Πολ Ρόμπσον: «Οι λαοί στον σοσιαλισμό είναι ελεύθεροι»

Ο Paul Leroy Robeson , γιός πρώην μαύρου δούλου, γεννήθηκε στις 9 Απρίλη του 1898 στο Νιου Τζέρσι. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης ενώ, ταυτόχρονα, διέπρεψε και ως παίχτης στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Σε νεαρή ηλικία αναμείχθηκε στο κίνημα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των αφρο-αμερικανών.

Το 1934, στο πλαίσιο ταξιδιών του στην Ευρώπη, επισκέπτηκε την Σοβιετική Ένωση όπου έγινε δεκτός με εγκαρδιότητα από τον σοβιετικό λαό. Ευρισκόμενος στη Μόσχα δήλωσε: «Εδώ δεν είμαι ένας νέγρος, αλλά ένα ανθρώπινο πλάσμα… Νιώθω πλήρως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Υπήρξε συνεπής αγωνιστής ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, φανατικός πολέμιος της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκστρατεία ενάντια στη βία απέναντι στους αφρο-αμερικανούς, εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ και κατήγγειλε δημόσια τον πρόεδρο Τρούμαν για την απροθυμία του να δράσει κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το 1952 του αποδόθηκε από την ΕΣΣΔ το Διεθνές Βραβείο Στάλιν. Την ίδια χρονιά, ο Ρόμπσον παραβρέθηκε και μίλησε σε συγκέντρωση στη Νέα Υόρκη ενάντια στην καταδίκη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του.

Στο αποκορύφωμα της υστερίας του «μακαρθισμού» του αφαιρέθηκε το διαβατήριο, ακυρώθηκαν όλες οι συναυλίες του, ενώ απαγορεύτηκε και η κυκλοφορία των δίσκων του. Όταν του επιτράπηκε να ξαναταξιδέψει έδωσε μαζικές συναυλίες σε όλο τον κόσμο, μαγεύοντας με τη φωνή και το ταλέντο του. Υπήρξε διαπρεπής βαρύτονος αλλά και ηθοποιός στο θέατρο, με παρουσία στο Λονδίνο και το Μπρόντγουέϊ τις δεκαετίες 1930-40.

Για τον Πολ Ρόμπσον έγραψαν ποιήματα δύο κορυφαίοι του είδους: ο Ναζίμ Χικμέτ το 1949 με τίτλο «Δεν μας αφήνουν να τραγουδήσουμε» και ο Πάμπλο Νερούδα το 1973 την «Ωδή στον Πολ Ρόμπσον».

Έπειτα από περιπέτειες με την υγεία του, ο Πολ Ρόμπσον πέθανε στις 23 Γενάρη 1976 σε ηλικία 77 ετών στη Φιλαδέλφεια.

 

Η δίκαιη κραυγή του Μανώλη Κυπραίου

 

Με μια ανοιχτή επιστολή- κατάθεση καρδιάς ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, 11 χρόνια μετά την βάναυση επίθεση των ΜΑΤ εναντίον του που τον άφησε ολικά κωφό, φωνάζει το δίκιο του, αναζητώντας δικαίωμα. Η δικαιοσύνη καταδίκασε την επίθεση των ΜΑΤ δυο χρόνια πριν, το δημόσιο που χρησιμοποιεί νόμους που ίσχυαν επί Κατοχής και Γκεστάπο, προσέφυγε κατά της απόφασης, πριν έξι μήνες έγινε η δίκη στο Εφετείο και το ελληνικό δημόσιο συνεχίζει να «πολεμά» για να κρατηθεί η κρατική κανονικότητα της καταστολής. Ο Μανώλης Κυπραίος μας χρειάζεται δίπλα του…

Γράφει:

Θα σας γράψω για τον δικό μου πόλεμο, μια από τις μικρές «Ουκρανίες» ανάμεσά μας. ‘Οταν με σακάτεψαν τα ΜΑΤ δεν «σιώπησα» (αν σιωπούσα θα ήμουν τουλάχιστον πλούσιος) ένοιωσα και νιώθω ότι είναι υποχρέωσή μου απέναντι σας να παλέψω. ‘Εχω υποχρέωση απέναντι σε όλα αυτά για τα οποία πιστεύω να παλέψω.

Τον άνθρωπο, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ειρήνη. Βρέθηκα απέναντι σε έναν Γολιάθ και δεν ήμουν ο Δαβίδ. Ποτέ δεν ήμουν. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έμαθαν πως το πιο ατιμωτικό είναι να μην παλέψεις ποτέ για το καλύτερο σε αυτό τον κόσμο.

Μια οικογένεια με αντιστασιακή δράση έως το 1974 και πολλούς νεκρούς από την Κοκκινιά έως το Ντάχαου. ‘Εβλεπα και βλέπω πάντα το καλό στους ανθρώπους. ‘Εντεκα χρόνια τώρα προσπαθούν να με τσακίσουν. ‘Εντεκα χρόνια τώρα βρίσκομαι αντιμέτωπος με αυτό τον Γολιάθ που μου πετάει κοτρώνες και εγώ χαλικάκια. Μου έχουν καταστρέψει δύο αυτοκίνητα, μου έχουν βάψει το σπίτι με σβάστικες και λυκοπαγίδες, απειλές στα social media και σημειώματα, ξεφουσκωμένα λάστιχα, εκφοβιστικές διαρρήξεις στο σπίτι μου. ‘Εμεινα 7 μήνες στο κρεβάτι και έκανα κοντά στα 6 χρόνια για να ξαναπερπατήσω χωρίς μπαστούνι. Μέσα στα ειδικά παπούτσια μου είχα ρεβύθια ή ρύζι για να περπατάω με ισορροπία. ‘Εκανα δύο πολύωρες επεμβάσεις για να μπει το κοχλιακό εμφύτευμα μέσα στο κεφάλι μου να σκαφτεί το κρανίο κ να μπουν βίδες. ‘Επρεπε να «γεννηθώ» από την αρχή. Να μάθω να ζω, με χιλιάδες περιορισμούς μέσα στην πιο αφιλόξενη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα για ΑμεΑ. Τα απλά, ένα ποτό, μια ταβέρνα, ένα ανοικτό μέρος στην Ελλάδα του ήχου, της θάλασσας και του φωτός μου είναι πια αδύνατο να τα ζήσω λόγω της “απόφασης” δύο αστυνομικών. ‘Ομως μέσα σε αυτά τα 11 χρόνια κατάφερα να πετύχω αρκετά. Φυσικά δεν μπορώ να ακούσω ξανά μουσική ή φωνές ή να κάνω τις δραστηριότητες που μπορούσα. Το 80% της ημέρας είμαι κωφός, μιας και μέσα στο σπίτι μου το να φορώ το κοχλιακό, πέρα από τα προβλήματα εγκαυμάτων που προκαλεί, μου είναι άχρηστο.

Η αξιοπρέπειά μου δεν μου επέτρεπε να σας πω τι πέρναγα (και περνάω). ‘Εχασα τη μητέρα μου πρόσφατα με τον τελευταίο λόγο της να είναι: «Μείνε όρθιος γιε μου», χαϊδευόντας μου το κεφάλι για τελευταία φορά. Πέρασα δύο φορές Covid. ‘Ομως όπως σας έγραψα είναι η αξιοπρέπειά μου που δεν με αφήνει να τα παρατήσω. Το χρέος μου απέναντι σε εσάς. Στα πέτρινα χρόνια 2012-2015 μοίραζα φαγητό τις νύχτες στους αστέγους μαζί με τα άλλα παιδιά αυτούς τους αφανείς ήρωες. Αυτά τα υπέροχα κορίτσια κ αγόρια. Κάτω από γέφυρες και μέσα σε τρώγλες ή εγκαταλελειμμένα σπίτια.

Μοιραζόμουν τον πόνο τους. Τα ξεχάσατε…

Βρέθηκα στο μεγάλο κύμα των προσφύγων το 2015. Βοήθησα όσο μπορούσα κ μετέφραζα. Ο πόνος και οι δυσκολίες έμπαιναν στην άκρη. Και αυτά είναι όλα μια παρωνυχίδα από όλα αυτά που έχω ζήσει τα τελευταία 11 χρόνια. Που το κράτος-εκδικητής ακόμη και σήμερα προσπαθεί να με κάνει να γονατίσω. Σε σημείο οι δημόσιες υπηρεσίες μεταξύ τους από τους γιατρούς, πόσο τις εκατό κώφωση άμφω έχω! Να με τρέχουν δεξιά και αριστερά σαν μπαλάκι του τένις και να προσπαθούν να βρουν κάθε δικαιολογία για να καθυστερούν. Από την άλλη έχουν περάσει 6 μήνες για την απόφαση στην έφεση που κατέθεσε το δημόσιο εναντίον μου. Απέναντι σε μια καταδίκη-ορόσημο απέναντι στην αστυνομική βία. Αντί να ζητήσουν συγνώμη συνεχίζουν να «πολεμούν» με λύσσα. Πρέπει να διατηρηθεί – η όπως την βλέπουν εκείνοι -“κρατική ομαλότητα”.

Η δική τους “ομαλότητα” όμως, είναι η δική μας καταστροφή, γιατί κάνουν την έννοια της δημοκρατία «λάστιχο». Σας τα γράφω όλα αυτά, γιατί νομίζετε πως όλα ανήκουν στο παρελθόν. Οχι δεν ανήκουν στο παρελθόν, δεν ανήκουν στη λήθη, ανήκουν στην ιστορία. Ανήκουν σε όλους μας κ ειδικά στις νέες γενιές που βρίσκονται σε αδιέξοδο. Ανήκουν στη δημοκρατία.

Ανήκουν σε όλους τους διπλανούς μας συμπολίτες που τα έχουν βάλει με το «θεριό». Ανήκουν σε αυτούς τους δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερ, τεχνικούς που με τεράστιο προσωπικό κόστος μάχονται για την δημοκρατία και την ανεξάρτητη ενημέρωση. Από την Ελλάδα έως τα πέρατα του κόσμου. Ονειρεύομαι, πριν φτάσει η στιγμή να κλείσω τα μάτια μου ονειρεύομαι να δω έστω και ένα νέο λουλουδάκι να ανθίζει μέσα στη λάσπη που έχουν βυθίσει αυτή την κοινωνία, αποβλακώνοντάς την με σκοπό να γίνουμε όλοι μια κοινωνία ρομπότ, χωρίς αισθήματα. Μια δαρβινική κοινωνία χωρίς τίποτα το καλό. Βυθισμένη στην ευμάρειά της.

Παλέψτε! Το μοναδικό που δεν μπορούμε να κάνουμε είναι αυτό που δεν θέλουμε.
Να αγαπάτε, να βοηθάτε, να παλεύετε για το καλό και να μη τα παρατάτε ΠΟΤΕ!

Πηγή: mediaTVnews

Μετέωρο και Σκιά - Ταινία

 

ΜΕΤΕΩΡΟ ΚΑΙ ΣΚΙΑ

Ελλάδα 1985 | Διάρκεια 1h 41'

Σκηνοθεσία και σενάριο: Τάκης Σπετσιώτης | Πρωταγωνιστεί ο Τάκης Μόσχος | Παίζουν: Νίκος Αλεξίου, Αριστοτέλης Αποσκίτης, Γιάννης Ζαβραδινός, Γιώργος Κέντρος, Κωστής Λαδόπουλος, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Γιάννης Παλαμιώτης, Μάνος Σταλάκης, Εσθήρ Φράνκο | Συμμετέχει και εμφανίζεται πολυάριθμο καστ ηθοποιών.

Πρόκειται για τη βιογραφία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη (1888–1944). Η άνοδος και η πτώση ενός από τους σπουδαιότερους ποιητές του πρώτου τέταρτου του 20ού αιώνα και ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεορομαντικής και νεοσυμβολιστικής ποίησης, ο οποίος έζησε και δημιούργησε σε μια περίοδο γεμάτη συνταρακτικά γεγονότα για την ιστορία της Ελλάδας. Στην ταινία παρουσιάζεται το πορτρέτο ενός γόνου αριστοκρατικής οικογένειας, ο οποίος προκάλεσε την κοινωνία της εποχής του με την ομοφυλοφιλία του, τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις του, τις αντισυμβατικές και ενίοτε ακραίες επιλογές του.

Η ερμηνεία του Τάκη Μόσχου στον κεντρικό ρόλο είναι ζηλευτή και θαυμαστή, ομοίως και η συγκλονιστική μεταμόρφωσή του στο πέρασμα του χρόνου (που αποκαλύπτει την καταρράκωση και το εσωτερικό του μαράζωμα του χαρακτήρα), γι' αυτό τιμήθηκε διθυραμβικά με βραβεία Α’ ανδρικού ρόλου, τόσο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς, όσο και στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας του Υπουργείου Πολιτισμού. 

Η σκηνοθεσία του Τάκη Σπετσιώτη οδηγεί τον θεατή στα έγκατα του Λαπαθιώτη, μέσα από μια διαδρομή που παραπέμπει σε αργόσυρτη, σχεδόν υπνωτική λιτανεία. Η ταινία απέσπασε βραβείο καλύτερης ταινίας, καθώς και βραβεία ενδυματολογίας, μακιγιάζ και σκηνογραφίας, στις παραπάνω διοργανώσεις.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει σε συνέντευξή του για τον ήρωα:

«Ο Λαπαθιώτης ανήκε σε μια αστική τάξη, που δεν είχε βαθιά παράδοση στην Ελλάδα. Καθώς στη χώρα μας δεν υπήρχε βιομηχανική επανάσταση και γνήσια αστική τάξη, αλλά μόνο εισαγωγή της ψυχολογίας του αστισμού, ακόμη και τα λίγα τζάκια στα οποία ανήκε η οικογένειά του, μαϊμούδιζαν τους Ευρωπαίους, Γάλλους και Ιταλούς. Το γούστο αυτής της τάξης τον απωθούσε, γι' αυτό και λαϊκοποίησε την ποίησή του.»  (Ριζοσπάστης, 21.05.2000)

Έγραφε για την ταινία ο Βασίλης Ραφαηλίδης:

«Το Μετέωρο και σκιά του Δημήτρη Σπετσιώτη προσεγγίζει με σεβασμό το μετέωρο που υπήρξε ο Λαπαθιώτης και κλαίει με αξιοπρέπεια για τη σκιά που κατάντησε στο τέλος της ζωής του. Ακροβατώντας πάνω στην κόψη του ξυραφιού, παίζοντας επικίνδυνα μ’ ένα δαιδαλώδες και πολύπλοκο θέμα, που θα μπορούσε να συντρίψει και πολύ πεπειραμένους δημιουργούς, ο Σπετσιώτης καταφέρνει να διεκπεραιώσει το τρομαχτικά δύσκολο εγχείρημα που ανέλαβε, με απόλυτη αξιοπρέπεια. [...] Η σκηνοθεσία δεν μπερδεύτηκε στον ψευδορεαλισμό της αναπαράστασης. Με την άκρως αποτελεσματική συμβολή του φωτογράφου Φίλιππου Κουτσαφτή και κυρίως της σκηνογράφου Ντόρας Λελούδα, ο Σπετσιώτης καταφέρνει τελικά να βγάλει τον χαρακτήρα και την εποχή του, λιτά, αφαιρετικά, απλά. Κι ακόμα πετυχαίνει, χωρίς να το επιδιώκει ίσως συνειδητά, να περιγράφει την αντίφαση ανάμεσα στην καλλιτεχνική δημιουργία και τον πεζό και συχνά χυδαίο κοινωνικό περίγυρο, που δρα έτσι κι αλλιώς ανασταλτικά στην προσωπική υπόθεση του δημιουργού, καθώς προσπαθεί να παραμείνει ποιητής μέσα σ’ ένα κόσμο που σκοτώνει αδιάκοπα τους ποιητές...»  (Έθνος, 17.11.1985)

ΈΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗ

T’ ΑΠΛΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ

Τ’ απλό παιδί, που εγώ αγαπώ, δεν έζησε στα πλούτη,
δεν έχει τρόπους να φερθεί και μήτε να ντυθεί,
-μα ‘ναι το πιο καλό παιδί, που μες στην πλάση τούτη
μπορεί ν’ απαντηθεί!

Δεν ξέρει γράμματα πολλά, δεν κάνει για σαλόνι,
τα ρούχα του είναι της δουλειάς, τριμμένα και παλιά,
-μα το μεγάλωσε το φως, αυτό που μεγαλώνει
τα ξένοιαστα πουλιά...

Κι άλλοτε μού’ τυχε ξανά, -στο διάβα κάποιου δρόμου,
να περπατήσω συντροφιά με διάφορα παιδιά,
-μ’ αυτό, σεμνό και ταπεινό, βαδίζει στο πλευρό μου,
σα μια μικρή καρδιά...

Κι όταν των άλλων των παιδιών τα λούσα βλέπει πλάι
κι αυτό δεν έχει πιο καλό κοστούμι να ντυθεί,
τότε γυρίζει τη ματιά -και μου χαμογελάει,
να παρηγορηθεί...

Πρώτη η Κούβα στον αντι-Covid εμβολιασμό σε όλη την Αμερική και με το υψηλότερο ημερήσιο % στον κόσμο

ε|| Γράφειι ο Ángel Guerra, Λατινοαμερικανός και διεθνής αναλυτής, αρθρογράφος της μεξικανικής εφημερίδας La Jornada. Υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας Juventud Rebelde (1968-71), του περιοδικού Bohemia (1971-1980) και άλλων κουβανικών εκδόσεων με εθνική κυκλοφορία.

Υπολογίζεται πως 300.000 εμβολιάζονται καθημερινά στο νησί (με πληθυσμό λίγο παραπάνω από 11 εκατομμύρια).
Πριν από τέσσερις ημέρες, με επίσημα στοιχεία είχαν εφαρμοστεί 22.982.462 δόσεις, έτσι ώστε το 86,1 % του συνολικού πληθυσμού να έχει λάβει τουλάχιστον την πρώτη δόση, που ισοδυναμεί με 98,4 % στον πληθυσμό που χρειάζεται εμβολιασμό.

Πρέπει να σημειωθεί ότι, επιπλέον, οι αρχές αξιολογούν την εφαρμογή μιας πρόσθετης αναμνηστικής δόσης παρά την υψηλή αποτελεσματικότητα των κουβανικών εμβολίων, διασφαλίζοντας την υγεία όσο το δυνατόν περισσότερο μόλις ανοίξει στο 100% η οικονομία.

Το 67% άνω των 2 ετών έχουν ολοκληρώσει το πρόγραμμα, με την Κούβα να είναι η μόνη χώρα που έχει συμπεριλάβει παιδιά 2 ετών και άνω στη στρατηγική ανοσοποίησης.
Ο εμβολιασμός οριστικοποιήθηκε σε τρεις δόσεις Abdala ή Soberana – ανοσογόνα εθνικής δημιουργίας και παραγωγής – και όχι δύο, όπως συμβαίνει σήμερα με τον υπόλοιπο κόσμο (χώρες όπως το Βιετνάμ, το Ιράν, η Βενεζουελα, η Νικαράγουα κά –που επέλεξαν κουβανέζικα εμβόλια αποφάσισαν να χορηγήσουν και 3η δόση).
Επιλέγοντας Soberana, οι δύο πρώτες δόσεις είναι το Soberana 02 και στη συνέχεια το Soberana Plus, σχεδιασμένο εξαρχής ως ενίσχυση, το οποίο εφαρμόζεται επίσης μαζικά, ως μία και μόνη δόση, σε όσους έχουν μολυνθεί, εμπειρία μοναδική στον πλανήτη, με θετικά αποτελέσματα.

Η Κούβα είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής και σε αυτό που ονομάζουν τρίτο κόσμο, η οποία δημιούργησε και εφαρμόζει μαζικά τα δικά της εμβόλια.

Αυτό το γεγονός αποτελεί ένα ισχυρό εργαλείο εθνικής κυριαρχίας, αλλά, επιπλέον, ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να ανοσοποιήσει τον πληθυσμό.
Πνιγμένη κυριολεκτικά από πρωτοφανή μέτρα των Ηνωμένων Πολιτειών εναντίον της οικονομίας της, με τα προβλήματα από την πανδημία και με τον τουρισμό – βασική πηγή συναλλάγματος και σημαντικό κομάτι της οικονομικής δραστηριότητας, η Κούβα – η οποία δεν έχει, λόγω εμπάργκο πρόσβαση σε διεθνείς πιστώσεις, μόλις το τελευταίο έτος εξοικονόμησε τους ελάχιστους πόρους εξασφάλισης ενός ζωτικού ελάχιστου πλαφόν, τροφίμων καυσίμων και πρώτων υλών για τη φαρμακοβιομηχανία της.

Με δεδομένη την έλλειψη τροφίμων και φαρμάκων χρειάστηκε να βρεθούν πόροι από το πουθενά -δημιουργώντας προϋποθέσεις, για την προμήθεια (εισαγωγή) αντιδραστηρίων και άλλων στοιχείων που είναι απαραίτητα για την παραγωγή των εμβολίων. Σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, πού να βρεις περισσότερα από 300 εκατομμύρια δολάρια που θα κόστιζε για την εισαγωγή από άλλες χώρες της ποσότητας των απαραίτητων εμβολίων;

Η Κούβα έχει μεγάλη εμπειρία στην εφεύρεση και παραγωγή εμβολίων και άλλων φαρμάκων και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή παγκόσμια σε εκστρατείες μαζικού εμβολιασμού. Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι τα αντι-Covid ανοσογόνα μας ήταν τόσο ασφαλή και αποτελεσματικά και ότι ήδη παρατηρείται σημαντική –σχεδόν κατακόρυφη μείωση του αριθμού περιστατικών και θανάτων.

Το Varadero γνωστό ως Playa Azul (Μπλε Παραλία), είναι μια ολόκληρη παραθεριστική πόλη 120 χλμ ανατολικά της Αβάνας στην Matanzas ένα από τα μεγαλύτερα θέρετρα στην Καραϊβική. Βαθμολογημένη ως μία από τις καλύτερες του κόσμου (2η θέση) στα TripAdvisor’s Traveller’s Choice Awards του 2019.

---

🌈  Άνοιγμα στον τουρισμό

Για το λόγο αυτό, ήδη γίνεται λόγος στο νησί για άρση των τελευταίων μέτρων στον τουρισμό και συνολικά στην οικονομία από τις 15 Νοεμβρίου, μετά από 18 σχεδόν μήνες προληπτικών στοχευμένων  περιοριστικών μέτρων.
Τότε, ολόκληρος ο πληθυσμός άνω των 2 ετών θα έχει εμβολιαστεί πλήρως και, φυσικά, θα συνεχίσουν να υπάρχουν πρωτόκολλα βιολογικής ασφάλειας προσαρμοσμένα στη νέα κατάσταση.
Στην Κούβα, θα πρέπει να τονιστεί, 97,5 % έχουν βγει σώοι από την περιπέτεια, σε σύγκριση με 90,4 παγκοσμίως και 85,3 στην Αμερικανική ήπειρο.

Παρεμπιπτόντως, μετά από αυτή τη σημαντική πρόοδο, εκτός από το κατόρθωμα της δημιουργίας εμβολίων μέσα σε λίγους μήνες, η κουβανική επιστήμη και ιατρική έχουν επίσης λάμψει για το έργο τους στην καταπολέμηση του Covid-19, με μια σε βάθος ανίχνευση και απομόνωση των ασθενών σε καινοτόμα πρωτόκολλα θεραπείας, τις περισσότερες φορές μέσω της χρήσης αποτελεσματικών βιοτεχνολογικών και ομοιοπαθητικών φαρμάκων που δημιουργήθηκαν στην Κούβα.
Αυτό εξηγεί γιατί το νησί παρουσιάζει ποσοστό θνησιμότητας από Covid μόνο 0,85% σε σύγκριση με περισσότερο από 2% στην Αμερική και τον κόσμο.

Κανένα σημαντικό μέτρο στην καταπολέμηση του Covid-19 στην Κούβα δεν οφείλεται στον αυτοσχεδιασμό. Από τότε που εμφανίστηκε ο ιός στο Wujan, άρχισε να αναπτύσσεται συγκεκριμένη στρατηγική αντιμετώπισης και στις αρχές του 2020 δημιουργήθηκε η Προσωρινή Ομάδα Εργασίας της Κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του, που έκτοτε συνεδρίαζε σχεδόν καθημερινά με επικεφαλής τον Πρόεδρο Miguel Díaz-Canel.
Στη συνέχεια δημιουργήθηκε ολόκληρη ομάδα επιστημόνων και εμπειρογνωμόνων για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, στην οποία ηγείται επίσης ο πρόεδρος, που συνεδριάζει τακτικά και λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις. Όλα τα βήματα που έγιναν στον τομέα των εμβολίων υποβλήθηκαν για έγκριση στον εθνικό ρυθμιστικό φορέα.

Απέναντι σ΄αυτά, υπάρχουν κάποιοι που, υποταγμένοι στα αφεντικά τους εκεί στο βορρά, στοχεύουν να καταστρέψουν αυτή μας τη θέληση να πολεμήσουμε για την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια.
Μάταια! Δεν θα τα καταφέρουν!
Η Επανάσταση έχει τη σταθερή υποστήριξη του λαού.

Πηγή: telesurtv.net

Η ιστορία μιας οργανωμένης επιχείρησης βασανισμού από την ΕΛ.ΑΣ.

 

Συνέντευξη του Άρη Παπαζαχαρουδάκη στο omniatv για τους

βασανισμούς στη ΓΑΔΑ και τον παραλογισμό
των προφυλακίσεων για την διαδήλωση
της Νέας Σμύρνης

Ιδού τα σημάδια των βασανισμών

 

Φωτογραφία ντοκουμέντο του βασανισμού του Άρη Παπαζαχαρουδάκη από την ΕΛ.ΑΣ.

Μετά το προκλητικό εξώδικο των  22 ανδρών της ΕΛ.ΑΣ.  προς το Documento και την Εφημερίδα των Συντακτών, με το οποίο ισχυρίζονται ότι τα δημοσιεύματα σχετικά με τις καταγγελίες περί αστυνομικής βίας και ασυδοσίας είναι αναληθή, ο καταγγέλλων Άρης Παπαζαχαρουδάκης με ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook εκφράζει τη στήριξή του στα ΜΜΕ που γίνονται αποδέκτες αυτής της προσπάθειας φίμωσης του Τύπου.

Ο ίδιος απέστειλε στο Documento φωτογραφία η οποία απεικονίζει τους μώλωπες που έχει στην αριστερή του κνήμη.

«Οι εφημερίδες και τα δημοσιογραφικά μέσα που συνδράμουν αυτόν τον αγώνα, χαίρουν της αμέριστης αλληλεγγύης μου και δεν πρόκειται να τις αφήσω στο έλεος της δυσφήμισης.

Έτσι λοιπόν, σήμερα 19 Μαρτίου επέλεξα να στείλω από μια φωτογραφία του ενός από τα τραύματα που φέρω στην αριστερή μου κνήμη, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως τεκμήριο αξιοπιστίας», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ο ίδιος στην ανάρτησή του σημειώνει ότι χθες Πέμπτη κατέθετε στην υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων πέντε ολόκληρες ώρες περιγράφοντας μόνο τις πρώτες επτά ώρες της κράτησής του, ενώ παράλληλα κάνει λόγο για ύποπτη παρουσία της αστυνομίας κοντά του κατά τη διάρκεια της επιστροφής του αλλά και την ώρα που έδινε συνέντευξη στο omniatv.

Μάλιστα η ΕΛΑΣ μέσω του εξωδίκου προειδοποιεί (επί της ουσίας απειλεί) κιόλας τα δύο Μέσα ότι αν δεν ανακαλέσουν για τα ρεπορτάζ θα τα πάνε στα δικαστήρια.

Αναλυτικά η ανάρτηση του Άρη Παπαζαχαρουδάκη:

Χθές παρευρέθηκα στο Τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ προκειμένου να καταθέσω για τον βασανισμό μου. Η κατάθεσή μου διήρκησε 5 ώρες και αυτό επειδή επέλεξα να τοποθετηθώ μόνο για τις πρώτες 7 ώρες της κράτησης μου αναφέροντας μόνο τα πιο σημαντικά κατ’ εμέ σημεία.

Όταν βγήκαμε απο το τμήμα. Περίπου τα μεσάνυχτα, δύο μονοκάβαλα της ομάδας ΔΕΛΤΑ φρόντισαν να περάσουν το μήνυμά τους κάνοντας την περατζάδα τους απο μπροστά μας. Ο συγχρονισμός τους με φτάνει στο συμπέρασμά ότι είχαν ενημέρωση του πότε θα βγώ απο το κτήριο. Εκτός αν γινόνταν επεισόδια στο Μαρούσι και έτυχε να περνάνε απο εκεί, τότε θα πάω πάσο.

Το ίδιο συνέβη όμως και τις προάλλες κατά την διάρκεια της συνέντευξής μου στα παιδιά του Omnia TV όπου μια διμοιρία μας περιτριγύριζε επίμονα πίσω απο την κάμερα, σαν τον καρχαρία που χώνει τα σαγόνια στο κλουβί αλλά δε φτάνει.

Ας το πούμε και αυτό σύμπτωση. Χαλάλι.

Νόμιζα ότι τρείς συνεντεύξεις, μια πεντάωρη λεπτομερής κατάθεση και μια ιστορία παρατεταμένης στοχοποίησης, θα ήταν αρκετές να κλείσουν τα στόματα που κάνουν λόγο για φαντασιοπληξία.

Αυτή τη στιγμή μαθαίνω ότι 22 αστυνομικοί της ΕΛ.ΑΣ που αρχικά διέψευσε, αλλά μετά διέταξε έρευνα διερεύνησης, απέστειλαν εξώδικο στο Documento και την Εφημερίδα των Συντακτών

Οι εφημερίδες και τα δημοσιογραφικά μέσα που συνδράμουν αυτόν τον αγώνα, χαίρουν της αμέριστης αλληλεγγύης μου και δεν πρόκειται να τις αφήσω στο έλεος της δυσφήμισης.

Έτσι λοιπόν, σήμερα 19 Μαρτίου επέλεξα να στείλω απο μια φωτογραφία του ενός απο τα τραύματα που φέρω στην αριστερή μου κνήμη, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως τεκμήριο αξιοπιστίας.

Αν νομίζατε ότι αυτά που έχουν ειπωθεί είναι τα μοναδικά, κάνετε μεγάλο λάθος. Τον αγώνα που ξεκίνησα ενάντια στους βασανιστές, θα τον πάω τέρμα. Για κάθε διάψευση, θα βγαίνει μια επαλήθευση.
Τα λόγια που δημοσιοποιούν είναι δικά μου και θα τα υπερασπιστώ με κάθε κόστος.

documentonews.gr

Rachel Corrie - Την δολοφόνησε το σιωνιστικό κράτος πριν 18 χρόνια

 

Συμπληρώνονται σήμερα 18 χρόνια από την ημέρα που τα σιωνιστικά καθάρματα του Ισραήλ δολοφονούσαν εν ψυχρώ την 23χρονη Rachel Corrie. 

 Η Corrie, ήταν φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο της Olympia στην Ουάσινγκτον και ακτιβίστρια συμμετέχοντας σε μια διεθνή οργάνωση (I.S.M) για το δίκαιο και την ειρήνη. Βρέθηκε στην Παλαιστίνη, στα σύνορα με το Ισραήλ μαζί με συντρόφους της προσπαθώντας να σταματήσει τις Ισραηλινές μπουλντόζες να κατεδαφίζουν σπίτια στις Παλαιστινιακές κοινότητες. 

 Στα email που έστελνε στους φίλους της έγραφε: «Γκρεμίζουν τα σπίτια ακόμα και αν υπάρχουν άνθρωποι μέσα! Δεν σέβονται τίποτα και κανένα!» 

Στις 16 Μάρτη του 2003, η Corrie πρωτοστατούσε στις αντιδράσεις προσπαθώντας να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών και νοσοκομείων στην λωρίδα της Γάζας. Έτσι σε μια ύστατη προσπάθεια για να σταματήσει μια μπουλντόζα κάθισε μπροστά της πιστεύοντας ότι θα την σταματούσε. 

 Ο ισραηλινός οδηγός την είδε, αλλά αδιαφόρησε. Προτίμησε να την σκεπάσει με χώμα και μετά να περάσει από πάνω της, επανειλημμένα. 

Οι σύντροφοι της τελικά κατάφεραν να σταματήσουν τον δολοφόνο ισραηλινό οδηγό και προσπάθησαν να της δώσουν τις πρώτες βοήθειες, αλλά ήταν πια πολύ αργά. 

 Η Rachel Corrie έχασε την ζωή της στα 23 χρόνια, προσπαθώντας να προστατεύσει με το σώμα της και τις ιδέες της το δικαίωμα των Παλαιστίνιων πολιτών για ελευθερία και πατρίδα. Οι ισραηλινές υπηρεσίες, μίλησαν για ατύχημα (και φυσικά δεν τιμωρήθηκε ο δολοφόνος) αλλά διαψεύδονται από τις φωτογραφίες και τις μαρτυρίες που υπάρχουν. 

Η γυναίκα δολοφονήθηκε με το συνήθη βάρβαρό τρόπο που ακολουθούν οι ισραηλινοί σε όλες τους τις ενέργειες. Η Rachel Corrie έχει γίνει σύμβολο του παγκόσμιου αγώνα για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.