελέας παραπέμπει σε δίκη 15 άτομα ως συναυτουργούς της δολοφονίας.
Η δολοφονία Φύσσα έχει κυρίαρχο ρόλο στην πρόταση του εισαγγελέα Ντογιάκου, μέσω της οποίας προκύπτει με ανάγλυφο τρόπο πώς έδρασε εκείνο το βράδυ το τάγμα εφόδου Νίκαιας. «Τις βραδινές ώρες της 17-9-2013, ο Ιωάννης Αγγος, ο Λέων Τσαλίκης και ο Αναστάσιος Μιχάλαρος, στελέχη της Τοπικής Οργάνωσης Νίκαιας, βρίσκονταν στην καφετέρια «Κοράλλι».
Στην ίδια καφετέρια, σε διπλανό τραπέζι, καθόταν με τη δική του παρέα ο Παύλος Φύσσας, μουσικός, γνωστός στην ευρύτερη περιοχή για τις αντίθετες προς τη «Χρυσή Αυγή» πολιτικές του απόψεις και εν γένει για τις αντιφασιστικές του ιδέες», αναφέρει ο εισαγγελέας.
Ολα ξεκίνησαν, σύμφωνα με την πρόταση, όταν ο Αγγος ειδοποίησε από το κινητό του τον Ι. Καζαντζόγλου (επικεφαλής του τάγματος εφόδου) ότι ο Π. Φύσσας βρισκόταν στην καφετέρια. Υστερα από λίγο ενημερώνεται ο πυρηνάρχης Γ. Πατέλης, ο οποίος αποστέλλει SMS στα μέλη του Τάγματος που έλεγε: «ΟΛΟΙ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ. ΟΣΟΙ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΟΝΤΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΜΑΚΡΙΝΟΥΣ. ΤΩΡΑ».
Σε χρόνο-ρεκόρ συγκροτήθηκε το τάγμα εφόδου «υπακούοντας στην παραπάνω εντολή, χωρίς την οποιαδήποτε αντίδραση ή ερώτηση για τον σκοπό της κινητοποίησης σε τόσο προχωρημένη ώρα, σε εργάσιμη ημέρα», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο εισαγγελέας. Μετά το SMS, περίπου 40 άτομα που ήταν εφοδιασμένα με κράνη, κοντάρια, σιδερογροθιές, ξεκίνησαν ως «τάγμα εφόδου» με προορισμό την καφετέρια «Κοράλλι».
Οι καταθέσεις
Από τις καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων προκύπτει ότι οι χρυσαυγίτες είχαν στήσει καρτέρι θανάτου στον Φύσσα. Οι Αγγος, Τσαλίκης, Μιχάλαρος τον περίμεναν να βγει από την καφετέρια κρατώντας στυλιάρια, σιδερογροθιές και ρόπαλα. Λίγα λεπτά αργότερα, 30 περίπου μέλη του «τάγματος εφόδου» και, χωρίς να προηγηθεί οποιοδήποτε σοβαρό περιστατικό ή να δοθεί κάποια σοβαρή αφορμή, αρχίζουν να φωνάζουν και να βρίζουν τον Φύσσα που κατευθύνεται προς τον κεντρικό δρόμο: «Νάτους, αυτοί είναι», «θα σας γαμ.... μουνόπ..., πού πάτε;», «κότες, ελάτε θα σας σκοτώσουμε, θα σας σφάξουμε, θα πεθάνετε» και ξεκινούν να τρέχουν και να κινούνται συντεταγμένα, προς το μέρος του Φύσσα, αγνοώντας ακόμη και τους αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ που βρίσκονταν στο σημείο.
Ο εισαγγελέας θεωρεί ότι στόχος εκείνη τη βραδιά ήταν ο Φύσσας, καθώς ο Ρουπακιάς εμφανίστηκε αφού το τάγμα εφόδου είχε ήδη ξυλοκοπήσει τον 34χρονο μουσικό και τους φίλους του. «Με γρήγορες κινήσεις, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι δύο - τρία μέλη της Χρυσής Αυγής είχαν επιτεθεί και κρατούσαν τον Παύλο ΦΥΣΣΑ, με ένα μαχαίρι που κρατούσε ήδη πριν ακόμη βγει από το αυτοκίνητο, επιτέθηκε κατ' αυτού. Αγκαλιάζοντάς τον, τον έπληξε δύο φορές στο ύψος της καρδιάς και μία φορά στον μηρό και επέστρεψε στο αυτοκίνητό του, επιχειρώντας να διαφύγει».
Επίσης, καταρρίπτονται και οι ισχυρισμοί του δολοφόνου της Χρυσής Αυγής ότι «δεν ήξερε τον Φύσσα, δεν τον είχε ξαναδεί στη ζωή του». Ο εισαγγελέας αποδομεί τους ισχυρισμούς αυτούς και αναφέρει ότι «δεν αποτελούν λογική εξήγηση της εγκληματικής πράξεώς του, δηλαδή μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα να δολοφονήσει έναν άνθρωπο τον οποίο ουδόλως γνωρίζει». Αντίθετα, επικαλείται την κατάθεση προστατευόμενου μάρτυρα, σύμφωνα με την οποία ο Φύσσας «ήταν στόχος της Χρυσής Αυγής στην περιοχή του Πειραιά και υπήρχε κεντρική εντολή από τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ιωάννη ΛΑΓΟ να τον φάνε όπου τον βρούνε, εν γνώσει του Ηλία ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ και πάντοτε με την έγκριση του Νίκου ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ».
Το τρίτο στοιχείο είναι ότι μάρτυρες κατάθεσαν πως πριν από τη δολοφονία ο Ρουπακιάς ρωτούσε οδηγίες για την οδό που βρισκόταν ο αντιφασίστας μουσικός, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει -κατά τον εισαγγελέα- πως γνώριζε ποιος ήταν ο «στόχος» του. Αλλά και όταν ένας από τους αστυνομικούς που συνέλαβαν τον Ρουπακιά, τον ρώτησε γιατί τον σκότωσε, ο δολοφόνος απάντησε: «Γιατί χτύπησε κάτι δικούς μου».
Ρουπακιάς: «Είμαι δικός σας, μη το πείτε πουθενά»
Νηφάλιος και ψυχρός ο Ρουπακιάς ομολόγησε το έγκλημα. Μέσα από την πρόταση του εισαγγελέα Ντογιάκου έρχεται στο φως το ψυχρό και αδίστακτο πρόσωπο του Ρουπακιά. Παραθέτοντας την κατάθεση αστυνομικού που τον μετέφερε στα κρατητήρια, λίγα λεπτά μετά τη δολοφονία, αποκαλύπτεται ότι ήταν νηφάλιος και ψύχραιμος.
«Κατά τη διάρκεια της διαδρομής για το Αστυνομικό Τμήμα τον ενημέρωσα (σ.σ.: εννοεί τον Ρουπακιά) για τους τρόπους που συλλέξαμε το μαχαίρι και του είπα αν έχει τα αποτυπώματά του και έχει μαχαιρώσει αυτός τον τραυματία, θα βρεθεί και καλό είναι να το ομολογήσει. Η απάντηση του ΡΟΥΠΑΚΙΑ ήταν ''ναι, εγώ τον μαχαίρωσα, γιατί τα άτομα αυτά επιτέθηκαν σε κάποιον δικό μας πριν από κάποια ώρα εντός του καταστήματος ''ΚΟΡΑΛΛΙ''», επιβεβαιώνοντας ότι ενήργησε στοχευμένα σε βάρος του θύματος.
Ρουπακιάς
Από τις ένορκες καταθέσεις των αστυνομικών που τον συνέλαβαν, καθώς και αυτών που τον μετέφεραν με το περιπολικό στο αστυνομικό τμήμα, προκύπτει ότι ο Ρουπακιάς ήταν απολύτως νηφάλιος και ψυχρός. Μάλιστα, μέσα στο περιπολικό που τον μετέφερε στο τμήμα, αφού ομολόγησε στους αστυνομικούς ότι αυτός ήταν ο δράστης του εγκλήματος, στη συνέχεια τους είπε: «Είμαι δικός σας, μην το πείτε πουθενά». Ζητώντας ο αστυνομικός διευκρινίσεις, ο Ρουπακιάς απάντησε ότι είναι «δικός τους, της Χρυσής Αυγής».
Ο εισαγγελέας καταλήγει ότι με βάση τα στοιχεία της δικογραφίας, τα μέλη του τάγματος εφόδου ξεκίνησαν οργανωμένα και συντεταγμένα από τα γραφεία της Τοπικής Οργάνωσης της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια, οι περισσότεροι με μοτοσικλέτες και μερικοί με Ι.Χ.Ε. αυτοκίνητο. «Από την ομοιόμορφη ενδυμασία τους και την εν γένει εμφάνισή τους (μαύρες μπλούζες, παντελόνια παραλλαγής, άρβυλα, κοντοκουρεμένοι, οπλισμένοι με μαδέρια, ξύλα κλπ.), ήταν εμφανέστατο ότι επρόκειτο για συγκροτημένη και ομοιογενή ομάδα. Ιδιαίτερα πρέπει να επισημανθούν η άμεση κινητοποίηση και η ταχύτατη άφιξή τους στον στόχο τους».
Σοκ προκαλούν και όσα διαβίβασαν στο κέντρο της Αμέσου Δράσεως οι αστυνομικοί που ήταν στην Αμφιάλη. «Πενήντα άτομα με ρόπαλα κατευθύνονται προς το κατάστημα με την επωνυμία ''Κοράλλι''... Εχουμε ενημέρωση, κρύβεται ένα άτομο. Το κυνηγάνε έτερα, μάλλον της Χρυσής Αυγής... Ο κύριος Χ. μας ενημερώνει τον κυνηγάνε αρκετά άτομα, πιθανόν της Χρυσής Αυγής. Μας ενημερώνει ο κύριος ότι έχουνε πιάσει δύο - τρία άτομα, φίλους του».

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Ναζισμός: η «πολιτικοποίηση» του οργανωμένου εγκλήματος



«Αν θέλεις να έχεις μια εικόνα του μελλοντικού κόσμου, φαντάσου μια μπότα
να πατάει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα».
Τζ. Οργουελ, 1984
 Γράφει ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας*
Ο ναζισμός δεν αποτελεί πολιτικό κίνημα, οργάνωση ή κόμμα, όπως είθισται
να επαναλαμβάνουν οι θιασώτες του. Γεννήθηκε, οργανώθηκε και έδρασε
με εφιαλτικές συνέπειες για την ανθρωπότητα ως η πλέον ακραία,
επικίνδυνη, δολοφονική και καταστρεπτική έκφανση του
οργανωμένου εγκλήματος.
Γιατί, απλούστατα, με το ναζισμό «πολιτικοποιείται» το οργανωμένο
έγκλημα και (μέσω της «πολιτικοποίησης»
του οργανωμένου εγκλήματος) εγκληματοποιείται η πολιτική.
Εξ’ ου και η ανάγκη του ναζισμού να στρατολογεί το δυναμικό του από τους
χώρους των κοινωνικών αποβρασμάτων, στα οποία παρέχει τη δυνατότητα
να συνεχίσουν την παραβατική-εγκληματική δραστηριότητά τους καλυμμένη με
τον μανδύα μιας «ιδεολογίας», που (αποδεικνύεται εγκληματική εξαιτίας
των εγκληματικών πράξεων που επενδύει).
Συνεπώς, δεν υπάρχουν ναζιστικά πολιτικά κινήματα ή κόμματα.
Υπάρχουν μόνο ναζιστικές εγκληματικές συμμορίες και οργανώσεις.
Γιατί όταν σκοπός σου είναι να εμπλακείς σε πολιτική αντιπαράθεση, επιδιώκεις
να προσεταιριστείς σκεπτόμενους ανθρώπους ικανούς στο λόγο, το επιχείρημα
και την πειθώ και δεν στρατολογείς κοινωνικά αποβράσματα, με
κατεστραμμένο εγκέφαλο και αποκρουστικό μυϊκό σύστημα παραμορφωμένο από
τις αυξητικές ορμόνες, τα αναβολικά και την άσκηση σε σκοτεινά
γυμναστήρια-φυτώρια εγκληματικότητας.
Γιατί μόνο τα μέσα αποκαλύπτουν και δικαιώνουν τον πραγματικό σκοπό.
Όλοι οι αυτόκλητοι «σωτήρες» της ιστορίας επικαλούνται μια
«εξουσιοδότησή» τους από τη φυλή, το αίμα, τη θεία πρόνοια ή τους «νόμους»
της ιστορίας (που ποτέ δεν τους έχει δοθεί) και υποστηρίζουν ότι ο σκοπός
αγιάζει τα μέσα. Πράγμα που θέτει αυτομάτως το ερώτημα: Αλλά, τι αγιάζει
το σκοπό;Σ’ αυτή την ερώτηση, έχει δοθεί μια οριστική απάντηση: Τα μέσα.
Όπως γράφει ο Καμύ: «Ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα; Αυτό είναι πιθανό.
Ποιος, όμως, θα δικαιώσει το σκοπό; Σ’ αυτή την ερώτηση
(που η ιστορική σκέψη αφήνει ξεκρέμαστη) η εξέγερση απαντά:
Τα μέσα». (Albert Camus, «Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος».
Μπουκουμάνης, 1971, σ. 362)
Όπως όλοι οι κοινοί θνητοί, έτσι και οι αυτόκλητοι «σωτήρες» κρίνονται
από τα μέσα που χρησιμοποιούν και όχι από τους σκοπούς που διακηρύσσουν.
Και, ακριβώς, τα μέσα είναι που αυτοδίκαια κατατάσσουν το ναζισμό στο χώρο
του οργανωμένου εγκλήματος.
Η σύγχρονη αναβίωση της παραφυάδας του οργανωμένου εγκλήματος με τη
μορφή του ναζισμού αποτελεί κραυγαλέο σύμπτωμα μιας κοινωνικής
παθολογίας που δίνει την ευκαιρία στο ερπετόμορφο τμήμα του εγκεφάλου
του ανθρώπου να πάρει την εκδίκησή του από τον εγκεφαλικό φλοιό,
επιβάλλοντας την κυριαρχία του κτήνους πάνω στο όργανο της λογικής,
την υποδούλωση του δόκτωρα Τζέκυλ από τον μίστερ Χάιντ.
Κι αυτή η ανάδυση και επιβολή του ερπετικού μέρους του νευρικού
μας συστήματος, μας καθιστά μάρτυρες (για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο
από ένα αιώνα) μιας αποφασιστικής σύγκρουσης στην ιστορία του είδους και
του πολιτισμού, από την οποία θα κριθεί το παν:
  • Από τη μια μεριά, η εφιαλτική κοινωνία που σκιαγραφείται στη
  • δυστοπική «ουτοπία» «1984» του Οργουελ, και
  • Από την άλλη, η υπεράσπιση των εύθραυστων επιτευγμάτων του
  • πολιτισμού (που περιλαμβάνει την προάσπιση και ενίσχυση των -ακόμα
  • πιο εύθραυστων- δημοκρατικών κατακτήσεων του παρελθόντος, που
  • σήμερα αποδυναμώνονται ραγδαία) ως προϋπόθεση για μια κοινωνία που
  • θα λειτουργεί στοιχειωδώςεύρυθμα, δίκαια και αξιοκρατικά.
▪ Η πρώτη, σε γενικές γραμμές, έχει ήδη οικοδομηθεί με τη συνέργια
του οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού αληταριάτου και του
οργανωμένου εγκλήματος της σβάστικας: «Αν θέλεις να έχεις μια εικόνα
του μελλοντικού κόσμου, φαντάσου μια μπότα να πατάει ένα ανθρώπινο
πρόσωπο, για πάντα». (Τζ. Οργουελ «1984». Διεθνή Βιβλία, 1970)
▪ Η δεύτερη αποτελεί ένα αχνοσχηματισμένο όνειρο και, ταυτόχρονα,
ένα επιτακτικό πολιτικό καθήκον που η πραγμάτωσή του συνιστά
θεμελιώδη προϋπόθεση της επιβίωσης του ανθρώπου. Και, ως τέτοιο,
πρέπει να διεκδικηθεί ενάντια στα συμφέροντα τόσο του πολιτικού,
οικονομικού και μιντιακού αληταριάτου όσο και της σβάστικας.
▪ Η πρώτη προϋποθέτει την ιστορική αμνησία και η δεύτερη την
ιστορική μνήμη.
Ιστορική μνήμη και ιστορική αμνησία
Μια ματιά στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στη Γερμανία
κατά την κρίσιμη περίοδο 1928-1932, δείχνει ότι η παραχώρηση
της εξουσίας στη ναζιστική συμμορία (ενός σχιζοφρενούς
μυστακοφόρου, διαγνωσμένου ως τέτοιου από υγειονομική επιτροπή
του γερμανικού στρατού κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υστερικόμορφου,
ημι-αναλφάβητου και παράσιτου) από τις οικονομικές,
επιχειρηματικές, γεωκτησιακές, πολιτικές, διοικητικές και στρατιωτικές ελίτ
της Γερμανίας που θεώρησαν ότι μπορούσαν να τον χρησιμοποιήσουν για
τους δικούς τους σκοπούς, δηλαδή τηνανατροπή της νεότευκτης Δημοκρατίας
της Βαϊμάρης και την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού καθεστώτος υπό τον
απόλυτο έλεγχό τους ήτοι (παραχώρηση που μπορούσε πολύ εύκολα
να αποφευχθείείχε ως αποτέλεσματη δολοφονία ενός ασύλληπτου
αριθμού ανθρώπων (65 εκατομμύρια και πλέον), τη
φρικιαστική βιομηχανοποίηση του μαζικού θανάτου και την καταστροφή
των υλικών υποδομών της Ευρωπαϊκής ηπείρου.
Γερμανία: Βουλευτικές εκλογές 1928-1933
Γερμανία: Βουλευτικές εκλογές 1928-1933
Αλλά, δυστυχώς, «η Ιστορία δεν γράφεται από τη μνήμη αλλά
από τη λήθη». (Εντουάρντο Γκαλεάνο «Ένας κόσμος ανάποδα», Στάχυ, 2000) 
  
Υ.Γ. Στην πρώτη αποφασιστική σύγκρουση κατά την περίοδο 1923-1933,
οι άνθρωποι έκαναν το τραγικό λάθος να αγνοήσουνή να μη πάρουν
στα σοβαρά το σχιζοφρενικό παραλήρημα που συνθέτει τη βίβλο του
ναζισμού («Ο αγών μου»). Ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν θα επαναληφθεί και ότι
θα υποστούμε της δοκιμασία της προσεκτικής ανάγνωσής της σε συνδυασμό με
την εξαίρετη δίτομη ανάλυση του ιστορικού IanKerswaw
(Τόμος Α:«Χίτλερ, 1889-1936 Ύβρις» και
Τόμος Β: «Χίτλερ, 1889-1936 Νέμεσις». Αθήνα, Scripta,  2005)
που έχει καθιερωθεί ως έργο αναφοράς στη σχετική διεθνή βιβλιογραφία.
 Πηγή: Από